انصافا عجب بازی حقی بود. واقعا چنین تجربه ای رو تا حالا با یک بازی نداشتم.
و اما داستانش که خیلی جالب و جذابه یکی از نقاط قوت بازی های call of duty شده.
من هم اولش همین احساس رو پیدا کردم. اما بعد از کمی فکر متوجه اهداف دیگه اش هم میشید.تونستن توی این بازی کشورشون رو مخصوصا کاخ سفید رو در
نابودی و یک جنگ ویرانگر به تصویر بکشن که این یک آزادی عمل
وقتی که امریکا سالانه میلیاردها دلار خرج ارتشش تو عراق و افغانستان میکنه، اون هم به بهانه مبارزه با تروریسمی که از موقعی که اونها اومدن کمتر نشده که بیشتر هم شده، باید با این اثرات زیبا در دنیای بازی و یا دنیای سینما ، مردم خودش و تمام مردم دنیا رو به این باور برسونه که واقعا تروریسم هست.
همونطور که وقتی بازی رو تموم میکنیم ، احساس خطر میکنیم تو دنیای واقعی از تروریسم.
در ضمن همیشه یک اصل رو یادتون نره. وقتی که در یک کشور تهدید خارجی وجود داشته باشه، لاجرم مردم اون کشور بیشتر احساس نیاز به متحد شدن میکنند و همین نیاز امروز امریکاست. یعنی حمایت مردمش از جنگ.
به هر حال من بعد از فکر کردن به این مسائل ، یه مقدار از call of بدم اومد به خاطر حس سفارشی بودن این بازی.
و اما از داستان بازی که بگذریم. واقعا گیم پلی این بازی محشر بود. تو hardend پنج شیش ساعته تمومش کردم. الان هم دارم تو vetern ادامه اش میدم.
راستی اون قسمتی که قفل هست باید بازشون کنی ( چلنج) یک سری از مراحل نسخه قبلی بازی رو هم داشت. مثل چرنوبیل.
یه سوالی هم برام باقی مونده.
سرنوشت کاماروف و گروهش چی شده؟ آخه کاپیتان پرایس دست اونها بوده. و بعدا چه جوری زندانی شده؟
جواب بصورت نقل قول
نوشته شده توسط kinder
.gif "N Aggressive (11)")
.gif "N Aggressive (4)")
در ضمن پیغام
.gif "N Aggressive (40)")
