مشاعره

[sise]

ما لعبتكانيم و فلك لعبت باز
از روي حقيقتي نه از روي مجاز

بازيچه همي كنيم بر نطع وجود
افتيم به صندوق عدم يك يك باز

[دل تنگم]

ز آه همدمان باری کدورت ها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی

غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی

[magmagf]

یک شاخه ی خشک ، زار و غمناک ، شکست
آهسته فروفتاد و بر خاک نشست
آن شاخه ی خشک ، عشق من بود که مرد
وان خاک ، دلم ... که طرفی از عشق نیست

جز مسخره نیست ، عشق تا بوده و هست
با مسخرگی ، جهانی انداخته دست
ایکاش که در دل طبیعت می مرد
این طفل حرامزاده ، از روز الست

صد بار شدم عاشق و مردم صد بار
تابوت خودم به گور بردم صد بار
من غره از اینکه صد نفر گول زدم
دل غافل از آنکه ،‌گول خوردم صد بار

[دل تنگم]

روح من نیز به دنبال تو گیرد پرواز
دگر از صحبت این دلشده سیر آمده است

سر برآور ز دل خاک و ببین نسل جوان
که مریدانه به پابوسی پیر آمده است

[magmagf]

تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است

[دل تنگم]

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردیمن از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

ازین پس شهریارا، ما و از مردم رمیدن ها
که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

[magmagf]

من دراین خلوت دلگیر
جان می سپارم امشب
تقسیم می کنم سکوت را
با سکوت...
وتو درآنسوی این شب
با غم ها بیگانه
می گریزی از یاد من
شاید اما در خیالت
یاد من می شکفد
من ولی در این خیالم
که در چشمهای خسته ات
امروز شادی کجا بود...؟

[دل تنگم]

دوش غوغایِ دلِ سوخته مدهوشم داشت
تا به هوش آمدم از ناله‌یِ مرغ سحری

باش تا هاله صفت، دور ِ تو گَردم ای ماه
که من ایمن نیَم از فتنه‌ی دور ِ قمری

[magmagf]

یک حادثه با من باش زیبای اساطیری
تو زنده به اعجازی بی معجزه می میری

تا عطر تنت باقيست من معجزه می مانم،
بعد از تو چه خواهد کرد تقدير نمی دانم

آغوش تو تکراريست، تکرار خيال من،
تنديس غرورت را در بستر من بشکن

[seied-taher]

یک حادثه با من باش زیبای اساطیری
تو زنده به اعجازی بی معجزه می میری

تا عطر تنت باقيست من معجزه می مانم،
بعد از تو چه خواهد کرد تقدير نمی دانم

آغوش تو تکراريست، تکرار خيال من،
تنديس غرورت را در بستر من بشکن

بهار

بچه‌ها بهار
گل‌ها وا شدند،
برف‌ها پا شدند،
از رو سبزه‌ها
از رو کوهسار
بچه‌ها بهار!

داره رو درخت
می‌خونه به‌گوش:
«پوستین را بکن
قبا را بپوش.»

بیدار شو بیدار
بچه‌ها بهار!

دارند می‌روند
دارند می‌پرند
زنبور از لونه
بابا از خونه
همه پی‌ِ کار
بچه‌ها بهار!