تاپیک تخصصی تسلیحات نظامی

[VAHID]

The USS Black Knight (Strike Fighter Squadron) : Grumman F 14/A Tomcat
Breaking the Sound Barrier over USS Carl Vinson (CVN-70) Aircraft Carrier
(McDonnell Douglas (now Boeing) F/A-18 Hornet ; Grumman F 14/A Tomcat on the Deck)

[Soroush-S]

اولین محموله اس 300 روسی تحویل سوریه شد.



بشار اسد رئیس جمهوری سوریه در گفت و گو با شبکه المنار که قرار است امروز پخش شود ، تاکید کرد: سوریه نخستین محموله موشک‌های اس 300 ضدهوایی روسی را دریافت کرده است و بقیه این محموله به زودی به دست ما می‌رسد. اسد اظهارکرد : تعادل قوای نظامی در سوریه به نفع ارتش این کشور تغییر کرده است.
تحویل موشک های اس 300 روسی به سوریه با مخالفت شدید غرب و رژیم صهیونیستی مواجه شده است.
"موشه یعالون" وزیر جنگ رژیم صهیونیستی مدعی شد که این رژیم محموله موشکهای اس 300 روسیه را قبل از ورود به خاک سوریه هدف قرار می دهد.

وی افزود: موشکهای اس 300، اسرائیل را در معرض تهدید قرار می دهند، البته این قرارداد تاکنون اجرایی نشده اما در صورت اجرایی شدن می دانیم چگونه با آن برخورد کنیم.

دیمتری راگزین نماینده روسیه در ناتو پیش از این اعلام کرده بود ، مسکو برای اجرایی شدن قرارداد سیستم موشکی اس 300 با سوریه و تحویل این موشکها اهتمام دارد.

[VAHID]

در ارتش آمریكا حداقل 17 نوع ازهاموی وجود دارد.
اتومبیل چند منظوره با قابلیت های بالا (High Mobility Multipurpose Wheeled Vehicle) یا به اختصار HMMWV یا هاموی (Humvee) اتومبیلی بادوام و قدرتمند نظامی است که این واژه برای اولین بار توسط کمپانی AM General مطرح شد. این اتومبیل نظامی جانشین شایسته ای برای جیپ هایی بوده كه تا قبل از ورود هاموی به بازار توسط ارتش آمریكا استفاده می شده است. اما مدت هاست که این اتومبیل چند منظوره نظامی با نام هامر در خیابان ها تردد می کند. تبدیل هامر به هاموی، تاریخچه ای پیچیده و تا حدودی قدیمی دارد.


تاریخچه

در سال 1977، ارتش آمریكا اعلام كرد كه اتومبیل های شهری مجهز به تجهیزات نظامی، پاسخگوی نیازهای نظامی نیستند. در سال 1977 كارخانه لامبورگینی مدل چیتا را تولید كرد تا مفاد قرارداد ارتش را به خود جلب كند. در سال 1979 میلادی، ارتش آمریكا تمامی مشخصات یک اتومبیل نظامی چند منظوره (هاموی) را كه مورد نیازش بود، به تصویب رسانید. در ماه جولای همان سال، شرکت AM General مقدمات كار طراحی اتومبیلی مطابق درخواست ارتش آمریكا را شروع كرد و در مدت تنها 11 ماه اولین نمونه اولیه آن به نام M998 تولید شد كه بلافاصله انجام آزمایش های گوناگون روی آن آغاز شد.

در میان شش شرکت کننده، شرکت های Teledyn، بخش دفاع کرایسلر (که بعدها توسط General Dynamics خریداری شد و به همین نام شناخته می شود) و AM General به مرحله نهایی راه یافتند. ارتش آمریکا، از هریک از این سه شرکت درخواست کرد تا اتومبیل نظامی حاضر در رقابت را در سه آرایش آمبولانس، حامل سرباز و حامل TOW طراحی کنند و بسازند. شرکت کنندگان با چالش هایی همچون استفاده از پنل های ضد گلوله، به حداقل رساندن وزن، قابلیت فرو رفتن در آّب هایی با عمق زیاد، عدم نشان دادن ضعف در سرما و گرمای شدید، مقاومت بالا، استهلاک کم و... رو به رو بودند که نهایتأ AM General توانست در مجموع امتیازات بیشتری را نسبت به رقبا کسب کند و به عنوان اتومبیل رسمی ارتش آمریکا انتخاب شد.

در ماه ژوئن 1981، ارتش آمریكا با AM General قراردادی منعقد كرد تا چند نمونه اولیه دیگر از M998 را به آمریكا بفرستد تا آزمایشات دیگری بر روی آن انجام بگیرد. پس از مدتی به این كارخانه اتومبیل سازی دستور رسید تا برای سال 1985 تعداد 55000 دستگاه از خودروی نظامی هاموی را ساخته و به آمریكا منتقل کند. اولین باری كه این اتومبیل در منطقه جنگی خدمت کرد در عملیات Just Cause بود كه طی این عملیات، آمریكا در سال 1989 به پاناما حمله كرد. اتومبیل های نظامی شكست ناپذیر هاموی دیواری مستحکم برای ارتش آمریكا در این جنگ بودند. پس از اثبات توانایی های هاموی در این نبرد، آمریکا و دیگر کشورها، ده ها هزار دستگاه از آن را سفارش دادند. آمریكا و چند كشور دیگر بیش از 10 هزار هاموی را در جنگ عراق در 2003 بكار بردند.

یكی از این هاموی ها در جنگ كوزوو (Kosovo) توسط ارتش یوگوسلاوی به غنیمت برده شد و هم اكنون این خودرو رو به روی ساختمان موزه ارتش در پارک قلعه نظامی Kalemegdan واقع در بلگراد ، صربستان به نمایش عمومی گذاشته شده است.


طی جنگ عراق، این خودروی شكست ناپذیر نظامی، باری دیگر توانایی هایش را به همگان ثابت كرد. در اوایل سال 2006 طبق آمار به دست آمده فقط 250 عدد از 10 هزار هاموی اعزام شده به عراق نابود شدند.


در سال 1992، شرکت AM General، بازاریابی برای فروش هاموی به عموم را آغاز کرد. در همان سال، تعدادی نمونه "تولید محدود" شهری از همان کارخانه ای که نمونه های نظامی در آن تولید می شد خارج شد. نمونه های تولید محدود در سازه و بخش فنی دارای همان مشخصات نمونه های نظامی بودند اما سیستم تهویه، سیستم صوتی، رنگ متالیک اتومبیل های شهری، صندلی های راحت تر و تزیینات چوبی به آن اضافه شده بود. در سال بعد، این شرکت با 50 نمایشگاه اتومبیل مذاکره کرد تا آنها را به عنوان نمایندگی فروش هاموی هایش برگزیند.

در ماه دسامبر سال 1999 میلادی، AM General نام و حقوق هاموی را به جنرال موتورز فروخت. جنرال موتورز تنها وظیفه بازاریابی، تقسیم تولیدات و انتقال آنها را به کشورهای مختلف بر دوش گرفته بود در حالیکه تولیدات هنوز بر عهده AM General بود. در این زمان بود که برای هویت بخشیدن به این اتومبیل نظامی، نام H1 برای آن در نظر گرفته شد.

جالب است بدانید که یکی از دلایل شهری شدن هاموی، علاوه بر تمایل خود AM General، اصرار زیاد آرنولد شوارتزنگر (بازیگر فیلم های هالیوود و فرماندار فعلی کالیفرنیا) بود و به دلیل قدرت عمومی که داشت، در تولید نمونه شهری هامر کمک شایانی کرد.

در سال 2002، شرکت AM General، نمونه کوچکتر H1 را طراحی کرد و ساخت که ابعاد کوچکتری داشت و خطوط تیز و پنل های تخت، انحنای بیشتری پیدا کرده کرده بودند و امکانات بیشتری در کابین به چشم می خورد تا مناسب تردد شهری باشد. خودرو مذکور H2 نام گرفت. هامر H2 در تأسیسات کنار کارخانه تولید H1 در میشاواکا به تولید رسید.

در سال 2005، نمونه کوچکتر هامر H2 یعنی H3 معرفی شد که یک شاسی بلند با ابعاد متوسط بود. این مدل در تأسیسات جنرال موتورز در لوس آنجلس به تولید رسید. موفقیت هامر تا جایی بود که در عرض 7 سال (تا سال 2006)، در 33 کشور نمایندگی داشت و به فروش می رسید. در تاریخ نهم مِی سال 2006 تصمیم گرفته شد تا تولید نمونه شهری H1 متوقف شود و این خبر در تاریخ دوازدهم همان ماه، عمومیت پیدا کرد. تنها در سال 2006، تعداد 729 دستگاه H1 به فروش رسید و شمار فروش آنرا از سال 1992 که تولید نمونه شهری آغاز شد، به تعداد 11 هزار و 818 دستگاه رساند.

در سال 2008، هامر از کانسپت HX رونمایی کرد که یک شاسی بلند کوچک دو در و دو نفره بود و قصد بر آن بود تا HX کانسپت به عنوان مدل H4 به تولید انبوه برسد که در همان سال شرکت جنرال موتورز از بحران فروش محصولات این برند خبر داد. در تاریخ اول ژوئن سال 2009، جنرال موتورز پرونده های ورشکستگی برند هامر را تکمیل کرد. یک روز پس از این واقع، شرکت چینی "صنایع سنگین سیچوان" مشتاق به خرید این برند شد و پس از اندکی از گفته اش پشیمان شد. جنرال موتورز هم اعلام کرد که اگر طی چند ماه آینده، خریداری برای این برند پیدا نشود، برند را کلأ منحل خواهد کرد. همین اتفاق هم افتاد و در تاریخ 31 ژوئن سال 2010، جنرال موتورز، تعطیل شدن تأسیسات هامر و منحل شدن این برند را رسمأ اعلام کرد.

هنوز هیچ اطلاعات دقیقی در دسترس نیست که نام "هامر" از کجا پدید آمده است اما طبق نوشته ها، در سال 1992 میلادی، پس از تولید نمونه های شهری این اتومبیل نظامی، نام آن از "هاموی" به "هامر" تغییر یافت تا ذهنیت جنگجویانه و خشن آنرا تا حدودی بر طرف کرده باشد. اما در مورد اینکه واژه هامر به چه معناست یا مخفف چه عبارتی است هنوز اطلاعات دقیقی در دسترس نیست و به نظر می رسد بیشتر به دلیل تلفظ راحت تر واژه هاموی، این تغییر انجام شده است.

[VAHID]

.
.
.
.

[camaro lt]

سوپر تامكت 21
شركت گرومن، با ساخت جنگنده اف 14 تامكت، نه تنها مفاهيم و ساختارهاي بنيادين در تئوريهاي درگيري هوايي را تغيير داد، بلكه برتري خويش را بار ديگر در ميان رقباي قدرتمند خود، چون لاكهيد مارتين، مكدانل داگلاس و نورث روپ به اثبات رساند.
تامكت با استفاده از رادار قدرتمند دوربرد و موشكهاي هوا به هواي فنيكس،بالهاي متغيير و بدنه اي با طراحي فوق العاده كه نيروي براي زيادي را توليد ميكرد، كابوس هولناكي را براي نيروهاي هوايي بلوك شرق، و بخصوص شوروي پيشين رقم زد. كابوسي كه تا چند دهه ادامه داشت و اگر اين پرنده افسانه اي به خدمت پر افتخار خويش ادامه ميداد، همچنان به عنوان يك تحديد براي شكاريهاي نچندان پيشرفته شرقي به حساب مي آمد.
اما واقعا چرا چنين نشد؟ و چرا شركت گرومن از ساخت نمونه هاي پيشرفته تر ، و در ادامه ارتش آمريكا از به خدمت گرفتن نمونه هاي اصلاح شده آن خودداري كرد؟
اين قضيه به ماجراي توليد و خلق اين جنگنده باز ميگردد كه با چالش و بحران شديدي آغاز شد، و اگر ايران به عنوان يك وام دهنده و خريدار مطلوب وجود نداشت، تامكتها هرگز به پرواز در نمي آمدند.
كمپاني گرومن در ادامه توليد اف 14 سري اي كه بيشترين تعداد را شامل ميشد ، مدلهاي ديگري را نيز توليد كرد كه در واقع بيشتر تغيير دادن و ارتقاء نمونه اي محسوب ميشد تا يك توليد مجزا.
مدل بي از توليد و يا ارتقائ تعدادي نمونه اي ساخته شد ،نمونه سي هرگز ساخته نشد و در سطح يك پروژه مفهومي باقي ماند ،از مدل دي نيز تنها 38 فروند توليد كرد كه هركدام نسبت به سلف خود، داراي مزيتهايي در امكانات ناوبري، راداري و تجهيزات جانبي بودند، و البته موتورهاي سري جديد توربوفن، تا با استاندارهاي جديد مورد نظر در نيروي دريايي آمريكا مطابقت پيدا كند.
به عنوان مثال سري بي به عنوان نقش بازدارنده و دفاع هوايي ، جانشين جنگنده فرتوت اف 104 دلتا دارت شده و يا نمونه دي با استفاده از غلافهاي جستجوگر و تجهيزات جنگ الكترونيك، به عنوان جانشين اي 6 در نيروي دريايي پيشنهاد شد. بعدها سيستم تارپس( غلاف حاوي سيستمهاي فيلم و عكسبرداري و جاسوسي كه در زير بدنه تامكت نصب ميشود) به عنوان بخشي از امكانات جانبي اف 14 مورد استفاده قرار گرفت.
اما هر تغيير و پيشنهادي بايد نظرات سختگيرانه كنگره ، سياستمداران، فرماندهان و وزارت دفاع آمريكا را پشت سر ميگذاشت تا بتواند با دريافت حداقل سفارشات، بودجه لازم براي توليد و ارتقاء نمونه هاي قبلي را دريافت كند، و اين نبردي بود كه بطور مداوم كمپاني گرومن و جنگنده منحصر بفردش، تامكت با آن دست به گريبان بودند.
اين چالشها گاه به حدي بود كه پاي فرماندهان رده بالاي ارتش را نيز به ميان ميكشيد و خصومتي را كه بطور پنهاني در بين آنان وجود داشت را، نمايان ميساخت.
روزي كه اف 14 با به عرصه وجود گذاشت، نظرات بسياري را به سمت خود جلب كرد، بخصوص نيروي هوايي آمريكا كه با ديدن خصوصيات منحصر بفرد و توانايي هاي فريبنده تامكت، نسبت به جنگنده هاي تحت اختيارش، متقاعد شد كه اين همان چيزيست كه ميخواست، اما در يك نزاع بي سر و صدا و زد و بندهاي پشت پرده، نيروي هوايي آمريكا از داشتن اين جنگنده محروم شد.
گويا كه فرماندهان بلند پايه نيروي دريايي از يك سو و البته كمپاني مكدانل داگلاس از سوي ديگر، مانع از آن شدند كه نيروي هوايي خريدار تامكت باشد، زيرا كه رقابتي سنتي بين نيروي هوايي و دريايي وجود داشت و از طرفي مكدانل داگلاس بازار فروش خود را در نيروي هوايي، بخصوص در مورد اف 15 بشدت در معرض خطر ميديد.
اف 15 در واقع يك طرح شتابزده و سريع براي مقابله با ميگ 25 بود كه شايد تنها به دليل ضعف طراحي اويونيك با لامپهاي خلاء، قدرت كم مانور در نبردهاي هوايي نزديك ، و تكنولوژي عقب مانده روسها در ميگ 25، حرفي براي گفتن داشت، كه البته هيچگاه نيروي هوايي آمريكا را متقاعد نكرد كه بتواند بر روي آن حساب كلي باز كرده و به عنوان يك جنگنده ممتاز خط مقدم از آن استفاده كند، چه اينكه در سالهاي بعد با به كار گيري جنگنده هاي مدرنتر و نسل جديدتر اف 16 و اف 18 ، اين جاي خالي را در كنار ايگل ها پر كرد.
آنچه كه از گزارشات سري در آن زمان افشاء شده، حكايت از آن دارد كه در طي چندين مانور مشترك بين نيروي هوايي و دريايي آمريكا، جنگنده هاي اف 15 نيروي هوايي در نقش مهاجم و اف 14 هاي نيروي دريايي در نقش مدافع، وارد يك نبرد هوايي رو در رو شدند كه در نهايت تامكتها ي نيروي دريايي با امتيازات بيشتر برنده اين مانورهاي تمريني ميشدند، و همين باعث شد كه نيروي هوايي با علاقه بيشتري به دنبال تصاحب اين جنگنده باشد، ولي هيچگاه موفق نشد.
تامكت در ميان چنين فضاي پر از تنش و خصومت و رقابتي پديد آمد و ادامه داد..
با ورود به دهه 90 ميلادي ، كمپاني گرومن با چالشي عظيمتر روبرو گشت، تا بتواند مدل دي را به نيروي دريايي پيشنهاد دهد، اين نمونه كه از پيش به نام سوپر تامكت نام گرفته بود، بخاطر هزينه هاي سنگين توليد كه به 50 ميليون دلار در هر فروند بالغ ميگشت،توسط كنگره آمريكا رد شد، زيرا آنان عقيده داشتند با مبالغ كمتري ميتوان تعداد بيشتري جنگنده خريداري كرد و با اين كار پول ماليات دهندگان را در جاي بهتري صرف ميكنند.
گرومن با ارتقاء تعدادي از نمونه هاي اي به دي و با صرف هزينه 25 ميليون دلار براي هر فروند، پروژه را به پيش برد اما اين قضيه نشان داد كه زمان و شرايط به سود گرومن نيست و عرصه هر روز سخت تر و تنگتر خواهد شد، بخصوص با ورود جنگنده هاي اف 18 هورنت و نمونه هاي بعدي آن يعني سوپر هورنت از مكدانل داگلاس به نيروي دريايي، عرشه هاي ناوگان هواپيمابر آمريكا شاهد ورود جنگنده اي بود كه ميتوانست نقشي را بازي كند كه تامكت چندان حرفي در آن براي گفتن نداشت و آن چيزي نبود جز توان بالاي حملات سطحي و همين امر زنگ خطري پر طنين را براي تامكتها به صدا درآورد.
كمپاني گرومن تمام داشته هاي خود را در سبد تامكت ريخته بود، و اين در عين حال كه نقطه قوت آن بشمار ميرفت، از طرفي نقطه ضعف نيز محسوب ميشد، چراكه نميتوانست همانند رقيب سرسخت خود، مكدانل داگلاس ، همزمان دو جنگنده مطرح ايگل و هورنت را به بازار پر از رقابت ارتش معرفي كند.
اين مسئله باعث شده بود تا گرومن با نگاهي دورانديشانه ، آنسوي زمان و شرايط سياسي و منطقه اي را بنگرد و با استفاده از تجارب بدست آمده در نبردهاي تامكت، در نيروي دريايي آمريكا و البته نيروي هوايي ايران، نقاط ضعف و قوت اين جنگنده را بيش از پيش شناخته و نسبت به رفع آن اقدام كند.
گفته ميشود كه در كمپاني گرومن بخش اطلاعاتي ويژه اي پديد آمده بود تا بطور دقيق و مدون، نبردهاي هوايي تامكهاي ايران را ثبت و تمام جزئيات آن را بررسي كند. اين مسئله چندان دور از حقيقت نيست زيرا كه ايران به عنوان تنها كشور خارجي دارنده تامكت كه درگير جنگي طولاني و سنگين شده بود، ميتوانست ميدان آزمايش خوبي براي كسب اطلاعات واقعي از تواناييهاي اين جنگنده باشد، بخصوص با وجود تحريمهاي شديد و كمبود قطعات يدكي، فشار مضاعفي بر روي ناوگان تامكتهاي ايراني وارد ميشد و اين فرصت استثنايي بود كه گرومن ميتوانست از آن بالاترين بهره را ببرد.
رقباي گرومن در پروژه هاي سري و بسيار محرمانه، در حال طراحي جنگنده هايي بودند كه ساختار و امكانات و توانايي هاي بسيار متفاوتي را به نمايش ميگذاشتند، و اين بزرگترين چالشي بود كه بر سر راه گرومن براي ارائه يك مدل جديد از تامكت وجود داشت.
اخباري كه از پروژهاي محرمانه واي اف 22 و اف 117 و نمونه هاي ديگر به گوش گرومن ميرسيد، حاكي از آن بود كه ديگر دوران جنگنده هاي نسل پيشين به سر آمده و نيازهاي آمريكا براي تهاجم و دفاع در سراسر جهان بسيار متفاوت تر از دهه هاي گذشته خواهد بود.
ساختارهاي جديد چنين جنگنده هايي عملا مفهوم جديد يك شكاري تمام عيار را براي دهه هاي آتي نشان ميداد و اين چيزي نبود كه طراحان گرومن بتوانند ساده از كنار آن بگذرند.
گرومن از تمامي اين اطلاعات كسب شده و تجارب به دست آمده ، و همينطور شرايط جديد رقابت، متوجه شد كه چاره اي جز ايجاد يك تغيير ساختاري عظيم و شروع يك پروژه جديد كه مطابق با خواستهاي آينده ارتش باشد،را ندارد.
طراحان گرومن يكبار ديگر دست بكار شدند تا با خلق يك اثر جاودانه، قدرت بالاي خلاقيت و توانايي علمي خود را به اثبات برسانند، و نتيجه آن شروع پروژه سوپر تامكت 21 بود.
پروژه سوپر تامكت 21 قرار بود با يك طراحي جديد و دوباره، از اف 14 صورت گيرد.
به همين دليل چندين طرح جديد از بدنه كه بعضي از آنها تا حد زيادي فانتزي و تخيلي بود نيز ساخته شد.
طرحها عموما تامكت جديد را به شكل يك مثلث متساوي الساقين نشان ميداد كه بالهاي متحرك از ريشه امتداد يافته از نوك دماغه شروع شده و تا انتهاي لبه هاي حمله بال ادامه داشت. دو سكان افقي نيز كماكان در جاي خود قرار داشتند كه در بعضي ماكتها آنها را مختصر و كوچكتر نشان داده بودند و در مورد سكانهاي عمودي، زاويه انحراف بيشتري پيدا كرده و به مثلث شبيه تر شده بودند تا سكانهاي معمول در تامكت.
در نمونه هايي از تامكت تخيلي ، دهانه هاي ورودي هواي موتور تقريبا به شكل دهانه ورودي اف 22 ساخته شده بود و اين علائم همه خبر از احتمال خفيفه كار بودن تامكت جديد را ميداد.
اما درنهايت تمامي اين طرحها به كنار زده شد، زيرا كه يك طراح جديد بدنه، نيازمند سرمايه گذاري بسيار سنگين بود و در آن موقعيت پر از چالش گرومن، انجام چنين كاري با درنظر گرفتن تمامي مشكلات تامين بودجه و راه اندازي پروژه و قيمت نهايي، به نوعي خودكشي محسوب ميشد، و در عوض بدنه تقريبا بدون عيب و نقص اف 14 را به عنوان سكوي پرش تامكت 21 انتخاب كردند.
آنچه كه از طراحي جديد براي اين بدنه قديمي رقم خورد، افزايش ابعاد سطوح هدايت بود كه توانايي جنگنده را در چرخشها و مانورهاي هوايي افزايش داده و باعث بهبود عملكرد آن در نبردهاي تن به تن هوايي گردد.
فرم ساختاري بدنه تامكت بگونه اي بود كه هربار با باز و بسته شدن بالها، و تغيير زاويه آنها، تغييرات عمده اي در شتاب و سرعت و قابليتهاي مانور پديد مي آمد. گويا كه هميشه تعدادي طراح و مهندس سازه، دوباره هواپيما را براي همان لحظه و متناسب با همان شرايط طراحي ميكردند.
اين بدنه با هندسه متغيير خود، براي چنين پروژه اي ايده آل بود، اما كافي نبود.
در نگاه اول بيشترين تغيير را در زير بدنه ميشد ديد كه دو غلاف جستجوگر با امكانات مادون سرخ و اسكن الكترونيكي در زير بدنه قرار گرفته بود. شيشه يك تكه جلو از ديگر خصوصيات اين نمونه بود.
اما تغييرات واقعي انجام شده در بخشهاي اصلي، هنوز در راه بودند.
در قسمت موتورها، اين جنگنده نوين مجهز به دو موتور با قابليت سوپر كروز شده بود.
بدين ترتيب سوپر تامكت 21 ميتوانست با تمام ظرفيت، بدون نگراني خاصي از محدوديت سوخت، بطور طولاني مدت در سرعتهاي بالاي صوت به پرواز خود ادامه دهد و اين توانايي براي ورود و خروج هرچه سريعتر به ميدان جنگهاي آينده بسيار ضروري بود.
داشتن چنين قابليتي باعث ميشد تا تعداد كمتري جنگنده بتوانند محدوده بسيار وسيعتري را در برد عملياتي خود قرار دهند و در مدت زمان بسيار كمتري خود را به منطقه درگيري برسانند.
افزايش ظرفيت سوخت در كنار اين موتورهاي كارآمد، باعث بيشتر شدن ساعات پروازي و نياز كمتر به سوختگيري مجدد را پديد مي آورد.
اين موتورها ساخت جنرال الكتريك بودند و با داشتن نازلهاي خروجي با توانايي تغيير بردار رانش، بيشترين قدرت و توانايي در انجام مانورهاي سنگين و نفس گير را به تامكت جديد ميدادند. اين تكنولوژي تقريبا جديد و نوپا، تا حد زيادي توسط روسها نيز مورد استفاده قار گرفته بود و كارايي خودش را به اثبات رساند.
رادار بسيار كارآمد و پيشرفته اي پي جي 71 كه با توانايي انتقال اطلاعات مابين چند جنگنده ، عملا قدرت رهگيري و كشف اهداف بيشتري داشت و نمونه ساده تر آن در مدل دي قابليت خوبي از خود نشان داده بود نيز در ليست تجهيزات تامكت 21 قرار گرفت.
در كنار اين توانايي ها، افزودن قابليت حملات زميني كه تامكت با استفاده از طيف وسيعي از موشكهاي آشيانه ياب و دور ايستا و بمبهاي هدايت ليزري ضد بتن،به آن دست يافته بود، باعث شد تا بتواند از اين نظر در كنار ديگر رقباي خود در رده بالايي قرار گيرد.
اينها تنها بخشي از توانايي هاي تامكت 21 بود، و در پس اين پروژه، شايعاتي نيز وجود داشت كه صحت و سقم آن هيچگاه توسط گرمن و وزارت دفاع تاييد و يا تكذيب نشد.
بعنوان نمونه ارتقاء موشكهاي فنيكس با برد بيش از 300 كيلومتر و توانايي ارتباط ماهواره اي براي كشف دقيقتر اهداف، استفاده از مواد جاذب امواج راداري در بدنه و رنگ آميزي، سيستمهاي مقابله و انهدام موشكهاي زمين به هوا و هوا به هوا، از طريق جنگ الكترونيك ،از آن جمله بود.
گرومن با معرفي پروژه سوپر تامكت 21 ، عملا خود را براي ورود به عرصه جنگنده هاي فوق پيشرفته آماده كرده بود.
سوپر تامكت 21 سكوي پرش اف 14 به هزاره سوم و ورود به قرن 21 بود و اين را با نشان عدد 21 در نامگذاري جديد خود به رخ بقيه ميكشيد.
همه چيز براي شروع كار و استارت آماده بود، بجز يك مورد:
سفارش و بودجه لازم....
نيروي دريايي آمريكا، كه در چند دهه گذشته، و بخصوص دوران جنگ سرد مشتري دائمي توليدات گرومن بود، حال با وسواس و بي ميلي خاصي به اين پروژه جديد نگاه ميكرد.
هرچند سابقه درخشان تامكت در آن نيرو ضمينه خوبي را براي فروش تامكت 21 مهيا ميكرد، اما هزينه هاي سنگين تعمير و نگهداري تامكتهاي موجود و مشكلاتي كه در شليك و هدف زني فنيكس در جنگ خليج فارس پديد آمده بود، بهانه خوبي براي ديگر رقبا و البته معامله گران پشت پرده اين بازار بوجود آورده بود.
قيمت تمام شده تامكت 21 هرگز بطور دقيق مشخص نشد،شايد چون هرگز مورد توجه دقيق و جدي قرار نگرفت. اما با توجه به قيمت نمونه اف 14 اي كه در حدود 38 ميليون دلار بود، مي توان تصور كرد كه بهاي بسيار بيشتري براي آن در نظر گرفته شده بود،
قيمت تمام شده يك سوپر هورت چيزي حدود 55 ميليون دلار بود و اين مشكل بزرگي براي گرومن محسوب ميگشت، زيرا كه با توجه به صرف هزينه هاي لازم براي توليد چنين جنگنده اي كه امكانات بسيار پيشرفته تري نسبت به گذشته داشت، كم كردن قيمت ، تا حدي كه بتواند با بهاي هورنت مقابله كند، امكانپذير نبود و متاسفانه اين دقيقا همان نقطه ضعفي بود كه رقبا و سياستمداران روي آن انگشت گذاشته بودند.
هر چند كه در سال 1994 گرومن با يكي از رقباي ديرين خود ، نورث روپ ادغام شد، اما پروژه را همچنان با جديت دنبال ميكرد .
در اين بين اتحاد مكدانل داگلاس و بوئينگ در سال 1997 وضعيت را بسيار مشكلتر كرده بود،و اين دو كمپاني قدرتمند با سرمايه هاي فني و مالي خود به راحتي ميتوانستند وضعيت را براي گرومن كه حال بايد با برنامه هاي جديد ادغام شدن كنار بيايد سخت تر ميكرد، مضاف بر آن سري جديد سوپر هورنت كه بهاي كمتري نسبت به تامكت 21 داشت، عملا گوي سبقت را از گرومن ربوده بود.
گويا تاريخ و وقايع آن يك بار ديگر تكرار شد.
پيشنهادات گرومن به نيروي هوايي نيز مفيد واقع نشد، چون عملا اف 22 و اف 117 تمامي نيازهاي مورد لزوم را برايشان برآورده ميكرد، و در رده هاي پايينتر همچنان هورنت و ايگل و فالكن به خدمت در نيروي هوايي و گارد ملي ادامه ميدادند.
گرومن در چند نمايشگاه جهاني تسليحات و هواپيمايي، پروژه خود را به نمايش گذاشت تا شايد بازاري به غير از نيروي دريايي آمريكا پيدا كند، اما نتيجه اي نگرفت.
اروپايي ها مانند گذشته به ساخت نمونه هاي مشترك چند مليتي، مانند تورنادو علاقه بيشتري نشان ميدادند و دل مشغولي خاصي به يورو فايتر خود داشتند و در اين بين چندان اميدي به سرمايه گذاري و فروش در اين بازار بسيار محدود و بسته اروپا وجود نداشت.
در شرق دور نيز تقريبا وضعيت همين بود،و كشورهايي مانند كره جنوبي و ژاپن و يا حتي استراليا كه زماني قصد خريد اف 14 را داشت، چندان تمايلي به شركت در اين پروژه نداشتند.
شايد كه وجود پيمانهاي دفاعي و نظامي محكم بين اين كشورها از يك سو و آمريكا از سوي ديگر، نياز جدي آنان را براي بهينه كردن توان نيروهاي هوايي خود،و صرف ميلياردها دلار بودجه را بيهوده نشان ميداد.
شايعاتي نيز بر سر زبان افتاده بود كه چندين سرمايه گذار خصوصي و دلال تسليحات تمايل خود را براي شركت در اين پروژه نشان داده بودند،
و البته چنين چيزي از همان ابتدا نميتوانست مورد قبول قرار گيرد چرا كه هرگونه فروش تسليحات، با چنين تكنولوژي بالا، بايد با موافقت دولت آمريكا همراه ميشد، و بدون اين موافقت عملا راه به جايي نميرسيد.
نيروي دريايي آمريكا با از رده خارج كردن تمامي تامكتها، به نوعي پيام غير مستقيم را به گرومن داد كه ديگر قصد داشتن جنگده اي از اين نوع را ندارد، و در عوض نمونه هاي ارزانتر سوپر هورنت را براي جايگزيني تامكتها برگزيد، اما شايد واضحترين پيام را ديك چيني معاون رئيس جمهور وقت آمريكا، جورج بوش به گرومن داد كه در بخشي از سخنان خود در رابطه با هزينه ها و بودجه نظامي گفت:
ما ديگر هيچگونه سفارش و خريدي از گرومن نخواهيم داشت...
و اين بواقع تير خلاصي بود كه به پروژه سوپر تامكت 21 زده شد.
سوپر تامكت 21 عملا شكست خورده بود، بدون هيچ پشتوانه مالي و خريدار و بدون اينكه حتي يك نمونه اوليه ساخته شود.
شايد اگر اتفاقات و رويدادهايي در گذشته رخ نمي داد، ايران همانند 40 سال پيش به عنوان سرمايه گذار و خريدار مطمئن پا پيش مي گذاشت ، پروژه را از شكست ميرهانيد و اين تامكت افسانه اي را دوباره زنده ميكرد، و به احتمال خيلي زياد امروز شاهد پرواز سوپر تامكت 21 در نيروي هوايي ايران و نيروي دريايي آمريكا بوديم، اما اينبار سرنوشت تامكت جور ديگري رقم خورد.
از اين پروژه ناكام، تنها چند ماكت و طرح و نقشه هاي ابتدايي باقي مانده بود كه به بايگاني گرومن منتقل گشت،و براي هميشه به فراموشي سپرده شد..
اما مطمئنا نام و شهرت آن براي خلباناني كه روزي با اين ابر جنگنده دوران خود پرواز كرده و جنگيده بودند، فراموش ناشدنيست..

[VAHID]

سامانه موشکی راپییر

سابقه حضور سامانه‌های کوتاه برد در ایران به پیش از انقلاب باز می گردد. سامانه انگلیسی تایگرکت/سی کت و پس از آن راپییر اولین نمونه های بردکوتاه خریداری شده بودند. تایگر کت مدل زمین پایه و سی کت مدل دریاپایه از یک سامانه بودند که در سال 1966 وارد کشور شده و نمونه های دریایی بر روی چند فروند از ناوهای نیروی دریایی نصب گردید.

با تحمیل جنگ همه جانبه نظامی به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی، تمامی تجهیزات دفاعی کشور وارد نبرد شده و هرچقدر تایگرکت/ سی کت ناموفق ظاهر شدند، راپییر کارنامه رزمی قابل توجهی از خود بجا گذاشت. عدم توانایی تایگر کت در دفع تهاجمات هوایی به ناوها باعث از دست رفتن و آسیب دیدن چند ناو در طول جنگ شد.

اما راپییر موفق شد حتی بمب افکن‌های توپولف22 عراقی را که برای بمباران تهران آمده بودند به زیر بکشد. این عملکرد باعث شد تا پس از پایان جنگ تحمیلی تایگرکت/سی کت از نیروهای مسلح کنار گذاشته شود اما راپییر همچنان در حال خدمت است.

متخصصات داخلی سعی در بازسازی و بهبود زیرسامانه‌های این موشک داشته اند و موشک های بازسازی و بهسازی شده راپییر بارها مورد آزمایش موفق قرار گرفته‌اند. سامانه دفاع هوایی راپییر شامل پرتابگر با چهار موشک است که رادار مربوطه بر روی همین پرتابگر نصب شده است.

این سامانه با رادار DN181 ساخت ایتالیا نیز هماهنگ شده است تا توان درگیری با اهداف در تمام شرایط آب و هوایی را داشته باشد. همچنین سامانه‌های اپتیکی نیز علاوه بر رادار در این سامانه وجود داشته اند.

اخبار و تصاویری مبنی بر متحرک سازی سامانه راپییر نیز در گذشته منتشر شد که هم اکنون از میزان فراگیری این تغییر اطلاعی در دست نیست.

موشک 45 کیلوگرمی راپییر به سرعت 2.5 ماخ و برد 400 متر تا 6800 متر دست یافته و اهداف را سقف پرواز 3000 متر هدف قرار می دهد. اجزای سامانه راپییر در اختیار ایران به صورت کششی یعنی به کمک یک خودرو یدک کشیده می‌شوند با این وجود راپییر توانایی خود را برای دفاع از منطقه تحت پوشش اثبات کرده است.

[VAHID]

یک مین ضد نفر است که قریب به 40 سال از تولید نمونه اولیه آن توسط ارتش امریکا میگذرد و هر بار دستخوش تغییرات و به روز رسانی های متعددی شده است.
روش کار این مین بسیار شبیه به اسلحه های ساچمه زن مانند شات گان میباشد با این تفاوت که این دسته مرگبار بر روی یک مین نصب شده و امکان شلیک 360 درجه و حتی به صورت ریموت کنترل را دارد.و دارای سنسور لیزری هستند.
(این گونه مین بسیار حساس بوده به طوری که در صورت بی دقتی جان اوپراتور نیز در امان نخواهد بود )

کشورهای استفاده کننده:
آمریکا.چین.فلاند.مجارستان.ای تالیا.پاکستان.فیلیپین.لهست ا ن.روسیه.آفریقای جنوبی.سوئد.کره جنوبی.ترکیه ویتنام و یوگوسلاوی

[VAHID]

موشک بالستیک (به انگلیسی: Ballistic missile) به موشک‌هایی می‌گویند که تا ارتفاع بسیار بالایی اوج می‌گیرند(که این قسمت راه با موتور روشن انجام می‌شود) و مابقی راه را با استفاده از نیروی جاذبه زمین به سمت هدف می‌روند که مانند یک سقوط آزاد البته با هدایت صحیح است.

موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از موشک‌های بالستیک که برد بسیار بالایی دارند حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند و با استفاده از یک ماشین ورود مجدد (RV) به جو باز می‌گردند.

تعریف

موشک بالستیک در حقیقت یک ماشین تحویل موشک- مولد، شامل سیستم رهیابی و محفظه حمل مهمات است که اساساً علیه اهداف زمینی و سطحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انواع گوناگون موشک‌های بالستیک معمولا بر حسب برد طبقه بندی می‌شوند.

نوع خاصی از موشک‌های بالستیک وجود دارد که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود و SBLM نام دارد. در ساخت موشک‌های بالستیک، مبحث پیشرانه که مشخص کننده برد موشک است مهمترین مسئله محسوب می‌شود و پس از آن میزان توانایی حمل مهمات که قدرت تخریب آن را افزایش می‌دهد.

تـــــــــــاریخـــــــــ ـــچه

اولین موشک بالستیک A-4 نام داشت که معمولا با نام موشک وی-۲ (انتقام ۲) شناخته می‌شود که بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ میلادی توسط آلمان نازی و زیر نظر ورنر فون براون ساخته شد. اولین پرتاب موفقیت آمیز وی-۲ در ۳ اکتبر ۱۹۴۲ بود و برای اولین بار در تاریخ ۴ سپتامبر ۱۹۴۴ علیه انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. تا پایان جنگ جهانی دوم حدود ۳۰۰۰ موشک وی-۲ پرتاب شده بود.

انــــــــــــواع مـــــوشک بــــــــــالستیک


موشک‌های بالستیک را می‌توان از نظر برد و یا کاربرد آنها دسته بندی کرد، که معمولاً آنها را بر اساس برد گروه بندی می‌کنند. کشورهای مختلف از الگوهای متفاوتی برای دسته بندی موشکهای بالستیک استفاده می‌کنند.

موشک جنگی بالستیک کوتاه برد
(به انگلیسی: Tactical ballistic missile):با میزان برد ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتر
موشکهای بالستیک TBM
(به انگلیسی: Tactical ballistic missile): با میزان برد بین ۳۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک کوتاه برد (SRBM)
(به انگلیسی: Short-range ballistic missile):با برد کمتر از ۱٫۰۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک میانبرد (MRBM)
(به انگلیسی: Medium-range ballistic missile):با میزان برد بین ۱٫۰۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک بلند برد (IRBM)
(به انگلیسی: Intermediate-range ballistic missile):با میزان برد ۳٫۵۰۰ تا ۵٫۵۰۰ کیلومتر
موشک بالستیک قاره پیما (ICBM)
(به انگلیسی: Intercontinental ballistic missile):با برد بیشتر از ۵٫۰۰۰ کیلومتر

به دلیل محدودیت موشکهای بالستیک در توانایی حمل بارهای سنگین عمدتاً از موشک‌های بالستیک بلند برد و میانبرد برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای استفاده می‌شود، زیرا در غیر این صورت پرتاب کردن حجم کمی از مواد منفجره معمولی توسط موشک‌های بالستیک صرفهٔ اقتصادی ندارد.

[VAHID]

سامانه زمین به هوای اس-۴۰۰ "پیروزی" - (Triumf) ( روسی : C-400 «Триумф») نسل جدید سیستم پدافند هوایی روسیه است که توسط "مرکز طراحی الماس" (Almaz Central Design) طراحی شده و به عنوان یک بهبود از خانواده پدافند هوایی اس-۳۰۰ بشمار میرود.

اس - ۴۰۰ در سامانه نام‌گذاری در ناتو با نام اس آ-۲۱ (SA-21) شناخته میشود، این سیستم قبلاً با نام اس-۳۰۰ پ م او-۳ (S-300PMU-3) شناخته می‌شد.این سامانه زمین به هوا قابلیت‌های سیستم‌های دیگر از سری اس-۳۰۰ را به چالش میکشد و برد آن حداقل دو بار بیشتر از برد ام‌آی‌ام-۱۰۴پاتریوت (MIM-104 Patriot) است.

به گفته منابع روسی و دیگر کشورها ، اس-۴۰۰ قادر به تشخیص ۱۰۰ هدف به طور همزمان و درگیر شدن با ۱۲ هدف به طور همزمان از محدودهٔ ۴۰۰ کیلومتری است، این هدفها میتوانند از جمله هواپیما، موشک‌های کروز و موشک‌های بالستیک باشند.

اس-۴۰۰ با داشتن قابلیت ۳ موشک مختلف، بسیار دوربرد ۴۰ان۶ (40N6)، دوربرد ۴۸ان۶ (48N6)، و موشک های با برد متوسط ۹ام۹۶ (9M96) قادر به پوشش کل عملکرد مورد نیاز است. هر یک از این موشکها دارای قابلیت های متفاوت است.

پیش روی سیستم اس-۴۰۰ در پایان سال ۱۹۹۰ میلادی (۱۳۶۹ خورشیدی) آغاز شد. این سیستم به طور رسمی توسط نیروی هوایی روسیه در ژانویه ۱۹۹۹ میلادی (دی ۱۳۷۷ خورشیدی) معرفی شد. در تاریخ ۱۲ فوریه ۱۹۹۹ میلادی (۲۳ بهمن ۱۳۷۷ خورشیدی)، اولین آزمایش در یار کاپوستین در آستراخان که موفقیت آمیز گزارش شده بود انجام شد. با این نتیجه سیستم اس-۴۰۰ برای به کار گرفته شدن به دست ارتش روسیه در سال ۲۰۰۱ میلادی (۱۳۷۹ خورشیدی) آماده می شد.

در نهایت این پروژه در فوریه سال ۲۰۰۴ میلادی (بهمن ۱۳۸۲ خورشیدی) اعلام شد. در ماه آوریل ، یک موشک بالستیک با موفقیت در یک آزمایش رهگیری و هدف قرار گرفت.

اس-۴۰۰ قادر به تشخیص ۱۰۰ هدف به طور همزمان و درگیر شدن با ۱۲ هدف به طور همزمان از محدودهٔ ۴۰۰ کیلومتری است، این هدفها میتوانند از جمله هواپیما، موشک‌های کروز و موشک‌های بالستیک است.

اس-۴۰۰ با داشتن قابلیت ۳ موشک مختلف، بسیار دوربرد ۴۰ان۶ (40N6)، دوربرد ۴۸ان۶ (48N6)، و موشک های با برد متوسط ۹ام۹۶ (9M96) قادر به پوشش کل عملکرد مورد نیاز است. هر یک از این موشکها دارای قابلیت های متفاوت است.

۴۰ان۶

۴۰ان۶ (40N6) موشک بسیار دوربرد قادر به نابود کردن هدفهای هوایی در محدودهٔ تا ۴۰۰ کیلومتر
۴۸ان۶

۴۸ان۶ (48N6) موشک دوربرد قادر به نابود کردن هدفهای هوایی در محدودهٔ تا ۲۵۰ کیلومتر
۹ام۹۶

۹ام۹۶ (9M96) موشک با برد متوسط قادر به نابود کردن هدفهای هوایی در محدودهٔ تا ۱۲۰ کیلومتر.



یک گردان معمولی اس-۴۰۰ از دست کم هشت سکوی پرتاب با ۳۲ موشک و یک پست فرماندهی سیار تشکیل شده‌است. در تاریخ ۲۱ مه ۲۰۰۷ میلادی (۳۱ اردیبهش ۱۳۸۶ خورشیدی) ، نیروی هوایی روسیه اعلام کرد که سامانه اس-۴۰۰ برایی ماموریتهای جنگی در اطراف مسکو و روسیه مرکزی قبل از ۱ ژوئیه ۲۰۰۷ میلادی (۱۰ تیر ۱۳۸۶ خورشیدی) قرارخواهد گرفت.

در تاریخ ۶ اوت ۲۰۰۷ میلادی (۱۵ مرداد ۱۳۸۶ خورشیدی) ، اولین هنگ مجهز به اس-۴۰۰ به خدمت فعال ارتش در در نزدیکی مسکو در آمد.

[VAHID]

لحظه شلیک موشک سام3. موشک سام 3 که از سال 1961 وارد خط تولید شد همچنان نمونه های بسیار پیشرفته ان تولید میشود و میتوان نمونه های قدیمی را بسیار ارتقاع داد که شامل رادار دیجیتال ،رصد کننده اپتیکی و نمایشگرهای رنگی می باشد . سام 3 اولین بار در جنگ اعراب و اسرائیل سال 1973 به کار رفت که حداقل 30 فانتوم میراژ و اسکای هاوک را سرنگون کرد و اخرین پیروزی ان نیز سرنگونی یک اف16 و یک فروند اف117 در یوگسلاوی بود در سال 1999 بود.در تصویر رادار کنتورل اتش Low Blow را نیز میبیند .موشکهای چون سام 2 و 3 دارای سامانه هدایت در خط دید رادار هستند که فرمان هدایت را از مرکز کنترول بر روی بندهای کد شده رادویی دریافت میکردند که میشود با ایجاد اختلال موثر بر روی انها ارتباط بین موشک و را با واحد کنترل قطع کرد.از این رو از دهه 1970 به بعد بر روی موشک چون سام 6 به بعد از سیستم هدیات راداری فعال ویا نیم فعال استفاده شد که ایجاد اختلال بر روی ان سخت تر است. البته نمونه های جدید سام 3نیز دارای سامانه های ارتباطی بسیار قوی هستند که ایجاد اختلال بر روی انها دشوار شده است این موشک 35 کیلومتر برد و 18 کیلومتر ارتفاع عمل دارد.