جنگ افزار

[raptor22]

در اواخر سال هاي 65 آمريكايي ها با توجه به اينكه ايران توانسته بود در همان اوايل جنگ نيروي دريايي عراق رو از كار بيندازد خود وارد آبهاي گرم خليج فارس شده و براي كاهش قدرت و مقابله با ايران دست به اقداماتي زدند.
از اين جمله ميتوان به زدن كشتي ها و سكوهاي نفتي ايراني اشاره كرد. در اين زمان تعداد كشتي هايي ايراني كه توسط آمريكايي ها زده ميشدو بلعكس به نسبت 4 به 1 به نفع آمريكا بود .با توجه به اين امر ارتش دست به كار شده و در نيمه اول سال 66 اين نسبت رو مساوي يعني 4 به 4 ميكنه و دوطرف مساوي ميشوند و اين نسبت با توجه به اهميت خليج هميشه فارس براي ايران در اواخر جنگ به همت نيروهاي ايراني 5 به 4 به نفع ايران ميشود.

به نقل از فرمانده نيروي دريايي ارتش

در طی عملیات اسکورت نفت کشهای کویتی توسط آمریکا یکی از نفت کشها به یک مین ایرانی برخورد کرد

قضيه از اين قرار بوده كه خليج فارس براي كشتي هاي ايراني ناامن بوده و در نتيجه امر تجارت از طريق دريا براي ايران نا ممكن ميشد از طرفي كشور هاي حوزه خليج فارس به نوعي با كمك به صدام به طور غير مستقيم به جنگ با ايران آمده بودن در چنين شرايطي خليج فارس تنها براي ايران نا امن بود در نتيجه ايران براين اساس كه امنيت يا براي همه يا هيچكس تصميم به انهدام كشتي بريشتون كه گويا براي كويت و راهي اونجا بوده ميگيره.
اين كشتي توسط ناوهاي آمريكايي اسكورت ميشده و پرچم آمريكا روش نصب بوده يعني تحت حمايت آمريكا بوده.
به هر حال دستور صادر ميشود.
به وسيله دوتا قايق والفجر و مين هايي با تكنولوژي جنگ جهاني اول (مين هاي شاخك دار) مين 02 كه يك تن وزن دارن و حدود 800 كيلو TNT رو در خودش جا ميده ( ساخت جهاد سازندگي شيراز).

افرادي كه مين ها رو حمل كردن و مرحوم شهيد مهدوي حدود سوم راهنمايي سواد داشتن و اطرافيان ديگر بيسواد بودند(بچه هاي محلي) محل استقرار بمب براي نابودي كشتي از بوشهر تا جزيره فارسي بوده كه حدود 200 كيلومتر فاصله است و از جزيره فارسي تا راس الامره(دقيقا يادم نيست) عربستان كه اون هم حدود 200 كيلومتر فاصله داشته.
با توجه به اينكه مين گذاري در دريا مثل مين گذاري جلوي در نيست و با توجه به فاصله 200 كيلومتري محدوده گفته شده اينكه شما مين رو كجا بزاري كه تنها به كشتي بخوره نه به ناوهاي ديگه چيزي جز امداد الهي نيست چون افراد ياد شده نه رادار و نه سونار داشتند بلكه بايد مانند سرخپوستها دست خودشون رو خيس كرده و جهت باد رو ميفميدن.
در آخر بريشتون به مين برخود كرد و كاملا جر خورد كه بعدا از اين حادثه يك فيلم سينمايي ساختن با نام شاخ شكسته چون سند بود ايران در آبهاي بين الملي اين كار رو كرده.

در كل باعث شد امنيت براي همه باشه

[evry day]

از اواخر قرن ۱۹میلادی که سطح فناوری بشر به حدی رسید که کشتی های زیردریایی کاربرد امنیتی و نظامی پیدا کردند،تا کنون که تکنولوژی قرن۲۱ زیردریایی ها را به داستان های علمی تخیلی شبیه تر
کردندزمان زیادی گذشته و زیر دریایی در این مدت وسیله مبتنی بر خلاقیت ساده به یکی از وهم
انگیزترین وسائل تبدیل شده است.کلاس های زیردریایی دیزل-الکتریکدر جهان را که از سالها پیش در
خدمت نیروی دریایی کشورمان نیز هست معرفی می کنیم:
کیلو نام سازمانی ناتو برای کلاسی از زیردریایی های نظامی دیزل-الکتریک ساخت روسیه است که برای
عملیات تهاجمی طراحی شده .نوع اصلی این شناورهاتحت عنوان پروژه۸۷۷ پالتوس شناخته می شود
همچنین نوع پیشرفته تری از این زیر دریایی وجود دارد که در غرب تحت عنوان کیلوی بهسازی شده و در
روسیه تحت عنوان پروژه ۶۳۶معروف است. هدف از طراحی این شناورهای نظامی دستیابی به یک سلاح
مطمئن با قابلیت های ضد کشتی و ضد زیردریایی در اب های نیمه کم عمق بوده است. این زیردریایی
ها قادر به عملیات در سکوت محض هستندو چنین پنداشته می شود که مدل بهسازی شده ان (۶۳۶)
یکی از بی صداترین زیر دریایی های جهان باشد.نخستین فروند از این شناورها در سال ۱۹۸۲ میلادی
وارد خدمت در نیروی دریایی شوروی سابق شد و کشتی هایی از این نوع هنوز در نیروی دریایی روسیه
خدمت می کنند،به طوری که در اوایل سال ۲۰۰۰میلادی ۱۴ زیردریاییبه طور فعال و همچنین ۷ فروند
بصورت ذخیره در نیروی دریایی روسیه وجود داشته است.
علاوه بر این تاکنون ۲۱فروند از این نوع شناور در نیروی دریایی سایر کشورها به خدمت گرفته شده اندکه
شامل کشورهای زیر می باشند:
الجزایر:۲فروند
چین:۴فروند
هندوستان:۱۰فروند
ایران:۳فروند
لهستان:۱فروند
رومانی:۱فروند

ضمن این که چین ۸ فروند ازنمونه بهینه سازی شده (پروژه۶۳۶)را در سال اینده وارد خدمت خواهد کرد .
در رابطه با ابعاد ان باید گفت که نمونه های مختلفی از کیلو وجود دارد که نمی توان مشخصات زیر را ب
رای تمامی انها یکسان دانست اما ترکیب زیر بصورت تخمینی ان را نشان می دهد:
وزن در سطح آب:۲۳۰۰تا۲۳۵۰تن
وزن در عمق آب:۳۰۰۰تا۴۰۰۰تن
حداکثر سرعت درسطح آب:۱۲گره دریایی
حداکثر سرعت در عمق آب:۲۵گره دریایی
پیشرانهزل الکتریک ۵۹۰۰اسب بخار
بیشترین عمق عملیاتی:۲۵۰ متر
برد در زیر آب:۴۰۰مایل
برد در سطح آب:۶۰۰۰مایل(۷۵۰۰مایل رای کلاس ۶۳۶)
دوره ماموریت دریایی:۴۵روز
تسلیحات:۸موشک سطح به هوااز نوع سام ۸و سام۱۰(فقط در نمونه های در حال خدمت در روسیه
موجود است) ۲۴مین دریایی یا ۱۸اژدر ۵۳۳ میلیمتری
جایگاه پرتاب اژدر:۶جایگاه

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[evry day]

ناوهای هواپیما بر با ارتفاعی برابر با یک ساختمان بیست طبقه بیرون از آب و طولی برابر با 333 متر در همان نگاه اول تعجب همگان را بر می انگیزند ؛ اما دلیل آن بزرگی و عظمت بی نظیر ناو نیست بلکه توانایی این فرودگاه کوچک شناور در به پرواز در آوردن هواپیما های جنگی بوده که چنین حسی را بوجود می آورد . در آب های آزاد ناو های هواپیما بر بعنوان خاک یا قلمرو خود مختار محسوب می شوند و خدمه می توانند به مانند اینکه در کشور خود هستند رفتار کنند البته تا زمانی که به سواحل کشورهای دیگر نزدیک نشده اند . بنابراین نظامیان ایالات متحده بدون نیاز با توافق با کشوری ، گروه رزمی ناو هواپیما بر خود که شامل یک ناو هواپیما بر و شش تا هشت کشتی اسکورت دیگر است را به منطقه ارسال می دارند .

جنگنده ها ، بمب افکن ها و سایر هواپیما های نظامی می توانند با پرواز به سمت اهداف دشمن دوباره به پایگاه تقریبا امن خود که همان گروه رزمی ناو هواپیمابر بوده باز گردند . ناو های هواپیما بر می توانند با سرعت 35 نات ( 64 کیلومتر بر ساعت ) بر روی آب حرکت کنند . این توانایی یعنی رسیدن به منطقه درگیری در عرض چند هفته . البته ایالات متحده در حال حاضر شش پایگاه درسراسر جهان برای ناوگان ناوهای هواپیمابر خود ایجاد کرده که با فلسفه واکنش سریع و اعزام ناوها از نزدیک ترین پایگاه به منطقه درگیری مورد استفاده قرار می گیرند . با بیش از یک میلیارد قطعه سوپر ناو های هواپیما بر کلاس « نیمیتز » ایالات متحده در بین پیچیده ترین ماشین های ساخته شده توسط بشر قرار می گیرند اما در سطح مفهومی عملکرد و هدف از ساخت هریک از آن ها بسیار ساده است بطوریکه برای انجام چهار کار پایه طراحی و ساخته شده اند . 1-حمل و نقا هواپیماهای نظامی دردریا 2- عمل کردن به مانند یک فرودگاه کوچک برای به پرواز درآوردن و نشاندن هواپیماها 3- استفاده به عنوان یک مرکز فرماندهی عملیات 4- جا دادن به افراد و پرسنلی که برای انجام این کارها مورد نیاز می باشند

برای به انجام رسانیدن این اهداف یک ناو هواپیمابر باید قابلیت های یک کشتی را با یک پایگاه هوایی و همچنین یک شهر کوچک ترکیب کند . ناو هواپیما بر باید دارای یک عرشه پروازی برای نشست و برخاست هواپیماها ، قسمت فرماندهی و کنترل ، سیستم پیش رانشی ، سیستم های گوناگون دیگر ( شامل آب ، غذا ، سیستم دفع فاضلاب و زباله ، سرویس پستی ، رادیو ، تلویزیون و چاپ روزنامه داخلی ) و همچنین بخش اصلی از بدنه کشتی که در داخل آب قرار می گیرد ، باشند . بخش بدنه در زیر خط آب بصورت قوس دار ونسبتا باریک است . بخش بالای خط آب به طرف بیرون گسترده می شود تا عرشه پروازی را تشکیل دهد . بخش زیری نیز از دو قسمت تشکیل یافته است که در واقع دو لایه مجزا بوده که در صورت اصابت اژدر به پوسته بیرونی ، پوسته داخلی بعنوان محافظ از درهم شکستن و غرق شدن کشتی جلوگیری می کند . از دهه پنجاه تا کنون تقریبا همه سوپر ناو های هواپیما بر ایالات متحده توسط شرکت « نورث روپ گرومن » واقع در نیوپورت نیوز ساخته شده اند . برای سادگی در پروسه ساخت ، این ناو ها بصورت مدولی ساخته شده و سپس مونتاژ می شوند که هر کدام ازاین مدول ها به سوپر لیفت معروفند.هر یک از این سوپر لیفت ها می توانند 70 تا 800 تن متریک وزن داشته باشند . ناوهای هواپیمابرمدرن ازحدود 200 مدول یا سوپر لیفت تشکیل یافته اند . ناگفته نماند آخرین مدول که در پروسه ساخت ومونتاژ نهایی نصب می شود جزیره یا همان ساخنمان فرماندهی روی عرشه ناو است که 575تن وزن دارد . مانند تمام کشتی ها ناوهای هواپیمابر هم در اقیانوس ها توسط نیروی پیش رانشی پروانه حرکت می کنند. البته با 6.4 متر پهنا هر کدام از چهار پروانه ناو هواپیما بر در کلاسی متفاوت از دیگر کشتی ها قرار می گیرند . هر یک از پروانه ها به یک شفت متصل بوده که توسط توربین بخار قدرت گرفته از راکتور هسته ای به گردش در می آیند . سیستم پیش رانشی ناو از دو راکتور هسته ای تشکیل یافته است که در محفظه ای زره پوش شده واقع در وسط ناو قرار دارند . این راکتورهای هسته ای بخار مورد نیاز برای بحرکت درآوردن توربین و در نتیجه پروانه کشتی را تأمین می کنند . قابل ذکر است که بنا به آمار منابع غیر رسمی قدرت سیستم پیش رانشی ناو بیش از دویست و هشتاد اسب بخار است . چهار توربین ناو همچنین برق مورد نیاز سیستم های الکتریکی و الکترونیکی ناو را تأمین می کنند که شامل سیستم شیرین کننده آب دریا نیز بوده و این سیستم روزانه بیش از یک و نیم میلیون لیتر آب دریا را به آب قابل شرب تبدیل می کند . ناوهای هواپیمابر پانزده تا بیست سال نیاز به سوخت گیری ندارند . البته راکتورهای هسته ای خطرات خاص خود را داشته و سوخت گیری مجدد ناو پروسه ای است که حدود سه سال به طول می انجامد.
به ارقام زیر در مورد ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز توجه کنید ارتفاع کلی برابر 74 متر ؛وزن آب جابجا شده توسط ناو در حالت بارگیری کامل رزمی برابر با 88000 تن متریک ؛وزن فولاد سازه ای برابر با 54000 تن متریک ؛مساحت کل عرشه پروازی برابر با 1.8 هکتار ؛طول عرشه پروازی 333 متر و عرض عرشه پروازی 78 متر ؛تعداد بخش یا اتاق ها برابر با چهارهزار واحد ؛وزن هرکدام از لنگرها برابر با 30 تن ؛وزن هریک از دانه های زنجیر لنگر برابر با یکصدوشصت کیلو گرم ؛وزن هر یک از پروانه ها سی تن ؛وزن هر یک از سکان ها 41 تن متریک ؛ظرفیت ذخیره سوخت هواپیما 12.5 میلیون لیتر ؛تعداد تلفن های داخل کشتی برابر با 2500 دستگاه ؛تعداد تلویزیون های ذاخل کشتی برابر با 3000 دستگاه ؛طول کل کابل کشی داخل ناو برابر 1600 کیلومتر ؛ظرفیت هوای سیستم تهویه برابر با 2040 تن متریک ؛ظرفیت غذای ذخیره یخ زده و خشک شده در ناو برابر غذای 6000 نفر به مدت 70 روز ؛میزان محموله پستی در یک سال چهارصد و پنجاه هزار کیلوگرم ؛تعداد 6 پزشک و 5 دندانپزشک با یک بیمارستان 51 تخت خوابی عرشه پروازی یکی از هیجان انگیز ترین و در عین حال خطرناک ترین محل ها برای کار است . از آنجا که بر خلاف باندهای معمولی ناوها طول باند کمتری دارند بنابراین برخاستن از آن و فرود آمدن بر آن در سرعت های بالایی انجام می پذیرد که برای خدمه روی عرشه می تواند بسیار خطر آفرین باشد و حتی ذره ای خطا از جانب خدمه یا خلبان ممکن است به مرگ و آسیب های جدی بینجامد
تیک آف برای اینکه به پرواز در آمدن هواپیماها از روی سطح ناو ساده تر انجام گیرد ، ناو هواپیمابر در خلاف جهت باد و با سرعت زیادی حرکت می کند . با این کار به دلیل عبور جریان های هوا از روی بال نیروی لیفت بیشتری ایجاد شده و به میان کمی موجب کاهش سرعت تیک آف هواپیما می شود . اما این سرعت برای به پرواز در آوردن هواپیماهای سنگین نظامی ناکافی است بنابراین از وسیله ی دیگری بنام کاتاپولت ( منجنیق ) برای شتاب دادن به هواپیما در مسافت کوتاه استفاده می کنند . هر کدام از این کاتاپولت ها که تعداد آن روی عرشه ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز به چهار دستگاه می رسد تشکیل یافته از دو پیستون درون دو سیلندر موازی در زیر عرشه که هر کدام طولی برابر با یک زمین فوتبال دارند . پیستون ها هر یک دارای برجستگی هایی هستند که از شکاف روی عرشه بیرون آمده و به حامل کوچکی متصل می گردند . جهت آماده سازی هواپیما برای تیک آف خدمه عرشه پوازی آن را به محل مورد نظر پشت کاتاپولت هدایت می کنند سپس میله یدک کش روی چرخ دماغه را به شکافی روی حامل کاتاپولت نصب می کنند . خدمه میله ی نگهدارنده ای را نیز بین پشت چرخ جلو و حامل نصب می کنند که این قطعه در هواپیماهای اف-14و اف-18 روی چرخ دماغه بصورت یکپارچه ساخته شده است . همزمان با متصل کردن چرخ دماغه به حامل کاتاپولت خدمه ی عرشه پروازی صفحات منحرف کننده گازهای خروج اگزوز را نیز در پشت هواپیما بالا می برند . وقتی تمام این مراحل انجام گرفت افسر کاتاپولت معروف به شوتر که در یک گنبد شیشه ای کوتاه روی عرشه پروازی بر تمام مراحل نظارت دارد سوپاپ سیلندرهای کاتاپولت را باز کرده در نتیجه سیلندرها توسط بخار پر فشار تولید شده در راکتور ناو پر می شوند . این بخار نیروی پیش رانشی برای کاتاپولت کردن هواپیما و ادامه پرواز با سرعت ایمن را تأمین می کند . اگر میان این بخار که بستگی به نوع هواپیما دارد کم باشد نیروی لیفت کافی ندارد و هواپیما را به داخل اقیانوس پرتاب خواهد کرد و اگر زیاد باشد ، خیز برداشتن سریع کاتاپولت موجب شکستن چراغ دماغه خواهد شد . قبل از پرتاب ، خلبان هواپیما از تمام قدرت موتورهای آن استفاده می کند که در این زمان میله نگهدارنده مانع حرکت هواپیما به جلو می شود . در این زمان افسر کاتاپولت با اشاره به خلبان پیستون را رها کرده و هواپیما پرتاب می شود . در انتهای مسیر کاتاپولت ، میله یدک کش از حامل جدا شده و هواپیما به پرواز با نیروی موتورها خود ادامه می دهد . سیستم کاتاپولت می تواند یک جنگنده بیست تنی را در زمانی حدود دو ثانیه از صفر به سرعت 270 کیلومتر در ساعت برساند . قابل ذکر است که ناو هواپیمابر توانایی به پرواز در آوردن یک هواپیما را در بیست ثانیه دارد فرود روی عرشه ای که فقط حدود 150 متر باند برای نشستن هواپیما دارد آن هم با سرعتی که جنگنده های سریع نیروی دریایی دارند یکی از سخت ترین کارهای خلبان است . برای فرود بر روی عرشه ناو هر هواپیما باید دارای قلاب دم باشد . خلبان هواپیما با تقرب و فرود دقیق سعی خواهد کرد یکی از چهار کابل نگهدارنده هواپیما روی عرشه ناو را با قلاب دم بگیرد . این کابل های فولادی که در عرض باند فرود و بموازات یکدیگر قرار گرفته اند ، به سیلندرهای هیدرولیکی زیر عرشه فرود متصلند که وقتی قلاب دم هواپیما با یک از این کابل ها در گیر می شود کابل مذکور بیرون آمده در نتیجه سیلندر هیدرولیکی انرژی هواپیما را جذب می کند . چنین سیستمی می تواند هواپیمایی با 24 تن وزن و 241 کیلومتر در ساعت سرعت را در مسافت حدود 96 متر متوقف کند . این کابل های موازی به فاصله 15 متری از هم قرار گرفته اند بنابراین منطقه بیشتری را برای تماس چرخ ها به خلبان می دهند . معمولا خلبان ها کابل سوم را هدف گیری می کنند که ایمن ترین حالت ممکن است ، هدف گیری کابل اول به دلیل لزوم نزدیک شدن به لبه ناو آن هم در حدی خطرناک کار درستی نیست . پروسه فرود با بازگشت هواپیماها به ناو و با اجرای طرح پرواز بیضی شکل ، با تنظیم زاویه دقیق تقرب از سوی خلبان ، انجام می شود و اولین اجازه فرود را هواپیمایی کسب می کند که کمترین ذخیره سوخت را داشته باشد . برای کمک به خلبان جهت اجرای یک فرود خوب افسر علایم از طریق رادیو و چراغ های روی عرشه ناو با ارسال علایم او را راهنمایی می کند . اگر هواپیما درست در مسیر باشد چراغ سبز به خلبان نشان داده می شود و در غیر این صرت از رنگ های دیگر استفاده می شود تا خلبان اقدام به اصلاح مسیر یا لغو و اجرای دویاره آن کند . سیستم نوری لنزهای اپتیکی فرسنل هم در کنار افسر علایم به خلبان برای فرود کمک می کند . این سیستم متشکل از یک سری چراغ و لنزهای فرسنل است که بر روی یک سکوی پایدار شده توسط ژیروسکوپ نصب شده اند . لنزها باعث تمرکز نور بصورت شعاع های باریکی با زوایای مختلفی در آسمان می شوند . درست زمانی که چرخ های هواپیما با عرشه ناو تماس پیدا کردند خلبان اهرم گاز را تا آخر فشار داده و قدرت موتورها را با پس سوز به حداکثر می رساند . چون در صورتی که هواپیما با قلاب ها درگیر نشود خلبان باید بتواند با حفظ سرعت دوباره از روی ناو برخیزد . ناگفته نماند که باند فرود ناو با چهارده درجه انحراف از محور طولی روی عرشه ناو قرار گرفته است آشیانه هواپپماها روی عرشه پروازی تعداد کمی هواپیما پارک می شوند و هواپیماهایی که مورد نیاز نیستند به آشیانه فرستاده می شوند . آشیانه هواپیماها دو طبقه پایین تر از عرشه پروازی قرار گرفته است که با 209 متر طول ، 34 متر عرض و 8 متر ارتفاع امکان جا دادن به بیشتر انواع هواپیماها وهلیکوپترها را دارد . آشیانه می تواند حدود 60 فروند هواپیما ، مخازن سوخت و قطعات یدکی را در چهار بخش خود جای دهد . برای انتقال هواپیماها به عرشه پروازی از چهار بالابر سریع استفاده می شود که نیرو هیدرولیکی کافی برای بالا بردن دو هواپیمای 35 تنی را دارند . قسمت انتهایی آشانه و عقب کشتی هم در اختیار بخش تعمیر و نگهداری است که دارای منطقه بازی نیز برای آزمایش موتورها با پس سوز می باشد . تیپ هوایی مستقر در ناو حدودا از 9 اسکادران تشکیل یافته که جمعا هفتاد تا هشتاد فروند هواپیما را شامل می شود . این هواپیماها شامل انواع اف/ای-18هورنت ، اف-14تام کت ، ای-2سی هاوک آی ، اس-3بی وایکینگ ، ای آ-6بی پراولر و هلیکوپتر اس اچ-60سی هاوک می باشند . جالب است بدانید یک ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز می تواند پنجاه جنگنده را جهت اجرای یکصدوپنجاه حمله در روز به پرواز درآورد و در زرادخانه خود بیش از 4000 انواع بمب را دارد .
خدمه عرشه به جهت اینکه روی عرشه مشکلی پیش نیاید تمام افراد مسئول روی عرشه لباس رنگ مخصوص شغل خود را در بر می کنند . ارغوانی مسئولان سوخت هواپیما معروف به انگورها ؛ آبی جابجا کننده های هواپیماها، مسئولان بالابر ، راننده های یدک کش ، پیغام برها و مسئولان ارتباطات ؛ سبز مسئولان کاتاپولت و کابل های نگهدارنده ، مهندسان تعمیر ونگهداری ، مسئولان فرود هلیکوپتر ؛ زرد افسران کاتاپولت و کابل های نگهدارنده ، راهنمایان هواپیماها ، افسران جابجایی هواپیماها ؛ قرمز افسران مهمات ، مسئولان عملیات نجات ؛ قهوه ای افسران مسئول هواپیماهای تیپ هوایی ؛ سفید بازرسان اسکادران هواپیماها ، افسران علایم فرود ، افسران ناظر و پرسنل پزشکی تسحیلات تدافعی و تجهیزات راداری موشک های زمین به هوای سی پارو و موشک های ضد موشک رم ؛ چهار توپ چرخان 20 میلیمتری با سرعت تیر اندازی 3000 تیر در دقیقه و برد یک و نیم کیلومتر ؛ سیستم های چف و فلر برای منحرف کردن انواع موشک ها و اژدرها ؛ سیستم های جنگ الکترونیک و سیستم های پیشرفته راداری باندهای سی و جی و همچنین شناسایی دوست از دشمن ناوگان کلاس نیمیتز ایالات متحده به شرح زیرند USS Nimitz ( CVN 68( سال ورود به خدمت 1975 اکنون در حال سوخت گیری است ) USS Dwight D.Eisenhower ( CVN 69 ) ( 1977) USS Carl Vinson (CVN 70) ( 1986USS Abraham Lincoln (CVN 72) (1989) USS George Washington ( CVN 73) (1992( USS John C.Stennis (CVN 74) (1995( USS Harry S. Truman ( CVN 75) (1998( USS Ronald Reagan ( CVN 76) (2003( USS George H.W.Bush (CVN 77 ( در حال ساخت ، سال ورود به خدمت 2009 ) همچنین کلاس جدید ناوهای CVN 78 که در سال 2007 ساخت آن شروع خواهد شد احتمالا تا سال 2014 وارد خدمت می شوند که مجهز به سامانه های پیشرفته تری هستند و نیاز به خدمه کمتری هم دارند . البته ناگفته نماند که ناوهایی علاوه بر کلاس نیمیتز هم هم اکنون در حال خدمتند که به سن بازنشستگی رسیده اند مثل کلاس کیتی هاوک ، انترپرایز و جان اف کندی . خوب است بدانید مأموریت هر ناو 18 ماه به طول وی انجامد . شش ماه برای آماده سازی و تمرین خدمه ، شش ماه عملیات اصلی و شش ماه بعد از بازگشت به بندر اصلی خود . البته در موارد ضروری بارهای کم حجم توسط هواپیمای باربری سی-2 به ناو منتقل می شوند . معمولا حد اقل سه ناو هواپیمابر بصورت همزمان در حال آماده باش در اقیانوس ها بسر می برند . ساخت و بهینه سازی هر کدام از این ناوهای هواپیمابر بیش از شش میلیارد دلار برای یانکی ها تمام شده و هزینه عملیاتی نگهداشتن هر
کدام از آن ها هم در سال به بیش از دویست میلیون دلار هزینه نیاز دارد.










نوشته شده توسط امیر حسین

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

سایت

[evry day]

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

«برهموس» يك موشك كروز مافوق‏‎صوت مي‏باشد كه آن را مي‏توان از طريق زيردريايي‏ها، ناوهاي جنگي، هواپيماها و يا از سطح زمين پرتاب نمود.

اين موشك، توليد مشتركي است بين شركت روسي Mashinostreyenia و شركت هندي Brahmos Corp كه پيشرانهء آن بر اساس موشك روسي «يخونت» (Yakhont) طراحي شده است، در حالي كه سامانهء هدايت كنندهء موشك به وسيلهء شركت هندي Brahmos ساخته شده است.

برهموس، جزو معدود موشكهاي كروز در كل جهان محسوب مي‎شود كه در سرعت حيرت‏انگيز 2.5 تا 2.8 ماخ پرواز مي‏كند، كه اين مقدار، سه برابر سرعت موشك كروز آمريكايي «اماهاوك»(Tomahawk) مي‏باشد.
طراحي برهموس، كار مشتركي است بين «سازمان تحقيقات و توليدات دفاعي» (DRDO) از هند و موسسهء فدرال ايالتي Mashinostroyenia از روسيه (NPOM) كه تحت سرمايه‏گذاري شركت هوافضاي برهموس انجام پذيرفت.

اين موشك، نام خود را از اسامي دو رود بزرگ Brahmaputra و Moskva برگرفته است. دو كشور روسيه و هند، قصد دارند تعداد 1000 فروند از اين موشك كروز را در طول 10 سال آينده توليد نمايند و 50 درصد توليد را نيز به ساير كشورها صادر كنند.



موشك برهموس در ارتفاع 10 متري سطح زمين پرواز كرده و به اهداف خود اصابت مي‏كند. اين موشك، پس از پرتاب، به سرعت 2.8 ماخ دست پيدا مي‏كند و داراي حداكثر بردي برابر 290 كيلومتر مي‏باشد.

موشك ناوپرتاب و زمين پرتاب برهموس، هر دو داراي 200 كيلوگرم سرجنگي هستند، در حالي كه نوع هواپرتاب آن، كه BrahMos A نام دارد، داراي 300 كيلوگرم مادهء منفجره مي‏باشد.

اين موشك از پيشرانه‏اي دو مرحله‏اي، شامل راكت سوخت جامد جهت شتاب‏دهي اوليه و سپس يك موتور رمجت با سوخت مايع، جهت دست‏يابي به پرواز مافوق‏صوت بهره مي‏گيرد.
موتور هواخنك رمجت از نظر ميزان مصرف سوخت، بسيار بهينه‏تر از پيشرانه راكت با سوخت جامد مي‏باشد، به همين جهت، اين پيشرانه، به برهموس اين امكان را مي‎دهد تا به فواصلي بسيار دورتر از يك موشك مجهز به پيشرانهء معمول راكت، دست پيدا كند.

سرعت بسيار بالاي موشك برهموس، باعث مي‎شود تا خسارت ناشي از انرژي جنبشي حاصل از برخورد نيز بسيار بيشتر از يك موشك كروز با سرعت كمتر، نظير تاماهاوك باشد.

اگرچه برهموس، يك موشك ضدكشتي به شمار مي‎رود، اما مي‏توان آن را بر عليه اهدافي در سطح زمين نيز مورد استفاده قرار داد.
موشك برهموس را هم مي‏توان به صورت عمودي و هم به صورت زاويه‏دار و در تمام 360 درجهء افق پرتاب نمود.
موشك برهموس ويژهء پرتاب از زمين، داراي مشخصات مشابهي با انواع هواپرتاب يا درياپرتاب مي‏‎باشد.
گونهء هواپرتاب، داراي بوستر كوچكتر مي‏باشد؛ ضمن اينكه داراي بالچه‎هاي اضافي در قسمت دم جهت ثبات بيشتر حين پرتاب مي‏باشد.
موشك برهموس، به تازگي جهت استفادهء هواپرتاب به وسيلهء جنگنده‏هاي Su-30MKI دچار برخي تغييرات شده است. يك كميتهء مشترك بين «سازمان تحقيقات و توليدات دفاعي» (DRDO) و نيروي هوايي هند (IAF)، دستوري مبني بر ايجاد تغييرات ساختاري در جنگندهء Su-30MKI را صادر كردند تا موشك برهموس، بتواند در اين هواپيما قابل نصب شود.

[evry day]

موشك هاي بالستيك

هنگامي كه ايالاتمتحده آمريكا و اتحاد جماهير شوروي پيمان منع گسترش موشك هاي بالستيك را امضا كردندفقط ۹ كشور موشك بالستيك داشتند در صورتي كه امروز بيش از ۳۰ كشور موشك بالستيكدارند و ۱۴ كشور در توليد يا صادرات موشك بالستيك و تكنولوژي مربوط به آن دستدارند.يكي از بازوان پر قدرت و تواناي هر كشوري يا بهتر است بگوييم پر قدرت ترينبازوي تواناي هر كشور نيروي نظامي آن است. نيروهاي نظامي به چندين بخش زميني، هواييو دريايي تقسيم مي شوند كه در تمام آنها هدف اصلي يكي است ولي شيوه كارها با يكديگرتفاوت دارد. در تمامي بخش ها وجود چندين هزار خدمه لازم است تا نقشه ها به صورتصحيح و كامل اجرا شود.
وجود خدمه زياد در يك يگان نظامي هنگام جنگ باعث تلفاتجاني زيادي خواهد شد همان طور كه مي توان در جنگ جهاني اول و دوم اين فاجعه را بهوضوح ديد. به همين خاطر چندين دهه است كه كشورها به دنبال ساخت تجهيزاتي هستند كهبدون استفاده از انسان و تنها با يك نظارت الكتريكي به مناطق مختلف كشورها حمله بردتا ديگر از تلفات جاني خبري نباشد. هواپيماهاي بدون سرنشين (UAV) از اين قبيل هستندولي از مهم ترين مقوله اين امر مي توان موشك ها را نام برد.
رعب انگيزترين ومخوف ترين وسيله نظامي است به گونه اي كه اگر كشوري قدرت موشكي بالايي داشته باشدمي تواند با آسايش و آرامش امنيت خود را حفظ كند.
در دنياي امروز به رغم امضايپيمان نامه هاي متعدد كشورها و قراردادهاي بين المللي كه براي كنترل تكنولوژي موشكيدر سازمان ملل به امضا مي رسد، در نهايت كشوري حرف اول را مي زند كه به لحاظ موشكيمجهزتر باشد. تا قبل از جنگ جهاني دوم بنا به مقتضيات جنگ فقط چندين كشور در حالجنگ بودند كه ابرقدرت موشكي محسوب مي شدند مانند روسيه و آلمان. در واقع جنگ براياينها مانند كاتاليزوري در عرصه پيشرفت در صنايع موشكي بود.
پس از فروكش كردنالتهابات جنگ جهاني دوم، بسياري از كشورها دست به كار شدند و شروع به ساخت و ياحداقل خريد موشك كردند زيرا مي دانستند اگر سيستم موشكي قوي داشته باشند پشتوانهخوبي براي حفظ امنيت دارند. هر روزه انواع موشك ساخته و آزمايش مي شد كه در اينميان يك تكنولوژي توجه همگان را به خود جلب كرد و آن موشك هاي بالستيك بود.
يكموشك بالستيك يك ماشين تحويل موشك ـ مولد، شامل سيستم رهيابي و محفظه حمل مهمات استكه اساساً عليه اهداف زميني و سطحي مورد استفاده قرار مي گيرد. انواع گوناگونموشك هاي بالستيك برحسب برد طبقه بندي شده اند.

۱ـ موشك بالستيك جنگي كوتاه برد (BSRBM) با برد ۱۵۰ كيلومتر
۲ـ موشك بالستيك كوتاه برد (SRBM) با برد ۷۹۹ـ۱۵۰كيلومتر
۳ـ موشك بالستيك ميان برد (MRBM) با برد ۲۳۹۹ـ۸۰۰ كيلومتر
۴ـ موشكبالستيك دوربرد (IRBM) با برد ۵۴۹۹ـ۲۴۰۰ كيلومتر
۵ـ موشك بالستيك قاره پيما (ICBM) با برد ۵۵۰۰ كيلومتر به بالا

نوع خاص ديگري از موشك بالستيك هم وجود داردكه از زيردريايي شليك مي شود و با نام اختصاري SLBM شناخته مي شود. در ساختموشك هاي بالستيك مبحث پيشرانش كه مشخص كننده برد موشك است مهم ترين مسئله است كهاين ميزان برد، معيار سنجش قدرت تخريبي موشك است. موشك هاي بالستيك براي شناساييدقيق هدف يك محفظه هدايت براي حمل دقيق كلاهك به هدف مورد نظر را دارا هستند و فرقميان اين محفظه هدايت كنترل موشك و دقت آنها را متفاوت مي كند.

شليك يك موشكبالستيك در چندين مرحله انجام مي شود. پس از اين كه موشك به فضاي بالاي جو رفت و دراصل فاز شليك را به پايان رساند قسمتي از آن جدا شده و ديگر تبديل به يك RV «دستگاهورود مجدد» مي شود كه خود را در فضا رها مي كند و شامل كلاهك و قسمت هاي رهيابياست. پس از جداشدن RV ديگر وظيفه اش را به تنهايي انجام مي دهد تا خود را به هدفموردنظرش برساند. «ماشين هاي ورود مجدد چندمنظوره MIRV كه توسط موشك هاي بزرگتر حملمي شوند نيز مي توانند به طور مستقل به سوي هدف سير كنند.»

برد بسيار بالا وتوانايي حمل مقدار زياد مهمات و حمل كلاهك هاي هسته اي موشك هاي بالستيك را از ديگرموشك ها جدا مي كند. با وجود اين كه موشك هاي بالستيك جزو سلاح هاي كشتارجمعي (WMD) محسوب نمي شود ولي مي تواند مقدار زيادي از انواع سلاح هاي كشتارجمعي را حمل كند وبه عنوان يك منبع نگراني براي كشورها به حساب آيد. فناوري موشك هاي بالستيك هم بعداز جنگ جهاني دوم رشد و نمو پيدا كرد و از دهه ۱۹۵۰ ابرقدرت هاي موشكي به وجودآمدند كه تهديدي براي كشورهاي ديگر محسوب مي شدند.
در اين زمينه اتحاديه جماهيرشوروي يك سر و گردن از رقباي خود بالاتر بود. با گذشت زمان پر قدرت تر شد و هموارهحرف اول را مي زد؛ اين امركشورهاي ديگر مخصوصاً رقيب سرسختش يعني ايالات متحدهآمريكا را آزار مي داد. روسيه در عين حال با توجه به مصالح اقتصادي ـ سياسي كشورشگوشه اي از اين قدرت را با برخي از كشورها، خصوصاً چندين كشور آسيايي تقسيم كرد. اين قضيه آمريكا را به تاملي سخت در عرصه نظامي كشاند زيرا به جز قدرتمندشدن كشورهااين نگراني وجود دارد كه كشورهاي تحت سلطه، خود به تنهايي به گسترش تكنولوژي موشكبالستيك دست يافته و به ساخت موشك بپردازند.

تقريباً تمامي كشورهاي آسياييخريدارهاي بسيار خوبي براي روسيه هستند و در فهرست موشك هاي اين كشورها حداقل ناميك يا دوتا از موشك هاي روسي ديده مي شود و حتي به غير از كشورهاي آسيايي،اروپايي ها نيز به همين گونه اند. به غير از روسيه و چين در آسيا، ايران وكره شمالي نيز در زمينه موشكي قوي هستند. كره شمالي با داشتن موشك هاي بالستيك ازقبيل تائپودونگ ۱و۲ (Taepodong1,2) و يا نودونگ ۱ و ۲ (Nodong1,2) به گستره اي بهشعاع ۴۰۰۰ تا ۶۰۰۰ كيلومتري اطراف كشورش مسلط است و ايران نيز با داشتن موشك هايزلزال و شهاب سه (شهاب چهار در حال آزمايش است) قدرت بزرگي در منطقه محسوب مي شود. نگراني هاي آمريكا از گسترش و فروش موشك هاي بالستيك دولت رونالد ريگان را متاثركرد. به نحوي كه تمركز نيروي نظامي آمريكا را به اين موضوع برانگيخت و زماني شوروينخستين موشك بالستيك قاره پيماي (ICBM) خود را پرتاب كرد كه توانايي حمل سلاح هايهسته اي و غيرهسته اي در حجم بالا را داشت. نيروي نظامي آمريكا موفق به طرح سيستمدفاع موشك هاي بالستيك (Defensive Ballestic Missile) شد ريگان طراحان و مهندسانهوافضاي خود را بر سيستم ابتكاري دفاع راهبردي ـ فضايي متمركز كرد كه اين تمركزموجب ارتقاي چشمگير سطح تكنولوژي دفاع موشكي بالستيك (BMD) آمريكا شد. گونه هايجديد اين سيستم را در دوران رياست جمهوري جورج بوش هم به گونه اي تكميل يافته ترمي بينيم.
بسياري از متخصصان آمريكايي متذكر شدند كه سيستمدفاع موشكي بالستيك بسيار پرهزينه تر از سيستم حمله موشكي است و بايد بيشتر به حملهموشكي متكي بود. موشك هاي بالستيك در جنگ ها خسارات زيادي به كشورها وارد كرده اند. به عنوان مثال در جنگ جهاني دوم آلمان چيزي بيش از سه هزار موشك بالستيك به نام V-2 «ملقب به اسلحه انتقام» به انگلستان و آنتروپ طي سال هاي ۴۵ـ۱۹۴۴ شليك كرد. در جنگايران و عراق بارها از موشك هاي اسكاد روسي استفاده شد در جنگ خليج فارس عراق ازموشك هاي بالستيك استفاده كرد و بسياري از نقاط عربستان سعودي را در سال ۱۹۹۱ نشانهگرفت كه يك موشك به يك پايگاه نظامي آمريكايي اصابت كرد و ۲۸ سرباز آمريكايي در آنمردند.

موشك هاي بالستيك همواره باعث ايجاد تنش بين كشورها بود. براي نمونهبحران موشك هاي بالستيك كوبا در سال ۱۹۶۲ كه با تحويل موشك هاي دوربرد اتحاديهجماهير شوروي به كوبا انجام شد جنگ سرد را گرم تر كرد يا بحران تايوان در سال ۱۹۹۶پس از انتخابات دموكراتيك چين چندين موشك بالستيك به خطوط كشتيراني نزديك تايوانشليك كرد و در اواخر دوران تائپودونگ در سال ۱۹۹۸ كه كره شمالي يك موشك بالستيك رابه طور غيرمنتظره روي محدوده هوايي ژاپن آزمايش كرد باعث اعتراض كشورهاي غربيشد.
هنگامي كه ايالات متحده آمريكا و اتحاد جماهير شوروي پيمان منع گسترشموشك هاي بالستيك را امضا كردند فقط ۹ كشور موشك بالستيك داشتند در صورتي كه امروزبيش از ۳۰ كشور موشك بالستيك دارند و ۱۴ كشور در توليد يا صادرات موشك بالستيك وتكنولوژي مربوط به آن دست دارند. پس همواره تهديد شليك يك موشك بالستيك از طرف اينكشورها وجود دارد و مهم تر از آن فروش يك موشك به يك گروه تروريستي !
برايجلوگيري از اين امر موافقتنامه بين المللي كنترل تكنولوژي موشكي (MICR) كهموافقتنامه اي داوطلبانه است در سال ۱۹۸۷ بين ملل و دول مختلف براي كنترل جابه جاييموشك ها و تكنولوژي هاي مربوطه كه قابليت حمل سلاح هاي كشتارجمعي (WMD) را ايجادمي كند بسته شده است ولي آيا مي توان مطمئن بود كه تمامي كشورها به همهتوافقنامه هايي كه امضا كرده اند، پايبند بمانند. همانند آمريكا كه يك شبه بدونگرفتن هيچ اجازه و مدركي و با زير پا گذاشتن تمامي موافقتنامه ها و تعهدنامه هايبين المللي به عراق حمله كرد و هيچ كدام از آنها را در نظرنگرفت؟


سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[evry day]

موشک سام 10_اس300
موشك S-300PMU امروزه يكي از بهترين موشكهاي دفاع هوايي روسي به شمار مي‏رود كه مشابه موشك پاتريوت آمريكايي ارزيابي مي‎‏شود هرچند كه قابليتهاي و دقت عمل بسيار بهتري نسبت به آن (پاتريوت) دارد و مي‏تواند بر عليه همهء جنگنده‏هاي موجود ايالات متحده به كار گرفته شده و آنها را ساقط كند. رادار اين موشك، از فاصلهء 250 كيلومتري، جسم پرنده‏اي به ابعاد 25 سانتي‏مترمربع را به راحتي تشخيص مي‏دهد. این موشک بردی معادل ۳۰۰ کیلومتر دارد و میتواند همزمان چند هدف رارهگیری و همزمان به دو هدف حمله کند در ضمن این موشک نمونه ارتقا یافته سام۵ است که هنوز هم یکی از بهترین موشک های ضد بالستیک و هواپیما است البته با تغیرات بسیار

زیاد .




موشک سام5_س200

سامانه ي موشكي SA.5 يا آن طور كه همه جا رايج است S.200 در اواخر 1950 تكميل آن بعنوان يك پدافند ارتفاع بالا ي موثر و پدافند موشكي بالستيك طراحي گرديد اين سامانه در اصل براي رهگيري هواپيماهايي همچون SR.71 و XB-70 و موشكهاي بالستيك آمريكا طراحي گرديد كه قوقايي به پا نمود اين موشك بطور كلي در سه نمونه طراحي گرديد نمونه متعارف نمونه ي باسرجنگي هسته اي و نمونه ي با سرجنگي متعارف وسامانه هاي كنترلي ارتقاع يافته كه بمنظور مقابله با هواپيماهاي اخلاگر همچون E-3 ارتقاع يافت از نظر سيستم كنترل راداري S.200 از يك رادار مراقبت P.50 بارلاك B (باند E/F) با برد 390 كيلومتر و رادار ارتفاع ياب متداول PRV-11 سايدنت با برد 180 كيلومتر و رادار درگيري اسكوير پير با برد 160 كيلومتر
SA.5 اصولا در برابر اهداف ارتفاع پايين ناتوان است اين سلاح در برابر اسرائيل حضوري فعال داشت و خلبانان جنگنده هاي اسرائيلي را كلافه نمود كشور هاي دارند
مشخصات:
طول:10.6 متر
قطر:0.86
برد: بين 150 تا 300
كلاهك:سر جنگي 217 كيلوگرم يا سرجنگي هسته اي كوچك
لانچر:10 (1 پرتابگر در گروه هاي گروه هاي 10 تايي پدافندي )
كشور هاي كاربر:
روسيه,ايران,روسيه سفيد,گرجستان,آلمان,هند,مجار ستان,لهستان, بلغارستان,ليبي,كره شمالي,سومالي,سوريه,اسلواكي و.......
نوشته شده توسط امیر حسین

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[evry day]

دوستان عزیز همان طور که تا بحال بار ها در رسانه های مختلف مشاهده کرده اید برای هواپیماها بخصوص نوع جنگی آنها حروفی به اختصار گفته می شود(بخصوص نوع غربی آنها) که این حروف خود بیانگر نوع و کار برد این هواپیما ها است از اینرو برای آشنایی بیشتر شما گرامیان تعدادی از این حروف که استفاده و کاربرد بیشتری دارند برای شما جمع آوری گردیده است که امیدواریم مورد قبول قرار گیرد

نام هواپیما (مثال)

ماموریت

کد

A-10

تهاجمی

ATTACK

A

B-52

بمب افکن

BOMBER

B

C-130

ترابری

CARGO

C

E-3A

الکترونیکی

ELECTRONIC Mission

E

F-18

جنگنده

FIGHTER

F

AH-1

هلی کوپتر

HELICOPTER

H

KC-130

سوخت رسان

TANKER

K

O-10

دیدبان

OBSERVATION

O

P-3

گشتی

PATROL

P

RF-4

عکس برداری

RECONNA ISSANCE

R

S-3A

ضد زیر دریایی

ANTI SUBMARINE

S

SH-3

تجسس و نجات

SEARCH AND RESCUE

S

SR-71

شناسای استراتژیکی

STERATEGIC RECONNAISSNCE

SR

T-38

آموزشی

TRAINER

T

UH-1

عام المنفعه

UTILTY

U

AV-8

عمود پرواز

VERTICAL

V

X-29

آزمایشی

EXPERIMENTAL

X

YF-16

نمونه

PROTOTYPE

Y

منبع : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] -http://iranianpilot.blogfa.com

[evry day]

نام اسلحه : ام-240 ( M240 ) ( این اسلحه به نام مگ 58 (MAG 58 ) نیز معروف است .
نوع اسلحه : تیربار ( Machine Gun )
کالیبر : 51 * 7.62 میلیمتر ناتو
کشور سازنده : آمریکا توسط شرکت فابریک نشنال ( ( Fabrique Nationale Manufacturing, Inc شرکت تابعه اف ان (FN Manufacturing, Inc. ) نام این اسلحه در این شرکت MAG است ( این تیربار از سال 91 میلادی جایگزین تیربار ام-60 گردید )
طول اسلحه : 1245 میلیمتر ( 49 اینچ )
طول لوله : 368 میلیمتر ( 14.5 اینچ )
وزن اسلحه : 12.5 کیلوگرم ( 27.6 پوند )
حداکثر برد مؤثر ( 1800 متر ) ( 1.1 مایل ) ( حداکثر برد مؤثر در حالتی است که تیربار بر روی سه پایه قرار گرفته باشد )
برد نهایی : 3725 متر ( 2.31 مایل )
میزان آتش : 650 الی 950 گلوله در دقیقه
میزان آتش عملی در آتش مداوم (Sustained ) : 100 گلوله در دقیقه
سرعت گلوله در سرلوله ( سرعت اولیه ) : 905 متر در ثانیه ( 2970 فوت در ثانیه )
خشاب : نوار فشنگ 100 تایی ( این اسلحه تغذیه از چپ (left hand feed ) است )
بر گرفته از وبسایت:q12.persianblog.com

ابر تيربارها
تیربارهای چند لول چرخان در کالیبرهای متفاوت بر روی وسایلی مختلف نظیر هواپیماها بالگردها ناوها وخودروها که با حجم اتش بسیار زیاد و فوق العاده و پوشش گسترده هدف عامل مهمی در نابودی وجلوگیری از تحرکات دشمن و یا حداقل زمینگیر کردن دشمن می شوند.مدلهای گوناگونی از این تیر بار وجودارد که بروی و وسایل متفاوتی مانند زرهپوشها و انواع شناورها و هواپیماها و بالگردها به عنوان توپ اصلی ویا جانبی ویا به عنوان توپ ضد هوایی با نواخت تیر بالا به کار برده می شود تصویر زیر مربوط به تیربار کالیبر کوچک مشهور به مینی گان از همین مدل تیربارها است که قابل نصب بر روی بالگردها و ناوها همچنین توسط افراد قابل استفاده است. کالیبر ۶۲/۷میلیمتر
طول ۷۵ سانتیمتر
وزن ۱۶کیلوگرم
نواخت تیر ۴۰۰۰تا۲۰۰۰تیر در دقیقه
برد ۱۰۰۰متر
سرعت گلوله ۸۵۴متر بر ثانیه
مکانيزم نيروی برق

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[evry day]

مسکو، "ویکتور لیتوفکین" مفسر نظامی خبرگزاری «نووستی»/
در بین انواع منحصر بفرد سلاح و تجهیزات نظامی که توسط صنایع دفاعی روسیه تولید می شوند، سیستم های رآکتیو رگباری از جایگاه ویژه ای برخوردارند. در بین آنها، قویترین ماشین نظامی 300 میلیمتری "اسمرچ" (گردباد) است که گاهی وقت ها نیز نبیره "کاتیوشا" نامیده می شود.
این یک واقعیت تاریخی است که روسیه در ساخت سلاح های آتشبار برتری جهانی دارد. اولین امتیاز اختراع در تاریخ 9 آپریل 1939 بخاطر "مکانیزه نمودن دستگاه شلیک مهمات موشکی با کالیبرهای مختلف" به مخترعین روسی "آندره کاستیکوف"، "ایوان گوای" و "واسیلی آبورینکوف" اعطا شده بود که سازندگان همان "خمپاره انداز رآکتیو" تحت عنوان "کاتیوشا" بودند که 14 جولای 1941 با یک شلیک، چندین ردیف از فاشیست ها به همراه سوخت، مهمات و تجهیزات آنان را در ایستگاه "اورش" نابود نموده و آن ها را با خاک یکسان کرد.
نبیره کاتیوشا، یعنی "اسمرچ" در سال 1986 پدیدار شد و در سال 1989 در نیروی مسلح پذیرفته شد. در زمان میان این دو، سیستم هایی همچون "بی ام 13"، "بی ام 14"، "گراد" (تگرگ)، "اوراگان" (طوفان) و مدل های تغییر یافته آنها وجود داشتند. به گفته "نیکلای ماکاروفتز" دکترای علوم فنی و مدیر کل موسسه علمی-تولیدی "اسپلاو" در شهر تول و همچنین طراح و تولید کننده سیستم رآکتیو آتشبار، این سیستم ها در جهان از لحاظ محبوبیت جایگاه دوم را و آنهم تنها پس از اسلحه خودکار "کالاشنیکوف" به خود اختصاص داده اند. این مطلب نیاز به اثبات ندارد و حوادث اخیر در خاور نزدیک نیز گواه این هستند.
اما حقیقتاً نمی بایست روسیه را مورد سرزنش قرار می دادند که این سیستم ها را به حزب الله عرضه کرده است. مسئله در این است که سیستم آتشبار "گراد" را در تمام جهان تولید می کنند و می فروشند و در بیشتر آنها حتی بدون مجوز روسیه، و در حدود 15 کشور نیز بعنوان محصولی تقلبی وجود دارد. حتی به ارتش شوروی نیز که تقریباً 10 سال در افغانستان بود، با سیستم "گراد" شلیک می کردند، در صورتی که در خود اتحاد جماهیر شوروی تولید آنها مدت بسیاری بود که متوقف شده بود. کارخانه "اشتامپ" در شهر تول نیز نیز که 5% از تولیدات آن را سماورهای مشهور و 95% آن را زمانی سیستم های آتشبار تشکیل می دادند، در سال های 80 قرن گذشته، تولید و صادرات "گراد" به کشورهای خارجی را متوقف کرده بود.
بدین ترتیب باید گفت که جهان جنگجو، مدت بسیاری است که بدون حضور ما هم از عهده کار بر می آید. هرچند محض حقیقت باید یادآور شد که "مدل پارتیزانی" این سلاح که مردم افغانستان و مجاهدین در این کشور توسط آن ارتش ما را مورد هدف قرار می دادند نیز در شهر تول "بنا به تصمیم کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی برای کمک به کشور برادرمان ویتنام که با متجاوز آمریکایی نبرد می کرد" ساخته شده بود و به دست آنان افتاده بود.
اما داستان ما درباره این زمان های دور دست نیست.
حال باید دید که تفاوت سیستم های آتشبار "اسمرچ" با مدل های قدیمی خود، یعنی سیستم های "گراد" و "اوراگان" و سیستم معروف آمریکایی MLRS چیست؟ در وهله اول، باید از برد و موثر بودن آن و نیز مساحت اصابت آن به نیروهای زنده و تجهیزات اشاره کرد. عملاً "اسمرچ" سلاحی با سطح کیفی جدیدی است که بطور چشمگیری از پیشنیان و همتاهای خارجی خود برتری دارد.
اگر "گراد" 20 کیلومتر را نشانه می رود و مساحتی 4 هکتاری را پوشش می دهد، "اوراگان" به ترتیب 35 و 29 و سیستم آمریکایی MLRS 30 و 33 را، باید گفت که برد شلیک "اسمرچ" 12 موشکی، برابر با 20-70 کیلومتر است و در برخی از مدل های تغییر یافته آن تا 100 کیلومتر و مساحتی برابر با 67 هکتار و یا 672 هزار متر مربع را مورد هدف قرار می دهد.
در موشک "اسمرچ" که وزن آن 800 کیلوگرم می باشد، 280 کیلوگرم را مهمات تشکیل می دهد (کارشناسان تایید می کنند که این نیز تناسبی منحصر بفرد است). در شاسی موشک 72 ذخیره مهماتی وجود دارد که وزن هر یک 2 کیلوگرم است.
دقت و شلیک رگباری "اسمرچ" در مقایسه با "گراد" و "اوراگان" دو- سه برابر افزایش داده شده است. برای آماده سازی آن به جنگ و هدفگیری تنها به سه دقیقه زمان نیاز است و برای شلیک کامل 38 ثانیه. این نیز زمانی منحصر بفرد است. تا دشمن کشف کند که از کدام طرف به مقر و تجهیزات نظامی او شلیک شده، چه کسی گردباد فلزی بر فراز سرش فرود آورده، دستگاه سرد خواهد شد.
مسلم است "اسمرچ" را که تنها در شهر تول نساختند. در ساخت این قویترین دستگاه آتشبار با کالیبر 300 میلیمتری، 20 سازمان همت گماشته اند.
طبق اطلاعاتی که من در دست دارم، "اسمرچ" در خارج از روسیه تنها به هند و کویت عرضه شده است. مجوز ساخت آن را نیز نه به کسی داده ایم و نه فروخته ایم. در مرزهای اسرائیل نیز وجود ندارد. اما اگر کسی ناگهان آن را کشف کند، باید بداند که مسکو هیچ ارتباطی بدین مسئله ندارد. این نیز همچون "گراد" در خاور نزدیک، تقلبی است.


راکت انداز 122 میلیمتری 40 لول 9k51 با نام گذاری ناتو با نام BM-21 گراد ( این سلاح را کاتیوشا نیز

می نامند ) یک راکت زمین به زمین غیر هدایت شونده پر آوازه و مشهور ساخت روسیه است. این سلاح

کارامد که برای اولین بار در سال 1964 عملیاتی شده است امروزه به طور گسترده در بیش از 50 کشور

جهان استفاده و همچنان تولید می شود. این سلاح با عملکرد خوب خود باعث توسعه نمونه های مشابه خود در

سراسر جهان شد. کاتیوشا را باید سلاحی مشابه توپ ولی با حجم آتش بسیار ، قدرت تخریب چند برابر ولی با

برد کمتر و دقت آتش کمتر دانست. کاتیوشا و سلاح های مشابه آن تعریف جدیدی از پشتیبانی نیروهای زمینی

در کنار توپخانه ارائه دادند.

لانچر راکت انداز این سلاح بر روی یک دستگاه خودروی دو محوره 6×6 Ural-375D سوار می باشد و

برای همین دارای تحرک بسیاری در هنگام جنگ می باشد. این سلاح را تنها می توان در هنگامی که کامیون

ایستاده است شلیک کرد و کابین راننده دارای صفحات محافظ برای محافظت در مقابل آتش خروجی راکت می

باشد. در صورت لزوم برای حفظ تعادل خودرو می توان از دو جک تثبیت کننده در هنگام آتش استفاده کرد.

سرعت حرکت کامیون در جاده حدود 75 کیلومتر در ساعت است. راکت برای روشن شدن خرج پروازش

نیاز به یک مولد برق دارد ، از این رو خودروی حامل دارای یک مولد برق است که با سیم به لانچر راکت ها

وصل می شود و می تواند در عرض6 ثانیه تمامی راکت ها را روشن کرده و در عرض 5 دقیقه دوباره

شارژ شود. این مولد برق می تواند تمامی راکت ها را یکجا روشن کند یا با فاصله 5/. ثانیه راکت ها را یکی

پس از دیگری روشن و شلیک کند. خدمه این سیستم 5 نفر می باشد و می توانند پس از شلیک در عرض 8

دقیقه دوباره لانچر را بارگیری و آماده شلیک کنند. راکت ها دارای بالچه های تاشو هستند که پس از شلیک و

خارج شدن از لوله باز می شوند و باعث تثبیت حرکت راکت می شوند.

برد این سلاح در مدل های مختلف ساخت کشورهای مختلف و با راکت های مختلف ، فرق می کند. مدل

استاندارد ساخت روسیه ، می تواند اهدافی از 375 متری تا 16 کیلومتری هدف قرار دهد. برخی نمونه های

دیگر این سلاح می توانند اهدافی تا 36 کیلومتری را نیز مورد هدف قرار دهند. گرچه می توان این راکت ها

را به صورت مستقیم به سمت هدف شلیک کرد ولی به طور معمول آن ها را به صورت بالستیک (منحنی)

شلیک می کنند. لانچر پرتاب که 9p132 نام دارد می تواند 40 راکت خود را در عرض 20 ثانیه شلیک

کند. لانچر قابلیت حرکت در پشت شاسی را دارد و می تواند در چپ تا 102 درجه ، راست 72 درجه و تا

55 درجه بالا یا پایین حرکت کند. همچنین راکت ها قادرند انواع سرجنگی های انفجاری ، خوشه ای ، ضد تانک و حتی شیمیایی را با خود حمل کنند.

بعد ها راکت انداز های مختلفی بر اساس طرح BM-21 ساخته شدند که دارای کالیبر بزرگتر و سرجنگی های

قوی تر بودند.سازنده این سلاح اسم دخترشو روی این سلاح گذاشته است.

نظامیان کشورمان نیز در زمان جنگ با عراق طعم تلخ این سلاح را که به طور گسترده توسط ارتش عراق به
کار می رفت را چشیدند. البته از همان ابتدای جنگ با به غنیمت گرفتن تعداد زیادی از این سلاح و سلاح های
خریده شده قبلی ، نیروهای ما نیز کم و بیش از این سلاح استفاده می کردند. با پایان جنگ تحمیلی متخصصان
صنایع دفاعی کشورمان نیز دست به توسعه نمونه بومی این سلاح زدند. امروزه تمامی اجزای کاتیوشا از
لانچر پرتاب گرفته تا راکت به روش مهندسی معکوس در ایران تولید می شود. طی چند سال گذشته وزارت
دفاع نمونه های دور برد تر و و قدرتمندتر این سلاح را توسعه داد که با نام فجر شناخنه می شود. راکت انداز
فجر3 با لانچر دوازده لول و برد 40 کیلومتر و فجر5 با لانچر 4 لول و برد 70 کیلومتر ، از جمله سلاح
هایی هستند که بر پایه کاتیوشا در ایران توسعه پیدا کرده و ساخته شده اند.

نوشته شده توسط sina

سایت

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[Pario]

یه نگاه بندازید . ظاهرا فیلم پرتاب شاتل هست در حدود 30 ثانیه

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید