مشاعره سنتی

[ask_bl]

برخیز بتا بیا ز بهــــــــــــــــــر دل ما***حل کن به جمال خویشتن مشکل ما
یک کوزه شراب تا به هم نوش کنیم***ز آن پیش که کوزه ها کنــند از گل ما

خیام

[t.s.m.t]

آئینه سئور جاندان رخساره ی جانانی
بیر غایته یئتمیش کیم،آیریلسا چیخار جانی
فریاد کیم عکس اولدو،اول کیم گؤره ییم دئردیم
آئینه ی رخسارین لوح دل حیرانی

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

آئینه از دل رخسار جانان را دوست دارد(اشاره به نشان دادن عین رخ دلدار)
با رفتن جانان،آئینه نیز می میرد(عکس جانان به آئینه جان می دهد)
فریاد!که عکس رخ دلدار نمایان شد
حیران از لوح آئینه ی رخسارت

ی

[eblis_boy1386]

يکي بنده‌ي خويش پنداشتشزبون ديد و در کار گل داشتش
جفا ديد و با جور و قهرش بساختبه سالي سرايي ز بهرش بساخت

سعدی

[ask_bl]

تا چشم رهی چشم تو را چشـــمک داد***از چشمه‌ی چشم من دو صد چشمه گشاد
هرچشم که از چشم بدش چشم رسید***در چشمــــــــه‌ی چشم تو چنان چشم مباد

خاقانی شیروانی

[alireza fatemi]

داد درویشی از سر تمحید
سر قلیان خویش را به مرید

گفت از دوزخ ای نکو کردار
قدری اتش به روی ان بگذار

صغیر اصفهانی

  محتوای مخفی: اینم کاملش چون اینجوری تقریبا بی معنیه 

داد درویشی از سر تمحید
سر قلیان خویش را به مرید

گفت از دوزخ ای نکو کردار
قدری اتش به روی ان بگذار

بگرفت و ببرد و باز اورد
عقد گوهر زدرج راز اورد

گفت در دوزخ هرچه گردیدم
درکات حجیم را دیدم

هیزم و اتش و ذغال نبود
اخگری بهر اشتعال نبود

هیچ کس اتشی نمی افروخت
زاتش خویش هر کسی می سوخت

[ask_bl]

رخسار تو را که ماه و گل بنده‌ی اوست***لشکرگه آن زلف سر افکنده‌ی اوست
زلفت به شـــــکار دل پراکنده‌ی اوست***لشــــکر به شکارگه پراکنده‌ی اوست

خاقانی

[alireza fatemi]

تو از آن شهر نهانی که بدان شهر کشانی***نشوی غره به چیزی نه ز کس عذر پذیری
همگی آب حیاتی همگــــی قــند و نباتی***همگی شکر و نجاتی نه خماری نه خمیری

مولوی

[ask_bl]

یارت نکند به مهر تمکــین ای دل***او نیست حریف، مهره بر چین ای دل
از یار سخن مگوی چندین ای دل***خیز از ســر او خموش بنشین ای دل

خاقانی شیروانی

[a m i rh o s e i n]

لانه بسی تنگ و دلم تنگ نیست***** بس هنرم هست ولی ننگ نیست

کـار خود ، ای دوست نکو میکنـم ***** پارگــی وقت رفو میکنــــم

پرویـــــن اعتصامی

[alireza fatemi]

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو***پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو ***ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

مولوی