من و مشکل خجالتی بودنم در جمع!!!!

[zeynal]

سلام وقت بخیر
عرض شود حضور دوست گلم که بهترین و جامعترین راه حل شما در درجه اول اینه که باید خودت بخوای !
یعنی چی؟ الان بهت میگم:
بایدخودت رو باور کنی،‌قابلیتها و تواناییهای خودت رو در خودت پیدا کنی و بتونی به دیگران بفهمونی که تو هم میتونی مثل اونا باشی و حتی در برخی موارد از اونها هم بهتر باشی.
بهترین مکان و محلی که میتونی از اونجا شروع کنی خانوادت هست، اعضای خانه بهترین کسانی هستند که میتونی جلوشون حرف بزنی خودت رو بشناسونی و با توجه باینکه با جمع خانواده راحت تری میتونی خیلی آسون حرفهات رو بزنی و عملکردت رو نشون بدی بعدش محیط تحصیلت. پیش دوستانت و از همه مهتر دوستان صمیمی و یار غارت!
بنابر این تا خودت رو نشناسی و باور نکنی نمیتونی در جمع و جامعه ابراز وجود کنی
یادت نره تا وقتی خودت نخوای کسی نمیتونه کمکت کنه بنابر این اولین کاری که میتونی بکنی اینه که با خودت خلوت کنی و ببینی نکات مثبت و منفی اخلاقت چیه ؟ مثلا کجاها از دیگران سر تری یا کجاها از دیگران عقب تری و وقتی این نقاط مثبت و منفی رو در خودت پیدا کردی در مورد مثبتها سعی کنی اونها رو تقویت کنی و منفیها رو یواش یواش از دور خارج کنی! مطمئن باش که همه با تو همراه هستند و کمکت میکنند، و بهیچ وجه اگه در موردی نتیجه دلخواهت رو نگرفتی دلسرد نشی که دلسردی و نا امیدی اولین قدم در راه شکست تو میتونه باشه.
بنابر این خودت رو بشناس و به قابلیتها و تواناییهات اعتماد کن

زنده باشی و برقرار
یاعلی



.

[s_paliz]

منم نوجوون بودم همینطور بودم...ولی الان دیگه معمولی هستم.... اگر سن شما پایینه ممکنه در آینده برطرف بشه...

یه پیشنهاد: توی خیابون یا هرجای دیگه آواز بخونید یا زمزمه کنید.. کتاب رو با صدای بلند بخونید.. تفریح کنید.. از زندگی لذت ببرید.

[Dr.FANOOS]

قبل از همه چیز از همه ی دوستان بابت راهنمایی های دلسوزانه شون ممنون.

سلام ...
منم به شدت مشکل همین دوستمون رو دارم . و کشف کردم که بیشتر به خاطر نداشتن اعتماد به نفس هستش .

اصلا دوست ندارم کانون توجه دیگران باشم .
کافیه وقتی دارم صحبتم میکنم 3-4 نفر نگاهم کنن اون موقع دیگه میپوکم و دیگه نمیتونم صحبت کنم !
من بیشتر وقتی که وارد دانشگاه این موضوع برام حاد شد و وقتی که استاد میگه بیا کنفرانس بده ! ( کنفرانس ندادن = افتادن درس ) .

ممنون .

شما دقیقا حرف دل من رو زدید.
توی خیلی از کلاس ها مخصوصا کلاس هایی که به شکل مباحثه ای هست(مثل اقتصاد) مطمئن هستم که از خیلیا اطلاعاتم بالاتر هست.
بعد کسایی صحبت می کنند که واقعا چیزی از اون مطلب سرشون نشده.در خیلی از کلاس ها همینطوره. و من که مطمئن هستم مطلع تر در این زمینه هستم سکوت می کنم. چرا؟
چون اعتماد به نفس ندارم چون خوشم نمی یاد یه دفعه همزمان چند نفر بهم نگاه کنند.یا مثلا برام مهمه که راجع به من چی فکر می کنند.می ترسم بد قضاوت کنند بعد با خودم می گم به دردسرش نمی ارزه...پس بهتره ساکت باشم!!!

[davy jones]

سلام.

یه پیشنهاد توپ برای خلاص شدن از این وضعیت بهت میدم فقط قول بده که عملیش کنی:

زنگ موبایلت رو بذار آهنگ مدرسه ی موشها و ولومش رو هم بذار رو آخرین حدش تا وقتی زنگ میخوره همه برگردن و بهت نگاه کنن. بعد از یه مدت خودت میبینی که خجالتت برطرف شده

[bushido]

یک سوال یکی یدونه نیستی ؟

[mohsen_gh1991]

میتونی تو خیابون که راه میری هی از این و اون سوال بپرسی مثلا آدرس جایی یا ساعت بپرسی... بعد کم کم سوالای سخت تر بپرسی که جواباش طولانی تره و وقت بیشتری برای صحبت کردن میخواد اینجوری یه ذره درست میشی.

[Dr.FANOOS]

یک سوال یکی یدونه نیستی ؟

نه
ولی فرزند ارشد خانواده هستم دو تا داداش کوچیکتر از خودم دارم...<=====(همین دو تا هستن)

[Antonio Andolini]

منم یه مدت این جوری بودم ولی خوب شدم و الان دوباره تا حدودی برگشتم به حالت قبلم
طی بررسی ها و مطالعاتی که داشتم فهمیدم که به هدف آدم برمی گرده .... اگه هدف شما این باشه که همکلاسی هاتون رو متقاعد کنید که حرف شما درسته،مطمئن باشید نه تنها موفق نمیشین بلکه در همین حالت خجالتی بودنتون می مانید(مثل پسر خاله ام که الان از فرط خجالتی فک کنم مدتی هست که نور آفتاب بهش نخورده) ....
گور بابای قوانین و محدودیت ها، .. مهم اینه که به هدفت برسی ... شاید بگی این خودخواهی و اینا باشه ... ولی به نظرم اگه هدفتون خوب باشه،تلاش هاتون هیچ وقت خودخواهی به حساب نمیاد .... مثلا اگه هدفتون این باشه نمره ی خوبی بگیرید تلاشتون خودخواهی میشه ولی اگه هدفتون یادگیری باشه تلاشتون باعث پیشرفت علم و خودتون میشه در حالی که هر دوی این ها در نظر اکثر دانش آموزان و جویان یکی هستش
خلاصه این که هدف خودت رو مشخص کن و راهت رو انتخاب کن و جان سپر ساز و بدین میدان درآی .. به قولی:
I don't know the key to success,but the key to failure is trying to please everybody!

[Dr.FANOOS]

سلام.

یه پیشنهاد توپ برای خلاص شدن از این وضعیت بهت میدم فقط قول بده که عملیش کنی:

زنگ موبایلت رو بذار آهنگ مدرسه ی موشها و ولومش رو هم بذار رو آخرین حدش تا وقتی زنگ میخوره همه برگردن و بهت نگاه کنن. بعد از یه مدت خودت میبینی که خجالتت برطرف شده

اگر استاد پرتم کنه بیرون که بدتر می شه دیگه همون 4 کلام حرفی هم که می زنم رو نمی زنم!!!

[M A M M U T]

من هم همین مشکل رو دارم نمونه هاش:
هیچ وقت دوست ندارم نفر اول باشم.مثلا وقتی گروه تشکیل میدیم(تو مدرسه) دوس دارم یکی دیگه سرگروه باشه و من کار خودم رو بکنم و اونا کار خودشون رو!
تو جمع معمولا حرف نمی زنم و سخنان دیگران رو تایید می کنم.
یکی از معضلات(معظلات،معزلات،معذل� �ت ....) من وقتی هست که می خوام تاکسی سوار بشم.مسیری که من هر روز میرم 250 تومن هست اما بعضی وقت ها من 500 تومنی به راننده می دم و اونا هم 200 تومن پس میدن و من در معدود دفعه هایی می تونم حقم رو بگیریم و معمولا بیخیالش می شم!
تو مدرسه زیاد تو جمع نمیرم چون نگرانم که نکنه یه وقت یکی یه شوخی نابه جایی بکنه و من نتونم جوابش رو بدم.معمولا بین دوستای خودم میرم.
هیچ وقت پای تخته نمیرم.حتی اگه یه سوال رو 100 در 100 بلد باشم.می ترسم اشتباه کنم و ضایع بشم.
من دروازه بانیم خوبه اما میترسم تو تیم کلاس شرکت کنم!یعنی همه ی بچه های کلاس و حتی اونایی که بازی شون خوبه بهم می گن که بیا بازی کن اما میدونم که هر اتفاقی بیافته میندازن گردن من!
من روابط اجتماعیم خیلی خوبه تقریبا تو مدرسه با هیچ کس مشکل ندارم اما کلا دوست دارم کارهام رو تنهایی انجام بدم.
و علت تمام این بدبختی ها رو جامعه ی بی فرهنگی میدونم که توش بزرگ شدم.شما نمونش رو بسیار میبینید.
مثلا در نمونه ی تاکسی که گفتم هیچ کدام از افراد درون تاکسی تا زمانی که منافع خودشون در خطر نباشه حاضر به حمایت از من نمیشن و با کمال پررویی از راننده دفاع میکنن.
در مثال پای تخته رفتن هم وقتی من میرم پای تخته همه میشن علامه ی دهر و با اینکه هیچی بلد نیستن بی خودی حرف می زنن.
در مثال تیم فوتبال با اولین باخت به دنبال فردی هستند تا تمام اشتباهات رو گردنش بندازن.
توی گروه هم همه کار ها باحال رو خودشون انجام می دن و خر حمالی هاش می مونه برا من!
پس به نظرم جامعه ی مریض ایران مهم ترین معضل افرادی مثل من و شما هست.