اشعـار عاشقـانـه

[gmuosavi]

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر زلیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو ... من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا برنیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سرمیزنی
در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

[gmuosavi]

آمد ، آمد امّا در نگاهش ، آمد امّا در نگاهش آن نوازش ها نبود
چشم خواب آلوده اش را ، مستی رویا نبود

نقش عشق و آرزو ، نقش عشق و آرزو از چهره ی دل ، شسته بود
عکس شیدایی ، در آن آیینه ی سیما نبود

لب ، همان لب بود ، لب ، همان لب بود ، امّا بوسه اش گرمی نداشت
دل همان دل بود ، امّا مست و بی پروا نبود

در دل بیزار خود ، در دل بیزار خود چز بیم رسوایی نداشت
گرچه روزی ، گرچه روزی هم نشین ، جز با منِ رسوا نبود

در نگاه سرد او ، در نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود
برق چشمش را ، نشان ، از آتش سودا نبود

دیدم ، آن چشم درخشان را ، ولی در این صدف
گوهر اشکی که من می خواستم ، پیدا نبود

بر لبِ لرزان من ، فریادِ دل ، خاموش بود
آخر آن تنها امید جان من تنها نبود ، آخر آن تنها امید جان من تنها نبود ، تنها نبود

جز من و او ، دیگری هم بود ، امّا ای دریغ
آگَه از دردِ دلم، زان عشقِ جان فرسا نبود

[gmuosavi]

تکیه به شونه هام نكن من از خودت خسته ترم...

مـا که بـه هم نمی رسیم , بسه دیگه بـذار بـرم...

کی گفته بود به جرم عشق یه عمری پرپرت کنم؟...

حیف تو نیست, کنج قفس چادر غم سرت کنم؟...

مـن نـه قلنـدر شبـم , نـه قهـرمـان قصـه هـا...

نـه برده ی حلقه به گوش , نه ناجی فرشته ها...

تـو ایـن دو روز زنـدگـی , شبیـه مـن فـراوونـه...

یه لحظه چشمات و ببند گذشتن از من آسونه...

من عاشقم همین و بس , غصه نداره بی کسیم...

[magmagf]

گفت:

این قدر نامم را تکرار نکن

نفسم را حبس کردم…

[magmagf]

و من هنوز تو را

مثل

"تمام شد مشق شبم"

دوست دارم…

[magmagf]

پدرم می گوید از سولماز بگذر…

که رنج می آورد

مادرم گریه می کند از سولماز بگذر…

که مرگ می آورد…

خواهر هایم به من نگاه می کنند

با خشم…که ذلیل دختری شده ام…

آه سولماز…این ها چه می دانند که…

عاشق سولماز بودن چه درد شیرینی ست…

به کوه می گویم سولماز را می خواهم

جواب می دهد من هم…

به دریا می گویم سولماز را می خواهم

جواب می دهد من هم…

در خواب می گویم سولماز را می خواهم

جواب می شنوم من هم…

اگر یک روز به خدا بگویم سولماز را می خواهم…

زبانم لال…چه جواب خواهد داد؟…

[magmagf]

باد

روسری ات را برداشت

باد

رو سری ات را با خود برد

باور نداشتم

آن شب

خدا هم می خواست

مو های تو را ببیند…

[دل تنگم]

همیشه از تو نوشتن برای من سخت است
که حس و حال صمیمانه داشتن سخت است

چگونه از تو بگویم برای این همه کور؟!
چقدر این همه دیدن برای من سخت است

خرابه ی دل من را کسی نخواهد ساخت
که بر خرابه ی دل خانه ساختن سخت است

به هیچ قانعم از مهر دوستان هرچند
به هیچ این همه سرمایه باختن سخت است

نقابدار خودی را چگونه بشناسم
در این زمانه که خود را شناختن سخت است

قبول کن دل بیچاره ام ، که می گوید
که پشت پا به زمین و زمان زدن سخت است

برای پیچک احساس بی خزان سهیل
همیشه گشتن و هرگز نیافتن سخت است

عزیز من« همه جا آسمان همین رنگ است»
بیا اگر چه برای تو آمدن سخت است

[دل تنگم]

دلداده ی من گر که مرا یاد کند
ویرانه ی دل در دلم آباد کند
آن سرو سهی قامت و گلگون رخ و مست
از دیدن خود قلب مرا شاد کند

مگر قلبم سزاوار جفا بود
مگر عاشق شدن جرم و خطا بود
خدا داند که عشق من خدایی ست
که این هم در ازل تقدیر ما بود

[دل تنگم]

يك نفر قصد دارد خودش را،وقف يك بيد مجنون بسازد
دزدكانه تمام دلش را،سقف يك بيد مجنون بسازد

مى زند بر سرش بى خيالى،تا كمى هم كنارم بمانى
با سكوتى كه دارى هميشه،چشم هاى خودت را بخوانى

او كه درگير اين درد ياغى ،توى عمرش نبوده نفهميد
ساده تر از خودش هيچ روزى،هيچ جايي نديده نفهميد

او نفهميد و لعنت به خود كرد،كاش خود را كمى جار مى زد
طفلكى هى نفهميدنش را، قورت مى داد و هى تار مى زد

انتظارى كه همسايه اش بود،پيله مى كرد تا روز مى شد
كاش پروانه اش مى شدي با،روزهايى كه نوروز مى شد

روزهايي كه نوروز مى شد،تا كمى زندگى را بخندد
تا بخندد كه آخر توانست پاى‌خود را به پايت ببندد

حمد و توحيد مى خواند و مى گفت:«سال هشتاد بايد بيايد»
وزن هر ركعتى از نمازش،صرف مى شد، بيايد،بيايد،

او نمى‌خواست روزي بيايى وقت اصلن نماند برايش
او كه بهتر تو را مى‌شناسد،دوست دارد تو باشى خدايش

فرض را او بر اين مى گذارد،سال هشتاد سال تو باشد
يك كمى عمر مانده برايش،همه اش مال و مال تو باشد

يك نفر نذر دارد خودش را وقف يك بيد مجنون بسازد
او خودش دوست دارد دلش را سقف يك بيد مجنون بسازد