مشاعره

[دل تنگم]

تیر از غمزه‌ی ساقی سپر از جام شراب
با کماندار فلک جنگ وجدالی کردیم

غم به روئین‌تنی جام می انداخت سپر
غم مگو عربده با رستم زالی کردیم

[magmagf]

من شکسته تو شکسته
از گذشت عمر و خسته
جای پای روزگار
روی گونه هام نشسته
تو نگاه تو
تو نگاه من
رنگ باوری نمونده
دست زندگی گرد حسرتی
روی چهرمون
نشونده

[دل تنگم]

هم رهِ همهمه‌ی گَلّه و هم پای سکوت
هم دم ِ زمزمه‌ی نایِ شبانی، گل ِ من

دم ِ خورشیدو نم ِ ابری و با قوس قزح
شهسواری و به رنگینه کمانی، گل ِ من

[sise]

نگاه کن شاعر ! به اندازه ي مشت هاي تو
ماه به افق هاي فردا پاشيده اند
آنقدر که در وسعت آسمان
پرواز ممکن است
و در تپش نگاهت
عبور کبوتر در چشم هاي تفنگ گم نمي شود
و من هنوز پس مانده ي پر ها را بر رد پاي پرواز نديده ام
نگاه کن شاعر ! وقتي عطش در دستهاي خالي تو تکثير مي شود
ريشه هاي گندم به فاجعه مي خندند
و تمام ابرها کرت کرت مي بارند
نگاه کن که در تلاقي سبز حوصله ي تو
رويش گناه آدم را چقدر آشنا معنا مي کند
آن قدر که براي دوباره روييدن
خلاصه چشمهاي تو........

[دل تنگم]

وای از این افسرده گان فریاد اهل درد کو؟
ناله مستانه دل های غم پرورد کو؟

ماه مهر آیین که میزد باده با رندان کجاست
باد مشکین دم که بوی عشق می آورد کو؟

[Mahdi_Shadi]

و حوض خانه‌ي ما خالي است
ستاره‌هاي كوچك بي تجربه
از ارتفاع درختان به خاك مي‌افتند
و از ميان پنجره‌هاي پريده رنگ خانه‌ي ماهي‌ها
ضب‌ها صداي سرفه‌ مي‌آيد
حياط خانه‌ي ما تنهاست
...

[دل تنگم]

تو به صد نغمه، زبان بودی و دلها همه گوش
چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی

خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من
نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی

[sise]

يك نفر آمد ، صدايم ، كرد و رفت
در قفس بودم ، رهايم ، كرد و رفت
يك نفر آمد كه با چشمان خود
سوز و فرياد عذايم كرد و رفت
بي دليل از قلب من رنجيده بود
او مرا از خود، جدايم كرد و رفت
يك نفر آمد كه با سجاده اش
تا سحر تنها ، دعايم، كرد و رفت

[دل تنگم]

تو اهل درد نهای ور نه آتشی جانسوز
زبانه می کشد از سینه ای که من دارم

رهی ز چشمه خورشید تابنک تر است
به روشنی دل بی کینه ای که من دارم

[sise]

من کوزه ی دل نازک تنهایی خویشم
در من عطش آبرگی ملتمس افتاد

ها...از سر این طاقچه، این کوزه ی مغموم
در فکر سقوط است به دادش برس ...افتاد