مشاعره

[sise]

یکی از آن همه یاران رفته بازنگشت
گره به باد زدم قصه با هوا کردم

طنین گمشده ای بود در هیاهوی باد
به دست من نرسیده آنچه دست و پا کردم

دریغ از آن همه گلهای پرپر فریاد
که گوشواره گوش کر قضا کردم

همین نصیبم ازین رهگذر که در همه حال
ترا که جان مرا سوختی دعا کردم ...

[amir 69]

من ندانستم از اول که تو بی مهرو وفایی
عهد نا بستن از آن به که ببندی و نپایی

[دل تنگم]

يا روی پاکت‌ها خودم را می‌نويسم
يا می‌کشم دور خودم ديوار چين - شعر-

تقدير من يک عمر پرسه در خيابان
با آدمک‌های غليظ و ته‌نشين، شعر!

حالا بيا نزديک، فالت را بگيرم
حافظ که نه! با خون شاعر بر زمين - شعر-

بغض تمام ابرها را من سرودم
باران نمی‌بارد بيايی زير اين شعر!

[Leyth]

روزها رفته که او نامده است
گرچه او رفت که باز آید زود
کس نمی دانست اکنون به کجاست
روی این جاده ی چون خاکستر
زیر این ابر کبود

کس ندارد خبر از هیچ کسی
شب دراز است و بیابان تاریک
پیش دیوار یکی قلعه خراب
ماه سرد و غمگین
خرد می گردد در نقشه ی آب
زیر چند اسپیدار
شکلها می گذرند
مثل اینست که چشمانی باز
سویشان می نگرند...

[دل تنگم]

در کوفه ی سکوت خدایا ستاره ای!
گم کرده ام نشانی ِ شب های چاه را

دیدم شبی برابر ِ چشمانِ ماتِ من
شیطان شکست پنجره ی رو به ماه را

[MOHAMMAD2010]

ای خدا دلگیرم ازت
ای زندگی سیرم ازت

ای زندگی میمیرمو
عمرمو میگیرم ازت

چه اعتراف تلخیه
انگار رسیدم ته خط

وقت خلاصی از همست
ای دنیا بیزارم ازت

[دل تنگم]

تو باید جایِ من باشی.. بفهمی من چرا تنهام
بفهمی چی بهت می گم.. ببینی از تو چی می‌خوام

به من خوبی نکن، شاید.. برای هردومون بد شه
نشستم تو دل طوفان، بزار آب از سرم رد شه

به من خوبی نکن، وقتی.. کنار من نمی‌مونی
نگو بد می شم از فردا، تو که دیدی نمی‌تونی

چه وقت‌هایی که بد می‌شی، چه وقت‌هایی که آشوبی
تمام دردِ من این جاست، تو هر کاری کنی خوبی

[magmagf]

يك مشق خط خورده و بعد،نفرين به خودكار قرمز
سي،نَه! چهل تا جريمه، از مشق دشوار قرمز

تخته سياه قديمي، آيينه ي بي كسي ها
گچ ها فقط يك غبارند،تعريف زنگار قرمز

شايد كه رازي نباشد، سارا ببيند نوشتم
سي تا انار بريده با دست تبدار قرمز

حكم سبد دارد امشب اين دفتر پر انارم
همپاي من مي شمارد با چشم بيدار قرمز

شب شد خدايا و مانده ده تاي ديگر برايم
فردا كسي مي شمارد آن را به خودكار قرمز

[t.s.m.t]

ز شاهراه شهادت چو بگذری ای دوست
بسا که بر رخ دولت کنی کرشمه و ناز

به خون، وضو نکند گر قتيل راه وفا
به قول مفتی عشقش درست نيست نماز

به آستان جلالت جبين به عجز نهم
که کيميای مرا دست خاک کوی نياز

سرم به عرش سنان بهْ، تنم به فرش تراب
که مرد راه نينديشد از شيب و فراز

ازل به گوش دلم پير مي فروشان گفت:
در اين سراچه بازيچه غير عشق، مباز

به عشق دوست قسم، هر بلا رود سرم
من آن نيم که از اين عشق بازی آيم باز

عابد تبریزی

[دل تنگم]

ز خونِ حسينش، به دوش دگر
فرو هِشته، آغشته دَستار سر

بدين سان رَوَد خسته، تا پايِ عرش
بنالد به درگاهِ داراي عرش

بگويد كه: خونِ دو والا گُهَر
ازين ظالمان، هم تو خواهي مگر

ستم، كَس نديده ست از ين بيشتر
بدِه دادِ من! چون تويي دادگر