اشعـار عاشقـانـه

[eshghe eskate]

جنون

دل گمراه من چه خواهد کرد
با بهاری که میرسد از راه ؟
یا نیازی که رنگ میگیرد
درتن شاخه های خشک و سیاه ؟
دل گمراه من چه خواهد کرد ؟
با نسیمی که میترواد از آن
بوی عشق کبوتر وحشی
نفس عطرهای سرگردان؟
لب من از ترانه میسوزد
سینه ام عاشقانه میسوزد
پوستم میشکافد از هیجان
پیکرم از جوانه میسوزد
هر زمان موج میزنم در خویش
می روم میروم به جایی دور
بوته گر گرفته خورشید
سر راهم نشسته در تب نور
من ز شرم شکوفه لبریزم
یار من کیست ای بهار سپید ؟
گر نبوسد در این بهار مرا
یار من نیست ای بهار سپید
دشت بی تاب شبنم آلوده
چه کسی را به خویش می خواند ؟
سبزه ها لحظه ای خموش خموش
آنکه یار منست می داند
آسمان می دود ز خویش برون
دیگر او در جهان نمی گنجد
آه گویی که این همه آبی
در دل آسمان نمیگنجد
در بهار او زیاد خواهد برد
سردی و ظلمت زمستان را
می نهد روی گیسوانم باز
تاج گلپونه های سوزان را
ای بهار ای بهار افسونگر
من سراپا خیال او شده ام
در جنون تو رفته ام از خویش
شعر و فریاد و آرزو شده ام
می خزم همچو مار تبداری
بر علفهای خیس تازه سرد
آه با این خروش و این طغیان
دل گمراه من چه خواهد کرد ؟
فروغ فرخزاد

[eshghe eskate]

نزدیک ای

بام را بر افکن و بتاب که خرمن تیرگی اینجاست
بشتاب درها را بشکن وهم را دو نیمه کن که منم هسته این بار سیاه
اندوه مرا بچین که رسیده است
دیری است که خویش را رنجانده ایم وروشن آشتی بسته است
مرا بدان سو بر به صخره برتر من رسان که جدا مانده ام
به سرچشمه ناب هایم بردی نگین آرامش گم کردم و گریه سر دادم
فرسوده راهم چادری کو میان شعلهو باد دور از همهمه خوابستان ؟
و مبادا ترس آشفته شود که آبشخور جاندار من است
و مبادا غم فروریزد که بلند آسمانه ریبای من است
صدا بزن تا هستی بپا خیزد گل رنگ بازد پرنده هوای فراموشی کند
ترا دیدم از تنگنای زمان جستم ترا دیدم شور عدم در من گرفت
و بیندیش که سودایی مرگم کنار تو زنبق سیرابم
دوست من هستی ترس انگیز است
به صخره من ریز مرا در خود بسای که پوشیده از خزه نامم
بروی که تری تو چهره خواب اندود مرا خوش است
غوغای چشم و ستاره فرو نشست بمان تا شنوده آسمان ها شویم
بدرآ بی خدایی مرا بیاگن محراب بی آغازم شو
نزدیک ای تا من سراسر من شوم

سهراب

[eshghe eskate]

برخورد

نوری به زمین فرود آمد
دو جا پا بر شن های بیابان دیدم
از کجا آمده بود ؟
به کجا می رفت ؟
تنها دو جاپادیده می شد
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود
ناگهان جا پا ها به راه افتادند
روشنی همراهشان می خزید
جا پا ها گم شدند
خود را از روبرو تماشا کردم
گودالی از مرگ پر شده بود
و من در مرده خود به راه افتادم
ی پایم را ازراه دوری می شنیدم
شاید از بیابانی می گذشتم
انتظاری گمشده با من بود
ناگهان نوری در مرده ام فرود آمد
و من در اضطرابی زنده شدم
دو جا پا هستی ام را پر کرد
از کجا آمده بود؟
به کجا می رفت ؟
تنها دو جاپا دیده می شد
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

سهراب

[gmuosavi]

به جان جوشم كه جوياي تو باشم
خسي برموج درياي تو باشم
تمام آرزوهاي مني كاش
يكي از آرزوهاي تو باشم

شفيعي كدكني از دفتر زمزمه

[Rainy eye]

فرهاد مرو هوای من بارانیست
این کلبه غم بدون تو ویرانیست
تنها شده ام میان گردی از غم
اینجا دل من به عشق تو زندانیست
شیرین شده ام که بیستون را بکنی
هر چند که ادعای من حیرانیست!
امروز به قصر من بیا فرهادم
حالا که ملاقات توام پنهانیست
ای کاش که متهم به مردن بشوم
هرچند که جسم زنده ام قربانیست
امشب که روم خواب تو را خواهم دید
بیمارشدم نگاه تو درمانیست
فردا که مرا صدا زنند از ایوان
فهمند که نجوای دلم عرفانیست
قربانی عشق تو شدن باشم کاش!
از عشق بمردم ونگو نادانیست

[Rainy eye]

کاش!شب می شد واز دور تو را میدیدم
کاش گلبوسه لبخند تورا می چیدم
کاش یک بار تو در خلوت من می ماندی
راز پنهان مرا از نفسم می خواندی
کاش مهرم به درون دل تو می تابید
کاش سیر نگهم در نگهت می خوابید
کاش یاد رخ من مست وخرابت میکرد
کاش افسون دلم نقش بر آبت میکرد
کاش افسانه عشقم به دلت جا میشد
کاش قلبت ز شعف غرق تمنا میشد

[m.f.s]

ای تو تنها خوب دنیا
بی تو من تنها ترینم
با تو من مثل ستاره
بی تو من خاک زمینم

[دل تنگم]

خورشيدي و هر لحظه درنگت عشق است
هم صحبتي ِ با دل تنگت عشق است

وقتي به تو دلبسته شدم فهميدم
يك نام از اسماء قشنگت عشق است

[دل تنگم]

خدا پشت و پناهت زود برگرد
فداي شکل ماهت زود برگرد

هوا سرد است،شالت را بينداز
بگير اين هم کلاهت،زود برگرد

ببين اين گونه نگذا ري بماند
دو چشمانم به راهت زود برگرد

دلم را مي شکاني اي مسافر
به جبران گناهت زود برگرد

برايت نیست جايي مثل خانه
بسوي زاد گاهت زود برگرد

بيا از زير قرآنم گذر کن
خدا پشت و پناهت، زود برگرد

[دل تنگم]

بعد از آن سيب من آدم شده‌ام مي داني!؟

باخيالات تو همدم شده ام مي داني؟!


تشنه‌ي خاطره انگيز ترين بارانم

تشنه‌ي اشک چو شبنم شده ام مي داني!؟


اي سحر ! پشت شب پنجره هامان گل کن!

بي تو مثل شب عالم شده ام مي داني!؟


بي تو از هر چه بهار است دلم مي گيرد

بي تو عطر گل مريم شده ام ! مي داني!؟

باز هم سيب نگاهي به تعارف بنشين!

به خدا باز من آدم شده ام مي داني!؟