سازهای چینی

[Asalbanoo]

"گوچین " ساز سیمی باستانی چین است و تاریخ آن بسیار دیرینه می‌باشد .دربیش از سه هزار سال قبل درسلسله امپراتوری "جو" نیاکان ملت چین "گو چین "را آفریدند. شکل "گوچین" بسیار ظریف ودقیق با کیفیت صوت شیرین و روشن و گوشنواز و درعین حال صوت متغیر و لطیف و نفیس است .پیشینیان در نوازندگی "گوچین "با ید تشریفات مخصوصی انجام دهند. قبل از نوازندگی باید حمام بگیرند و لباس نو بپوشاند و عود بر آتش بنهند ،سپس چهار زانو نشسته و ساز را روی پا و یا میز می‌گذارند. به هنگام نوازندگی با دست چپ چله کمان را می‌زنند و با دست راست روی چله کمان گذارده صوتها را انتخاب نموده و به درستی صوتها خیلی دقت می‌کنند. ادبای دوران باستانی چین با موسیقی "گو چین " ارتباط نزدیک و فشرده داشتند یادداشتهای تاریخی زیادی ثابت می‌کند که ادبای باستانی چینی همواره مشارک عمده موسیقی "گوچین " بودند و در زمینه نوازندگی ،تجزیه و تحلیل و پخش و اشاعه ساز سهم بسزائی ادا نمودند. تهیه "گو چین " یک هنر خاص بوده ودر تهیه آن باید معیارهای مقرر را رعایت کرد. دوران دودمان "تان " و "سون " عصر طلائی ساخت "گو چین " بود و در آن دوران برترین‌های"گوچین" با صنعت دقیق و ظریف و کیفیت صوت زیبا پدیدآمد . معهذا بعلت از بین رفتن فنون تهیه "گوچین " طی سالهای متمادی ،تعدادی از این سازها که از سلسله‌های گذشته به دست رسیده، قطعات و اندازه‌های مختلف داشته است. در چند دهه اخیر در چین تولید "گوچین " همراه با اصلاح احیا شده و در نتیجه این ساز باستانی درخشندگی مجذوب خود را مجددا بدست یافته است. ساز "گو چین " که صاحب قدرت عظیم بیان و تظاهر است، می‌تواند عواطف گوناگون انسان و مناظر طبیعی را بطور زنده ترسیم نماید. "گوچین " میتواند درتکنوازی ،هماهنگی با ساز "سیائو و همراهی با ترانه‌ها بکار رود. نیمی از نت‌های موجود مخصوصا در همراهی ترانه‌های قدیمی مورد استفاده قرار داشته است.

[Asalbanoo]

نی ساز بادی است که در چین به‌طور گسترده متداول است و از بامبوی طبیعی تهیه میشود و لذا به چینی "جو دی " موسوم است. نی ساز بادی از ساقه نی یا چوب باریک و توخالی باپنج سوراخ در یک سمت (جلو) و یک سوراخ بادی در سمت دیگر (عقب) بدنه آن برای قرار دادن انگشتان و تنظیم صدا و شکاف باریکی در یک سر آن که در دهان معمولا میان دندان‌ها قرار می‌گیرد و سوراخی در انتهای دیگر.
نی این ساز ساده و کوتاه هفت هزار سال قدمت دارد. حدود ۴۵۰۰ سال قبیل ماده‌ای برای ساخت "نی "بجای استخوان به بامبو بدل گردید . درپایان قرن یکم قبیل از میلاد در زمان امپراتور "هان او " نی در ارکستر با سازهای بادی جایگاه قابل ملاحظه‌ای در اشغال داشت. از قرن هفتم "نی " مورد اصلاح قرار گرفت و با افزایش سوراخهای آن قابلیت هنری بمراتب فزونی گرفته و فنون هنری نوازندگی ان نیز به سطح بالا رسید و در قرن ۱۰ "نی " ساز اصلی همراه قرائت اشعارشد ضمنا در ارکستر و اپراهای مردمی "نی " نیز ازسازهای حتمی و ضروری است با نی میتوان ملودی بسیار بلندنواخت و یک محیط پهناور و بیكران را ترسیم كرد. موسیقی شادمان و یا تصنیف ملایم و زیبا با آن نواخته می‌شود. به‌علاوه با نی همچنین می‌توان انواع صداهامثلا صدای مرغان و پرندگان را تقلید كرد. درحال حاضر "نی " در چین تنوع زیادی دارد مانند "نی چیو " ،"نی "برای نشانه معیار آهنگ ، "نی یو پین " ،نی با هفت سوراخ و نی با ۱۱سوراخ. به‌علاوه دو فرقه جنوبی و شمالی به سبک نوازندگی کاملا متفاوت "نی " در چین هم موجود است.
نوازند گان "نی " از فرقه جنوبی سبک لطیف و مهذب دارند و بطور عمده از"نیچیو" که بدنه آن نسبتا بلند و کلفت و کیفیت صوت آن کلفت و ملایم ، صاف و شیرین ،طنین دار است، استفاده می‌کنند. این فرقه بطور عمده در نواحی جنوب رود یانتسه فعالیت می‌کند. نی نوازان فرقه شما لی بطور عمده از" نی بان" استفاده میکنند. اینگونه نی با بدنه نسبتا کوتاه و باریک میتواند صوت بلند و روشن و صاف یجاد کند که عمدتا در نواحی شمالی چین متداول است .
آهنگ :”سفر در گو سو "

[Asalbanoo]

ساز "جیا یه چین " یکی از آلات موسیقی سیمی ملیت کره‌ای است که در بخش خودمختار "یان بین” ملیت کره استان جی لین در شمار شرق چین مرسوم است. شکل "جیا یه چین " با "گو چنگ" ملیت "خان "شباهت و رابطه دیرینه دارد. طبق یادداشتهای تاریخی ، در حدود سال ۵۰۰میلادی ،شاه کشور "جیا یه " - کشور باستانی کره با تقلید از "گوچنگ " یک ساز زهی ساخت و مردم ملیت کره آنرا "جیا یه چین "نامیدند. ساز "جیا یه چین " تا بامروز هزارو پانصد سال تاریخ دارد. درقدیم بدنه سازاز قطعه‌ای چوب تهیه شده و انتهای آن شکل شاخ بز داشت اما به‌علت فقدان تخته در بخش تحتانی آن،حجم صوت ضعیف و قدرت بیان آن کم بود. پس از رواج و اصلاح چند قرن از طرف مردم ملیت کره ،سرانجام ساز "جیا یه چین " با ویژگی بارز و خاصیت عالی خلق شد. پس از تاسیس جمهوری خلق چین ساز "جیا یه چین " باز هم مورد تجدید ساخت قرارگرفت و به ترتیب ساز "جیا یه چین " ۱۸تار و ۲۱ تار بوجود آمد. بخصوص در تهیه نوع دوم این ساز علاوه بربزرگتر کردن جعبه تقویت کننده صدا سیم‌ها را با نیلون و تار فولاد توام با نیلون درست نمودند و صوت ساز را رساتر و طنین‌دارتر و خوش‌تر ساختند. ژست نوازنده نیز بسیار پسندیده ومهذب است. نوازنده با دست چپ روی سیم فشار می‌دهد و با دست راست صوت را انتخاب می‌کند. نوازنده با مهارت و حرکات ماهرانه عواطف گوناگون انسان مانند شادی و خشم و غم و اندوه بیان و صحنه‌های پرعظمت و پر شور ترسیم می‌کند.این ساز به‌خصوص برای اجرای موسیقی زنده و نشاط انگیز مردمی و عامه مناسب است . به موازات آنکه ساز "جیا یه چین " بتدریج به یکی از عمده‌ترین سازهای ملی مبدل شده و شما نوازندگان زن نیز روزبروز بیشتر شده است. ساز "جیا یه چین " می‌تواند برای تکنوازی و یا نواختن موسیقی با دو یا بیشتر آلت موسیقی و ارکستر ملی بکار رود. در میان ملیت کره یک نمایش آواز سنتی بنام "آواز با ساز جیا یه چین " وجود دارد . به هنگام نمایش بیش از ده دختر کره‌ای ملبس به لباس ملی روی صحنه در یک ردیف نشسته و انتهای پائینی هر یک از این سازها راروی زمین گذارده با دست چپ روی تارها فشار می‌دهند و با دست راست صوت انتخاب می‌کنند و در حین نوازندگی ترانه می‌ربایند. ندای ترانه آمیخته با سازها بسیار زیبا و گوشنواز است.

[Asalbanoo]

ساز"دون بو لا" ساز سیمی باستانی است که با نوک انگشت و یا مضراب نواخته می‌شود و مورد علاقه ملیت قزاق است. تقریبا همه قزاقی‌ها نواختن این ساز و یا آواز آن را می‌دانند. ساز "دون بو لا" در قرن سوم قبل از میلاد در سین جیان چین مرسوم شد. بدنه این ساز از چوب درست شده و شبیه یک قاشق بزرگ است. در ابتدا هنرمندان مردمی یک قطعه چوب را بشکل قاشق می‌برند و روی آن یک تخته نازک می‌گذارند و دو سیم از روده خشک گوسفند بان وصل نموده و ۹ وسیله صوت در دسته قاشق نصب می‌کنند و باین ترتیب "دون بو لا" درست می‌شود. خوانندگان عامی قزاقی "دون بولا" را همیشه همراه خود جابجا می‌كنند و حتی به هنگام گاوچرانی نیز از آن جدا نمی‌شوند و در اوقات فراغت قزاق‌ها با نواختن "دون بو لا" به پایکوبی و آوازخوانی می‌پردازند و از شادی زندگی بهره‌مند می‌شوند. "دون بولا" می‌تواند در تکنوازی ،گروه نوازی و همراهی با موسیقی‌های دیگر مورد استفاده قرار گیرد .طرز نوازندگی آن با اکثر سازهای زهی فرق ندارد :نوازنده در حالیکه این ساز را بشکل مورب در آغوش گرفته ،با دست چپ ساز را می‌گیرد و با انگشتهای بزرگ و نشانه روی سیم فشار می‌دهد و با انگشتهای بزرگ و میانه دست راست سیم ساز می‌نوازد .با شیوه‌های گوناگون نوازندگی "دون بو لا" صدای ریزش آب چشمه‌ها ،آواز پرندگان و صدای بع بع گوسفندان و همچنین صدای سم اسب‌ها به گوش می‌رسد.
آهنگ : عشق در زادگاه

[Asalbanoo]

ساز "کونحو" ساز زهی باستانی است که بانوک انگشت ویا مضراب نواخته میشود. این ساز دو هزار سال قدمت دارد. ساز "کونحو " علاوه بر ارکستر موسیقی دربار در دوران باستانی درمیان مردم نیز مورد علاقه و پسند بوده است. در دوران سلسله امپراتوری "تان " (سالهای ۶۱۸-۹۱۷) بدنبال گسترش سریع اقتصادی و فرهنگی ،هنر نوازندگی "کونحو " به سطح نسبتا بالایی رسید و به کشورهای حاشیه مانند ژاپن و کره منتقل گردید. ولی این ساز قدیمی از قرن ۱۴دیگر رواج نیافته و حتی بتدریج ازیاد مردم رفت. از سالهای ۵۰ قرن ۲۰، موسیقی دانان و تهیه کنندگان در چین برای تجدید حیات این ساز به تحقیقات زیادی دست زدند.
آنان طبق طرح و نقاشی‌های دیواری باستانی این ساز را طراحی و تهیه کردند. ولی به‌علت نواقص آن تعمیم آن مشكل می‌نمود. دهه ۸۰ قرن ۲۰،ساز "کونحو" با طرح جدید بنام " کونحو"و به نام دسته‌ای از مرغان وحشی تهیه گردید. ساخت آن نسبتا درایتمندانه ،علمی و صوت آن با خصوصیت ملی است و در عمل تعمیم یافته است. ساز قدیمی "کونحو"ی عمودی و افقی بود و ساز جدید با تقلید از شکل اساسی "کونحو"ی عمودی بوجود آمده و شکل ظاهری آن با قانون غربی نزدیک است. فرق این است که این ساز دو ردیف سیمی و هر ردیف۳۶تار دارد و هر یکی از این سیم‌ها توسط ستون در جعبه تقویت کننده صدا نصب می‌شود و شکل این گونه ستون سیم به‌ظاهر با شکل دسته مرغان در حال پرواز شبیه است و در نتیجه نام فوق را بخود گرفته است . سا ز "کونحو"ی جدید با کیفیت صوت ملایم و صاف و دامنه گسترده صوت و قدرت عظیم خود می‌تواند آهنگهای قدیمی و معاصر ملی و آهنگ‌های موسیقی غربی را اجرا کند. این ساز دو ردیف سیمی صوتی یکسان دارد و می‌تواند به‌راحتی ریتمهای سریع و صداهای مختلف را به گوش برساند. نوازندگان همچنین می‌توانند با دو دست چپ و راست خود همزمان موسیقی همراه با زیباترین کیفیت صوت بنوازند.
آهنگ: بامبوی سیان فی

[Asalbanoo]

"هولوشیائو" نوعی از آلات موسیقی بادی اقلیت‌های ملی چین است که مورد علاقه خاص اقلیت‌های ملی چین در نواحی جنوب غربی این کشور از قبیل اقلیت‌های ملی "دای "،"آ چان " و "وا" واقع شده و از سازهای متداول آنان است. "هولو شیائو" تاریخ دیرینه دارد و احتمال دارد تاریخ آن به عصرسلسله چین اولیه (قبل از سال ۲۲۱ پیش از میلا د ) باز گردد و "هو لو شیا ئو " امروزه از نظر ساخت ویژگی‌های سازهای مشابه قدیمی را دارد . شکل و ساخت "هولوشیائو" از دیگر سازها متمایز است و از یک کدوی غلیانی مخصوص با سه ساقه بمبو و سه ورقه نازک فلزی تهیه می‌شود. در انتها ن یک ساقه بمبو چون دهانه بادی گذارده میشود و خود این کدوی غلیانی نقش وسیله تقویت کننده صدا را دارد. در ته این کدو سه ساقه بامبو بکلفتی مختلف به این کدو وصل میشود و هر یک از این سه ساقه بامبومرصع یک ورقه ناز ک مسی و یا نقره ای است. سا قه وسطی ساقه اصلی بوده و از دیگر ساقه‌ها کلفت‌تر است و روی آن هفت سوراخ صوت می‌تواند ملودی ایجاد کند و دو ساقه فرعی که در دو طرف ساقه اصلی قرار است می‌تواند با صدای خود هماهنگ و همراه شود. "هولوشیائو" همانند دیگر فلوت خیزرانی حجم صوتی کم دارد ولی ساقه اصلی آن با کیفیت صوت ملایم و گوشنواز بهمراهی دو ساقه فرعی احساسات نهفته و مبهمی به شنوندگان نسبت می‌دهد. از آنجا که صدای لرزش آن همچون ابریشم در حال تکان و اهتزاز است. این ساز "هولو سی " هم نا م دارد. با آنکه "هولوشیائو " بعلت تفاوت ملیتها و نواحی درمیان هر ملیت ساکن استان یونن از لخاظ شکل ،طرز تهیه و شیوه‌های نوازنده فرق دارد، ولی یک اشتراک دارد و آن اینکه اغلب برای همراهی فولکلور استعمال می‌شود و با صوت زیبا میتواند احساسات نوازنده را بهتر نمایان سازد. دست اندرکاران موسیقی ملی چین این سا ز ملی را مورد اصلاح قرار داده اند و در نتیجه "هولوشیائو " نوین هم کیفیت صوت و سبک سنتی خود را حفظ نموده و هم با افزایش حجم صوت و دانگ صدا و غنی سازی تاثیرات صوت و قدرت بیان این ساز بومی اقلیتهای ملی چین بروی صحنه نمایش آمده و همراه با نمایشات هنرمندان موسیقی چین در صحنه هنر در جهان جائی پیدا کرده است.
آهنگ "هولوشیائو" :"بامبوی دم طاوس در زیر مهتا ب "

[ebilove]

خواهر محترم ممنون از کار مفیدتون

میشه منبع تون رو ذکر کنید

قطعه تکنوازی از این سازا میخوام

خیلی خوشم اومد از چنتاشون . دوست دارم گستره صداییشون رو بدونم

بازم ممنونم

[Asalbanoo]

"هو گوان "ساز بادی با دو ورقه نازک فلزی است که بر اساس "گوان زه "این ساز موسیقی بومی چین درست شده است . در ابتدا این ساز فقط وسیله‌ای بود که در خیایانهای استان کاندون دست فروشان برای فروش اجناس خود از آن استفاده می‌کردند. در اواخر سالهای ۲۰ قرن ۲۰ ، این لوله بمبو در موسیقی محلی کاندون و اپرای "یو" استعمال شده سپس در نواحی کاندون و گوان سی عمومیت پیدا کرد. ساخت "هو گوان " بسیار ساده است که از سوت ، بدنه و دهانه شیپور مانند تشکیل می‌شود.سوت آن از نی خیزران تهیه شده و بدنه لوله از بمبو ،آبنوس ،چوب بسیار سخت بنام "پادا وک " ولوله پلاستیک و یافلزی درست می‌شود و لوله بمبو از همه بهتر است . بدنه "هوگوان " هفت سوراخ صوت دارد و در انتهای تحتانی آن دهانه شیپور مانند ورقه نازک مس بچشم میخورد که نقش تقویت حجم صوت و تزئینی دارد. کیفیت"هوگوان " نیز با بخش بم ساز "گوان زه " شباهت دارد، کلفت و سنگین و نیرومند و توام با صدای تودماغی می‌باشد. این ساز در ارکستر موسیقی ملی اغلب با "چون هو "و "دی هو" هم اهنگی میکند. در ارکستر موسیقی ملی چین ،دو نوع "هوگوان " :یکی "هوگوان "با صوت میانه آهنگ(جی)و "هوگوان " بم اهنگ (دی )استفاه می‌شود .نوع اول که طول آن ۵۳سانتیمتر و قطر داخلی آن یک تا یک ممیز سه سانتی‌متر است، می‌تواند ۸ صوت ایجاد کند و مقیاس صوت تنها ۸ درجه است. نوع دیگر "هوگوان " که طول آن ۸۵سانتی‌متر و قطر داخلی آن یک ممیز چهار تا یک ممیز هفت سانتی‌متر است ،دامنه صوت نسبتا تنگ دارد و برای تغیر آهنگ مناسب نیست. در سالهای ۶۰ قرن ۲۰،سازندگان آلات موسیقی چین بر این ساز کلید بیشتر اضافه کردند و روی بدنه "هوگوان "۱۸تا ۱۹سوراخ صوت بوجود آوردند که نواقص قبلی را رفع کرد.ه و دامنه صوت نیز دو برابر کرده و به ساز تکنوازی بدل گردید.علاوه بر این، کیفیت صوت این ساز نیز مکمل شده است.
آهنگ تکنوازی با "هو گوان "بنام " نسیم بهاره زیر باران "

[Asalbanoo]

مجموعه زنگهای منظم نوعی از سازهای ضربی مهم در چین باستان می باشد که زنگهای بزرگ و کوچک متعددفلزی بطور منظم گروه به گروه درطاقچه (قاب ) چوبی آویزان می شود و بر اثر ضربه زدن با چکش چوبی توسط نوازنده آهنگهای متفاوت از آن به گوش می رسد . در دوران مختلف قدیم شکل این زنگها نیز گوناگون بوده ولی روی بدنه همه این زنگها نقش و نگار ظریفی حکاکی شده است. در سلسله امپراتوری "شان " در ۳۵۰۰سال قبل در چین مجموعه زنگهای منظم بوجود آمده بودکه معمولا از سه زنگ تشکیل شده است .بعدها بدنبال پیشرفت های اجتماعی تعداد این مجموعه زندگها نیز بیشتر گردید.
در چین باستان، مجموعه زنگهای منظم خاص طبقه اعیان بود و سمبل طبقات و قدرت محسوب میشد .این زنگها بیشتر در دربار در مراسم مختلف مانند آغاز لشگرکشی ،بار یابی در دربار و زیارت مکان های مقدس نواخته می شد .در زمان معاصر در مقبره های شاهزادگان ،دوک ها و اشرافیان در نواحی استانهای یونن ،شانسی و خوبه تعداد زیادی مجموعه زنگهای منظم کشف و از خاک بیرون آورده شده است . درمیان آنها ،مجموعه کشف شده از مقبره دوک "زان حو ای " در شهرستان "سوی " در استان خوبه بیشتر از همه جالب توجه است .این مجموعه زنگهای منظم که دارای تکنولوژی عالی و ظریف است ،دانگهای صدایش میتواند پنج مجموعه نت های هشتگانه موسیقی را شامل شود و ساخت سلسله نت آن به سلسله نت هشتگانه آهنگ برزگ "سی " نزدیک است بعلاوه بر روی این مجموعه زنگها متن بیش از ۲۸۰۰هیروگلیفی درباره مقررات هماهنگی آهنگ و بسیاری اصطلاحات موسیقی دیده میشود که مبین سطح پیشرفته فرهنگ موسیقی چین باستانی میباشد .مجموعه زنگهای فوق ازمجموعه زنگهای منظمی است که تاکنون ازلحاظ تعداد بیشتراز همه و از لحاظ مقیاس بزرگتر از دیگر مجموعه هابوده و بخوبی محفظ مانده است و بحق معجزه ای در تاریخ فرهنگ بشر نامیده شده است . از انجاکه مجموعه زنگهای منظم قادر است آهنگهای موسیقی روشن و رسا و پر طنین و ملایم و خوش بنوازد و میلودی و ریتم آن چون ترانه است لذا زنگهای ترانه هم نام دارد. سال ۱۹۸۲کارخانه تهیه آلات موسیقی ملی "او خان "و کارخانه تهیه ادوات و ابزار دقیق "او خان "مشترکا با تقلید از مجموعه زنگهای کشف شده از مقبره دوک"زن خو ای " مجموعه نوینی از آن ساختندو طبق نیاز برنامه های روی صحنه و موسیقی معاصر یک سری اصلاحاتی در ساخت آن هم انجام دادند. این مجموعه زنگها از ۲۴زنگ تشکیل میشود و هر زنگ دو صدا ایجاد میکند که در سه ردیف آویزان میگردد.

[Asalbanoo]

ساز "لئی چین "نوعی ساز زهی است که در سالهای ۲۰قرن ۲۰در چین بوجود آمده است. ساز "لئی چین " بدست "وان دیان یو" هنرمند مردمی براساس ساز سنتی و پس از اصلاح تهیه شده است .این هنرمند مردمی اهل استان شاندون که در یک خانواده فقیر بدنیا آمده و دربچگی به‌علت بیماری نابینا شده بود، نزد آستادان موسیقی فنون نوازندگی سازهای مردمی ازقبیل "جوای هو" را یاد گرفت و در اثر هوش و ذکاوت ذاتی و تلاشها یش موفق به فراگیری نوازندگی آوازها و اپراهای محلی با ساز "جوای هو " شده است. او در اواخر سالهای ۲۰قرن ۲۰ به اصلاح جسورانه ساز فوق‌الذکر پرداخت: وی ضمن تمدید تیر ساز و بزرگتر کردن ساقه ساز ،روی آن قطعه‌ای از پوست مار بوآ پوشاندو در نتیجه یک ساز نوین با حجم صوت بیشنرودامنه صوت وسیعتر و کیفیت صوت زیباتری پا به عرصه وجود گذاشت. سال ۱۹۵۳،این ساز نوینرسما ساز "لئی چین "نامیده شده است. ساز "لئی چین " را قطعاتی مانند ساقه ساز، تیر ساز، محور و کمان تشکیل می‌دهد. تیر و ساقه و سر ساز از چوب بسیار سفت درست می‌شود و سر این سازبشکل بیل است و روی محورهای زه کمان نقش و نقار می‌شود و انتهای محور با تزئینات استخوانی آراسته می‌گردد.
ساقه "لئی چین "نسبتاکوتاه بوده و از ورقه نازک مسی ایجاد شد. روی کمان دسه‌ای دم موی اسب آویزان میشود. ساز "لئی چین " به بزرگ و کوچک تقسیم می‌شود. ساز "لئی چین " بزرک بدرازای ۱۱۰سانتیمتر و کمان باسیم فولادی میتواند دامنه صوت را به سه و نیم هشت درجه برساند. ساز "لئی چین " کوچک که طول آن ۹۰سانتی متر بوده و کمان آن از الباف ابریشمی درست میشود صوت یک هشت درجه ای بالاتر از اولی را ایجاد میکند. طرز نوازندگی این ساز با سازهای زهی دیگر فرق نمی‌کند و نوازنده روی صندلی مینشیند و ساقه ساز روی رام چپ می‌گذارد، سازو زه کمان را در دست چپ گرفته و با دست راست کمان گرفته و بین دو زه کمانه میزند. نوازندگی ساز "لئی چین " شیوه‌های مخصوص فشار دادن انگشت و مهارت خاص نوازندگی دارد. با انکه طرز انگشت زنی با ساز "ار حو" نزدیک است ولی هنگام کمانه زنی بیشتر با انگشنهای نشان و حلقه عملی میشود. ساز "لئی چین " قدرت بیان بسیار زیاد دارد . این ساز با دامنه وسیع صوت و حجم صوت زیاد و کیفیت شیرین و آرام صوتی میتواند در تکنواز گروه نوازی و یاموسیقی چند نوازنده شرکت دارد و همچنین میتوانداز آهنگ اپراها و صداهای مرغان و پرندگان و همچنین صدای فریادهای حیوانات وصدای انسان و آهنگهای سازهای‌ زهی و ضربی مانند "شن " سورنا " "کمانچه دو تار " طبل و سنج و غیره تقلید کند.
آهنگ : آواز ایفندی