مشاعره

[magmagf]

از دل ويرانه اعصار
مي وزد هوهو كنان بادي
برگي از سويي برد سويي
شكوه اي دارد حديثي مي كند گويي
اين منم اهي كشيده يا كند ديوانه اي هويي ؟
تا چه گويد گوش بسپاريم :
نسل بي گند ! اي ز هيچ انگار ! اي تنديس ....

[Monica]

سر نهاده ام كه در ميان اين سطور
جستجو كنم نشاني از وفاي او
اي ستاره ها مگر شما هم آگهيد
از دو رويي و جفاي ساكنان خاك

[Marichka]

كمال دلبري و حسن در نظر بازي است
به شيوه ي نظر از نادران دوران باش

خموش حافظ و از جور يار ناله مكن
تو را كه گفت كه در روي خوب حيران باش

[Monica]

شايد كه چو بگذرم از او يابم
ان گمشده ي شادي و سرورم را
ان كس كه مرا نشاط و مستي بود
ان كس كه مرا اميد و شادي بود
هرجا كه نشست بي تامل گفت:
او يك زن ساده لوح عادي بود

[amir 110]

دونيا راشه مانه آدم رادوار
هيچکی پاسختا نکود اروزيگار

بآمو هرکس بشو خوخانه بنا
حاج حاجي ببوسته خولانه بنا

خوچوما گرده کوده آلوچه ر
بشو ، اما بنا باغا کوچه ر

دوسه روزي هي ويرشته هي بکفت
خاکابوسته بادامرا راد کفت

بشونه نام بنا نه م کي نيشانه
اوجيگائي کي عرب ني بيگانه

هيچکي ر ديل نوسوجانه روزيگار
تراقوربان ، تي هوا کارا بدار

عمر امي شين يخه دونيا آفتاب
ذره ذره کرا بوستاندره آب


ترجمه
دنيا چون راهگذر است و آدمي رهگذرش ،
هيچکس در این روزگار پاسخت نکرده است

هر کس که به دنيا آمد خانه اش را گذاشت و رفت
همانند پرستويي که لانه اش را گذاشته باشد

براي گوجه درختي چشمانش خيره بود
اما رفت و باغ را براي کوچه گذاشت .

دوسه روزي افتان و خيزان زندگي کرد
و آخرخاك شد و به همراه باد راهي شد .

رفت و نه نامي نه نشاني از خود گذاشت ،
رفت به جائي که عرب ني بيندازد

روزگار براي هيچکسي دل نسوزانده است
قربانت گردم هواي خودت را داشته باش

عمر مانند يخ است و دنيا آفتاب ،
يخي که ذره ذره در حال آب شدن است

[space]

تو كز محنت ديگران بي غمي نشايد كه نامت نهند آدمي

[Monica]

یک عمر با خود وبا همه بیگانه ام
انتظار خبری نیست مرا , دیگر نگو
سپرده ام که نیاورد عطری از هیچ بهاری ,
دیگر حتی نمی آید نسیم یک امید پوچ هم اینسو

[magmagf]

و سپس در حال روشن كردن سيگار
با صدايي شاد و خوش مي گفت
اشنايي ! اشنايي ! اه
چه خوشم مي ايد از اين
من يقين دارم اشنايي هاي ما كار خدايي بود
بعد مي خنديد و پك مي زد به سيگارش
و همين اغلب كليد اشنايي بود

[Monica]

دختر پاییزیم و بر سر گوری که با تنهاییم , تنهاست
می نشینم و آسمان را که هیچ شب, ماه کامل نداشته میبوسم
دختر خزانم و میگویمت ای دوست
تکه های درد را بر من گذار و
هرچه احساس غریب و زیباییست بردارو برو

این اسمان به هر دیاری که ببارد
برای تطهیر ظلمت شبهای گور م نمیبارد

[Old Owl]

قايقي خواهم ساخت
خواهم انداخت به اب
دور خواهم شد از اين خاك قريب
كه در ان هيچ كسي نيست كه در بيشه عشق قهرمانان را بيداركند