ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
در غروب بی فروغ اشنایی
این منو تو در سر راه جدایی
خاطراتی مانده از ، هر شام و هر روز
سرگذشتی دارد این عشق جگر سوز
میروی با بی قراری ، یادی از خود میگذاری
مینهی یادی غم انگیز ، خاطراتی حسرت انگیز !
همرهِ ، آهی شرر خیز !
در غم ما ؛ مهر و مه ؛ افسرده گردد چهره ی شاداب گل پژمرده گردد
در غروب بی فروغ اشنایی
این منو تو در سر راه جدایی
یعذ از این ما ؛با جدایی اشنایی
با غم بی اشنایی اشناییم !
همه شب نالم چون نی
که غمی دارم
دل و جان بردی اما
نشدی یارم،یارم
بامابودی؛بی مارفتی ؛
چو بوی گل به کجا رفتی ؟
تنها ماندم...تنها رفتی
چو کاروان رود
فغانم از زمین
براسمان رود
دور از یارم
خون میبارم
فتادم از پا
به ناتوانی
اسیر عشقم چنان که دانی
رهایی از غم نمی توانم
تو چاره ای کن که میتوانی
گر ز دل برارم اهی
اتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم
اشک اتشین ریزد
چو کاروان رود
فغانم از زمین
براسمان رود
دور از یارم
خون میبارم
نه حریفی تا با او، غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جویم
ای شادی جان
سرو روان
کز بر ما رفتی
از محفل ما
چون دل ما
سوی کجا رفتی؟
تنها ماندم...تنها رفتی....
به کجایی غمگسار من؟
فغان زار من بشنو
باز آ... باز آ....
از صبا حکایتی
ز روزگار من بشنو
باز آ..باز آ..سوی رهی
چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم
تنها رفتی ......
به رهی دیدم برگ خزان
پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا شد !
چو ز گلشن رو کرده نهان
در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود
ای برگ ستمدیده پاییزی
آخر تو زگلشن چه بگریزی !؟
روزی تو هم آغوش گلی بودی
دلداده و مدهوش گلی بودی
برگ : ای عاشق شیدا
دلداده ی رسوا
گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی
نی بود وفایی
جز ستم ز وی نبرده ام
خار غمش در دل بنشاندم
در ره او من جان فشاندم
تا شد نوگل گلشن و زیب چمن
رفت آن گل من از دست
با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خار ستم
وین پیکر بی جان
ای تازه گل گلشن
گژمرده شوی چون من
هر برگ تو افتد به رهی
پزمرده و لرزان !
همیشه خسته از روزای برفی
عشق پریشون شده ی دو حرفی
گفته بودم اگه دلت گرفته است
کنج دلم جا واسه ی دلت هست
شاید دلت خواست و پاهات نیومد
یا شاید هم دلت باهات نیومد
هرچی که بود بذار که گفته باشم
هرجا که هست دلت منم باهاشم
عشقت گذشته از پل دشت پر از گلایول
گمشده ی دو حرفی خسته ی روز برفی
گفته باشم هنوزم اگه دلت گرفته است
بیا که کنج قلبم جا واسه ی دلت هست
حالا که تقویم من زمستوناش زیاده
تو کوچه های سردش همیشه برف و باده
باید بیای ببینم بهار خنده هاتو
بیا بذار تموم شه روزای برفی باتو
ما بی صدا مطالعه می کردیم
اما کتاب را که ورق می زدیم
تنها
گاهی به هم نگاهی...
ناگاه
انگشتهای هیس
ما را
از هر طرف نشانه گرفتند
انگار غوغای چشم های من و تو
سکوت را
در آن کتابخانه رعایت نکرده بود!
ما که اين همه براي عشق
آه و ناله ي دروغ مي کنيم
راستي چرا
در رثاي بي شمار عاشقان
-که بي دريغ-
خون خويش را نثار عشق مي کنند
از نثار يک دريغ هم
دريغ مي کنيم؟
از شبنم عشق خاک آدم گل شد
صد فتنه وشور در جهان حاصل شد
سر نشتر عشق بر رگ روح زدند
يک قطره از آن چکيد و نامش دل شد
در این توهمات پیچ در پیچ خاکستری
شاید که دستی سرخکبودی گونه های تاریخ را مرهم می نهددر همین نزدیکیزیر بار تکرار ثانیه هایی که مدامچنگ در گریبان هم می زننددستی سبز از طراوت گونه ها ی فقرتیله های بلورین دلی شکسته راسوال می کند!شاید که این هجوم کهنه می خواهداز حلقوم نقره ای آلونک های سر به فلک کشیدهسهم عریان و لخت اندیشه هایی که در بادبر خود می لرزند رابستاندشاید که آن پر نور ترین ستارهو تمامی ستارگان دیگرکه در قلبشان ذره ای عدالت موج نمی زندتوهمات نورانی ای هستندکه در درون با سیاهی آمیخته اندشاید که اوج لذت این ستاره هابه تولد سیاه چاله ها ختم خواهد شدکاش سیاه چاله ها هم به صداقت قاصدک ایمان می آوردندکاش قاصدک ها هم می توانستند معجزه کنندآن وقت شاید آن پرنورترین ستارهمی توانستعدالت را استنشاق کندوشاید که عدالت از شیقه های زمان بالا می رفتو دیگر ثانیه ها دست در گریبان هم نمی کردند.
اندوه پرست
کاش چون پاییز بودم ... کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد
آفتاب دیدگانم سرد میشد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد
اشکهایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
وه ... چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم من می خواند ...شعری آسمانی
در کنار قلب عاشق شعله میزد
در شرار آتش دردی نهانی
نغمه من ...
همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دلهای خسته
پیش رویم
چهره تلخ زمستانی جوانی
پشت سر
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
سینه ام
منزلگه اندوه و درد و بدگمانی
کاش چون پاییز بودم ... کاش چون پایز بودم
فروغ
قربانی
امشب بر آستان جلال تو
آشفته ام ز وسوسه الهام
جانم از این تلاش به تنگ آمد
ای شعر ... ای الهه خون آشام
دیریست کان سروده خدایی را
در گوش من به مهر نمی خوانی
دانم که باز تشنه خون هستی
اما ... بس است این همه قربانی
خوش غافلی که از سر خود خواهی
با بندهات به قهر چها کردی
چون مهر خویش در دلش افکندی
او را ز هر چه داشت جدا کردی
دردا که تا بروی تو خندیدم
در رنج من نشستی و کوشیدی
اشکم چو رنگ خون شقایق شد
آن را بجام کردی و نوشیدی
چون نام خود بپای تو افکندم
افکندیم به دامن دام ننگ
آه ... ای الهه کیست که میکوبد
اینه امید مرا بر سنگ ؟
در عطر بوسه های گناه آلود
رویای آتشین ترا دیدم
همراه با نوای غمی شیرین
در معبد سکوت تو رقصیدم
اما... دریغ و درد که جز حسرت
هرگز نبوده باده به جام من
افسوس ... ای امید خزان دیده
کو تاج پر شکوفه نام من ؟
از من جز این دو دیده اشک آلود
آخر بگو...چه مانده که بستانی ؟
ای شعر ...ای الهه خون آشام
دیگر بس است ... اینهمه قربانی
هم اکنون 5 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 5 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول
