اشعـار عاشقـانـه

[Ghorbat22]

آتش نشسته بر در و دیوار خانه‌ها
باران ببار بر تب تند جوانه‌ها
نَم‌نَم ببار و از دل پُرغصه‌ات بخوان
بگذار غمگنانه سرت را به شانه‌ها
کو آن صدای جرجر تو، تا که بشکفد
بر پشت‌بام خانه‌ی هاجر، ترانه‌ها؟
حالا سکوت مانده و جاری نمي‌شود
آوازهای پُرتپش رودخانه‌ها
یک جرعه از زلال تو کافی‌ست تا شود
لبریز از طراوت گُل، آشیانه‌ها
یک روز می‌رسید تو و از شوق دیدنت
گُل می‌کند به دفتر من عاشقانه‌ها

[Ghorbat22]

حالا كه پابند تو هستم ميگريزي

پا بند لبخند تو هستم ميگريزي

با خندهايت زندگي مي آفريني

تا ديدمت فهميدم اين را ...

آخريني ...

از بوسه پرهيزم نمودي

با غصه لبريزم نمودي

بارون غم غرقم نموده

عشقت حواسم را ربوده

ميگريزي ميگريزي ميگريزي ...

روزي تو زمن گر جدا بشوي

با غير دلم آشنا بشوي

بي وفايي ...

[Ghorbat22]

دل من روی زمینه دل تو تو آسمونه
انقدر دوست دارم من که فقط خدا می دونه
بیا یه عهدی ببندیم ببینیم کدوم یک از ما
تا ته جاده ی دنیا بر سر عهدش می مونه
بعضی قلبا بی ستارن یه ستاره هم ندارن
شایدم ستاره هاشون مثل ما تو کهکشونه
برجای غرور بلندن که دارن به ما می خندن
کاش با هم بریم یه جا که بر خلاف شهرمونه
یادمه پرسیدم از تو که می شه با هم بمونیم ؟
گفتی این که دست ما نیست بذارش پای زمونه
چه بباری چه بتابی چه بخندی چه بخوابی
عزیزم چه فرقی داره واسه اون که شد دیوونه
نکنه بری یه روزی با یه قایق از کنارم
واسه ی دلم نذاری نه اشاره نه نشونه
می دونم یه جای این عشق خستگی کار می ده دستت
مرغ عشقمون رو آخر می کنی بی آشیونه
من نمی دونم چی میشه نمی شه بگذرم از تو
شاید اون موقع ببارم تا شاید بیای به خونه
خلاصه فقط می خواستم قصمون رو گفته باشم
می دونم که آخر عشق با خدای مهربونه
دل من فکراشو کرده که صبور و باوفا شه
کاش دل تو هم صبور شه این روزا اگر بتونه
دیگه حرفی نیست عزیزم بجز اشکی که می ریزیم
کاش بپرسی راز عشق و از گلای ناز پونه ..........

[Ghorbat22]

كوه ميزارم رو دوشم
رخت هر جنگه ميپوشم
ميارم ماه تو خونه
ميگيرم باد نشونه
همه خاك زمينو
ميشمارم دونه به دونه
اگه چشمات بگن اره
هيچكدوم كاري نداره

[rahgozare tanha]

حال من بد نیست غم کم می‌خورم

کم که نه! هر روز کم کم می‌خورم

آب می‌خواهم، سرابم می‌دهند

عشق می‌ورزم عذابم می‌دهند

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب

از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟

خنجری بر قلب بیمارم زدند

بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه‌ای نامرد بر پشتم نشست

از غم نامردمی پشتم شکست

سنگ را بستند و سگ آزاد شد

یک شبه بیداد آمد، داد شد

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام

تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام

عشق اگر اینست مرتد می شوم

خوب اگر اینست من بد می شوم

بس کن ای دل نابسامانی بس است

کافرم دیگر مسلمانی بس است

در میان خلق سردرگم شدم

عاقبت آلوده مردم شدم

بعد ازاین با بی‌کسی خو می کنم

هر چه در دل داشتم رو می کنم

درد می بارد چو لب تر می کنم

طالعم شوم است باور می کنم

من که با دریا تلاطم کرده ام

راه دریا را چرا گم کرده ام؟

قفل غم بر درب سلولم مزن!

من خودم خوش‌باورم گولم مزن!

من نمی گویم که خاموشم مکن

من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش

من نمی گویم مرا غم خوار باش

من نمی گویم؛ دگر گفتن بس است

گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین! شاد باش د

ست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما یاری نبود
قصه هایم را خریداری نبود!!!
وای! رسم شهرتان بیداد بود
شهرتان از خون ما آباد بود
از درو دیوارتان خون می چکد
خون من،فرهاد،مجنون می چکد
خسته ام از قصه های شومتان
خسته از همدردی مسمومتان
اینهمه خنجر، دل کس خون نشد
این همه لیلی، کسی مجنون نشد
آسمان خالی شد از فریادتان
بیستون در حسرت فرهادتان
کوه کندن گر نباشد پیشه ام
بویی از فرهاد دارد تیشه ام
عشق از من دورو پایم لنگ بود
قیمتش بسیار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هر دو پایم خسته بود
تیشه گر افتاد دستم بسته بود
هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه!
فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!
هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه!
هیچ کس اندوه مارا دید؟ نه!
هیچ کس اشکی برای ما نریخت
هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی هست حالم دیدنیست
حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روی زمین زل می زنم
گاه بر حافظ تفأل می زنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت:

"ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم"

[rahgozare tanha]

طبیبان بر سر بالین من
آهسته می گویند :
که امشب تا سحر
این عاشق دیوانه می میرد
دلم در سینه می سوزد
تو را ندیده می میرم

[rahgozare tanha]

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد
درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد
من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست
درد آن بود کز پا جانان من بیفتد
یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست
دردانه ام زچشم گریان من بیفتد
ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من
ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد
از گوهر مرادم چشم امید بسته ست
این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد
من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان
گردون کجا به فکر سامان من بیفتد ؟
خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا
چون آن پری به دستش دیوان من بیفتد

شهریار

فقط توصیه می کنم زیاد این شعر رو با احساس نخونین چون پارسال بهمن ماه عزیزترین انسانی که دوسش داشتم تا پای مرگ رفت و برگشت من خیلی ناراحت بودم و همش همین شعر رو یا زمزمه می کردم یا هرجا می رسیدم می نوشتم دقیقا پس فردای همون روز چنان دستم سوخت که 15 روز پانسمان شده می گشتم و بدتر از عزیزم شدم پس مواظب خودتون باشین ... یا حق

[magmagf]

دستم بگیر

دارم به یادت ...



... می افتم

[Ghorbat22]

تو از عشق چه مي داني؟
اولين بارعشق را كجا ديدي؟
چه وقت با او حرف زدی ؟
چه كسي به تو گفت :
عشق چه رنگي است؟
من ازعشق وضو مي سازم.
من باعشق نماز مي خوانم.
من در عشقغرق مي شوم
من بي عشق در كنج قفسي كه
ميله هايش از حسرت است مي پوسم
من بي عشق مي ميرم
با عشق ميتوان حرف زد.
با عشق ميتوان راه رفت
با عشق ميتوان گريه كرد
باعشق ميتوان همه ي ديوارها

را برداشت و به جاي آن پنجره كاشت

[eshghe eskate]

یاد داری که زمن خنده کنان پرسیدی
چه رهآورد سفر دارم از این راه دراز ؟
چهره ام را بنگر تا بتو پاسخ گوید
اشک شوقی که فروخفته به چشمان نیاز
چه رهآورد سفر دارم ای مایه عمر؟
سینه ای سوخته در حسرت یک عشق محال
نگهی گمشده در پرده رویایی دور
پیکری ملتهب از خواهش سوزان وصال
چه رهآورد سفر دارم ... ای مایه عمر ؟
دیدگانی همه از شوق درون پر آشوب
لب گرمی که بر آن خفته به امید نیاز
بوسه ای داغتر از بوسه خورشید جنوب
ای بسا در پی آن هدیه زیبنده تست
در دل کوچه و بازار شدم سرگردان
عاقبت رفتم و گفتم که ترا هدیه کنم
پیکری را که در آن شعله کشد شوق نهان
چو در اینه نگه کردم دیدم افسوس
جلوه روی مرا هجر تو کاهش بخشید
دست بر دامن خورشید زدم تا بر من
عطش و روشنی و سوزش و تابش بخشید
حالیا... این منم این آتش جانسوز منم
ای امید دل دیوانه اندوه نواز
بازوان را بگشا تا که عیا نت سازم
چه رهآورد سفر دارم از این راه دراز
فروغ فرخزاد