مشاعره

[Mahdi Hero]

سلام عزيز عيدتم مبارک من بعضی وقتا همينطوری باسه دله خودم مشاعره ميکنم

يكي شد صاحب اسب دليجان
يكي شد حجت الاسلام زنجان
يكي شب ميخورد مرغ و فسنجان
يكي از بهر ناني مي دهد جان

[Ahmad]

سلام عزيز عيدتم مبارک من بعضی وقتا همينطوری باسه دله خودم مشاعره ميکنم

يكي شد صاحب اسب دليجان
يكي شد حجت الاسلام زنجان
يكي شب ميخورد مرغ و فسنجان
يكي از بهر ناني مي دهد جان

سلام قهرمان مهدي عزيز.
ممنون. عيد شما هم مبارك.
شوخي بودا. ناراحت نشي ازم.

نشود فاش کسی، آنچه ميان من و توست
تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گويم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس، مرد ره عشق نديد
حاليا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما، کس نرسيد
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

اين همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گوئی و خيالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به ديباچه ی عقل
هرکجا نامه ی عشق است، نشان من و توست

سايه زاتشکده ی ماست، فروغ مه و مهر
وه از اين آتش روشن که به جان من و توست

ابتهاج

[sise]

تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی، جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی کنم

[ghazal_ak]

من به آمار زمین مشكوكم اگر این سطح
پر از آدم هاست پس چرا این همه دل ها تن هاست ؟!

[a-r-i-y-a-n-a]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه

[Mahdi Hero]

هر سو مه و خورشيد و ثرياست خدايا
چو سيليم و چو جوييم همه سوي تو پوييم
كه منزلگه هر سيل به درياست خدايا

[a-r-i-y-a-n-a]

از آغاز کودکی
تشهد در گوشمان خواندند
تا بزرگ شدیم و جنگ آمد
و ما ندانستیم
هر تشهد نام شهیدی بود
که لاله ی سرخی به دست داشت

[Mahdi Hero]

تا شود روشن به مردم آنکه نور دیده ای
جان من امشب لباس سرمه ای پوشیده ای

[Mahdi Hero]

هر سو مه و خورشيد و ثرياست خدايا
چو سيليم و چو جوييم همه سوي تو پوييم
كه منزلگه هر سيل به درياست خدايا

[دل تنگم]

تا شود روشن به مردم آنکه نور دیده ای
جان من امشب لباس سرمه ای پوشیده ای

يك صخره هم دريغ كه پيدا نمي شود
اينجا به پشتگرمي اين بي پناه ها

اما عبور مي كند از كوچه يك نفر
فردا شبيه آينه ها و پگاه ها

امروز هم اگر همه طاقت بياورند
چيزي نمانده است به پايان راه ها