نادر ابراهیمی

[ツツツ]

من هرگز نخواستم
از عشق افسانه اي بيافرينم
باورکن

من مي خواستم که
با دوست داشتن زندگي کنم
کودکانه و ساده و روستايي

من از دوست داشتن
فقط لحظه ها را مي خواستم
آن لحظه اي که تو را بنام مي ناميدم

من هرگز نمي خواستم از عشق برجي بيافرينم
مه آلود و غمناک ، با پنجره هاي مسدود و تاريک

[Miss Shirin]

عزيز من! (همسرم)
خوشبختي، نامه يي نيست كه يكروز، نامه رساني، زنگ در خانه ات را بزند و آن را به دستهاي منتظر تو بسپارد. خوشبختي ، ساختن عروسك كوچكي ست از يك تكه خمير نرم شكل پذير... به همين سادگي، به خدا به همين سادگي؛ اما يادت باشد كه جنس آن خمير بايد از عشق و ايمان باشد نه از هيچ چيز ديگر...
خوشبختي را در چنان هاله يي از رمز و راز، لوازم و شرايط، اصول و قوانين پيچيده ي ادراك ناپذير فرو نبريم كه خود نيز در شناختنش شويم...
خوشبختي، همين عطر محو و مختصر تفاهم است كه در سراي تو پيچيده است... نادر ابراهیمی

[moongairl]

اما اگر قرار باشد که ما فقط یک بار زندگی کنیم٬ زندگی٬
چیزی بسیار زشت و مبتذل خواهد شد ــ
همانطور که اگر دوبار عاشق شویم٬ عشق چیزی بی اعتبار و بی معنی می شود.
وای بر آن روزی که چیزی ــ
حتی عشق ــ عادتمان شود.
عادت٬ همه چیز را ویران می کند ــ از جمله عظمت دوست داشتن را ...
یک عاشقانه ی آرام . نادر ابراهیمی

[raha bash]

فعل رفتني در کار باشد

محبت خراب مي شود
محبت ويران مي شود
محبت هيچ مي شود
باور کن

يا برو يا بمان
اما اگر رفتي
هيچ وقت برنگرد
هيچ وقت

نادر ابراهيمي

[raha bash]

پدرم ميگويد از سولماز بگذر
که رنج ميآورد
مادرم گريه مي کند از سولماز بگذر
که مرگ مي آورد
خواهرهايم به من نگاه مي کنند باخشم
که ذليل دختري شده ام
آه سولماز
اينها چه مي دانند که عاشق سولماز بودن چه درد شيريني است
به کوه مي گويم سولماز را مي خواهم
جواب مي دهد من هم
به دريا مي گويم سولماز را مي خواهم
جواب مي دهد من هم
در خواب مي گويم سولماز را مي خواهم
جواب مي شنوم من هم
اگر يک روز به خدا بگويم سولماز را مي خواهم
زبانم لال ، چه جواب خواهد داد ؟

نادر ابراهيمي

[moongairl]

تلخ ترین حوادث عالم ، وقتی از صافی زمان بگذرند دیگر به قدر زمان واقعه تلخ نیستند !
سهل است شیرینی هایی هم پیدا می کنند که محصول همان گذشت زمان است ...
"برگرفته از سه دیدار نادر ابراهیمی"

[Atghia]

داستان کوتاه «قلب کوچک»

من قلب کوچولویی دارم؛ خیلی کوچولو؛ خیلی خیلی کوچولو.
مادربزرگم می‌گوید: قلب آدم نباید خالی بماند. اگر خالی بماند، ‌مثل گلدان خالی زشت است و آدم را اذیت می‌کند.

برای همین هم، مدتی ست دارم فکر می‌کنم این قلب کوچولو را به چه کسی باید بدهم؛ یعنی، راستش، چطور بگویم؟ ‌دلم می‌خواهد تمام این قلب کوچولو را مثل یک خانه قشنگ کوچولو، به کسی بدهم که خیلی خیلی دوستش دارم...
یا... نمی‌دانم...

کسی که خیلی خوب است، کسی که واقعا حقش است توی قلب خیلی کوچولو و تمیز من خانه داشته باشد.

خب راست می‌گویم دیگر . نه؟
پدرم می‌گوید:‌ قلب، مهمان خانه نیست که آدم‌ها بیایند، دو سه ساعت یا دو سه روز توی آن بمانند و بعد بروند. قلب، لانه‌ی گنجشک نیست که در بهار ساخته بشود و در پاییز باد آن را با خودش ببرد...

قلب، راستش نمی‌دانم چیست، اما این را می‌دانم که فقط جای آدم‌های خیلی خیلی خوب است. برای همیشه ...

خب... بعد از مدت‌ها که فکر کردم، تصمیم گرفتم قلبم را بدهم به مادرم، تمام قلبم را تمام تمامش را بدهم به مادرم، و این کار را هم کردم اما...

اما وقتی به قلبم نگاه کردم، دیدم، با این که مادر خوبم توی قلبم جا گرفته، خیلی هم راحت است، باز هم نصف قلبم خالی مانده...

خب معلوم است. من از اول هم باید عقلم می‌رسید و قلبم را به هر دوتاشان می‌دادم؛ به پدرم و مادرم.
پس، همین کار را کردم.
بعدش می‌دانید چطور شد؟ بله، درست است. نگاه کردم و دیدم که بازهم، توی قلبم، مقداری جای خالی مانده...

فورا تصمیم گرفتم آن گوشه‌ خالی قلبم را بدهم به چند نفر؛ چند نفر که خیلی دوستشان داشتم؛ و این کار را هم کردم:
برادر بزرگم، خواهر کوچکم، پدر بزرگم، مادر بزرگم، یک دایی مهربان و یک عموی خوش اخلاقم را هم توی قلبم جا دادم...
فکر کردم حالا دیگر توی قلبم حسابی شلوغ شده... این همه آدم، توی قلب به این کوچکی، مگر می‌شود؟

اما وقتی نگاه کردم،‌خدا جان! می‌دانید چی دیدم؟
دیدم که همه این آدم‌ها، درست توی نصف قلبم جا گرفته‌اند؛ درست نصف!
با اینکه خیلی راحت هم ولو شده بودند و می‌گفتند و می‌خندیدند. و هیچ گله‌یی هم از تنگی جا نداشتند...
من وقتی دیدم همه‌ی آدم‌های خوب را دارم توی قلبم جا می‌دهم، سعی کردم این عموی پدرم را هم ببرم توی قلبم و یک گوشه بهش جا بدهم... اما... جا نگرفت... هرچی کردم جا نگرفت...
دلم هم سوخت... اما چکار کنم؟ جا نگرفت دیگر. تقصیر من که نیست حتما تقصیر خودش است. یعنی، راستش، هر وقت که خودش هم، با زحمت و فشار، جا می‌گرفت، صندوق بزرگ پول‌هایش بیرون می‌ماند و او، دَوان دَوان از قلبم می‌آمد بیرون تا صندوق را بردارد...

نویسنده: نادر ابراهیمی

[Miss Shirin]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مگذار که عشق،


مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود
مگذار که حتی آب دادن گل‌های باغچه،

به عادت آب دادن گل‌های باغچه بدل شود

عشق، عادت به دوست داشتن

و سخت دوست داشتن دیگری نیست،

پیوسته نو کردن خواستنی‌ست که خود پیوسته،

خواهان نو شدن است ودگرگون شدن

تازگی ذات عشق است،وطراوت بافت عشق

چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت

و عشق همچنان عشق بماند؟

عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد،

مگر یک بار برای همیشه جام بلور، تنها یک بار می‌شکند

می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت.

اما شکسته‌های جام ،آن تکه‌های تیز برنده، دیگر جام نیست.

احتیاط باید کرد

همه چیز کهنه می‌شود

و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز.

بهانه‌ها، جای حس عاشقانه را خوب می‌گیرند..

(نادر ابراهیمی)