اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[MaaRyaaMi]

وقت رفتن نمی خوام ببینمت
می دونم ببینمت کم می یارم
اگه یک لحظه فقط نگام کنی
دلمو پشت سرم جا می زارم
اگه خون سرد نگام به دل نگیر
دل تو یه روز ازم خسته می شه
اگه اسم رو فقط صدا کنی
راه رفتن واسه من بسته می شه
وقت رفتن نباید گریه کنی
این جوری دلم برات تنگ نمی شه
می دونم هر جای دنیا که باشم
تو دلم عشق تو کم رنگ نمی شه
اگه خون سرد نگام به دل نگیر
دل تو یه روز ازم خسته می شه
اگه اسمم رو فقط صدا کنی
راه رفتن واسه من بسته می شه

[MaaRyaaMi]

ردپایی از امید نمی یابم
نمی یابم
حال و روز ما روزمرگیست
روزهای پر از زجر
پر از غم
حنجره فریاد نمی زند
حنجره با واژه امید بیگانه است
دوستی از دور می گفت :
برای شکستن حصار روزمرگی عاشق شو !
برایش از نصرت خواندم :
(قرار داد کثیفی ست عشق
آری ... عشق
چگونه باورمان شد که عشق درمان است . )
دوست جوابی نداد و خاموش شد .
یادها می روند...
خاطره ها پاک می شوند ...
من فراموش می شوم...
در زیر سا یه های سرد چرکین آدمکان له می شوم .
ردپایی از آرزو نمی یابم
نمی یابم
آرزو در من مرده است
در شبی که پر بود از کابوس
کابوس تلخ زندگی کردن
کابوس سخت نفس کشیدن
نگاهم بر آرزو خاموش شد .
زندگی در مقابل مرگ
مرگ در مقابل زندگی
این دو جمله سالهاست که در مغزم ویراژ میرود
در میان کابوس های تلخ نفس کشیدن
زمزمه شباهنگام من
مرگ بود ...
من خسته می شوم هر ساعت از زندگی
تشنه می شوم هر دقیقه به مرگ .

[دل تنگم]

ز سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم

خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام، هرچند بی مهری کنی می ایستم

تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی ست
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم

چون شکست آیینه حیرت صد برابر می شود
بی سبب در خود شکستم تا ببینم کیستم

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست

کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم

[دل تنگم]

سر می کشم در آینه حیرانم از خودم
بر من چه رفته است که پنهانم از خودم؟

خود را مرور می کنم و فکر می کنم
من جز حدیث رنج چه می دانم از خودم

عمریست هرچه می کشم از خویش می کشم
باید دوباره روی بگردانم از خودم

آن رهبرم که گرچه همه رهروم شدند
بر گشته در هوای تو ایمانم از خودم

باید دگر به خویش بگویم که عاشقم
تا کی همیشه چهره بپوشانم از خودم

از تن به تیغ عشق سرم را جدا نما
تا چهره ای دوباره برویانم از خودم

هر روز می روم سر آن کوچه ی قدیم
آنقدر پر شتاب که که می مانم از خودم

شاید دگر نبینیم اما برای توست
این آخرین ترانه که می خوانم از خودم

امشب چگونه از تو بگویم، چگونه آه...
چیزی ندارم از تو پشیمانم از خودم

[دل تنگم]

[سرفه] به روی پیرهنت چند لخته خون
[سرفه] کنار شیشه ی داروی واژگون

[سرفه] تو پشت کرده به یک پوست – استخوان
و لخته های سرخ فقط می دهی برون

بیرون چقدر خنده به هم هدیه می کنند
اما تو و اتاق و قرنطینه ی درون

تو بی دلیل عاشق یک پنجره شدی
در یک کدام کوچه بدون چرا و چون

آن جا کمی شکستی و آن وقت بود که
تو مبتلا شدی به فراوانی جنون:

اشیاء چند بُعدی بد شکل و دوزخی
در یک اتاق ریخته از سقف از ستون

می ترسی از گذشت زمان توی ساعتت
رفت آمد سه عقرب بد شکل بد شگون

پشتت هنوز پنجره ای رو به هیچ سمت
در فکر جفت پر زده ی خود ، و تا کنون -

- هی دل شکسته سوی تو پر می زند ، ولی
تو تا همیشه گم شده در چند لخته خون

[سرفه] هنوز بوی تعفن نمی دهی
برخیزازین نشستن یکجا، ازین سکون

قالب تهی نکن که کسی در اتاق توست
آن جا کنار شیشه ی داروی واژگون

[magmagf]

مرغ عشقی که در میان قفس

برایم آوردی

آواز نمی خواند

مگر غروب و چه تلخ…

[magmagf]

خوشبختی
در نقوش ته فنجان بود.!!!
طرح های سیاه و در هم
که با اندک بهایی
فالگیر محله به من فروخت.

اگر هست،!!!
چرا من احساسش نمیکنم؟

[magmagf]

آخرین پرنده را تشیع می کنند


تابوت کوچکی بر دوش نهاده اند

دعا می خوانند

پیراهن سیاهم را می پوشم

پنجره را باز می کنم

انگشت به آسمان می برم و

فاتحه می خوانم

[magmagf]

درخت می شوم تو پاییزی

کشتی می شوم تو بینهایت طوفان ها

تفنگ را بردار و حرفت را راحت بزن!

[magmagf]

اینجا همه هر لحظه می پرسند:

-"حالت چطور است؟"



اما کسی یک بار از من نپرسید:

-"بالت...