برای من خیلی عجیبه که چرا خیلی ها موسیقی ملی رو محدود می دونن. از همین موسیقی به شکل صد برابر محدودترش به صورتی که در زمان قاجار بود، اساتیدی چون ابولحسن خان صبا، حسین یاحقی، مرتضی محجوبی، پرویزخان یاحقی، حبیب الله بدیعی و .... چنان گنجینه ای ساختند که هنوزم که هنوزه خیلی از کارشناسان موسیقی در عجبند که این همه موسیقی بی نظیر در این دوران طلایی چطور ساخته شد. آثاری که خیلی اوقات با آثار آهنگسازان بزرگی چون لودویک فن بتهوون یا شوبرت یا باخ و ... برابر می کنه.
این رو بدونید که از موسیقی ایرانی شورانگیز تر و احساسی تر و البته پیچیده تر در دنیا وجود نداره. همین پیچیدگی اون باعث شده که خیلی ها دنبالش نرن. مغز انسان خود به خود از چیز های ساده لذت می بره و واسه همینه که موسیقی های ریتمیک خیلی بیشتر به دل جوونا می شینه، چون فکر کردن نمی خواد . اما موسیقی ایرانی تفکر، اندیشه و درک مفاهیمش رو می خواد.
جواب بصورت نقل قول
قطعه ای با ویولن فرغون خودم در مخالف سه گاه
نوشته شده توسط Walkman
