سروده هاي محمد جاويد

[محمد جاوید]

خنده

از خنده مگر چه دیــده ای کـه؟ // بـــا اخـــم رفــیــق غــار بـاشی
لـبخنـد مـگــر چـه با تـو کـرده؟ // دل مـــرده و ســـوگــوار باشی
حیف است در این دو روز دنیا // پـــژمـــرده و بـــی قـرار باشی
از شــدّت اخــم و تُــرش رویی // چــون لــیــمـــوی آبــدار باشی
یــا آن کـه بــرای مـونس خـود // چـــون بــرجک زهر مار باشی
یـا مـثـل جــمـــال اشــغــر آقــا // حـیـف است همش خمار باشی
یــا هــمــچــو قــیـــافۀ گــدایان // مــــاتــــــم زده و نـــزار بـاشی
بــا خــنــدۀ خــود بـه ریش دنیا // از درد و بـــــلا کـــنــــار بـاشی
بــا اخــم ولـی زشـادی و شـور // در حـــالـــت الـــفـــرار بــاشـی
جــاویــد لبــی به خــنــده واکـن // تـــا مــــایــــۀ افــتـخــار بــاشی
نــی ایــن کــه به گفتن اراجیف // مــستــوجــب چــوب دار بــاشی

[محمد جاوید]

ارتقاء مقام

کارمند عزیز دون پایه// می دهم پند مُفت و بی مایه
گر که خواهی رسی به پست و مقام // شود ایّام زندگیت به کام
اطلاعات خود بکن افزون// درخصوص مدیر و عادت اون
اینکه او از چه می شود خوشحال// یا چه جوری دهد به تو پر و بال
یک کمی هم زبان بیگانه// قاطی حرف های روزانه
گر کنی کار تو درست شود// پای عقل مدیر سست شود
هرچه او گفت با «اوکی » تایید// کن بدون دقیقه ای تردید
بعضی وقتا جواب تو این است:// وای این گفته ها چه شیرین است
کَس ندیده چو تو مدیری« گوُد»// واقعآً حرف هایت عالی بود
با « د یسیپلین» و با کلاسی تو// بین صد تا مدیر آسی تو
حرف های قلمبه هم شاید // گاه گاهی تو را به کار آید
با مدیرت تو نم نمک قاطی // بشو اما نه حد افراطی
در دلش رخنه کن به صد ترفند // گاه با اخم وگاه با لبخند
از مدیران قبلی آنجا// کن سعایت شدید و بی پروا
گاهی اوقات هم برای مدیر// گر توانی کمی هدیه بگیر
چند روزی مثال حیف نان// چاپلوسی کن و نمک بپران
با چنین حرف های یک من غاز// می شود راه آن ترقی باز
گر بگیری به کار پند مرا// پندهای بسان قند مرا
ارتقاء مقام تو حتمی است// در اضافه حقوق شکیّ نیست
بعد چندی شوی معاون او// بشــکـــن آن وقــت بـــا دمــت گــردو
گفت « جاوید » هرچه لازم بود// کودنی تو اگر شوی مردود

[محمد جاوید]

صــددام کــه دام می نهادی همه عمر
دیــدی کــه چگونه عاقبت شـد در دام
صـــد دام نـهــاد بــر ســر راه هــمــه
افــتــاد بــه دام ِ دام هـــایــش صـددام

[محمد جاوید]

[COLOR="DarkGreen"]استاد ارجمند جناب آقای دکترمحمد رضا ترکی شعری درخصوص اعدام صدام سروده اند و من با اجازه اشان آن را ادامه دام:[/COLOR

]شعر استاد ترکی:

شنیدم که صدام شوم پلید
در اعماق دوزخ چو منزل گزید
گروهی ز خونخوارگان جهان
از آن جمله چنگیز و شمر و یزید
در اطراف او جمله گرد آمدند
که ای از تو هر قاتلی روسپید
به نزد تو ما لُنگ افکنده ایم
تویی میر و ما جمله عبد و عبید!
جهنم چو آن جمع منحوس را
بدید از جگر نعره ای برکشید:
« مرا پرسشی هست سوزان و ژرف
که آن را نباشد جوابی پدید
هر آن کس گنه کرد و زشتی نمود
سزاوار من گشت و در من خزید
ولی من چه کردم که گردیده ام
سزاوار این زشتخوی پلید!؟»
پس آن گاه آتشفشان عذاب
برآورد فریاد"هل من مزید"....

شعر بنده:

پس آن گاه چنگیز و شمر ویزید
گرفتند و بستند مرد پلید
بگفتند اینجا نه جای تو هست
بباید تو را برد جایی جدید
که نارش دو صد پله افزون بُود
که حتی پدر جدت هرگز ندید
برای تو این آتش ما کم است
در آن جاست آتش به حد شدید
زبالا و پایین خوری سرب داغ
چو گاوی در آن نقطه خواهی چرید
سرت را به سنگ خلا می زنند
در آن تا به گردن بخواهی سُرید
تو دانی فساد ت به روی زمین
برایت دو ششدانگ آتش خرید؟
زگفتار آنان بشد شرمگین
توگویی که برق از سراو پرید
وآنگاه چنگیز شوتش نمود
به قعر جهنم و اونجاش درید

[محمد جاوید]

راحت جان

« گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگير» // چــون خـــرابــات مــرا راحــت جـان می باشد
ساقي و ساغر وپيمانه وسـازودف وچنگ // هــمــه تــسکیـن دل وجــان و روان مـی باشد
هـم نـشـيـنم كه بـُوَد روي دل آراي نــگــار // جــــــــان آتـــــش زده را آب روان مــی بـاشد
نغمه های خوش آن ساقی خُـنـيـاگـر مست // در نـمــازم بـــه بـــر ِ دوســت اذان مــی باشد
جـام مـي ريـزتو ساقي كه مـرا بـادۀ نــاب // خون سرخي است كه در اين شريان می باشد
دل که هـم جــايـگه مـهر و سراي كين است // دل مـــن لیک پر از مــهــر بــتــان مــی بــاشد
در خــرابــات نــشــانــي زتــظــاهـــرنـبـود // عـارف ،عـارف بــُوَد و رنــد هـمـان مـی باشد
گـــر كــــه ســاقي بـه خرابات نباشد زنهـار // درنـبــودش دل وچشــمــم نــگــران مــی بـاشد
مـــن ز جــام دگــري بـادۀ نـوشيـن نخــورم // ساغر ِ اوست كه چون روح به جان می باشد
برو« جاويد» وبــر دُرد كشــان خرده مگيـر // چــون كــه مــيـخانه تورا جا و مكان می باشد

تضمین از حافظ

[محمد جاوید]

« بسازم خنجری نیشش زفولاد »
ویک چاقو پس و پیشش زفولاد
یکی در دست چپ گیرم یکی راست
روم توی محله هی کنم باد

[محمد جاوید]

شعر زیر یکی از اشعاری بود که بنده جهت جشنوارۀ طنز تهران فرستادم و از آخر اول شدم

ترافيك

همسرپا به ماه من ديروز //سرنگون شدزپله ها با پوز
دادو فرياد و بعد هم غش كرد// قبل ِغش او صداي مَردَش كرد
من بدبخت دست پاچه شدم// كمي تا قسمتي كلافه شدم
الغرض بردمش توي ماشين// گرچه او بود يك كمي سنگين
گاز دادم به سوي درمانگاه// گاه از راه و گاه از بي راه
گرچه خيلي سريع مي راندم// به ترافيك خوردم و ماندم
بخت بد بين كه گر روم دريا// مي شود خشك و آب نا پيدا
همسرم جيغ و داد مي فرمود// لیک دادش نداشت هرگز سود
چند ساعت از این مقوله گذشت// راه بندان ولي تمام نگشت
جيغ تندي كشيد و او زاييد // فارغ ازحمل بار خود گرديد
شدترافيك نام نوزادم// خودم این نام را به او دادم
اينك اين قصه را كه مي گويم// چند سالي است راه مي پويم
بچه ام رشد كرد وگاگله كرد// گرچه ازنام خود کمی گله كرد
وترافيك همچنان باقي است// جهت مَهد سن او كافي است
هيچ معلوم نيست اين معضل // تا به كي مي شودبكلي حلّ
در هراسم كه اوشود سرباز// بازهم راه ما نگردد باز
بیخ ریشت بُود بلا تردید// این ترافیک ، شک نکن « جاويد»


واین شعر هم به رسم پاچه خاری برای مسئولین جشنواره سرودم تا بلکه در دل سنگشان !! اثر کند و ما را از اول ، اول کنند که متاسفانه افاقه نکرد:

منم اکنون به رسم پاچه خاری
سلامی گرم همچون یک بخاری
فرستادم به سوی جشنواره
برای مجریان خوش قواره!!!!
که تا طنز مرا با حُسن نیّت
وبا یک عالمه درک و درایت
بزارن در ردیف اولین صف
بطوریکه رقیبانم کنن کف
منم مانند حیف ِ نان مرتب
کنم ازعشقتان درخانه ام تب
دعاگوی رفیع و صدر و خمسه
که لبها شون بُود خندان چو پسّه ( ت پسته را وزن وقافیه خورد)

[محمد جاوید]

دوست عزیز طنزپرداز آقای سعید سلیمانپور(بوفضول الشعرا) نبرد رستم و سهراب را به روایت گرد آفرید به طنز کشیده است که بنده هم از طرف حکیم ابوالقاسم خان فردوسی اعتراضیه ای ارسال نمودم
شعر بولفضول الشعرا را [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] بخوانید

واین هم اعتراضیه حکیم ابوالقاسم خان فردوسی

«چنین گفت فردوسی پاک زاد»
که رحمت بر آن فرد چالاک باد
همان گــُرد مرد ارومیّه ای
همان که بُود مرد بد پیله ای
به ما هم دگر پیله کرده فضول
به شعرش کمی حیله کرده فضول
آخه رستم من کی افشانه زد؟
سبیل بلندش کجا شانه زد؟
وسهراب من کی به مو ژل زند؟
به آن تیر مژگانش ریمل زند؟
آژانسش کجا بود آن پهلوان؟
به پشت سر مرده کـَـل کـَـل مخوان
اگرچه که شعرت به روز است و ناب
کند لیک داش قاسمت را خراب
یواشت بگویم خوشم آمده
که سهراب بر موی خود ژل زده
و رستم زند بر خودش عطر یاس
از این کار گردد کمی با کلاس
ویا یال آن رخش را فِر دهد
و پیش همه یک کمی قِر دهد
ولیکن نباید که شهنامه را
کنم از برای علایق فدا
وباید بماند برای ابد
هر آن چیز گفتم چه خوب و چه بد
لذا پای در کفشم هرگز نکن
مرا با سخنهات عاجز نکن
وگرنه به حق تهمتن اگر
فضولی نمایی تو بار دگر
« چنانت بکوبم به گرز گران»
که یادت رود فرق خُرد و کلان
و« جـاویـد » مـانـد سـخـن های من
از او دور چشم بد اهرمن

[محمد جاوید]

پاچه خار


منم پاچه خار و منم چاپلوس// که گاهی خودم را کنم لوس ِلوس
ندارم زخود ایده و اختیار// بجز پاچه خاری مرا نیست کار
ثناگوی ارباب هستم همش// بگردم به قربان اون چون ننَش
زده توی کَلّم همیشه چماق// نذاشته بشم هیچگاه لُب و چاق
یقیناً مثال ِ من ِ حیف نان// چه بسیار هستند در این جهان
ودانی که نامی ترین پاچه خار// نباشد بجز صهیون جیره خوار؟
در این جا مظفر عمو سام هست// چویک خان قلدرو بد نام هست
همین نوکر خانه زاد عمو// از اون بچگی بود بی آبرو
به عمو بسی او سواری دهد// فلسطینیان را فراری دهد
دبیر و سخنگوی عمو ست او// که دستش برای همه روست او
به باغ عمویش همی می چرد// وفرمان ارباب خود می برد
ولی بین اون تا من ِ حیف نان// بُوَد فرق از ارض تا آسمان
اگرچه به کردار او چون من است // ولیکن بدان اِند اهریمن است
سگ خان قلهک به از سام هست// به هرپنجۀ او یکی دام هست
و« جاوید» هرگز نکن اشتباه// میان من او که دارد گناه

[محمد جاوید]

شصت و شش دو صفر

با مدرک لیسانس به کنجی خزیده ا م// از مدرکم چه سود که خیری ندیده ام
در کار لاف زنی دوره دیده ام // با قرض و قوله خط موبایلی خریده ام
رحمت به آن کسی که اس. ام. اس بنا نهاد //بر دست این فلک زده یک شغل توپ داد
با شصت و شش دوصفر خودم حال می کنم// پیغام های عشقی ام ارسال می کنم
پیغام می دهم که منم مبتلای تو// برفرق کلّه ام بخورد صد بلای تو
هی لاف می زنم که چنینم و یا چنان// دارم دوبرج و چند هتل توی اصفهان
گرچه فقط به شهرک پردیس می روم// گویم به او مُدام به پاریس می روم
جشن عروسی ات به دبی می کنم به پا // آن برج اصفهان بشود مهرت ای بلا
ماه ِ عسل به شهر پکن می برم تو را// با کوپه های خوب ترن می برم تورا
یک وقت هم برای طرف ناز می کنم// این نکته در مسیج (message) خود ابراز می کنم
او هم زند مسیج که نازت نمی خرم// دل را برای یک نفر تازه می برم
پاسخ دهم که این غلطم را به دل نگیر// ای آن که کرده ای زمسیجت مرا اسیر
یک بوسۀ دو قبضه برات سِند (send) می کنم// عشق و مرام و معرفتم اِند (end) می کنم
القصّه شاغلیم و خداوند را سپاس// گرچه زپول قبض موبایلیم آس و پاس
اما از اینکه بر سرکاریم شاکریم// ای شصت و شش دوصفرتورا سخت چاکریم
«جاوید» اگر مثال من علافی و پکر// یک شصت و شش دوصفربرای خودت بخر