مشاعره

[amir 110]

شبي اينجا درون يك شب سوزان
زمين لرزيده كه بشكسته ساييده
دهان بگشوده و يك چشمه زاييده
برش بگرفته يك لب يك لب جوشان
لبي كز بيخ
افكنده تناور ريشه دشمن
لبي آشتفشان جاويد رويين تن
لب تاريخ
لبي گور پليدي ها ي اهريمن
لبي چون كهكشان مشعل كش شب ها
لبي سردار فاتح در بر لب ها
لبي چون گل گل آهن
خداي قهرماني ها بر اين لب خورده بس سوگند
تن عريان شده اين جا ستايشگر
اگر چه چشمه زاينده اي باشد كه ديگر نيست نوش آور
ولي در عمق جانش حك شده خورشيد يك لبخند

[soleares]

در اوراق سعدي چنين پند نيست
كه چون پاي ديوار كندي مايست

[magmagf]

تو رو بايد تو تمام كتابا ، نه كمته
حرف تو خلاصه نيس ، پس توي انشا نمي شه
چشاتو نمي شه گفت چه رنگيه بس كه گلي
هيچ چشي ، چش نزنم ، انقد زيبا نمي شه
راستي تو منو يادت رفته ،‌آره ؟
من همونم كه بدون تو شباش به غير يلدا نمي شه

[amir 110]

هي مي گم كاشكه يه روز معجزه شه با همديگه
دو سه ساعتي بريم كنار دريا ، نمي شه
آسمون دلش گرفته ، مث اخماي تو يه
يه گره افتاده رو پيشونيشو ، وا نميشه
نامتم با هام لجه ، مي خوام بذارمش كنار
انقدر بد باهام ، هر چي كنم تا نمي شه

[Admiral]

هـر دم از عمر میرود نفسی ××× چون نگه میکنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی ××× مـگر ایـن چنـــد روزه دریــابی

[shvalaie]

ياس بوي مهرباني ميدهد
عطر دوران جواني ميدهد

ياسها يادآوران خانه اند
ياسها پيغمبران خانه اند

[amir 110]

در شبان ما كه شد خورشيد؟ ياس
بر لبان ما كه مي خنديد؟ ياس
ياس يك شب را گل ايوان ماست
ياس تنها يك سحر مهمان ماست

[truman]

هميشه آب نطلبيده مراد نيست
شايد بهانه اي باشد تا قربانيت كنند

[soleares]

يكي را حكايت كند از ملوك
كه بيماري رشته كردش چو دوك
چنانش در انداخت ضعف جسد
كه مي برد بر زير دستانش حسد
كه شاه ارچه بر عرصه نام آورست
چو ضعف آمد از بيدقي كمتراست..

[amir 110]

تو بدری و خورشيد تو را بنده شده‌ست
تا بنده تو شده‌ست تابنده شده‌ست
زان روی که از شعاع نور رخ تو
خورشيد منير و ماه تابنده شده‌ست