مشاعره

[amir 110]

نمی خواهم
در هیاهوی گیلکانه ات
مومیایی شوم
با دهانی بومی
و انبانی از واژگانی مرطوب

نه ... نمی خواهم
سینه به سینه سرگردانِ شالیزارانت باشم

رویاهایم را
در سایه گیر جنگل
زمینگیر می بینم
دریا
توفانی ام نمی کند.

بدرود گیلان عزیز
بدرود
این قویِ دل آزاد
دیگر
فراخوانده شده است
به تنهاییِ جهانیِ خویش
کاشته می شوم
در زاهدان خاک
زندانی ام می کند
زیبایی

اینک
زمین از آنِ من است
انسان از آنِ من است

آه ... من
خود پیراهن یوسفم
یعقوبم
روزگاران است روزگاران است روزگاران

........................................
ببخشيد طولاني شد دلم نيومد شعر شيون رو نيمه كاره بزارم

[Monica]

نفسم با گوهر شعر هم آواز شود
تو مرا اي غزل واژه به فردا بسپار
تو مرا اي رخ آيينه سخنها بنويس
تو مرا زمزمه فردا كن
تو مرا سهم اقاقيها كن
تا من ازشعر بگويم
شعر هم از غم من
تا من از عشق بگويم
عشق هم از دل من
كه سحر بال گشايد
غم فردا برود

[amir 110]

دودکش ها
مهتاب را
هاشور می زنند
و ماه
نقاشی کودکان قدیمی ست.
ابر
با پرسه های کوتاهش
دختریست

که دستمالش را
باد برده باشد.

هنوز هیچ چیز به آخر نیامده است

[Monica]

تكاپو از نسيم و مويه از جوي
ز شاخ تر گراييدن به هر سوي
ز اواج خروشان تندخويي
ز روز و شب دورنگي ودورويي
صفا از صبح و شور انگيزي از مي
شكر افشاني و شيريني از ن ي

[amir 110]

يا در ره عشق پرده داري ؟
يا شدمن جان من شدستي ؟

[Monica]

يكي آن شب كه با گوهر فشاني
ربايد مهر از گنجي كه داني
دگر روزي كه گنجور هوس كيش
به خاك اندر نهد گنجينه خويش

[M.B.M]

شب رفت صبوح آمد، غم رفت فتوح آمد
خورشيد درخشان شد تا باد چنين بادا
عيد آمد و عيد آمد، يارى كه رميد آمد
عيدانه فراوان شد، تا باد چنين بادا

[Monica]

افسانه شكفتن گل هاي رنگ را
از ياد برده است.
بي حرف بايد از خم اين ره عبور كرد:
رنگي كنار اين شب بي مرز مرده است.

[M.B.M]

تلخي سرد كدورت در تو
پاي پوينده ي راهم بسته
ابر خاكستري بي باران
راه بر مرغ نگاهم بسته
واي ، باران
باران ،
شيشه ي پنجره را باران شست
از دل من اما
چه كسي نقش تو را خواهد شست ؟

[Monica]

تا نسيم عطشي در بن برگي بدود
زنگ باران به صدا مي آيد
آدم اينجا تنهاست
و در اين تنهايي، سايه ي ناروني تا ابديت جاريست!
به سراغ من اگر مي آييد
نرم و آهسته بياييد، مبادا كه ترك بر دارد!