حافظ

[sm73_ssa]

غزل ۱۹۳

در نظربازی ما بی‌خبران حيرانند
من چنينم که نمودم دگر ايشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در اين دايره سرگردانند

جلوه گاه رخ او ديده من تنها نيست
ماه و خورشيد همين آينه می‌گردانند

عهد ما با لب شيرين دهنان بست خدا
ما همه بنده و اين قوم خداوندانند

مفلسانيم و هوای می و مطرب داريم
آه اگر خرقه پشمين به گرو نستانند

وصل خورشيد به شبپره اعمی نرسد
که در آن آينه صاحب نظران حيرانند

لاف عشق و گله از يار زهی لاف دروغ
عشقبازان چنين مستحق هجرانند

مگرم چشم سياه تو بياموزد کار
ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد
عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد
ديو بگريزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از انديشه ما مغبچگان
بعد از اين خرقه صوفی به گرو نستانند

[sm73_ssa]

غزل ۱۹۴

سمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند
پری رويان قرار از دل چو بستيزند بستانند

به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند
ز زلف عنبرين جان‌ها چو بگشايند بفشانند

به عمری يک نفس با ما چو بنشينند برخيزند
نهال شوق در خاطر چو برخيزند بنشانند

سرشک گوشه گيران را چو دريابند در يابند
رخ مهر از سحرخيزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند
ز رويم راز پنهانی چو می‌بينند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر آنان که در تدبير درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند
بدين درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

در اين حضرت چو مشتاقان نياز آرند ناز آرند
که با اين درد اگر دربند درمانند درمانند

[sm73_ssa]

غزل ۱۹۵

غلام نرگس مست تو تاجدارانند
خراب باده لعل تو هوشيارانند

تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز
و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زير زلف دوتا چون گذر کنی بنگر
که از يمين و يسارت چه سوگوارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببين
که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند

نصيب ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحق کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس
که عندليب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگير شو ای خضر پی خجسته که من
پياده می‌روم و همرهان سوارانند

بيا به ميکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کان جا سياه کارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بستگان کمند تو رستگارانند

[sm73_ssa]

غزل ۱۹۶

آنان که خاک را به نظر کيميا کنند
آيا بود که گوشه چشمی به ما کنند

دردم نهفته به ز طبيبان مدعی
باشد که از خزانه غيبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد
هر کس حکايتی به تصور چرا کنند

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهديست
آن به که کار خود به عنايت رها کنند

بی معرفت مباش که در من يزيد عشق
اهل نظر معامله با آشنا کنند

حالی درون پرده بسی فتنه می‌رود
تا آن زمان که پرده برافتد چه‌ها کنند

گر سنگ از اين حديث بنالد عجب مدار
صاحب دلان حکايت دل خوش ادا کنند

می خور که صد گناه ز اغيار در حجاب
بهتر ز طاعتی که به روی و ريا کنند

پيراهنی که آيد از او بوی يوسفم
ترسم برادران غيورش قبا کنند

بگذر به کوی ميکده تا زمره حضور
اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند

پنهان ز حاسدان به خودم خوان که منعمان
خير نهان برای رضای خدا کنند

حافظ دوام وصل ميسر نمی‌شود
شاهان کم التفات به حال گدا کنند

[Mehran]

سلام...

گفتم امشب که سالروز بزرگداشت حضرت حافظ هست
به رسم عادت چند سال پیش، که شب رو با تفعلی به حضرت حافظ تموم میکردم، تفعلی بزنم و هر شعری اومد در تاپیک بزارم...

که این غزل دراومد:

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم
از بد حادثه این جا به پناه آمده‌ایم

ره رو منزل عشقیم و ز سرحد عدم
تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم

سبزه خط تو دیدیم و ز بستان بهشت
به طلبکاری این مهرگیاه آمده‌ایم

با چنین گنج که شد خازن او روح امین
به گدایی به در خانه شاه آمده‌ایم

لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست
که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم

آبرو می‌رود ای ابر خطاپوش ببار
که به دیوان عمل نامه سیاه آمده‌ایم

حافظ این خرقه پشمینه مینداز که ما
از پی قافله با آتش آه آمده‌ایم

...

استاد الهی قمشه ای مجموعه سخنرانی داره با موضوع "حافظ شناسی" توصیه میکنم اگه تونستید حتما دانلود کنید و گوش بدید
اگر چیزی به درد آدم بخوره، همین چیزاست، که به آدم معرفت میده، انسانیت... باقی هر چی هست حاشیه س

با تشکر مهران...

[V E S T A]

بالابلنـد عشـوه گـِر نقـش بـازِ مـن

كوتـاه كـرد قصـه ي زُهـدِ درازِ مـن

ديـدي دلا كه آخـر پيـري و زهـد و علـم

با مـن چـه كـرد ديـده ي معشوقـه بـازِ مـن

مي ترسـم از خرابـي ايمـان كه مي بـرد

محـراب ابـروي تو حضـور نمـاز مـن

گفتـم به دلـق زرق بپوشـم نشـان عشـق

غمّـاز بـود اشـك و عيـان كـرد رازِ مـن

مسـت سـت يـار و يـاد حريفـان نمي كنـد

ذكـرش به خيـر ساقـي مسكيـن نـواز مـن

يا رب كـي آن صبـا بـوزد كز نسيـم آن

گردد شمامـه ي كرمـش كار سـاز مـن

نقشـي بر آب مي زنـم از گريـه حاليـا

تا كي شـود قريـن حقيـقت مجـاز مـن

بر خـود چـو شمـع خنـده زنـان گريـه مي كنـم

تا با تو سنـگدل چه كنـد سـوز و سـاز مـن

زاهـد چـو از نمـاز تـو كاري نمـي رود

هم مستـي شبانـه و راز و نيـاز مـن

حافـظ ز گريـه سوخـت بگـو حالـش اي صبـا

با شـاهِ دوسـت پرورِ دشـمن گـدازِ مـن

[V E S T A]

می‌فکـن بر صـف رنـدان نظـری بهـتر از ایـن

بر در میـکده می کـن گـذری بهتـر از ایـن

در حـق من لبـت این لطـف که می‌فرمایـد

سخـت خـوب اسـت ولیـکن قـدری بهتـر از ایـن

آن که فکـرش گــره از کار جهــان بگشایــد

گـو در این کـار بفرمــا نظــری بهتــر از ایــن

ناصحــم گفــت که جــز غــم چه هنــر دارد عشـق

برو ای خواجــه عاقــل هنــری بهتــر از ایــن

دل بــدان رود گرامــی چه کنــم گر ندهــم

مادر دهــر ندارد پســری بهتــر از این

من چو گویــم که قدح نــوش و لب ساقــی بــوس

بشنــو از مــن که نگویــد دگری بهتــر از ایـن

کلـک حافــظ شکریــن میوه نباتــیست به چیــن

که در این بــاغ نبیــنی ثمــری بهــتر از ایــن

[V E S T A]

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست
دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد

ای که انشا عطارد صفت شوکت توست
عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد

طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد
غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد

نه به تنها حیوانات و نباتات و جماد
هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد

[Demon King]

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت


نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت


به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت


شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت


به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت


بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد

صبا حکایت زلف تو در میان انداخت


ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت


من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش

هوای مغبچگانم در این و آن انداخت


کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم

نصیبه ازل از خود نمی‌توان انداخت


مگر گشایش حافظ در این خرابی بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت


جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت
خواجه حافظ شیرازی

[Demon King]

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید

هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو

نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدایان خرابات خدا یار شماست

چشم انعام مدارید ز انعامی چند

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت

کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند