كارگردان تلويزيوني و فيلمبردارها ابتدايي ترين تكنيك هاي فيلمبرداري را نميدونن. كارگردان تلويزيوني موقع پخش صحنه آهسته نميتونه زاويه مناسب را تشخيص بده و فيلمبردارها هم اينقدر كند هستن كه نميتونن توپو تا لحظه برخورد به زمين دنبال كنن و مثلاً براي اينكه كم نيارن بعد از اينكه توپو از كادر بيرون ميبينن روي صورت بازيكن ها زوم ميكنن و ... .
اما مشكل فقط اينها نبودن. گزارشگر موقع پخش سرود ملي آمريكا به جاي اينكه سكوت كنه مدام حرفهاي بي سروته ميزد و بارها از تصويربرداري همكارانش تعريف ميكرد. تماشاگرهاي ما هم به نظرم به طور كلي آبروي ما رو بردن. نوع تشويق كردن ها در واليبال با فوتبال يا بسكنبال يا كشتي فرق ميكنه و در همه جاي دنيا - غير از ايران - موقعي كه بازيكن حريف داره سرويس ميزنه سكوت ميكنن حتي اگر بازيكن سرويس زننده خودي نباشه. اون بوق ها هم به نظرم نبايستي اجازه ورود به سالن داشته باشن. وقتي هم دوربين سمت تماشاگرها ميومد به طرزي كه فقط منحصر به كشورهاي دوربين نديده است تماشاگرها شروع به دست تكون دادن ميكنن. در كل اصلاً فضاي واليبال ايني نيست كه داره تو ايران اجرا ميشه.
با اين وجود اين برتري را به همه تبريك ميگم. شايد هم كساني كه اين كارها را ميكنن تصور ميكنن اگر اين شرايط بر بازي حاكم نباشه اونوقت نتيجه ديگري رقم ميخوره در حاليكه به نظر من تيم ما در شرايط عادي هم توان برتري مقابل آمريكايي ها را داشت.