دست نوشته های narmine

[narmine]

نشسته ای و نگاه می کنی و خط می کشی ...
مثل معلمی که دیکته تصحیح می کند ، تو هم هی خط میزنی
خسته نشدی از بس مرا از دریچه چشمانت خط زدی ؟!
قسم به پروردگار
کافیست یکبار پلک بزنی ، همه خط ها پاک می شوند...
پس لطفا پلک بزن

**

راستی دوستان ، به احترام اولین پست این تایپیک فقط نوشته های خودمون رو ارسال کنیم .
سپاس

[narmine]

امروز خط خطی تر از آنم که نگاه کردن به تصویر ِ معصومانه ات صبوری ام دهد !
اصلا امروز نمی خواهم کسی دلداری ام دهد ، دلم می خواهد همین طور هوای حوصله ام ابری که سهل است ، طوفانی باشد !
ای ساده ! ای صبور !
من تا کی باید آینه ی بی صبوری ِ هوای تو باشم ؟
گاهی انگار قوه ی ادراکم را از دست می دهم . باید به من حق بدهی که " خیانت " برایم قابل درک نباشد .
ساده هستم یا نیستم ؟! نه نیستم اما خودم را به سادگی می زنم ، به اینکه حتی استشمام هوای مسموم ِ خیانت حالم را بد نمی کند ؛ اما در تنهایی خودم عق می زنم حتی یاداوری اش را!

* فکر می کند من نفهمیده ام که اعتماد مرا برباد داده است اما اگر اینجا بال پروانه از وزش باد بلرزد ، آنجا او را طوفان خواهد برد ! هرچند که کوتاه فکرتر از این است که معنی ِ سخنان ِ مرا درک کند !

*' حرف که نه ، نوشته را که می خوانم به عمق حرف هایت پی میبرم ! به وقاحت بعضی ایمان می آورم ، به اینکه یک انسان تا چه حدّ می تواند بدبخت و پست باشد! حالا می فهمم ...

*" دور بایست ! نزدیک نیا ، نزدیک که می شوی تمام اطرافم پر می شود از ... !
نزدیک که می شوی ملک مرا تنها می گذارد ، انگار خدا شرط کرده یا تو ، یا ملک ! شعر یادم می رود ، کلمه یادم می رود ، عشق یادم می رود ، نه یادم نمی رود اما هوای اطرافم چنان مسموم می شود که نفس ات را کم می آورم برای کشیدن !
همین دلتنگی را بیشتر دوست دارم تا نفس تنگی !

خسته نشدم ؛ نمی شوم ، دنیا پر از آرزوهای کوچک و بزرگی است که هنوز از دل من عبور نکرده اند ، دل ِ من هم ، یه روزی ، یه جایی درگیر ِ آرزوی برباد نرفته ای خواهد شد !
اما هیچ وقت تا به این پایه خط خطی نبوده ام !

[narmine]

هر چقدر سعی می کنم به ادرست پست کنم نمی شود! نمی دانم چرا ...؟
انگار به همین نشانی ها عادت کرده ام ، به همین نزدیک ِ دور بودن .
عزیز دلکم می گذرد اما خوش نه !
بی دستهای تو ، تن تب کرده از غمم گرم نمی شود !
دلم برایت تنگ که اندازه چشم های مورچه می شود !:43:
بخند ...

[narmine]

کم کم
انگار کم می شود
حروف ِ روزگارم...

پیش ترها از نامم " نرم " بودم

این روزها انگار " مین " شده ام
پا که بر حوصله ام بگذارند
منفجر می شوم !

نرمین
آبان 89

[narmine]

.
انیس می آید ، مدتهاست ندیدمش ... برای گلایه ی سیاه چشم های مرطوب توست یا برای یاداوری روزهای گذشته ؟!
همه را به محکمه کشاند ...

- ای ساده ها ! کی یاد میگیرید سادگی نکنید ؟! آدمی که در فرهنگ لغاتش خیانت ، دروغ ، ریا و حتی در خط خطی هایش بدوبیراه ندارد را چه به حضور ؟! خواب برای شما بهتر از بیداریست
- ای .... !!!! شما چطور می توانید اینهمه ....! .... ! .... ! ؟

دیگر انیس حرف نزد، خودش هم جزو گروه سادگان روزگار بود ! نتوانست حرفی بزند ؛ که مبادا ترک بردارد دلی یا آزرده شود همدلی ...

سکوت کرد و سکوتش گویاتر شد از هر کلمه ای ... قطره ای سرازیر شد از گوشه چشمان ِ غمگینش :
ای ساده ها ! یادتان باشد در دستانتان فنجانی است که از آن ِ دیگریست؛ مباد روزی که فنجان دیگران در دست شما بشکند که روزگار فنجانی از آن ِ شما را خواهد شکست و دلتان زخمه خواهد شد! و سادگان را چه به حضور؟!

محو شد انیس ، براستی سادگان را چه به بودن ؟!

[narmine]

دیر ...
خیلی دیر ..
دیگر خیلی دیر شده است ...
زمان تو را از من ربود یا شاید من پیر شده ام!
باد می آید ...
باد ... آمد و با خود برد ، رویاهایم را که خیلی وقت است برده ...
حالا خودم را می برد ...

[narmine]

دل ...
... دل .. دل ..
...
از بس مرا گوشه ی دل دلت نشاندی
که
ندیدی اشکی که از گوشه ی چشمت سُر خورد
و
ذره هایش بر خاک پخش شد
من بودم ...

نگاه کن مرا
بر زمین گِل شدم !

[narmine]

- گسسته باد تسبیحی که در تسلسل ِ " آمدن ، نیامدن " ؛ حکم به نیامدنت دهد -

تلنگر میزند به احساسم بعضی حرفها ... انگار کسی از درون ِ من سخن می گوید .
می آیم کنار پنجره ، دیوارها بلند شده اند ، حتی از پنجره های خانه پدری هم جایی را نمی شود دید ! جز سوز ِ سردی که از شکاف ها به درون رسوخ می کند . سرما به دست هایم ، پاهایم ... هجوم می برد ، بدم می آید از سرما ...
همه چیز مثل زندگی ام شده ، مثل نگاهم ... دیوارها بلند شده اند؛ دنیا پشت چشمان ِ من متوقف شده ، آخرین تصویر ِ نگاهم ... " تو " شده ! با همان دلگرمی های همیشگی ... فقط نمی دانم این سرما از کجا به درونم هجوم میبرد ...؟!
حبس شده پشت ِ همین دیوارها ، هنوز به تیک تاک ِ ساعت دل سپرده ام ...
چمدان ِ سفرم را تازگی ها باز کردم ، دلم پوسید از بس پشت در گذاشتی مرا ، دیدم نمی شود من ....
حالا درها را باز گذاشته ام ، چشم انتظار که شاید ...
تا کی از در آیی به آشیانه ی من ؟

[narmine]

عاقبت شورش کردم ،
سکوت را شکستم و فریاد شدم
اگر معجزه آینه گیرا باشد ، فریاد می شوی تو هم
به زودی

به خانه سر میزنم ، ماهی ها یادت رفته ...
پنج ماهی ِ کوچک چشم به راهند و من هم ..
اما
تو یادت رفته ...
خیلی چیزها ، خیلی حرفها
خط خطی شان کردی خاطراتم را
مدادی نیست انگار
که با هیچ پاک کنی پاک نمی شود
انگار
روی اسمم مرکب ریخته ای
دوات ...

[narmine]

هیچ زمانی تا این حد تنها نبوده ام
از کنار دیوار هم که میگذرم
حتی سایه هم ندارم!

پاییز ِ دلگیریست
باران نمی بارد
تو نیستی
و
من غمگین زیر برگریزانِ خزان

ایستاده مُردم
از تو مُردم
از نبودنت ...

گفتند : کم آورده ای !
فریاد شدم : آری ... کم ... آوردم ؛ اما ... او را ....

بخند ... لطفا بخند
وقتی تو نباشی ، بگذار دنیا هم نباشد
تمام پرده ها را کشیده ام ، کلون تمام درها را انداختم
تمام شد
خانه نشین کردم خودم را
بی تو ... تمام ِ دنیا ، تمام !