مسابقه شعر متناسب با عکس

[nafas]

نشسته ام
رو به نقشه ی جغرافيا
و تمام مسیرهایی را که
به نگاهت ختم میشوند
علامت میزنم
هیچ راهی هموار نیست

فرقی نمیکند
هر جای دنیا که باشی
خودم هم که نباشم
دلم که پیش توست همیشه!!! ...

[dourtarin]

مرا با این بالش و این دو تا ملافه و این سه تا شکلات
روی میزت راه می د‌هی؟
می‌شود وقتی می‌نویسی
دست چپت توی دست من باشد؟
اگر خوابم برد
موقع رفتن
جا نگذاری مرا روی میز !
از دلتنگیت می‌میرم
وقتی نيستی
می‌خواهم بدانم چی پوشيده‌ای
و هزار چيز ديگر
تو بگو
چطور به خودم و خدا
کلافه بپیچم
تا بيایی؟
خنده‌های تو
کودکی‌ام را به من می‌بخشد
و آغوش تو
آرامشی بهشتی
و دست‌های تو
اعتمادی که به انسان دارم
...
چقدر از نداشتنت می‌ترسم ...

عباس معروفی

[attractive_girl]

شمردن بلد نيستم

دوست داشتن بلدم

وگاهي شده

يكي را دوبار دوست داشته باشم

دو نفر را يك جا

چه كار ميشود كرد؟

دوست داشتن بلدم

شمردن بلد نيستم......

[4MaRyAm]

اسامی برندگان :

.:: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] / # [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


دوستان برندگان به این نکته توجه داشته باشند :

- فرد برنده پس از ارایه توضیحاتی پیرامون انتخاب شعر و عکس مسابقه ، عکس مسابقه بعدی را انتخاب خواهد کرد .

سلام دوستان
ابتدا تشکر می کنم از تیم داوری که به شعر بنده رای دادن
+
من با دیدن عکس فقط یاد دوران مدرسه (مخصوصا ابتدایی) افتادم، یاد رقابت های ساده و قشنگی که تو کلاس داشتیم ( اون دختر بچه که دستشو برده بالا و داره عقب کلاسو نگاه میکنه ). واسه همین رفتم دنبال این شعر، وقتی پیداش کردم دیدم توش از نقشه جغرافیا هم صحبت کرده، و مصراع هایی که بیشتر مرتبط بود رو با رنگ بنفش مشخص کردم.






+
عکس مورد نظر من:

[attractive_girl]

دلم ميخواست دنيا رنگ ديگر بود
خدا با بنده هايش مهربان تر بود
ازين بيچاره مردم ياد مي فرمود

دلم ميخواست دنيا خانه مهر و محبت بود
دلم ميخواست مردم در همه احوال با هم آشتي بودند

دلم ميخواست دست مرگ را از دامن اميد ما کوتاه مي کردند
در اين دنياي بي آغاز و بي پايان
در اين صحرا که جز گرد و غبار از ما نميماند
خدا زين تلخکامي هاي بي هنگام بس ميکرد

نمي گويم پرستوي زمان را در قفس ميکرد
نمي گويم به هر کس عيش و نوش رايگان مي داد
همين ده روز هستي را امان مي داد
دلش را ناله تلخ سيه روزان تکان ميداد


مگو اين ‌آرزو خام است
مگو روح بشر همواره سرگردان و ناکام است

اگر اين کهکشان از هم نمي پاشد
وگر اين آسمان در هم نميريزد
بيا تا ما فلک را سقف بشکافيم و طرحي نو در اندازيم
به شادي گل برافشانيم و مي در ساغر اندازيم

[Puneh.A]

پدرم !!

سمبل زحمت و رنج

تو ترنم تبرک معرفتی در کویر زندگیم

رویش سبز آگاهی هستی در سنگلاخ ندانستن ها

عینیت یافتن انسانیت متعالی هستی در نی نی چشمان کودک دیروز

من

ایثار را

در دستان سبز تو رویت کردم

و مهربانی و عشق را

از چشمان تو آموختم

[Amir..H]

آسمان کبود


بهارم دخترم از خواب برخیز

شکر خندی بزن شوری برانگیز

گل اقبال من ای غنچه ناز

بهار آمد تو هم با او بیامیز

بهارم دخترم آغوش وا کن

که از هر

گوشه گل آغوش وا کرد

زمستان ملال انگیز بگذشت

بهاران خنده بر لب آشنا کرد

بهارم دخترم صحرا هیاهوست

چمن زیر پر و بال پرستوست

کبود آسمان همرنگ دریاست

کبود چشم تو زیبا تر از اوست

بهارم دخترم نو روز آمد

تبسم بر رخ مردم کند گل

تماشا کن تبسم های او را

تبسم کن که خود را گم کند گل

بهارم دخترم دست طبیعت

اگر از ابرها گوهر ببارد

وگر از هر گلش جوشد بهاری

بهاری از تو زیبا تر نیارد

بهارم دخترم چون خنده صبح

امیدی می دمد در خنده تو

به چشم خویشتن می بینم از دور

بهار دلکش آینده تو


فریدون مشیری

[vahidhgh]

کودکی دخترکی موقع خواب
سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید
پدر عشق چیست ؟
پدر از سر بی میلی گفت
بوسه گرم تو بر گونه من
دخترک خنده کنان گفت
اگر عشق بوسه من بود
تمام بوسه هایم تقدیم تو باد...

[M3HRD@D]

پدرم

باز می شود تو را بهانه کرد

بهانه نفس تویی

تویی که سرشاراز طراوت مریم هایی هستی که بوی عشق میدهند

پدرم

باز می شود به تو اشاره کرد

تویی که تکرار عشق در نبض زمانی

شباهت تو با ماه آسمان اینست

هر دو از آسمان هر دو مهربان و هر دو چون دریا بیکران........

پدرم

چشمهء پاکترین آب خداست....

(شایان نجاتی)

[Lady parisa]

شب بودوماه واختر و شمع ومن وخیال
خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود

در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت
رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود

درعالم خیال به چشم آمدم پدر
کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود

موی سیاه او شده بود اندکی سپید
گویی سپیده از افق شب دمیده بود

یاد آمدم که در دل شبها هزار بار
دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او
کی لذت وصال بدین حد رسیده بود

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا
اشکی به روی گونه زردم چکیده بود