فیلمهای آنالوگ، با حساسیتهای مختلف برای کاربریهای مختلف ارائه شدهاند. هر چه حساسیت کمتر باشد، میزان دانه دانه شدن تصویر نیز کمتر خواهد شد؛ اما در عوض باید نور بیشتری بر روی سوژه تابانده شود. این حالت برای عکاسی در فضای باز بسیار مناسب است. اما در عکاسی با نور کم یا عکاسی از سوژههای متحرک و پرتحرک باید میزان حساسیت را بالا برد.
دوربینهای دیجیتال ضریب ایزوی مختلفی دارند که نسبت به نور قابل تنظیم میباشند. رایجترین ایزوی دوربینهای دیجیتال، ایزوی 100 است. البته، دوربینهایی هم هستند که ایزوی 50 را ارائه کردهاند. این حساسیت از 100 به 200، 400، 800 یا گاهی حتی تا 3200 در دوربینهای حرفهای SLR نیز میرسد. با بالا بردن حساسیت، حسگر نیز تقویت میشود، از این رو به نور کمتری نیاز است. متاسفانه عملکرد بیشتر تقویت کنندهها طوری است که به نویزدار شدن تصویر کمک میکنند. به همین خاطر، این عکسها نیز همانند دوربینهای آنالوگ دانه دانه میشوند. البته دانه دانه شدن این عکسها دلایل مختلف دیگری دارد. این حالت را میتوان به بالا بردن صدای یک رادیو تشبیه کرد که گیرنده ضعیفی دارد. گیرنده رادیو ضعیف است. از این رو، هر چه قدر هم که صدای آن را تقویت کنید به کیفیت آن افزوده نمیشود. این روزها سعی میشود با پیشرفته کردن حسگرها امکان عکاسی با ایزوی بالا و کمتر شدن نویز را فراهم کرد. دوربینهای دیجیتال، بر خلاف دوربینهای آنالوگ که باید فیلم یا دوربین را عوض کنید، به شما امکان میدهند بسته به شرایط موجود، میزان حساسیت دوربین را تغییر بدهید.
ایزوی 100
ایزوی 800
ایزوی 100ـ طیف رنگی قرمز
ایزوی 800ـ طیف رنگی قرمز
تصاویری که در بالا میبینید برش عکسهایی هستند که با یک دوربین نیمه حرفهای گرفته شدهاند. در این عکسها نویز رنگی در حساسیتهای بالا بسیار شدید است. همان طور که میبینید میزان نویز در طیفهای رنگی آبی و قرمز بیشتر خودش را نشان می دهد.