چه زمانی توی زندگی از ته دل گریه کردی؟

[shahin7580]

چند با ر اتفاق افتاده:

اخرین بار یه سال پیش فوت یکی از دوستام بود که تو تصادف فوت کرد.
دو سه بار هم وقتی دلم می گرفت می رفتم کوه و خوب گریه می کردم.این گریه ها نقطه عطفی شد تو زندگیم

یکیش هم زمانی بود که معشوقه ام بعداز چندماه که ازدواج کرده بود باهام تماس گرفت.خیلی ناراحت شدم از این که میدیم مثل زن هایی شده که به شوهرش خیانت میکنه و ... .

[miss_ava7]

راستش من برعکس اکثر دخترها اهل گریه نیستم و واکنش دیفالتم ساکت شدن و توی خودم بودنه.
با وجود اتقاقهای بدی که برام تا به حال افتاده می تونم بگم اولین و آخرین باری که از ته دل گریه کردم به خاطر فوت دختر عموم بود.
ما دو تا هم سن بودیم و مثل خواهر صمیمی، هر جا بودیم کنار هم می نشستیم و هر روز بهم زنگ میزدیم طوری که توی فامیل سر این مساله زبونزد بودیم.
23 ساله بودیم که توی راه دانشگاه تصادف کرد و همونجا کنار ماشین تموم کرد..
بدترین و گیج کننده ترین اتفاق عمرم بود.. تا یک سال هر شب از دلتنگی گریه می کردم و خیلی شبها نفسم می گرفت .. خیلی سوال توی ذهنم بود و نمی تونستم بخوابم..
3-4 سال از فوتش میگذره و منم به زندگی عادی م برگشتم اما این قضیه کاملا تصوراتم رو از مرگ و شیوه زندگی کردن توی این دنیا عوض کرد و
همون طوری که میگن: what doesn't kill you makes you stronger

[banii]

همین امروز صبح ساعت 5

باز دوباره کابوس ... از خواب پریدن و فریاد و بعدشم بغض و هق هق ...

3 4 ساله که وضعم همینه... با قرص زنده ام...

لعنتی ... چی کار کردی با من زنده گی ؟! چرا این زخم مث خوره افتاده توی جونم ؟!

[clau]

خیلی پیش اومده سر فوت پدرم سال 78

وقتی دلم میگیره و اهنگهای حضرت داریوش گوش میکنم

دیگه گریه کردن تو کشوری که از 12 ماه سال 13ماهش عزا و ماتم دارن چیز عادی به نظر میرسه

[Mehrshad-msv]

4 سال بعد فوت مادرم یه شب خیلی تنها شدم و کمبودش رو حس کردم که تا صبح گریه کردم.

خدا رحمتش کنه

بعد سکته مغزی مادرم البته ایشون خداروشکر در قید حیاتند...

[Mehrshad-msv]

یه دوره تو زندگیم داشتم که کارم در حد تخصصم نبود به عبارتی .. کار یک بیسواد رو میکردم . شبها که خسته خونه میرسیدم زودی میخوابیدم تا صبح زود برم سرکار قبل خواب هنزفری میذاشتم و دکلمه های غمناک خسرو شکیبایی رو گوش میکردمو ذار ذار ..طوری که بالشم خیسِ خیس میشد ..... ولی دورانی بود که یادش میوفتم حس خوبی بهم دست میده غم شیرینی داشت.

آره خیلی بده تا صبح خیسش کنی... اصلا یه وضع ناجوریه...

[Mehrshad-msv]

همین امروز صبح ساعت 5

باز دوباره کابوس ... از خواب پریدن و فریاد و بعدشم بغض و هق هق ...

3 4 ساله که وضعم همینه... با قرص زنده ام...

لعنتی ... چی کار کردی با من زنده گی ؟! چرا این زخم مث خوره افتاده توی جونم ؟!

داش یه سر به روانشناس بزن نه روانپزشک. قرصی نشی یه وقت البته فکر کنم یک دیر گفتم!

حمله های پنیکه منم داشتم خیلی فجیعی عامل اصلیش هم پرورش پوچی و نیستی در ضمیر ناخوداگاهته سعی کن عادتو عوض کنی. تغییای بزرگو تو زندگیت را بده... نترس پرواز کن فوقش می خوری زمین ولی حداقل می دونی تا حداکثر توانت زوررو زدی حالا مهم نیست چه مشکلت. ولی ...

[Mehrshad-msv]

راستش من برعکس اکثر دخترها اهل گریه نیستم و واکنش دیفالتم ساکت شدن و توی خودم بودنه.
با وجود اتقاقهای بدی که برام تا به حال افتاده می تونم بگم اولین و آخرین باری که از ته دل گریه کردم به خاطر فوت دختر عموم بود.
ما دو تا هم سن بودیم و مثل خواهر صمیمی، هر جا بودیم کنار هم می نشستیم و هر روز بهم زنگ میزدیم طوری که توی فامیل سر این مساله زبونزد بودیم.
23 ساله بودیم که توی راه دانشگاه تصادف کرد و همونجا کنار ماشین تموم کرد..
بدترین و گیج کننده ترین اتفاق عمرم بود.. تا یک سال هر شب از دلتنگی گریه می کردم و خیلی شبها نفسم می گرفت .. خیلی سوال توی ذهنم بود و نمی تونستم بخوابم..
3-4 سال از فوتش میگذره و منم به زندگی عادی م برگشتم اما این قضیه کاملا تصوراتم رو از مرگ و شیوه زندگی کردن توی این دنیا عوض کرد و
همون طوری که میگن: what doesn't kill you makes you stronger

البته سخته. اینقدر درگیر زندگی می شیم که یادمون می ره که اومدیم تا بریم زمانی نداره رفتن همونطور که زمانی نداره اومدن.
راستی اون جمله اخر اصلا جالب نیست و به نظر معنیش سنگدل شدنه نه قوی تر شدن پس اگرم گفتید اینجوری بگید:

what doesn't kill you makes you HARDER!

[miss_ava7]

البته سخته. اینقدر درگیر زندگی می شیم که یادمون می ره که اومدیم تا بریم زمانی نداره رفتن همونطور که زمانی نداره اومدن.
راستی اون جمله اخر اصلا جالب نیست و به نظر معنیش سنگدل شدنه نه قوی تر شدن پس اگرم گفتید اینجوری بگید:

what doesn't kill you makes you HARDER!

این جمله از من نیست. به نیچه نسبت دادنش و هنوزم توی آهنگها و صحبت روزمره ازش استفاده میشه و اتفاقا بار معنایی مثبت داره؛ یعنی که وقتی یه اتفاق بدی برات میفته و در نهایت ازش جون سالم به در ببری و بتونی اون روزهای سخت رو رد کنی و نشکنی، در واقع آدم قوی تر و پخته تری میشی و اون اتفاق در کنار ضربه ای که بهت میزنه تو رو رشد میده و ازت یه آدم محکم تر میسازه نه که سنگدلت کنه..

[Mehrshad-msv]

این جمله از من نیست. به نیچه نسبت دادنش و هنوزم توی آهنگها و صحبت روزمره ازش استفاده میشه و اتفاقا بار معنایی مثبت داره؛ یعنی که وقتی یه اتفاق بدی برات میفته و در نهایت ازش جون سالم به در ببری و بتونی اون روزهای سخت رو رد کنی و نشکنی، در واقع آدم قوی تر و پخته تری میشی و اون اتفاق در کنار ضربه ای که بهت میزنه تو رو رشد میده و ازت یه آدم محکم تر میسازه نه که سنگدلت کنه..

آدمای محم همیشه سنگدلن.. چون خودخواهند! دوست خوبم کلا با فلسفه کلامی و اخلاقیش مشکل دارم که اونم شخصیه!زیبا باش اما نشکستنی... دریا باش اما جاری...سیل باش اما بساز. عزیزمی! شکلکش نبود شرمنده!