بدون عشق
شاعر : ایوب محمودی
به ذهن خستـــه ام رسیده بـــاز
که عشـــق هم اگر نبـــود
زنــــدگی ادامه داشـــت…
بیا کنـــار من، مرا ببین
که در عبـــور تند سایـــه های بی نفـــس
درون خـــود شکستــــه ام
و چشـــم بر عبــــور سایه های تنـــد نیمه شــب
به یاد دســــت های پینــه بستــه ی تـــو بستــه ام
بیـــا ببین تـو آتـــــش درون سینـــه ام
که شعـــله زد به جـــان مــن
و آن همه سکــــوت
که پشت پلـــک های من نشســته اند
و چشــم های مــن ببیــن
چه خستـــه اند!
تــو ای تــمام شعـــرهای مـــن
تو ای هوای پاک آسمان آبی شمال
تـو ای نوای مســت بلبــلان خفتـه در میان بیشـه زار
بیا کنــــار من
که در فــراق لحظه های جاری زمـــان
تو را دوباره باز جویمـــت
به وسعـــت نـــگاه جنـــگل بلنـــد
به وسعـــت سکــوت مبهـــم کویـــر،
دوباره باز می رسم…
ولی چه ســود؟
تمـــام عمـــر، از پی تـــو رفت
و عمر رفتـــه را بگو چگـــونه باز جویمـــش؟
تمـــام روزهای با تـــو بودنــم گذشت
تمام قصـــه های عاشقـــی مان،
میان بهت عمر رفته ی من و تو خاک گشت و رفت
من این زمان
که در بلـــوغ خویشتن گسسته ام
که آدمی شـــدم بدون حــس
بدون شـــعر
بدون حـــرف
به ذهن خستـــه ام رسیــده باز
که عشـــق هم اگر نبــود
زنـــدگی ادامه داشـــت…