BioShock: Infinite

**ξα6ηερ** · 29-03-2013, 02:14

وگرنه خودت همین الان فکر کن و نظر بده و به هیچ سایتی هم کار نداشته باش: تو چه مورد HL2 بهتر از Bioshock هست؟ گیم‌پلی؟ صداگذاری؟ گرافیک؟ داستان؟ ارزش تکرار؟ ارزش‌های هنری؟ بعضی از چیزها اثبات کردن نمی‌خوان.

من خیلی نمی خوام وارد این بحث بشم اما 779 عزیز با توجه به شباهت هایی که این دو عنوان با هم دارن از بعضی جهات با هم کاملا متفوت هستند و این تفاوت ها باعث نمی شه یه عنوانی بالاتر از اون یکی قرار بگیره. HL2 یه شوتر خالص و کاملا خطی هست در نوع خودش ارزش تکرار بسیار بالایی داره ( جالبه بعد از 8 سال هنوز هم تو لیست بازی های محبوب استیم قرارمی گیره با وجود اینکه بخش مولتی جداگانه داره

) نبود قابلیت های ارتقا توانایی های شخصیت اصلی و سلاح هم برای چنین شوتری اصلا نکته منفی محسوب نمی شه .برخی از موراد دیگه ( مثل انیمشن ها و یا تعامل با محیط بازی و . . .) چیزی نیست که تا سال ها بی رقیب باشه بالاخره روز به روز تکنولوژی و تکنیک های پیشرفته تر و بهتری میاد و بنظرم درست نیست تو این موارد مقایشه بشن. باقی موراد هم که دوست بالایی به بهترین شکل توضیح دادن

**779** · 29-03-2013, 03:43

خب اینجا نشون میده توی داستان HL لنگ می زنی : دی

کلا علاقه دارین بگین که فقط خودتون یک چیز رو میدونین و هیچ کس دیگه هیچی نمیدونه؟ این مورد رو تو هر پستی که برا من میزنین هی تکرار میکنین. پست قبلیتون هم میگه که من فقط GTA بازی میکنم نه هیچ چیز دیگه!
باید بگم که این شمایین که در داستان بایوشاک لنگ میزنین. چون اگه داستان این بازی رو تمام و کمال بدونین, مطمئنن نمیاین اونو با HL مقایسه کنین (مگر اینکه خوشتون نیاد, که در اون حالت کلا از بایوشاک خوشتون نمیاد) کسی نمیاد داستان فلسفی-فانتزی-دراما و ... با اون همه پیچیدگی با یک بازی علمی-تخیلی مقایسه کنه.
اگه به جمله های به یاد ماندنی باشه, مطمئن باشید بایوشاک در این مورد کم که هیچی, بیش تر هم داره. از همون ابتدای ورود شما به رپچر که با جمله ی a community where "the artist would not fear the censor, where the scientist would not be bound by petty morality, where the great would not be constrained by the small," شروع شده و با شعارهای No gods or King, only man ادامه میابد و جملات زیاد دیگه ای از جمله "We all make choices. But in the end, our choices make us." و گفته های او در مورد "Parasite"هایی که روی زمین زندگی میکنن (مخصوصا تجربه ی آتیش زدن جنگلی که داشت) و در آخر هم با جمله ی به یاد ماندنی a man chooses, a slave obeys تموم میشه. توی نوارهای بازی هم بسیار بسیار جمله های زیبا پیدا میشه که الان The Wild Bunny Sander Cohen و Mind Control suchong یادم هست. تو این موارد هم باز بحث سایت میکنین که من هیچ علاقه ای به دنبال کردنشون ندارم مخصوصا IGN و لیست های عجیب قریبش. مطمئنا هم شما کتاب اقتباسی Bioshock: Rapture از John Shirley رو که در مورد قبل جنگ داخلی 1959 و در مورد دوران شکوفا و زندگینامه ی رایان هست رو نخوندید.

بحث نمره ها رو که فقط به خاطر اعتقاد شدیدت به متا (رجوع شود به بحث های گذشته) و Edge عنوان کردم و در عین حال به اندازه کافی توی پست قبل بهش پرداختم
و اکتفا کردن به یه جمله در جواب با یه روال سیستماتیک مثل اون پست نشون میده که خیلی موارد رو نادیده گرفتی.
ولی بهت اطمینان میدم که من نه اون زمانی که HL1 و نه زمانی که HL2 رو تجربه می کردم، توجهی به نمرات نداشتم و صرفا سلیقه و علاقه شخصیم باعث جذب شدنم
به این عنوان بود و اولین برخوردم با نمرات متا و ... (به جز گیم اسپات) شاید دو سال بعد از عرضه ی HL2 بود، الان هم مبنای قضاوتم نمرات نیست، کما اینکه بعضا شده
بازی ها با متای 80 رو به بازی هایی با متای 90 ترجیح بدم و وقت به مراتب یشتری روی اون ها بگذارم.

هیچ علاقه ای به نمره ی متا ندارم و اونی که دیدی هم صرفا یک شرط بندی بین یکی از دوستام بوده و هیچ ربطی به اینکه من تمام منابع حرف بر اساس متا هست, نداره. درسته که بازی مورد علاقم متای 98 گرفته, ولی دلیل نمیشه متا رو به عنوان مدرک درجه ی قبول کنم. اول نکاتی که واضح هست رو میگم, اگه دیدم طرف به بیراهه میره, میرم سراغ بقیه منابع. (البته در مورد متا هم بایوشاک هیچ کم و کسری نداره)

گیم پلی HL خسته کننده نمیشه و مرتب با تغییر محیط، ضرب آهنگ و ... اجازه نمیده احساس تکرار به گیمر دست بده، اینکه HL از نظر مبارزه مواردی مثل Plasmid یا
ه*ک کردن دوربین ها ، دستگاه های خرید مهمات و ... رو نداره دلیلی بر ضعیف تر بودن نیست، بلکه بیشتر حفظ کردن اون احساس رئالیسم بیشتر هست چون اونج
ا رپچر یا کلمبیایی وجود نداره، به چنین مواردی هم احتیاج نداره چون توجیه قابل قبولی نمی تونه داشته باشه، برای مقایسه ی گیم پلی ، معیار تعدد نیست.

گیم پلی COD هم خسته کننده نیست, باید بگیم پس بهترین گیم پلی رو داره؟ چجور رئالیسمی هست که فقط برروی گیم پلی اثر کرده و روی شخصیت اصلی که لال هست, هیچ اثری نداشته؟ مگه بایوشاک حس تکراری شدن به بازیکن میده؟ با اون همه Plasmid خلاقانه چجوری حس تکراری شدن میده؟ اون همه راه و روش برای کشتن؟!!

انقلابی عمل نکرد. گرافیک هنری HL2 فوق العادست، لوکیشن هایی مثل Ravenholm یا Citadel از نظر گرافیک هنری(تکنیکی به کنار) و اتمسفر (یکی فوق العاده مرموز و یکی فوق العاده
عظیم و با صلابت که احساس حقارت به گیمر منتقل میشه : دی) کم نظیرند. در کنار اون گرافیک ترکیبی از گرافیک تکنیکی و هنری هست و این ترکیب و بالانس هست
که اهمیت داره که توی HL اگه نگیم بی نقص، واقعا کم نقص از آب در اومد ، توی بایوشاک به خاطر فضای فانتزی که داره، این بالانس به شدت به سمت هنری پیش رفته
بود(هم نقطه قوت هم نقطه ضعف) ولی دلیلی بر برتری (چه رسد به ادعای اختلاف زیاد!) وجود نداره.

یعنی فن بازی اعلا میکنین! گرافیک هنری بایوشاک و یونیک بودنش رو تو بازی که هیچی, تو فیلم و رمان و نقاشی هم به سختی میشه پیدا کرد, بعد میگین اختلاف چندانی نیست؟؟!؟ شما احتمالا The Art of Bioshock 1 رو دیدین؟
در مورد تکراری شدن گیم پلی بایوشاک بگم, بایوشاک یک تجربه ی کاملا جدید بود. همونطور که Dark Souls با اون پردازش داستانیش ممکنه برای یک عده گنگ باشه, بایوشاک هم گیم پلی خاص خودشو داره. در این بازی قرار نیست که شما شاهد صحنه های اسکریپت شده باشین! در عوض اتفاقات بازی کاملا در جریان بازی میفته و احساس میکنین هیچی نشده! وقتی که توی بازی در حال راه رفتن هستید, یکدفعه به یک اتاق میرسین که Splicerها در حال رقص والتز هستند, اونجا هیچ توجهی نمیکنین, درحالیکه همین موارد در بازی های دیگه به صورت اجباری, به شما تحمیل میشه! حتی زمانی که Fitzpatrick پیانیست معروف رپچر توسط Cohen ترکیده میشه, هنوز هم مجبور به دیدن این صحنه نیستید.ارزش این قسمت به هنری بودنش ربط داره, اینکه Cohen هی میگه Alegro... allegro... Presto ... Presto... (تمپوهای بالای سرعت در مترونوم) و Fitzpatrick هم اون رو دیوانه خطاب میکنه, برای یک پیانیست و یا حداقل یک هنرمند مثل خودم, لذتی غیر قابل وصف داره, چون دقیقا میتونه درک کنه که اون پیانیست چه دردی رو میکشه که آخرش اونجوری بترکه. یا زمانی که Masterpiece Cohen رو تکمیل میکنی و آهنگ Watlz of Flowers پخش میشه, اینجا فن های COD هیچ توجهی نه به آهنگ دارن و نه به مفهوم اون. نه به اینکه در اون قسمت خاص ترکیب Spider Splicerها با این آهنگ چقدر درست و دقیق انتخاب شده و چگونه با اون رقص هایی که به طرز عجیبی ضرب یکسانی با آهنگ دارن, شما رو به وجد میارن. یکی که COD بازی میکنه در این لحظه فکر میکنه یک آهنگ هیجانی گذاشتند و تو هم باید مثل Gears of War یک Wave از حمله ی دشمنان رو بزنین. تک تک المان های بایوشاک توی محیط, موسیقی و داستان خلاصه شده که ارتباط مستقیمی با خسته نشدن و LVL Design بازی داره. شاید وقتی وارد یک اتاق سوخته بشین, توی بازی های دیگه سریعا یک Cut Scene که فلش بکی به قبل زده ببینین. اما توی بایوشاک همه چی دست شماست. میرین میبینین که بله اتاق سوخته!؟ چرا؟ یک نوار پیدا میکنین. فلان اتفاق افتاده و میرین میبینین بعله آثارش هم مشخص هست. تاثیر گذاریه این مورد دو چندان از اون حالت اول بیشتر هست.

**manuelcalavera** · 29-03-2013, 08:03