مشاعره سنتی

[t.s.m.t]

مسجید ایله میخانه،یا کعبه و بتخانه
مقصود محبتدیر،باقی بؤتؤن افسانه
گؤستر اؤزؤنؤ جانا،تا شرح ائله ییم منده
خلق اولدو نئچین دؤنیا،وارلیقداکی معنا نه!؟

سید علی بن هارون بن ابولقاسم حسینی تبریزی

[دل تنگم]

هر لحظه ناوردي زني، جولان کني، مردافکني
نه در دلِ تنگ مني، اي تنگ ميدان تا کجا؟

گر ره دهم فرياد را، از دَم بسوزم باد را
حدي است هر بيداد را، اين حد هجران تا کجا؟

خاقاني اينک مَردِ تو، مرغ ِ بلاپرورد تو
اي گوشه‌ي دل خوردِ تو، ناخوانده مهمان تا کجا؟


خاقانی

[t.s.m.t]

ای گؤزؤمؤن یاشینی قان ائده ن عشق
یؤره ییمی غمده بؤریان ائده ن عشق
جانیمی مجروحؤ زار ائده ن اوّل
بو ایکی چشمیمی گیریان ائده ن عشق

حقیری تبریزی

[دل تنگم]

قالب و قلبم خيالي در خيالي بيش نيست
خود ندانم بر چه چيز اين پيرهن پوشيده‌ام؟

يادِ او را بر دل و دل را به جان پيوسته‌ام
مهر ِ او در جان و جان اندر بدن پوشيده‌ام

من که از دشمن سخن گويم، تأمل کن که چون
ماجراي دوست را زير ِ سخن پوشيده‌ام؟

اوحدي، گر دوست خنجر ميکِشد دستش مَگير
گو: بزن، کز بهر شمشيرش کفن پوشيده‌ام


اوحدی مراغه ای

[t.s.m.t]

ملکی که درو،نی است راحت اثری
هرگز فرحی نکرده بر وی گذری
مشکل که مقیمان و اسیرانش را
ممکن باشد که دم زنند از هنری!

فضولی

[دل تنگم]

يارب، رود از تنم اگر جان، چه شود
وز رفتن جان رهم ز هجران، چه شود

مشکل شده زيستن مرا بي ياران
از مرگ شود مشکلم آسان، چه شود


هاتف

[foboki]

دلم ز غم پر و جامم ز باده ، جای تو خالی
که بنگری که چه همصحبتی به جای تو دارم
به پيشت ار چه خموشم ، وليکن از تو چه پنهان
که با خيال تو گفتار در خفای تو دارم
سیمین بهبهانی

[click_dez]

مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت
که بسیار کس چون تو پرورد و کشت

چو آهنگ رفتن کند جان پاک
چه بر تخت مردن چه بر روی خاک

سعدی

[قاهر - Gahir]

کس نخواند نامه‌ی من کس نگوید نام من---------------------جاهل از تقصیر خویش و عالم از بیم شغب
چون کنند از نام من پرهیز اینها چون خدای---------------------در مبارک ذکر خود گفته‌است نام بولهب!؟
من برون آیم به برهان‌ها ز مذهب‌های بد---------------------پاکتر زان کز دم آتش برون آید ذهب
عامه بر من تهمت دینی ز فضل من برند---------------------بر سرم فضل من آورد این همه شور و جلب

ناصر خسرو

[click_dez]

روزه یک سو شد و عید آمد و دل​ها برخاست
می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست

نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست

حافظ