اطلاعات دارو ها [مقالات]

[aligol172]

قرص های پیشگیری از بارداری که ابتدا در دهه ۱۹۶۰ وارد بازار دارویی شدند اکنون به صورت فراگیر مصرف می شوند به طوری که در بسیاری از کشورها در راس روش های تنظیم خانواده قرار دارند....
از طرفی این روزها تعداد زیادی از خانم های جوان و تحصیل کرده ایرانی نیز مصرف قرص های ضدبارداری را بهترین راهکار برای جلوگیری از بارداری ناخواسته می دانند اما تحقیقات نشان می دهد، مصرف طولانی مدت این قرص ها چندان هم بی عارضه نیست. در این باره با دکتر آزیتا صفارزاده، جراح و متخصص بیماری های زنان و زایمان و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران به گفت وگو نشسته ایم تا به تشریح این موضوع بپردازیم.
▪ خانم دکتر! آیا قرص های ضدبارداری موجود در بازار انواع مختلفی دارند؟
قرص های ضدبارداری از ترکیب ۲ هورمون استروژن و پروژسترون ساخته می شوند و بیشترین مانور تولیدکنندگان این قرص ها روی میزان پروژیستن (پروژسترون) آنهاست. به عبارت دیگر، اکثر قرص های ضدبارداری خوراکی حاوی یک استروژن و یک پروژستین در مقادیر مختلف هستند که به این قرص ها، مختلط یا مرکب می گویند و در ۲ گروه منو فازیک یا یک مرحله ای و مولتی فازیک یا چند مرحله ای قرار می گیرند.
▪ این قرص ها چه تفاوت هایی با هم دارند؟
در نوع اول، میزان هورمون در تمام دوره ثابت است و قرص های LD و HD موجود در ایران از جمله این قرص های ترکیبی هستند که البته میزان استروژن موجود در نوع HD بالاتر از میزان آن در LD است. در مقابل میزان هورمون در ترکیب قرص های مولتی فازیک در طول دوره متغیر است و به نام های بی فازیک و تری فازیک (قرص های سه مرحله ای) شناخته می شوند. هدف از تولید این ترکیب ها نیز کاهش مقدار پروژستین کل مصرفی در هر سیکل، بدون از بین رفتن اثر قرص های ضدبارداری است به طوری که کاهش دوز پروژستین با شروع یک دوز پایین پروژستین و سپس افزایش آن در بقیه سیکل ادامه می یابد. این قرص ها در جلوگیری از بارداری بسیار کارآمد هستند و به دلیل کاهش تغییرات متابولیک مربوط به پروژستین عوارض جانبی آنها کاهش می یابد. در عین حال در قرص های بی فازیک، میزان استروژن ثابت است و مقدار پروژستین در ۱۰ روز اول، کم است و در ۱۱ روز دوم افزایش می یابد اما در قرص های تری فازیک دوز استروژن ممکن است ثابت نگه داشته شود یا به طور موقت در بقیه دوره افزایش یابد.
▪ یعنی منظور شما این است که معایب قرص های تری فازیک کمتر از قرص های بی فازیک است؟
این طور نیست که بگوییم این قرص ها کاملا هم بی نقص هستند چرا که سردرگمی به علت چند رنگ بودن (این قرص ها به رنگ های نارنجی، زرد و سفید هستند)، خون ریزی یا لکه بینی حین مصرف و مشکل بودن مصرف دوز ۲ برابر در صورت فراموش کردن مصرف قرص از جمله معایب آنهاست.
▪ آیا علاوه بر قرص های مرکب انواع دیگری هم در داروخانه ها یافت می شود؟
قرص های متوالی و قرص های مینی پیل نیز ۲ گروه آخر را شامل می شوند. قرص های متوالی شامل ۲ نوع قرص در هر بسته بندی هستند که یک نوع آنها شامل استروژن خالی است که از روز پنجم قاعدگی به مدت ۱۵ یا ۱۶ روز مصرف می شود. از مزایای این قرص ها می توان به تشابه هورمونی آن با فیزیولوژی طبیعی بدن اشاره کرد. در عین حال، میزان موفقیت آنها نیز ۹۸ تا ۹۹ درصد بوده است. قرص های مینی پیل هم فقط پروژستین دارند که روزانه مصرف می شوند. در این نوع قرص، دلیلی برای قطع مصرف آن وجود ندارد و در دوران شیردهی و در مواردی که منع مصرف قرص های ترکیبی وجود دارد نیز قابل استفاده هستند.
▪ اصلا مصرف قرص های ضدبارداری چه محاسنی دارد که در دنیا این قدر پرطرفدار هستند؟
واضح ترین مزیت قرص پیشگیری، سهولت مصرف و مهار تخمک گذاری است. در واقع ۲ نوع هورمون استروژن و پروژسترون که به طور معمول در این قرص ها وجود دارند، مانع رشد تخمک در هر ماه می شوند و در صورتی که اصولی مصرف شوند، ریسک بارداری را تقریبا به صفر می رسانند. همچنین قرص ضدبارداری، ترشحات مخاطی دهانه رحم را غلیظ تر کرده و ورود اسپرم به آن را مشکل تر می کند و در عین حال پوشش داخلی رحم را طوری تغییر می دهد که حتی اگر تخمکی آزاد شود، نتواند در رحم به رشد خود ادامه دهد. از طرفی بررسی ها نشان داده اند که قرص های ضدبارداری می توانند خطر سرطان تخمدان و رحم و علایم شدید نشانگان پیش از قاعدگی را کاهش دهند و از ریزش مو جلوگیری کنند.
▪ بنابراین می توان نتیجه گرفت که مصرف قرص های ضد بارداری بهترین گزینه برای زوج های جوانی است که تا مدت ها تصمیم دارند بچه دار نشوند؟
برای ۴ سال اول بعد از ازدواج می تواند بهترین گزینه باشد اما توصیه ما به زوج ها این است که با توجه به شیوع نشانگان تخمدان پلی کیستیک و افزایش سن ازدواج ۲ تا ۳ سال بعد از ازدواج اقدام به بارداری کنند زیرا در سنین بالا، احتمال بارداری کاهش و احتمال ابتلا به فشار خون و دیابت دوران بارداری و همچنین بروز مشکلات ژنتیکی در جنین افزایش می یابد. از طرف دیگر مصرف قرص های ضدبارداری در دراز مدت اصلا توصیه نمی شود و با خطراتی همراه است. بنابراین باید استفاده از کاندوم و روش های دیگر جایگزین مصرف قرص شود.
▪ چه خطراتی؟
مصرف قرص های پیشگیری از بارداری اگر از ۴ سال بیشتر شود، ریسک ابتلا به سرطان پستان در زنان را افزایش می دهد و با افزایش اشتها موجب بروز چاقی در خانم ها می شود. از طرفی رابطه میان قرص های ضدبارداری و خطر لخته شدن خون و سکته مغزی کاملا ثابت شده و این خطر در صورتی که خانمی سیگاری و بالای ۳۵ سال باشد به شدت افزایش می یابد. همچنین قرص ضد بارداری ممکن است با پروتئینی که با اتصال تستوسترون اندک موجود در بدن زنان آن را از دسترس بدن دور نگه می دارد، تداخل کند و در دراز مدت باعث اختلال میل و فعالیت جنسی در آنها شود.
▪ این روزها قرص هایی هم در داروخانه ها به فروش می رسند که با توجه به گران قیمت بودنشان در مقایسه با قرص های LD و HD بسیار پرطرفدارند چرا که تولیدکنندگان آنها بر این باورند عوارض این قرص ها کمتر از سایر قرص های موجود در بازار است. شما این موضوع را تایید می کنید؟
همان طور که گفتم تفاوت قرص های موجود در بازار به دلیل تفاوت میزان پروژسترون موجود در ترکیب آنها است که البته این تغییرات چندان هم فاحش نیست. مثلا شرکت های سازنده این قرص ها معتقدند محصول شان موجب بروز چاقی در دراز مدت نمی شود اما در واقع این قرص ها تنها میزان دفع ادرار را افزایش و احتباس آب در بدن را کاهش می دهند و تنها تفاوت شان با قرص های دیگر دقیقا همین مورد است اما عوارضی که ایجاد می کنند تفاوت چندانی با سایر قرص های موجود در بازار ندارد و این نظر پزشک معالج خانم هاست که بر اساس شرایط بدنی و فاکتورهای موثر نوع قرص را به فرد پیشنهاد دهد.
▪ با توجه به عوارضی که گفتید شما چه روش هایی را برای جلوگیری از بارداری توصیه می کنید؟
با توجه به شرایط زوج ها این موضوع متفاوت است. اول توصیه من به خانم ها این است که در چند سال اول بعد از ازدواج می توانند از قرص های ضدبارداری استفاده کنند اما بهترین روش این است که بعد از هر ۳ ماه استفاده یک ماه از کاندوم استفاده کنند تا بین مصرف قرص ها فاصله بیفتد و احتمال ایجاد عوارض آنها کاهش یابد. در عین حال حتما قبل از ۳۰ سالگی برای بارداری اقدام کنند چرا که بارداری در سنین بالا خطرات خاص خود را دارد. اگر هم جزو زوج هایی هستند که صاحب فرزند هستند و دیگر بچه نمی خواهند باید به جای مصرف قرص های ضدبارداری یا از کاندوم استفاده کنند یا روش های کاشتنی، تزریقی و حتی بستن لوله ها (چه خانم ها و چه آقایان) را انتخاب کنند.

[pesilium]

در مورد این دارو اطلاعات میخواستم
پنتوپرازول


میشه در مورد این دارو راهنمایی کنین؟
توپیرامات
ممنون

[eMer@lD]

در مورد این دارو اطلاعات میخواستم
B]توپیرامات[/B]





میشه در مورد این دارو راهنمایی کنین؟
پنتوپرازول

[ممنون

اوردوز توپیرامات

خانمی درتماس تلفنی با مرکز اطلاع رسانی داروها و سموم وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی(DPIC) اظهار داشت دختر ۱۸ ساله اش نیم ساعت قبل از تماس با مرکز، تعداد ۶ عدد قرص توپیراماتTopiramate ۲۵ میلی گرمی را به قصد خودکشی مصرف نموده است....


خانمی درتماس تلفنی با مرکز اطلاع رسانی داروها و سموم وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی(DPIC) اظهار داشت دختر ۱۸ ساله اش نیم ساعت قبل از تماس با مرکز، تعداد ۶ عدد قرص توپیراماتTopiramate ۲۵ میلی گرمی را به قصد خودکشی مصرف نموده است. بیمار سابقه ی ابتلا به افسردگی داشته است ولی فاقد سابقه ی ابتلا به سایر بیماری ها از جمله بیماری های کبد، کلیه، عروق قلبی می باشد.

در بررسی های به عمل آمده مشخص گردید، در زمان تماس، بیمار دچار بیقراری و پرخاشگری بوده و فاقد هر گونه علامت و نشانه ی بالینی دیگری می باشد.

توپیرامات یک مشتق سولفاماته ی منوساکارید D فروکتوز می باشد. این دارو در طیف وسیعی از بیماری های اعصاب و روان مانند: درمان تشنجات پارشیال (به عنوان درمان اولیه و یا کمکی به همراه سایر داروها)، تشنجات تونیک، کلونیک ژنرالیزه ی اولیه در بزرگسالان و کودکان با سن بالاتر از ۲ سال، انواع سندرم های صرعی، پیشگیری از حملات میگرن و درمان اختلالات دو قطبی، افسردگی، اسکیزوفرنی،PTSD و اختلالات مربوط به خورانش eating disorder مصرف می شود.

مکانیسم اثر این دارو به طور دقیق شناخته نشده است. مهار کانال های سدیمی حساس به ولتاژ در نورون های مغزی، مهار آزاد سازی اسید های آمینه تحریکی مانند گلوتامات در مغز و مهار گیرنده های نوع کاینیک اسید، افزایش میزان GABA در مغز، افزایش اثر مهاری نوروترانسمیتر GABA از طریق اتصال به گیرنده هایGABA A ، مهار اختصاصی ایزوآنزیم های کربنیک انیدراز و مهار کانال های کلسیمی نوع L از مکانیسم های پیشنهادی در خصوص عملکرد دارو می باشد.

دارو ۱ تا ۴ ساعت بعد از مصرف خوراکی از دستگاه گوارش جذب می شود. فراهمی زیستی دارو از راه خوراکی، در حدود ۸۰ درصد و میزان اتصال دارو به پروتئین های پلاسما در حدود ۱۵ درصد است. دارو دارای فارماکوکینتیک خطی و وابسته به دوز است.

توپیرامات در کبد به میزان کمی متابولیزه شده و تبدیل به ۶ متابولیت غیر فعال می شود. عمرنیمه ی حذف دارو بین ۱۸تا ۲۳ ساعت می باشد که این زمان در صورت وجود بیماری های کلیه در فرد افزایش می یابد. دارو تأثیر کمی بر آنزیم های کبد دارد و بیشتر آن به صورت تغییر نیافته از راه ادرار دفع می شود. توپیرامات دارای محدوده ی درمانی وسیع می باشد.

توپیرامات به خوبی توسط بیماران تحمل می شود. بیشتر عوارض جانبی دارو در دوزهای مصرف بالا گزارش شده اند و با کاهش دوز، بسیاری از این عوارض جانبی تخفیف یافته و یا از بین می روند.

مهمترین عوارض جانبی مشاهده شده در بیماران مصرف کننده ی دوزهای درمانی دارو عبارتند از: تهوع و استفراغ، یبوست، اسهال، پارستزی، اختلالات شناختی، سردرد، سرگیجه، آتاکسی، خواب آلودگی، ضعف، تاری دید، دوبینی، نیستاگموس، کاهش اشتها، کاهش وزن، سنگ های کلیه، استئومالاسی.

از عوارض نادر ولی جدی دارو نیز می توان به اسیدوز متابولیک، هیپرترمی، گلوکوم حاد، الیگوهیدروز و تضعیف مغز استخوان اشاره نمود.

علائم ونشانه های مسمومیت در اثر مصرف مقادیر بیش از حد دارو شامل خواب آلودگی، ضعف، بیقراری، تاری دید، دوبینی، لتارژی، اختلالات شناختی، اختلال در تکلم و در برخی از موارد تشنج، اسیدوز متابولیک و تضعیف دستگاه تنفسی می باشد.

قابل ذکر است مسمومیت با توپیرامات جزء مسمومیت های نادر دارویی بوده و اکثر گزارش های موجود در این رابطه به بررسی های موردی محدود می شوند. در بررسی های انجام شده در خصوص موارد گزارش شده در اثر مصرف مقادیر بیش از حد توپیرامات به انجمن مراکز کنترل مسمومیت آمریکا در سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱، مشخص گردیده که بیش از نیمی از ۵۶۷ مورد بررسی شده، یعنی ۱/۶۲ درصد بیماران فاقد علائم و نشانه های بالینی بوده اند. در بررسی مذکور شیوع علائم و نشانه های بالینی در مسمومان عبارت بودند از: خواب آلودگی و لتارژی (۵/۱۵ درصد)، گیجی و سرگیجه (۹/۴ درصد)، تحریک پذیری (۹/۴ درصد)، گیجی (۹/۳ درصد)، تهوع (۶/۲ درصد) و استفراغ (۵/۲ درصد). در این بررسی، بیماران علامت دار دارای میانگین سنی بالاتر نسبت به بیماران بدون علامت (Asymptomatic) بوده اند. در این بررسی اثرات سمی و جدی ناشی از مصرف مقادیر بیش از حد توپیرامات مانند تضعیف سیستم عصبی مرکزی و تنفسی و اسیدوز پایدار در بیماران مشاهده نگردید.

در یک گزارش موردی دیگر، متعاقب مصرف عمدی ۱۰۰ میلی گرم توپیرامات در یک خانم ۱۷ ساله، علائم و نشانه های مصرف بیش از حد به صورت بیقراری، پرخاشگری، اختلال در جهت یابی، اختلال در تکلم (به صورت Echolalia) و گیجی ایجاد شد.

باتوجه به موارد ذکر شده مشخص می گردد که اکثر مسمومیت های ناشی از مصرف مقادیر بیش از حد توپیرامات جزء مسمومیت های با شدت خفیف تا متوسط می باشد. از این رو باتوجه به عدم وجود آنتی دوت اختصاصی، اقدامات درمانی در بیماران مسموم با این دارو شامل انجام درمان های علامتی حمایتی می باشد.

از القا تهوع و استفراغ در بیماران مسموم علامت دار با توجه به احتمال بروز کاهش سطح هوشیاری باید حتی الامکان خودداری گردد. هر چند در برخی مقالات باتوجه به قابلیت کم اتصال توپیرامات به زغال فعال تجویز آن با تردید مواجه شده است با این وجود، تجویز زغال فعال شده در درمان مسمومیت های خوراکی با این دارو به ویژه در مسمومیت های همراه با سایر داروها مؤثر است. لاواژ معده به عنوان یکی از بهترین روش های آلودگی زدایی در مسمومیت با دوزهای بالای این دارو می باشد. در بررسی انجام شده روی مسمومان در اثر مصرف دوزهای بیش از حد دارو، مشخص شد که انجام اقدامات آلودگی زدایی در بهبود سرانجام بیماران مؤثر است.

درصورت بروز اسیدوز متابولیک تجویز بیکربنات سدیم ضروری است. درمان تشنج ناشی از دارو نیز با استفاده از پروتکل های استاندارد دارو درمانی تشنج صورت می گیرد. سایر علائم و نشانه های مسمومیت باید به صورت علامتی و حمایتی درمان شوند.

استفاده از همودیالیز و سایر روش های حذف خارج بدنی هر چند ممکن است باعث کاهش میزان تراز سرمی دارو گردند، بااین وجود با توجه به مخاطرات به کارگیری این روش ها برای بیمار و شدت کم تا متوسط اکثر این نوع مسمومیت ها، لذا در درمان این نوع مسمومیت توصیه نمی شوند.

قابل ذکر است پیش آگهی مسمومیت خوب بوده و در صورت اتخاذ تدابیر درمانی و به موقع اکثر بیماران بدون گذاشتن عارضه ی پایداری درمان می شوند.

در مورد مطرح شده، با توجه به بروز بیقراری در بیمار مذکور، توصیه شد هرچه سریع تر جهت انجام اقدامات درمانی و کنترل هر چه بیشتر به یک مرکز درمان مسمومیت ها مراجعه نمایند.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

قرص پنتوپرازول

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[aligol172]

نعوظ دیرهنگام، انزال زودهنگام، واژن خشک و... برخی از مشکلات جنسی می تواند سبب سردی روابط بین زوجین شود. در چنین شرایطی به خصوص وقتی ناراحتی تکرار می شود جمله ای که اکثر زوجین می شنوند این است که «مهم نیست.» و زوجین را به سمت استفاده از داروهای مخصوص هدایت می کنند...
برخی داروها مانند ویاگرا، لوتیرا و سیالیس معمولا برای مشکلات نعوظی استفاده می شوند. یعنی وقتی مردی حین رابطه جنسی توانایی نعوظ ندارد و این مشکل در یک دوره ۳ ماهه مکررا تکرار می شود به او مصرف این نوع داروها را پیشنهاد می کنند. اما آیا تا به حال این سوال را از خود پرسیده اید که داروهای مربوط به مشکلات جنسی برای چه کسانی و در چه شرایطی قابل استفاده اند؟
استفاده از این نوع داروها معمولا نیاز به تجویز پزشک دارد و هر فردی در هر سنی می تواند از آنها استفاده کند. گرچه ممکن است یک مرد جوان که به دلیل استرس و اضطراب دچار مشکل نعوظ یا انزال زودرس است همانند یک مرد مسن ۵۰ ساله که مبتلا به فشارخون و کلسترول است از ویاگرا یا سایر داروها استفاده کند. اما لازم است بدانید برای اینکه این داروها عمل کند، وجود میل جنسی لازم است. در صورتی که دچار سردمزاجی یا کاهش میل جنسی شده و تمایلی به برقراری رابطه نداشته باشید این داروها به تنهایی اثری نخواهد داشت.
● از این داروها چه انتظاری دارید؟
اینکه داروها چه تاثیری بر شما می گذارند و قدرت بهبوددهندگی آنها چه حد است، به سن شما و به ویژه ناراحتی زمینه ای که گرفتار آن هستید، بازمی گردد. در صورتی که زیر ۴۰ سال دارید و به هیچ نوع بیماری خاصی مبتلا نیستید، مصرف این نوع داروها تا ۹۰ درصد سبب بهبود رابطه جنسی می شود. اگر بالای ۶۰ سال سن دارید و بیماری زمینه ای ندارید، می توانید ۷۰ تا ۷۵ درصد روی این داروها حساب کنید اما اگر بالای ۶۰ سال دارید و مبتلا به بیماری خاصی هستید این داروها تنها ۵۰ تا ۶۰ درصد به بهبود کارکرد جنسی شما کمک می کنند. البته تمامی این تاثیرات به شرطی است که از نظر روحی و روانی در شرایط خوبی بوده و رابطه عاشقانه ای داشته باشید. هر چه مهر و محبت و نوازش بین زوجین کمتر باشد تاثیر این داروها پایین تر می آید. نکته دیگر اینکه حین استفاده از دارو باید به دستورالعمل درج شده روی بسته آن توجه داشته باشید. برخی داروها به محض استفاده عمل می کنند اما برخی دیگر باید به طور مرتب مصرف شوند تا تاثیرگذار شوند.
● این داروها گران هستند
بهترین مکان برای تهیه یک داروی استاندارد، با دوز مناسب و کیفیت عالی داروخانه است. اگر اهل خرید این داروها از اینترنت یا سایر عرضه کنندگان غیررسمی هستید، بهتر است بدانید گرچه قیمت آنها پایین تر است (حداقل ۱۰ برابر ارزان تر از داروخانه) اما ممکن است دارویی که تهیه می کنید تقلبی باشد. یعنی دارویی که می خرید تنها یک «شبه دارو» و حتی بدتر از آن ممکن است حاوی ترکیبات شیمیایی بی کیفیت و مضر برای سلامت شما باشد. توصیه ما به شما این است که اولا با تجویز پزشک دارو تهیه کنید. حتما از داروخانه دارو بخرید و ثالثا خرید آنلاین نداشته باشید. چون ۶۰ درصد داروهایی که در اینترنت به فروش می رسد، بی تاثیرند. اگر می خواهید داروی ارزان تری تهیه کنید به جای خرید آنلاین، داروخانه منصف پیدا کنید.
● ممنوعیت ها و محدودیت ها
به جز مصرف همزمان با داروهای نیتراتی که برای درمان بیماری قلبی به کار می?روند معمولا ممنوعیتی در مصرف داروهای اختلال نعوظ وجود ندارد. اما اگر تحت درمان هستید و داروهای نیتراتی مصرف می کنید بهتر است قبل از خرید این نوع داروها با پزشکتان مشورت کنید زیرا ممکن است دچار عوارضی نظیر خون دماغ، سرخی گوش یا گرفتگی بینی شوید.
● سابقه بیماری ها را در نظر بگیرید
اگر شما فردی هستید که قبلا دچار سکته قلبی یا سایر ناراحتی های قلبی شده اید و پزشک فعالیت جسمی متوسط را برای شما ممنوع کرده قبل از مصرف این داروها و حتی داشتن رابطه جنسی با پزشک قلب خود مشورت کنید. جالب است بدانید میزان انرژی مصرف شده در برقراری رابطه جنسی در حد بالارفتن از پله های یک ساختمان ۲ طبقه است. پس خجالت نکشید و سوال کنید. اگر بیماری دیگری مانند نارسایی کلیه، هپاتیت، سرطان و... دارید نیز قبل از مصرف این داروها در مورد وضعیت خود با پزشک مشورت کنید.

[aligol172]

خطاهای دارویی از بیشترین موارد معمول خطاهای پزشکی به شمار می آیند. هر چند پزشکان مایل به پذیرفتن آن نیستند، بیشتر از دو سوم موارد خطاهای دارویی در نتیجه خطاهای پزشکان رخ می دهد، بنابراین در ادامه، توصیه هایی برای کاهش احتمال انجام خطاهای به وجود آمده حین نوشتن دستورات دارویی و غیردارویی ارایه خواهد شد...
دستورات دارویی خود را به موارد کوچک تر تقسیم کنید تا از احتمال بروز خطا کاسته شود. تجویز داروی مناسب، دوز مناسب، دستور العمل مناسب، طول درمان دارویی مناسب، زمان ختم دارو و زمان مناسب شروع مجدد دارو یا تعویض دارو به داروی دیگر از موارد قابل ذکر در این زمینه هستند.
از تجویز داروهای بی اثر و بی نتیجه، داروهای کم اثر، داروهایی که بیمار به آنها حساسیت دارد و داروهایی که اثر معکوس با داروهای دیگر دارند، خودداری کنید.
بهتر است تمامی دستورات پزشکی خود را در دو یا سه نسخه بنویسید (یکی برای خود بیمار، دومی برای بایگانی مدارک پزشکی و سومی برای نگهداری در مدارک شخصی خودتان).
هرگز به صورت تلفنی، دستور دارویی و غیردارویی ندهید. در موارد لزوم می توان در صورت امکان از دستگاه فاکس نیز استفاده کرد.
از سربرگ و مهر مخصوص خود محافظت کنید. آنها را هرگز روی میز کار یا اتاق معاینه جا نگذارید و از سپردن یا امانت دادن آنها به دوستان و نزدیکان خودداری کنید.
از کلمات اختصاری برای نام بردن داروها استفاده نکنید. با بیمار خود واضح و بدون هرگونه خلاصه بندی صحبت کنید.
در دستورات دارویی خود به تعداد اعداد صفر توجه کنید. همیشه عدد صفر قبل از اعشار را بگذارید (مانند ۴/۰) و هرگز صفر بعد از اعداد را قید نکنید (مانند۴۰/۰).
● واحدهای اندازه گیری دوز داروها را به طور واضح هجی کنید.
سعی کنید هر قدر که امکان پذیر است از به کار بردن اعداد اعشاری پرهیز کنید. به عنوان نمونه نوشتن ۱۵۰۰ میلی گرم بهتر است از ۵/۱ گرم.
اگر میزان نوسانات دارویی موجود در خون مهم است، قبل از اجازه برای تعویض دارو خوب فکر کنید. داروهای ژنریک ممکن است تغییراتی بیشتر از۲۰ برابر نسبت به داروی اصلی ایجاد کنند.
از بیمارانی که داروهای مختلف و متعددی مصرف می کنند، به خوبی مواظبت کنید. از احتمال استفاده بیماران از داروهای سایکواکتیو و مخدر سوال کرده و در این زمینه اطمینان حاصل کنید.
تمامی دستورالعمل های دارویی و غیردارویی را که بیمار باید انجام دهد، برای وی توضیح داده و آنها را به صورت نوشته یا پرینت شده به او تحویل دهید و به توضیحات پرستاران یا داروخانه اکتفا نکنید.
در انتها، تمامی دستورات پزشکی خود را به لحاظ واضح بودن، خوانا بودن و کامل بودن توضیحات دارویی مجددا بررسی کنید.
● رفتارهای اشتباه
پزشکان همیشه عادت دارند پیشرفت بهبودی بیمار خود را تا حدودی در بازه یک روند قابل قبول ببینند. بعضی از بیماران پیشرفت و بهبودی سریعی دارند، اما در مجموع روند بیماری و درمان به گونه ای است که پزشکان عادت به دیدن آن دارند. اما گاهی مواردی پیش می آید که بیماران دوره غیرمعمولی دارند. در این گونه مواقع پزشکان مستعد دو نوع رفتار اشتباه می شوند، اولین مورد اینکه از دست بیمار خود عصبانی می شوند و مورد دوم اینکه دیدگاه کلی خود را در رابطه با پروتکل صحیح درمان گم می کنند.
● در این گونه موارد چه باید کرد؟
اولین قدم مهم این است که آرامش خود را حفظ کنید. بیماری که روند بهبودی اش آن طور که شما انتظار داشتید پیشرفت نکرده، همان بیماری است که باید بهترین ارتباط را با او داشته باشید.
به گونه ای رفتار کنید که بیمار متوجه شود موردی غیرمعمول اتفاق افتاده و بداند که شما برای حل این مشکل چه کار می خواهید انجام بدهید.
هرگز بیمار خود را سرزنش نکنید. همه چیز را مجددا بررسی کنید. روش های رسیدن به تشخیص اصلی و تشخیص افتراقی های دیگر را به سرعت بسنجید.
چارت و دستورات پزشکان، یادداشت های پرستاران و تجویز داروها را برای یافتن خطاهای احتمالی بررسی کنید.
تمامی کشت های میکروبی، آزمایش ها و تصویر برداری هایی را که بیمار انجام داده، مرور کنید.
اظهار نظرها و پیشنهادات بیمار را به یکباره رد نکنید. در صورتی که درخواست های بیمار آسیبی به او نمی رسانند یا هزینه ای در بر ندارد و همچنین غیراخلاقی و غیرقانونی نیستند، با آنها موافقت کنید.
فقط به تشخیص ها و حدس های خود اکتفا نکنید. فورا کمک بگیرید. درخواست مشاوره کنید و آن را حتما قید نمایید. فقط در مورد آن با کس دیگری در اتاق همکاران صحبت نکنید. بهترین کمکی را که در دسترستان است، بگیرید. آنقدر صبر نکنید تا یک مورد اورژانسی یا وخیم پیش بیاید تا مجبور باشید درخواست کمک کنید.

[aligol172]

گل مغربی با نام عمومیEvening primrose که در عربی حشیشه الحمار نامیده می شود، گیاهی است دو ساله به ارتفاع حداکثر تا ۵/۱ متر که برگ هایی بزرگ، ساده، دندانه دار و با کناره موج دار دارد. اندام هوایی این گیاه پوشیده از تار است. گل ها درشت، قیف مانند و به رنگ زرد روشن هستند که چهار کاسبرگ دارند.
یکی از ویژگی های این گیاه آن است که هر گل چهار پرچم کوتاه و چهار پرچم بلند دارد و دیگر این که کاسبرگ های گل به گلبرگ ها نچسبیده اند و به سمت پایین خمیدگی دارند. همچنین ریشه ی این گیاه، گوشتدار و به رنگ قرمز می باشد.
گل مغربی احتمالا از آمریکای شمالی به دیگر نقاط دنیا راه یافته است و چون گل ها هنگام غروب شکفته می شوند، به گل مغربی معروف شده است. قسمت مورد استفاده ی گیاه اکثرا ریشه و دانه ی آن است. دانه ها حدود ۲۰ درصد روغن دارند که به روغن گل مغربی مشهورند. این گیاه در ایران نمی روید، ولی محصولات روغن آن در فرآورده های مهمی استفاده می شود.
● ترکیبات مهم:
دانه های گل مغربی حاوی ۱۴ درصد روغن ثابت به نام "اوی نینگ پرایم روزاویل" یا OEP است. این روغن ۵۰ تا ۷۰ درصد سیس لینولئیک اسید و ۷ تا ۱۰ درصد سیس گامالینولنیک اسید(GLA) در خود دارد. گل مغربی در شرایط سنی و آب و هوایی مختلف دارای مقادیر مختلفی از GLA است. همچنین در این گیاه ترکیب سیس ۶ و ۹ و ۱۲ اوکتاتری انولیک اسید وجود دارد.
ترکیبات دیگر این گیاه شامل مقادیر کمی اولئیک، پالمتیک و استئاریک اسید، استروئیدها، کامپسترول و بتاسیتوسترول می باشد.
● داروشناختی و اثرات مهم:
اسیدهای چرب ضروری(EFAS) برای ساخت ساختمان سلول ها و پیش ساخت پروستاگلاندین ها بسیار با اهمیت هستند. پروستاگلاندین ها نیز به نوبه ی خود در تنظیم عمل متابولیسم بدن دخالت دارند. EFAS مواد بیولوژیکی فعالی هستند که قسمتی از چربی های اشباع نشده را تشکیل می دهند. کارشناسان معتقدند که مصرف EFAS در کاهش مشکلات قلبی – عروقی مؤثر است.
با توجه به این که EFAS در بدن ساخته نمی شود و حتما باید از راه غذا آن را تأمین کرد، بنابراین توصیه می شود بین ۱ تا ۳ درصد از مجموع کالری جذب شده EFAS باشد. سازمان جهانی میزان مصرف EFAS را برای زنان حامله، زنان شیرده و کودکان تا ۵ درصد توصیه می کند. تحقیقاتی که بر روی حیوانات انجام شده نشان می دهند که حذف EFAS از غذا باعث نوعی بیماری شبیه اگزما و یا ریزش مو می شود. همچنین تأثیر نامطلوبی بر وی بافت های پیوندی دارد، روند بهبود زخم را کند می کند و باعث کاهش قدرت ایمنی بدن، ناباروری(خصوصا در مردان)، فساد چربی ها در کبد، آسیب های روده ای، به هم خوردن و کاهش تعادل آب بدن و در نتیجه آسیب(آتروفی) غدد برون ریز(بزاقی و اشکی) می شود.
از طرفی چون گل مغربی مقدار زیادی EFAS به خصوص GLA در خود دارد، می تواند در رفع مشکلات فوق مؤثر باشد.
از نظر تئوری GLA می تواند با مصرف EPO در پیش ساخت پروستاگلاندین مستقیما به dLHomo GLA یا DGLA تبدیل شود. این خاصیت به افرادی که بدن شان نمی تواند سیس لینولئیک اسید را به GLA تبدیل کند یا در جذب سیس لینولئیک اسید اختلال دارند، کمک می کند. GLA و DGLA و آراشیدونیک اسید در شیر انسان وجود دارند و دارای تأثیرات عمده و ویژه ای هستند.
عوامل گوناگونی مانع تبدیل LA به GLA می شوند که عبارتند از: کهولت سن، بیماری قند، استفاده ی زیاد از مشروبات الکی، غذاهای پُرچرب، کمبود بعضی ویتامین ها و هورمون ها، کلسترول بالا و امراض ویروسی. از طرفی اسیدهای چرب ضروری برای تکامل بافت های بدن، از جمله مغز، بسیار مورد نیاز می باشند؛ مثلا مغز حاوی حدود ۲۰ درصد EFAS است که در کربن شماره ۶ غیراشباع هستند. چون میزان تبدیل LA به GLA و DGLA در بدن بسیار کم است، وجود این دو ماده با اسید آراشیدوئیک در شیر انسان که غذای اصلی نوزادان است، اهمیت خاصی دارد.
یک مطالعه بسیار جالب در مور نوزادان نشان داد که فسفولیپیدهای گلبول قرمز نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند، بیشتر از نوزادانی است که با شیر خشک تغذیه می شوند. در آزمایش دیگری مصرف مکمل های غذایی حاوی EPO در زنان باردار باعث افزایش چربی و EFAS در شیر آن ها شد. همچنین متابولیت های اسید لینولئیک موجود در شیر انسان می توانند در ترکیب غشاء گلبول های قرمز مؤثر باشند.
مطالعه دیگری نشان داد که مصرف مقدار زیاد LA (حدود ۳۰ تا ۴۰ گرم در روز) تأثیر چندانی در بالا بردن DGLA و یا آراشیدوئیک سرم خون ندارد؛ در حالی که مصرف روزانه حدود ۵۰۰ میلی گرم (۵/۰ گرم) GLA می تواند افزایش قابل توجهی در میزان DGLA داشته باشد. در مواردی از جمله مردان میانسالی که دچار سکته قلبی شده اند، بیماران با التهاب پوستی(نوع حساسیتی)، افراد الکلی و زنان مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی ممکن است سطح GLA و DGLA پلاسمای آن ها از حد طبیعی کمتر باشد.
● بیماری های قلبی و عروقی:
تحقیقات بسیاری نشان داده اند که مصرف LA می تواند کلسترول را کاهش دهد. این در حالی است که GLA ۱۷۰ بار قوی تر از LA می باشد.
● سرطان پستان و بیماری های مربوطه:
آزمایش هایی که روی حیوان انجام شده، نشان داده است که مصرف EPO می تواند در کاهش سرطان پستان مؤثر باشد. این در حالی است که روغن زیتون چنین تأثیری را نشان نداده است.
در یک آزمایش، زنانی که به کیست های عود کننده ی پستان مبتلا بودند، پس از یک سال مصرف EPO، در مقایسه با دارونما، سرعت عود بیماری کمتر شد.
● سندرم پیش از قاعدگی (PMS):
بر اساس مطالعات انجام شده با مصرف EPO مشکلات قبل از قاعدگی کاهش می یابد. اگر چه بعضی آزمایش ها نشان می دهند مصرف در بعضی افراد بی اثر بوده است، ولی مجموع تحقیقات تأثیر این ماده را تأیید می کنند.
● آرتریت روماتوئید:
مطالعات مختلفی نشان می دهند که مصرف بیش از سه ماه EPO تأثیر مطلوبی در بهبود آرتریت روماتوئید دارد و سفتی عضلات را در هنگام صبح کاهش می دهد. همچنین در بعضی موارد مصرف همزمان آن با داروهای ضدالتهاب باعث کاهش مصرف این داروها شده است.
● بیماری MS:
مطالعات گوناگون نشان داده اند که استفاده از رژیم های حاوی LA بهبود مختصری در افراد مبتلا به MS ایجاد می کند؛ زیرا در این گونه افراد ناهنجاری متابولیسم EFA وجود دارد.
● التهاب پوستی(حساسیتی) و بیماری های پوستی:
در آزمایش هایی که بر روی التهابات پوستی حساسیتی به روش دوسوکور انجام شده، اثرات GLA مؤثرتر از دارونما بوده است. مصرف GLA در این موارد باعث کاهش شدید خارش و مصرف کورتیکواستروئیدها نیز شده است. در این مطالعه پانزده فرد بزرگسال و هفده کودک به مدت سه هفته روزی دو نوبت و هر نوبت ۵/۰ گرم EPO مصرف کردند. در تحقیق دیگری ۶۰ بزرگسال و ۳۹ کودک میزان بیشتری EPO مصرف کردند و در یک آزمایش دیگر نیز ۵۲ نفر از سنین ۱۶ تا ۶۴ سال به مدت چهار ماه روزی ۵/۰ گرم EPO استفاده نمودند که در تمام موارد بهبود اگزمای حساسیتی مشهود بود و خارش، پوسته پوسته شدن، شدت التهاب، شدت بیماری، خشکی و قرمزی پوست کاهش قابل ملاحظه ای یافت.
از طرفی نقص در عمل آنزیمی که LA را به GLA تبدیل می کند، در بیماران مبتلا به التهاب پوستی حساسیتی(اگزما) دیده شده است.
● طریقه و میزان مصرف:
فرآورده های مختلفی از روغن گل مغربی در بازار وجود دارد که باید با توجه به نوع دارو از راهنمای آن ها استفاده کرد. این محصولات بیشتر مکمل غذایی هستند و می توانند هر روز با مقادیر معینی مصرف شوند.
به طور معمول حداکثر میزان استفاده از EPO به عنوان مکمل غذایی، روزانه ۴ گرم می باشد که این مقدار حاوی ۳۰۰ تا ۳۶۰ میلی گرم GLA است. بعضی منابع مصرف روزانه تا ۸ گرم برای بزرگسالان و ۴ گرم برای کودکان را بلامانع می دانند.
● عوارض جانبی:
تاکنون عوارضی از مصرف خوراکی روغن گل مغربی دیده نشده است. از سال ۱۹۷۰ این روغن روزانه ۱۰۰۰ تن در کشورهای مختلف استفاده می شود که تاکنون هیچ شکایتی از عوارض آن گزارش نشده است.مهم ترین اثرات گزارش شده:
ضد آلرژی، ضد تصلب شرائین، ضد التهاب، ضد سرطان، قابض، ملین، کاهش دهنده ی کلسترول، کاهش دهنده ی پُرفشاری خون، آرام بخش، مغذی(تأمین کننده ی اسیدهای چرب ضروری بدن) و وازودیلاتور(گشاد کننده رگ ها).توجه:
گرچه بیشتر فرآورده های روغن گل مغربی به صورت خوراکی(کپسول) است، ولی فرآورده ای موضعی این گیاه مانند لوسیون، کرم، پماد و روغن های ماساژ نیز وجود دارد.

[aligol172]

حتما شما هم در فیلم های سینمایی و سریال های تلویزیونی، این صحنه را بارها دیده اید که قهرمان داستان با اصرار یک مشت قرص را از قوطی درمی آورد و وانمود می کند که می خواهد همه آنها را بخورد....
بعد به دستشویی می رود و همه را در چاه توالت می ریزد و یک سیفون هم رویش می کشد! این باوری است که متاسفانه در بخش بزرگی از جامعه ما درباره داروهای درمان اختلالات روان پزشکی وجو د دارد؛ باوری که ضربه های مهلکی بر سلامت روان جامعه وارد می کند. دکتر مریم رسولیان، روان پزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران این باور را به چالش می کشد.
▪ خانم دکتر! فرض کنید وضعیت سلامت روانی یکی از مراجعان شما دچار اختلال شده و شما مجبور به تجویز داروهای روان پزشکی هستید. در این مرحله اولین مشکلی که با آن مواجه می شوید، چیست؟
ـ در مورد تجویز دارو و مصرف آن، متاسفانه باورهای غلط فراوانی وجود دارد و در مواردی رسانه ها نیز به این باورها دامن می زنند. اختلالات روان پزشکی جزو گروهی از مشکلات طبی هستند که برای اکثر موارد آن، درمان موثری وجود دارد و مصرف دارو در بهبود، کنترل یا کاهش علایم بیماری نقش موثری دارد. باید بدانیم وقتی صحبت از افسردگی، اختلال حواس، وسواس یا اختلال دوقطبی می شود؛ همه اینها اختلالاتی هستند که تغییراتی در ناقل های عصبی و سیناپسی در آنها ایجاد شده و اصلاح این تغییرات، سبب بهبود علایم خواهد شد.
▪ به این ترتیب، شما با یک مقاومت منفی روبه رو هستید. بهترین توضیحی که در رابطه با شروع درمان دارویی و اصلاح باور بیمار خود دارید، چیست؟
ـ در مواردی که مراجعان، علت مشکل خود را استرس های زندگی می دانند و دارو خوردن را چاره کار نمی دانند، با استفاده از مثال های جسمی، سعی در ایجاد پذیرش درمان در بیمار می کنیم؛ مثلا به او می گوییم اگر فردی بر اثر سقوط از بلندی دچار شکستگی دست شود، رفع علت یا قرار دادن او در بلندی، دست او را درمان نمی کند یا اگر کسی در افتادن او نقش داشته است، تنبیه فرد خاطی یا عذرخواهی او درمان دست شکسته او نیست و باید مسیر متفاوتی را طی کند و بعد از کسب سلامت با فرد خاطی برخورد کند. به عبارتی، موضوع استرس از واکنش فرد نسبت به استرس تفکیک می شود که این امر در قبول درمان، نقش عمده ای دارد. تمرکز درمان بر تغییر واکنش غیرتطابقی (ابراز هیجانات شدید و ناخوشایند) به واکنش تطابقی (پذیرش موضوع و پیدا کردن راه حل) است، نه حذف استرس.
▪ بگذارید سوال قبلی ام را طور دیگری مطرح کنم. به نظر شما تا چه اندازه باور عمومی جامعه، سدی در برابر درمان صحیح بیماران مبتلا به مشکلات روانی است؟
ـ باورهای عمومی مانند اعتیادآوربودن این داروها، ضعف اراده افراد، جایگزین کردن تلقین مثبت به جای پذیرش درمان یا ارایه راهکارهای تفریحی همه در جای خود می توانند درست باشند اما اساسا تعداد کمی از داروهای روان پزشکی اعتیادآور هستند و آن تعداد کم هم در صورتی که بیمار، دارو را طبق تجویز پزشک مصرف نکرده و مقادیر آن را به صورتی موردی کم یا زیاد کند، می تواند اعتیادآور باشد. یکی از دلایل این باور این است که برای تطابق و تحمل بیمار در مواردی دارو با دوز کم شروع شده و به تدریج به دوز درمانی می رسد و بیماران این افزایش تدریجی دوز را به معنی ایجاد وابستگی می دانند.
▪ از دلایل فرهنگی و اجتماعی که بگذریم، آیا دلیل دیگری هم وجود دارد؟
ـ یکی از دلایل دیگر عدم مصرف دارو، عدم بصیرت در بیماران روان پریش است. به این معنی که وقتی فرد خود را بیمار نداند، طبیعی است که مصرف دارو را ضروری نداند و در این موارد توصیه می شود که پزشک در سطح بصیرت بیمار دلیل بیاورد و مواردی مانند بی خوابی یا احساس ناامنی و... را که برای بیمار درد و رنج ایجاد می کنند هدف درمانی خود قرار دهد.
در افرادی که در بستگان خود یک بیمار روان پریش داشته اند و همواره نگران ابتلا به این بیماری در خود یا فرزندان خود هستند، عدم پذیرش درمان به معنای انکار بیماری است و به این وسیله ترس مزمن خود از جنبه های ژنتیک بیماری را انکار می کنند. در واقع منطق این افراد این است که اگر دارو بخورند مثل پدرشان می شوند و علت مشکلات را مصرف دارو می دانند نه بیماری زمینه ای. در این موارد آموزش و فرصت دادن به بیمار و خانواده اش می تواند کمک کننده باشد. توصیه به تقویت اراده، جایگزین کردن تلقین مثبت یا برنامه های تفریحی جزو اصول اولیه بهداشت روان هستند و در اینجا ضروری است که بین توصیه های بهداشتی عمومی و توصیه های درمانی تفاوت قایل شد. به عنوان نمونه نوشیدن آب آشامیدنی سالم جزو اصول اولیه بهداشتی است اما اگر فردی دچار اسهال میکروبی شد این توصیه بهداشتی درمان درد او نیست و باید حتما آنتی بیوتیک مصرف کند.
▪ از نظر شما راهکار این مساله چیست؟
ـ در این زمینه وقت آن رسیده که رسانه ها بر درمان صحیح و استفاده درست از دارو تاکید بیشتری داشته باشند و افزایش آگاهی مردم می تواند کمک کننده باشد. اگر بیمار، «معادله هزینه/ فایده» را به نفع فایده ارزیابی کند، دارویش را با دقت مصرف می کند.

[aligol172]

بازتاب شناسی یا رفلکسولوژی هنری ظریف و شکلی از درمانهای شفابخش طب کل نگر است که نباید آنرا با ماساژ کف دست و پا اشتباه گرفت بلکه یک نوع فشار درمانی ویژه و معین است.

●ٓبازتاب شناسی چیست؟
بازتاب شناسی یا رفلکسولوژی هنری ظریف و شکلی از درمانهای شفابخش طب کل نگر است که نباید آنرا با ماساژ کف دست و پا اشتباه گرفت بلکه یک نوع فشار درمانی ویژه و معین است. این رشته یک تکنیک قدیمی است و براین اساس پا یه ریزی شده که نقاط بازتابی (رفلکس) در روی کف دستها و پاها وجود دارند که با تمام قسمت بدن اعم از عضله، عصب، غده و استخوان مطابقت دارند و فشار روی این نقاط تورم یا احتقان را از بین برده و به آرامش اعصاب کمک می کند . این آرامسازی اعصاب هم به نوبه خود انقباض عروقی را کاهش می دهد بطوریکه خون و جریان عصبی با آزادی (راحتی) بیشتری جریان یافته و در نتیجه بهبود جریان خون، سموم نیز از بدن دفع می شوند.
● فلسفه بازتاب شناسی چیست؟
عدم تعادل بدن در جریان زندگی روزانه می تواند سبب مسدود ( بلوکه)شدن پیامهای عصبی در هرنقاط مختلف گردد و این بدان معنی است که سرعت حرکت پیامهای عصبی به عضلات، اعضاء و غدد بدن تا حدودی کند می شود . دانش رفلکسولوژی درجهت رفع انسداد این مسیرها و بهبود ارتباطات عصبی عمل می کند. همچنین آزادسازی اندورفینها را در بدن افزایش میدهد و موجب افزایش سلامتی و نشاط واحساس خوب بودن" در فرد می گردد.
با اینکه ، غالباً رفلکسولوژی را روی کف پا انجام می دهند، لیکن انجام طب فشاری بر کف دست ها هم بکار گرفته می شود . تقریباً در کف هر پا ۷۲۰۰ پایانه عصبی وجود دارد. همچنین هر پا شامل ۲۶ استخوان کوچک، ۱۱۴ لیگامان و ۲۰ عضله می باشد که توسط بافت همبندی، عروق خونی و اعصاب به همدیگر متصل گشته و توسط پوست پوشیده شده اند. این اجزاء با دقت بسیار عالی با یکدیگر سازگار شده و این ساختمان پیچیده روی دو قوس اصلی تعادل یافته است. قوس اول از پاشنه پا تا قاعده انگشت کوچک و قوس دوم از پاشنه پا تا انگشت بزرگ (شست) امتداد می یابد.
پاشنه پا قسمتی است که فشار وزن بدن ما را تحمل می کند و توسط لایه های محافظت کننده چربی برای جلوگیری از اصطحکاک در بین استخوانها، در هر قدمی که بر می داریم، عایق کاری شده است. کف دست نیز که مرکب از ۲۷ استخوان می باشد .( ممکن است در رفلکسولوژی مورد استفاده قرار گیرد ( . دستها و پاها نیمی از استخوانهای بدن را شامل می شوند.
در رفلکسولوژی ، اعتقاد بر این است که پاها "macrocosm" یا یک نقشه کوچک از کل بدن هستند .یعنی تمام اعضاء و قسمتهای مختلف بدن روی آنها منعکس شده و نظم و ترتیب قرار گیری بخشهای بدن روی کف پاها دقیقاً مشابه نظم و ترتیب قرارگیری آنها در بدن است .تصویر این بازتابها را می توان روی کف پا، انگشتان و در طول کناره داخلی و خارجی پا، پیدا کرد.
اگرچه اکثریت مردم با پاهای سالم به دنیا می آیند ولی تخمین زده می شود که تقریباً در ۸۰% بزرگسالان ، مشکلات پاها پیش خواهد آمد. گرچه مشکلاتی نظیر میخچه، پینه و موارد مشابه را غالباً ناشی از کفشهای نامناسب می دانند و لیکن اینها تنها بخشی از اختلالات هستند و بازتاب شناسی بر این باور است که مشکلات پاها با اختلالات درونی بدن مرتبط هستند.
● تاریخچه بازتاب شناسی چیست؟
تئوریهای گوناگونی در مورد منشأ رفلکسولوژی وجود دارد و مبدأ آن ممکن است:
۱) طب شرقی در ۵۰۰۰ سال پیش باشد که آن را با طب فشاری و سوزنی که مسیر مریدنیها را دنبال می کند، متصل
می سازد.
۲) مصر ۲۵۰۰ تا ۲۳۳۰ سال قبل از میلاد باشد .پیدا شدن یک تصویر نقاشی شده در آرامگاه پزشکی مصری بنام Ankahar که نشان دهنده وجود رفلکسولوژی در این تاریخ است.
۳) سرخپوستان آمریکا، بویژه سرخپوستان چروکی معتقدند که این روش توسط اینکاها به ارث گذاشته شده.
بهر حال آغاز و مبدأ آن هر جا که بوده ، رفلکسولوژی ادامه پیدا کرد تا اینکه به اروپا و آمریکا رسید و در آنجا رشد نمود و تکامل یافت. آقای Harry Bond در کتاب خود بنام "منطقه درمانی" در ۱۵۸۲ نحوه عمل رفلکسولوژی را بویژه در روی طبقه پادشاهی و مرفه جامعه مورد بحث قرار داد. آقای H. Head نیز در ۱۸۹۰ مناطقی را روی پوست کشف کرد. وی متوجه شد چنانچه عضوی که توسط اعصاب به این ناحیه از پوست مرتبط می شود دچار بیماری گردد، این بخش پوست ، حساسیت بیشتری به فشار پیدا می کند . دکتر Ivan Pavlou (سالهای ۱۹۳۶ ۱۸۴۹) از رفلکسولوژی به عنوان پایه ای برای تحقیق مشهورش بر روی بازتابهای وضعی استفاده نمود.
دکتر A. Cornelius آلمانی در سال ۱۹۰۲ متوجه شد که درد خود وی که ناشی از یک عفونت بود بعد از فشار دادن کف پا تخفیف یافت. وی در کار پزشکی خود به تحقیق بر روی فشار کف پا ادامه داد. در ایالات متحده، دکتر ویلیام فیتزجرالد، در اوایل سال ۱۹۰۰ نشان داد که می تواند جراحیهای کوچک را، بدون ناراحتی برای بیمارانش، با اعمال فشار بر روی کف دستهایشان انجام دهد. دکتر J. Riley، در سال ۱۹۱۹ کتاب "منطقه درمانی آسان شده" را منتشر کرد و در آن نمودارهایی با جزئیات کامل چاپ نمود. وی محل نقاط رفلکس در کف پاها را ترسیم کرده بود. خانم اونیس اینگهام (۱۹۷۴ ۱۸۶۹) که مادر بازتاب شناسی مدرن نامیده شده است از کارهایی که در باب «منطقه درمانی» در گذشته انتشار یافته بود در درمانهای خود استفاده کرد و نقشه کل بدن را بر روی کف پاها تکمیل نمود.میراثی که وی درخصوص رفلکسولوژی برجا گذاشته بود توسط Dwigt Byers برادرزاده وی تداوم یافت. وی انستیتوی بین المللی رفلکسولوژی را در شهر «سن پترزبورگ» در روسیه راه اندازی کرده است
● چه تحقیقاتی در این زمینه وجود دارد؟
با وجود آنکه مقالات داستان گونه ی زیادی در زمینه رفلکسولوژی وجود دارد ولی تعداد اندکی گزارش مبتنی بر تحقیقات و مطالعات علمی نیز در این زمینه هست، که در مجلات مستقل به چاپ رسیده اند تا متخصصین علوم سلامتی را قادر سازند که در زمینه تأثیر رفلکسولوژی تصمیم آگاهانه ای بگیرند. مطالعات قلیلی در کشورهای غیر انگلیسی زبان انجام گرفته است و ترجمه انگلیسی کاملی از این تحقیقات در دست نیست تا تجزیه و تحلیل مطمئنی را از متدولوژی (روش شناسی) کار تحقیقی انجام شده ارائه شود. بعلاوه گزارشاتی که در کتاب "Grey Literature" آمده است نشان میدهد که رفلکسولوژی می تواند درمان موثری باشد. اما این مطالعات هم کوچک هستند و در آنها به میزان کافی از جزئیات متدولوژی کار انجام شده، گزارشی ذکر نشده است.
مسئله انتخاب روش تحقیق مناسب برای تصمیم گیری در مورد اثر بخشی رفلکسولوژی باید مورد نظر قرار گیرد. همکاری بین رفلکسولوژیست ها و محققین با تجربه مسئله ای است ضروری تا بتوان مطالعات سطح بالای از نظر کیفیت مورد نیاز برای تصمیم گیری در مورد میزان تأثیر بازتاب شناسی را انجام داد. مجمع تحقیقاتی طب مکمل که در سال ۱۹۸۳ بنیان گذاشته شده ،کمکهای مالی، علمی و پشتیبانی را از متخصصین طب مکمل که در این زمینه تحقیقاتی را انجام می دهند بعمل می آورد. مطالعاتی که در زمینه رفلکسولوژی انجام می شود می بایست بخوبی توسط مجلاتی که در دسترس اکثر متخصصین قرار دارند چاپ شوند. البته به عقیده لین (۱۹۹۶) مطالعه و تحقیق بصورت "دوسوکور" در زمینه رفلکسولوژی کار بسیار مشکلی است
چون عنصر روان تنی در هر فردی خاص خود اوست.
▪ نظرات موافق (Pro):
ـ Falcco و Oleson در ۱۹۹۳ یک آزمون "کنترل با دارونما" که برای تحقیق در مورد توانایی رفلکسولوژی برای کاهش "آشفتگی قبل از قاعدگی" انجام داده بودند گزارش نمودند که در نتیجه این مطالعه، ۳۵ نفر از افراد به میزان معنی داری نسبت به گروه کنترل، کاهش علائم پیش از قاعدگی را نشان دادند و این نتایج در بررسی ۲ ماه بعد نیز باقیمانده بود. این مطالعه بعدها توسط Vickers و همکاران در سال ۱۹۹۶ به دلیل کیفیت تحقیق، مورد انتقاد قرار گرفتو Kovaks و همکاران در ۱۹۹۳ "یک آزمون دوسوکور" با استفاده از رفلکسولوژی برای درمان کمردرد انجام دادند. آنان بهبود قابل ملاحظه ای در درد، انقباضات عضلانی و سهولت حرکت در گروه تحت درمان را گزارش کردند و اکثریت بیماران توانستند مصرف داروهای مسکن تجویز شده توسط پزشک را قطع کنند و در طی دوره تحقیق نیز بدون علامت باقی ماند.
ـ Dobbs در سال ۱۹۸۵ استفاده از رفلکسولوژی در مراقبت از ۷ بیمار مبتلا به سرطان که در فاز انتهایی بیماری قرار داشتند را توصیف نمود. گزارشات فردی وی براین موضوع اشاره داشت که تمامی بیماران احساس کرده بودند که کیفیت زندگیشان با رفلکسولوژی بهتر شده بود و این بهبودی صرفاً نتیجه رفلکسولوژی نبود بلکه به دلیل افزایش ارتباط و تماس بیماران با متخصصین رفلکسولوژی بود .
ـ McGrath و Motha در سال ۱۹۹۴ مطالعه ای را بر روی ۶۴ خانم باردار برای تعیین اثر رفلکسولوژی بر روی زایمان انجام دادند. نتایج نشان دهنده آن بود که درمان رفلکسولوژی منجر به کاهش زمان زایمان و نشانه های جسمی تجربه شده توسط مادران باردار، گشته بود. این مطالعه، اگر چه با نتایج مثبتی همراه بود ولی در آن از گروه کنترل استفاده نشده بود.
▪ نظرات مخالف (CON):
Ibsen , Sorenson در ۱۹۹۳ نگرانی خود را در مورد بیماران دیابتیکی که برای زخم و عفونت پا درمان شده بودند، اظهار کردند. آنان یک کزارش موردی (Case report)، در مورد یک بانوی دیابتیک درمان شده با بازتاب درمانی را که بعداً مجبور شدند پایش را قطع کند، منتشر نمودند. انجام این کار توانست زندگی راحت تری را برای این خانم فراهم آورد. در این تحقیق تمایل نادرست به استفاده از بازتاب درمانی به عنوان تنها درمان برای این بیمار مبتلا به بیماری مزمن، مطرح شد.
● موارد استفاده از رفلکسولوژی برای درمان یا بهبودی چیست؟
رفلکسولوژی تمامی گروههای سنی از نوزادان تا افراد مسن را می تواند درمان کند. بازتاب درمانی می تواند بیشتر برای متعادل سازی کل بدن استفاده شود تا برای بهبود و شفای اختلالات خاص، لیکن با کاربرد مناسب، بازتاب درمانی می تواند قدرت شفابخشی خود بدن را افزایش دهد. افرادی که بازتاب درمانی را انجام میدهند پیشنهاد می کنند که درمان هفتگی رفلکسولوژی می تواند اکثریت مشکلات را در ابتدا متوقف کند و احتمال یک بهبودی سریع را زیاد کند. بازتاب درمانی گردش خون به نواحی ای از بدن را افزایش می دهد که جذب مواد مغذی و حذف مواد زائد را زیادتر می کنند.
● همچنین رفلکسولوژی دارای اثرات زیر می باشد
۱) متعادل سازی تمام سیستمهای یازده گانه بدن، بطوریکه بدن بتواند خود را شفا دهد.
۲) موجب تحریک آن نواحی از بدن و ذهن که عملکرد صحیح ندارند و آرام سازی نواحی پرفعالیت می شود.
۳) دیدگاه ذهنی مثبت را تقویت می کند (تندرستی عبارتست از هماهنگی فعل و انفعال انرژی ها در داخل بدن، افکار منفی و احساسات منفی جریان آزادانه این انرژیها را محدود کرده و سبب تورم و احتقان آنها در بدن می گردد که اگر تصحیح نشوند سرانجام بصورت بیماری تظاهر می کنند).
۴) بیرون کردن و رفع احساسات سرکوب شده ناشی از فشارها و استرس، آرام سازی بدن و تغییر وضع زندگی (متخصصین این رشته بر این باورند که ۸۵% تمام بیماریهای امروزی بشر به نوعی مرتبط با استرس است)
۵) آرامش بدن ( آرامسازی بدن).
۶) با افزایش آزاد سازی اندورفین ها به کنترل درد کمک می کند.
۷) عملکرد سیستم ایمنی را افزایش داده و جریان لنفاتیک را بهتر می کند.
۸) تندرستی بدن را در حالت متعادل نگه می دارد.
۹) سطوح تمرکز را افزایش می دهد.
۱۰) گردش خون و جریان عصبی را بهبود می بخشد.
۱۱) در نواحی احتقان که معمولاً بصورت درد احساس می شوند، موجب احساس رهایی می گردد.

[aligol172]

مرهم گذاری و پانسمان هر دو نقش مهمی در بهبود زخم دارند. معمولا تکه ای از پارچه یا مواد دیگر برای بستن زخم یا بخش آسیب دیده بدن مورد استفاده قرار می گیرد. بانداژها به شکل نوار یا قطعات مربع، مستطیل یا دایره بریده می شوند. آنها یا مستقیما روی زخم قرار می گیرند یا مواد خاصی را در تماس با زخم نگاه می دارند...
موادی که با هدف بهبودی درمجاورت زخم قرار می گیرند، طیف وسیعی از داروها را شامل می شوند. هدف از استفاده از این ترکیب ها، تسریع بهبود زخم، حفاظت از زخم در برابر آلودگی ها و عوارض، حذف و گاه حفظ رطوبت زخم است. پانسمان برای نگاه داشتن مرهم در مجاورت زخم، کاهش درد و راحتی بیمار مورداستفاده قرار می گیرد. بانداژهای الاستیکی برای تحمیل فشار بر محل آسیب کاربرد دارد. این بانداژها در بهبود وریدهای واریسی، دنده های شکسته و مفاصل متورم موثر هستند. قبل از پانسمان و مرهم گذاری هر نوع زخمی، ابتدا باید آن را به خوبی تمیز کرده، بافت های مرده را جدا و خون ریزی را کنترل کرد.
در دهه های اخیر پیشرفت های قابل توجهی در طراحی و تولید پانسمان و بانداژ صورت گرفته است. ترکیب های درمانی زخم در چند دسته طبقه بندی می شوند:
▪ پانسمان آلژینات: این ترکیب ها از جلبک دریایی قهوه ای مشتق می شوند و حاوی آلژینات کلسیم هستند که در مجاورت ترشح های زخم به آلژینات سدیم تبدیل می شود. این ترکیب ها برای بانداژ زخم هایی که میزان ترشح آنها متوسط تا شدید است، کاربرد دارد. متداول ترین مصرف آنها در درمان زخم های حاد جراحی، زخم های پا، سینوس ها و زخم های فشاری است. این نوع پانسمان را نباید برای سوختگی های درجه سه، زخم های خشک و زخم های با ترشح اندک استفاده کرد، زیرا قدرت جذب بالای ترشح های این نوع بانداژ باعث خشکی ناحیه خواهد شد. اینها پانسمان های اولیه ای هستند که باید توسط پانسمان های ثانویه پوشانده شوند.
▪ پانسمان بیوسنتتیک: ترکیب های مختلفی با این منظور ساخته شده اند که حاوی مواد بیولوژیک مشتق از حیوان ها و نیز مواد صناعی نظیر پلیمرها هستند. این پانسمان برای سوختگی ها و سایر انواع زخم مناسب است. برای پانسمان موقت قسمت پیوندشده پوست نیز می توان از این نوع پانسمان سود جست. برخی از افراد ممکن است به این نوع پانسمان حساسیت داشته باشند.
▪ پانسمان کلاژن: در این نوع پانسمان پروتئین کلاژن وجود دارد. اعتقاد بر این است که کلاژن باعث تسریع بهبود زخم می شود و در نتیجه در مورد زخم های دیرجوش بهترین است. بیشترین اثر آنها در مورد زخم هایی است که حاوی بافت مرده نیستند. این پانسمان نیز نباید برای سوختگی های درجه سه و زخم های خشک تجویز شود.
▪ پانسمان کامپوزیت: این نوع پانسمان ها بسیار شبیه نوارچسب های پلاستیکی هستند و شامل یک سطح چسبنده، یک سطح نچسب یا نیمه چسبنده که در مجاورت زخم قرار می گیرد، لایه جاذب و در نهایت سدمیکروبی هستند.
▪ پانسمان تماسی: یک لایه با قدرت چسبندگی کم، متشکل از مواد پلیمری منفذدار یا مواج، مانع از چسبیدن پانسمان ثانویه به سطح زخم می شود.
▪ گاز: این پانسمان فابریک موج دار کتان با قدرت جذب خوب، در اشکال و ترکیب های مختلفی وجود دارد. گاز ممکن است کتان، صناعی، تلقیح شده با آب، نمک یا مواد دیگر باشد. گازها برای بستن زخم ها و نیز دبریدمان و فتیله گذاری زخم کاربرد دارند. همچنین برای بستن زخم های عمقی مناسب اند.
▪ فاکتورهای رشد: این پروتئین های زنجیره کوتاه، سلول های هدف خاصی را متاثر می کنند. این ترکیب ها به طور طبیعی در بدن انسان موجودند و می توان آنها را از یک قسمت بدن به قسمت دیگر منتقل کرد یا در خارج از بدن ساخت. این نوع پانسمان به گرما حساس است و باید در یخچال نگهداری شود. کاربرد آنها در مبتلایان به بدخیمی ممنوع است.
▪ پانسمان هیدروکلوئید: این پانسمان برای زخم های پا، سوختگی های خفیف، زخم های فشاری و آسیب های ناشی از ضربه مناسب هستند. آنها پس از جذب ترشح های زخم به شکل ژل در می آیند و حاوی موادی نظیر سدیم کربوکسی متیل سلولز(به عنوان جاذب)، پکتین و ژلاتین متصل به ورقه نازک پلی اورتان هستند. برداشتن یا تعویض این نوع پانسمان بی درد است، بنابراین در درمان زخم کودکان کاربرد دارد.
▪ پانسمان هیدروفیبر: فیبرهای کربوکسی متیل سلولز مشابه کتان در مجاورت ترشح های زخم به ژل تبدیل می شود. این پانسمان ها به شکل باند یا پد در بازار موجودند و قدرت جذب بسیار بالایی دارند.
▪ هیدروژل ها: این ترکیب ها به شکل ژل یا ورقه ای به فروش می رسند و هدف اصلی از کاربرد آنها حفظ رطوبت زخم است. بر اساس وضعیت زخم می توان از این مرهم ها برای خشک کردن ترشح های زخم یا حفظ رطوبت آن استفاده کرد. هیدروژل ها در مورد زخم های حاوی بافت مرده، زخم های جراحی عفونی و زخم های دردناک مناسب اند.
▪ الکتروژل ها: ژل های با قابلیت هدایت الکتریکی، امکان الکتروتراپی زخم را فراهم می کنند.
▪ پانسمان هیدروپلیمر: این ترکیب ها از چند لایه تشکیل شده اند. سطحی ترین لایه آن وسعت زخم را می پوشاند و به طور همزمان ترشح های آن را جذب می کند. در سوختگی درجه سه و زخم های خشک کاربردی ندارند.
▪ پانسمان های فشاری مخصوص ناحیه پا: این محصولات با وارد کردن فشار خارجی جریان خون را بهبود می بخشند و ادم مزمن اندام تحتانی را کاهش می دهند. این نوع پانسمان در اشکال مختلفی به بازار ارایه شده است. استفاده از این نوع پانسمان برای افراد دچار ادم باید حتما زیرنظر پزشک باشد.
▪ فوم پلی اورتان: این نوع پانسمان فضاهای خالی برای تخلیه ترشح های زخم دارند. اشکال مختلف ورقه ای یا نواری آن برای بستن زخم ها موجود است. از این نوع پانسمان برای بستن زخم های با ترشح متوسط تا شدید استفاده می شود.
▪ جایگزین های پوستی: آلوگرافت ها یا پیوندهای پوستی از سلول های انسانی که در محیط آزمایشگاهی کشت داده می شوند، استخراج شده اند.
▪ پانسمان با قدرت جذب بالا: ذرات، هیدروپلیمرها یا فوم هایی وجود دارند که همانند مواد موجود در پوشک بچه عمل می کنند، یعنی این قابلیت را دارند که مایعات را با سرعت بسیار بالایی جذب کنند. این نوع پانسمان برای زخم هایی که شدیدا ترشح دارند، مناسب است.
▪ پانسمان غشای شفاف: این غشا از یک لایه نازک و روشن پلی اورتان تشکیل شده که هرچند چسبنده است، به سطوح مرطوب، مشابه آنچه در زخم ها دیده می شود، نمی چسبد. این غشا در عین حال که زخم را از دسترس باکتری ها و آسیب ناشی از ترشح های خود زخم محفوظ نگاه می دارد، امکان تبادل اکسیژن مختصری را فراهم می کند. بهتر است این نوع پانسمان روی پانسمان اولیه دیگری بسته شود. برداشتن آن به دلیل امکان آسیب پوستی باید با احتیاط انجام شود.
▪ پرکننده های زخم: پرکننده های زخم ممکن است به اشکال خمیر، پودر و گلوله در دسترس باشند. این مواد برای پرکردن فضای زخم و در عین حال جذب ترشح های زخم به کار می روند. پرکننده های زخم همیشه پانسمان اولیه هستند و باید همراه با پانسمان های دیگر مورد استفاده قرار گیرند.
▪ پچ های ویژه زخم: این پچ ها مجهز به سیستم جمع آوری ویژه ای هستند که جریان ترشح های زخم را به خوبی تخلیه می کنند، بنابراین در زخم های با ترشح های زیاد مناسب اند.

[aligol172]

تشنج یک تخلیه عصبی غیرطبیعی، خفیف و پاروکسیمال در مغز است. حدود ۱۰ درصد از افراد جوامع حداقل یک بار در طول عمر خود دچار تشنج می شوند. اما صرع که در تعریف به آن «تشنج های راجعه» گفته می شود، تقریبا یک درصد جمعیت را گرفتار کرده است. بیشتر موارد تازه تشخیص داده شده صرع با شروع دارودرمانی، دیگر تشنجی را نخواهند داشت، اما ۳۰ درصد از آنها با وجود مصرف داروهای مختلف ضدصرع باز هم دچار تشنج می شوند. برای این افراد تشخیص صرع راجعه در نظر گرفته می شود...
مطالعات نشان داده اند در بیمارانی که به درمان با اولین داروی ضدصرع خود پاسخ درمانی نمی دهند، احتمال عود تشنج ها در طول درمان با سایر داروهای ضدصرع نیز بیشتر است.
● دارودرمانی صرع
درمان مدرن تشنج از سال ۱۸۵۰ با معرفی برومایدها آغاز شد. فنوباربیتال که از قدیم برای اثر خواب آوری اش مورد استفاده بود، در سال ۱۹۱۰ برای درمان و کنترل تشنج مورد توجه قرار گرفت و برای سالیان متمادی داروی انتخابی درمان این بیماران شد. به تدریج داروهایی شبیه به فنوباربیتال، مثلا پریمیدون نیز به بازار آمدند. در سال ۱۹۴۰ فنی تویین در درمان صرع موثر شناخته شد و از آن زمان تاکنون جزو داروهای اصلی درمان خط اول صرع در انواع پارشیال و ژنرالیزه ثانویه قرار گرفته است.
در سال ۱۹۶۸، کاربامازپین برای درمان نورالژی تری ژمینال مورد تایید قرار گرفت و بعدها در ۱۹۷۴ برای درمان صرع پارشیال به کار رفت. اتوسوکسیماید از سال ۱۹۵۸ به عنوان داروی انتخاب اول برای درمان تشنج های ابسنس بدون تشنج های ژنرالیزه تونیک کلونیک مورد استفاده قرار گرفته است. در سال ۱۹۶۰، والپروات در اروپا تاییدیه گرفت و در سال ۱۹۷۸ در آمریکا مورد قبول واقع شد. این دارو هم اکنون در سطح بسیار وسیعی در سراسر جهان مورد استفاده بیماران قرار می گیرد. این دارو که برای درمان صرع های ژنرالیزه اولیه مورد استفاده بود، در اواسط دهه ۹۰ در درمان صرع پارشیال نیز مورد تایید قرار گرفت. داروهای ذکر شده فوق تا اواخر دهه ۹۰، درمان های اصلی ضدصرع در دنیا بودند.
جالب است بدانید که در طول ۱۵ سال گذشته، ۱۱ مورد داروی ضدصرع جدید از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان صرع مورد تایید قرار گرفته است، یعنی تقریبا هر سال یک داروی جدید. به علاوه هم اکنون ترکیب درمانی های گسترده ای برای مدیریت درمان صرع های مقاوم به درمان وجود دارد.
نسل جدید داروهای ضدصرع اثربخشی مشابهی با داروهای قدیمی تر نظیر کاربامازپین، فنی تویین، فنوباربیتال، پریمیدون و والپروئیک اسید دارند و در عین حال عوارض ناخواسته و طیف تداخل دارویی آنها محدودتر است. ترکیب کردن صحیح و موثر این داروها برای درمان صرع نیازمند اطلاع کامل از مکانیسم اثر، فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک آنهاست. البته مکانیسم اثر برخی از داروهای ضدصرع جدید ناشناخته است.مطالعات نشان داده اند که ترکیب درمانی داروهای ضدصرع با مکانیسم های اثر متفاوت، موجب افزایش اثربخشی و تحمل بهتر دارو می شود. ترکیب درمانی ها شامل فنی تویین/والپروئیک اسید، والپروییک اسید/کاربامازپین، والپروئیک اسید/لاموتریژین، کاربامازپین/توپیرامات، فنوباربیتال/توپیرامات، فلبامات/ توپیرامات، اکس کاربازپین/توپیرامات، لاموتریژین/توپیرامات هستند.
● ویژگی داروهای ضدصرع جدید
▪ فلبامات: این دارو دفع کلیوی و کبدی دارد و نیم عمرش ۱۴ تا ۲۲ ساعت است. از جمله عوارض این دارو می توان به بی اشتهایی، تهوع، آنمی آپلاستیک و نارسایی کبدی اشاره کرد.
▪ گاباپنتین: مکانیسم اثر این دارو هنوز هم ناشناخته است. شاید تغییر در شارژ کانال های کلسیمی در اثربخشی آن دخیل باشد. دفع گاباپنتین کلیوی است و نیم عمر آن ۵ تا ۷ ساعت است. افزایش وزن، نیستاگموس و ضعف عوارض ناخواسته این دارو محسوب می شوند.
▪ لاکوزاماید: بیشترین میزان دفع این دارو کلیوی است تا کبدی. نیم عمر آن ۱۳ ساعت است. از شایع ترین عوارض احتمالی ناشی از مصرف این دارو می توان به سردرد، گیجی، تهوع و دوبینی اشاره کرد.
▪ لاموتریژین: این دارو نیم عمر ۱۵ تا ۳۰ ساعته دارد. گیجی، آتاکسی، تهوع و بثورات پوستی از جمله عوارض این دارو هستند.
▪ لواتیراستام: این دارو دفع کلیوی داشته و نیم عمر ۷ تا ۸ ساعته دارد. گیجی، تهاجم، بی قراری و اضطراب از جمله عوارض احتمالی هستند.
▪ اکس کاربازپین: این دارو دفع کبدی و کلیوی دارد. هیپوناترمی، ضعف، سردرد، آتاکسی و بثورات پوستی از جمله عوارض این دارو هستند.
از دیگر داروهای جدید ضدصرع می توان به پرگابالین، روفینامیاد، تیاگابین، توپیرامات و زونیزاماید اشاره کرد.هم اکنون داروهای متعددی در زمینه درمان صرع در دست تولید هستند که می توان آنها را در درمان صرع راجعه جایگزین داروهای قدیمی تر کرد. برخی از این داروها ساخته شده اند تا فعالیت داروهای ضدصرع موجود را بهبود ببخشند. از جمله این داروها می توان بریوازاستام (آنالوگ لوتیراستام)، والروسمید (آنالوگ والپروئات)، لیکاربازپین (آنالوگ اکس کاربازپین) و فلوئوروفلبامات (آنالوگ فلبامات) را نام برد.
دو داروی «لاکوزاماید» و «روفیناماید» اخیرا از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار گرفته اند. لاکوزاماید به عنوان داروی همراه برای درمان صرع پارشیال در بیماران بالای ۱۷ سال مورد تایید قرار گرفته است. این دارو به دو شکل خوراکی و تزریقی موجود است. روفیناماید، یک مشتق تری آزول است که به عنوان درمان همراه در تشنج های مرتبط با نشانگان لنوکس گاستوس در بزرگسالان و کودکان بالای ۴ سال تجویز می شود. این دارو به شکل قرص برای مصرف خوراکی به بازار آمده است.
در مطالعات انجام شده، هر دو داروی مذکور در مقایسه با دارونما فواصل دفعات تشنج را در بیماران افزایش داده اند و شایع ترین عوارض احتمالی ناشی از مصرف آنها گیجی، تهوع و سردرد بوده است.