همه چیز خیلی آرام شروع شد. دیگر از آن هیجان و لحن صحبت همیشگی عادل خبری نبود. حتی حوصله سلام کردن به بینندگان را هم نداشت. او خودش را می خورد و به سرنوشت خود و برنامه اش فکر می کرد که خیلی زحمت کشید تا به ایجا رسید. او عاشقانه کشور و فوتبالش را دوست دارد و نمی تواند مثل خیلی ها ضعف ها را ببیند و ساکت بماند...
او که همواره با حرارت برنامه نود را اجرا می کرد، این بار در هر سکانس جمع کلماتش به عدد 5 نمی رسید، آیا قبل از برنامه کسی با او جلسه ای برگزار کرده است؟ وقتی می گوید: " هفته ی پر حرف و حدیثی داشته ایم که فعلا مصلحت دیده نشده ما در این باره حرف بزنیم....! "، می توان عمق فاجعه را درک کرد. عادل 10 سال با زحمت این برنامه را اجرا کرد و در این سال های هیچ گاه، حتی یک بار سفارش کسی را قبول نکرد.
عادل خسته به نظر می رسید، خسته از تهمت هایی که به او زده شد، خسته از نامردی ها و اذیت هایی که در این هفته اخیر تحمل کرد...
او در اوج نا امیدی می گوید: " اگر عمری باقی باشد و بتوان از اين صندلی از حق دفاع کرد تا هفته آينده شما را به خدا میسپارم. " شاید چند نفر از این موضوع خوشحال شده باشند اما میلیون ها نفر پشت تلویزیون اشک ریختند و آرزو کردند ای کاش هیچ وقت چنین برنامه ای درست نمی شد تا اینقدر با آن انس بگیرند. شاید آقای عدالت فوتبال ایران برای همیشه این برنامه را ترک کند و این یک مصیبت بزرگ برای فوتبال ایران خواهد بود. در فوتبالی که نا برابری ها موج می زد و متخلفان روز به روز بیشتر می شوند، نبود این برنامه راه را برای آن ها باز می کند. به قول حاج رضایی: نود وجدان بیدار فوتبال ایران است. او آقای عدالت فوتبال ایران است. براستی اسم عادل برازنده اوست.
آقایانی که معتقدند با تحریم نود مشکلات فوتبال حل می شود، تحویل بگیرند. آقایانی که از چند انتقاد ساده و حتی sms این برنامه هراس دارند، امشب را با خیال راحت بخوابند اما مطمئن باشید حمایت مردمی از این برنامه ادامه خواهد داشت و با تعطیل شدن آن باز هم برنامه نود و عادل فردوسی پور در قلب مردم جای خواهد داشت.
منبع:آرین اسپرت