خرید لپ تاپ استوک
ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
وقتی از نگاه گرم تو ابر چشمات می باره
زیباترین واژه افتاب است
که بر روی بوته مهربونی می شینه
اون موقعه هست که از تمام وجودت بارون افتابی می باره
لحظه ی عشق فرا می رسه
و برای افتاب و بارون،
بهار رو به ارمغان میاره
ای بارون تو ببار که تمومه یاران
دلشون می خواد با نسیم سحری
شاخه یی از گل یاس
بوته ایی از گل مریم
بغلی از گل سرخ
در میانه سبدی از پر طاوس سپید
پیشکش سازنند انان را به کسانی
که در این بزم به ما پیوستند
در محله ی آذربایجان تهران..حد فاصل خیابان خوش و سلسبیل ..
کوچه ی بسیار باریکی است به اسم کوچه ی آشتی کنان. ..
جایی در این دنیا هست...
یک کوچه ی بسیار بسیار باریک در یک محله ی قدیمی...
انقدر باریک که فقط برای عبور یک نفر جا هست.
یک سر این کوچه به خانه ی من می رسد و یک سرش به خانه ی تو
من از یک طرف وارد کوچه میشوم و تو از طرف دیگر
در کمرکش کوچه به هم می رسیم...
حالا مجبوریم به چشمهای هم نگاه کنیم..
حالا مجبوریم جلوی خنده مان را بگیریم..که نمیشود! و ناگهان میزنیم زیر خنده!
و بعد مجبوریم با هم حرف بزنیم...
حالا یکی از ما باید مسیر آن یکی را دنبال کند..
یا تو مسیری را که آمدی بر میگردی و من به دنبالت می آیم...
یا من باید مسیری را که آمده ام برگردم و تو مرا دنبال کنی
تا ته کوچه.....
یا تو مرا به دنیای خودت می بری...
یا من ترا به دنیای خودم می برم
تا ته دنیا.......
جایی در این دنیا هست...
یک کوچه ی بسیار بسیار باریک در یک محله ی قدیمی...
ندانم از من خسته جگر چه می خواهی!؟
دلـم به غمزه ربودی دگر چه می خواهی!؟
به هرزه، عمـــــــــــر من اندر سر هوای تو شد
جفا ز حد بگذشت، دخترک چه می خواهی!؟
ز دیده و سر من، آنچه اختیــــــــــــار تو است ...
به دیده! هر چه تو گویی! دگر چه می خواهی!؟
شنیده ام که تو را التماس، شعر سعدی ست!
تو کان شـــهد و نباتی، شِکر چه می خواهی!؟
به عمری از رخ خـــوب تو برده ام نظــــــری
کنون غرامت آن یک نظر چه می خواهی!؟
دریـــــــــــغ نیست ز تو هر چه هست "بعدی" را
"وی" آن کند که تو گویی، دگر چه می خواهی!؟
شعر با اندکی(!؟) تخلیص و تصرف از "سعدی"
همه مردم
نام دلدارشان را بر درخت حک می کنند
عزیزم!…
پس چرا من نام تو را
بر استخوانم حک نکنم؟…
کلمات
در ذهن من رسوب می کنند
تا من روزی شاعر باشم و …
از تو بگویم
که بعد از تو
هیچ آتشی
دلم را روشن نکرد
ما در خواب
همدیگر را دیدیم
ما خواب های همدیگر را دیدیم
یکی از ما وجود ندارد
یا تو
یا من
و این بیداری کاملا مشکوک است
بیا به خواب هایمان برگردیم
به سرزمین ماه و قصه
من در شعر خود
قدمی از شادی و غم
فراتر نگذاشته ام
شادی و غمی
که مرا
به تو
می رساند
از روزهای رفته نگو
از روزهای مانده بگو
با چند ماه خداحافظی کنم
به چند خورشید سلام
تا بیایی…
چشم انتظارت مرده
به کی بگم که دوریت خواب شبامو برده
همین روزاست بهت بگن چشم انتظارت مرده
به کی بگم که عشقت حسابی داغونم کرد
حسرت با تو بودن خسته و حیرونم کرد
کی باورش می شد من خون ابه گریه کردم
عمر و جوونی هامو به جاده هدیه کردم
گلای یاس و مریم شاهد این شعارند
می خوام که زندگی کنم اگه اونا بذارند...
ماجرای دو تا گل سرخ
گل سرخ قصمون با شبنم رو گونه هاش
دوباره دل داده بود به دست عاشقونه هاش
خونه ي اون حالا توي گلدون سفالي بود
جاي يارش چقدر تو اين غريبي خالي بود
يادش افتاد كه يه روز يه باغبون دو بوته داشت
يه بهار اون دوتا رو كنار هم تو باغچه كاشت
با نوازشاي خورشيد طلا قد كشيدن
قصه شون شروع شد و همش به هم ميخنديدن
شبنماي اشكشون از سر شوق و ساده بود
عكس ديوونگيشون، تو قلب هم افتاده بود
روزاي غنچگيشون چقد قشنگ و خوش گذشت
حيف لحظه هايي كه چكيد و مرد و برنگشت
گلاي قصه ي ما، اهالي شهر بهار
نبودن آشنا با بازي تلخ روزگار
فك مي كردن هميشه مال همن تا دم مرگ
بميرن، با هم مي ميرن از غم باد و تگرگ
يه روز اما يه غريبه اومد و آروم و ترد
يكي از عاشقاي قصه ي ما رو چيد و برد
اون يكي قصه ي اين رفتن و باور نميكرد
تا كه بعدش چيده شد با دستاي سرد يه مرد
گلاي قصه ي ما، عاشقاي رنگ حرير
هر كدوم يه جاي دنيا بودن و هر دو اسير
هيچكي از عاقبت اون يك با خبر نبود
چي ميشد اگه تو دنيا، قصه ي سفر نبود
قصه ي گلاي ما حكايت عاشقياس
مال ياسا، پونه ها، اطلسيا، رازقياس
كه فقط تو كار دنيا، دل سپردن بلدن
بدون اينكه بدونن، خيليا خيلي بدن
يكيشون حالا تو گلدون سفال، خيلي عزيز
اون يكي برده شده واسه عيادت مريض
چقدر به فكر هم، اما چقدر دربه درن
اونا ديگه تا ابد از حال هم، بي خبرن
روزگار تو دنياي ما قربوني زياد داره
اين بلاها رو سر خيلي كسا در مياره
بازياش هميشه يك عالمه بازنده داره
توي هر محكمه كلي برگ و پرونده داره
اين يه قانون شده كه چه تو زمستون، چه بهار
نميشه زخمي نشد از بازياي روزگار
اگه دست روزگار گلاي ما رو نمي چيد
حالا قصه با وصالشون به آخر مي رسيد
ولي روزگار ما هميشه عادتش اينه
خوبا رو كنار هم مياره، بعدم ميچينه
كاش دلايي كه هنوزم مي طپن واسه بهار
در امون بمونن از بازيه تلخ روزگار
مريم حيدر زاده - "ديگه ميزارمت كنار"
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول
