مشاعره

[diana_1989]

سایه سیاه تو اینسان
پیوسته در کنار تو باشد
هرگز گمان نبر که در آنجا
چشمی به انتظار تو باشد
بنشسته خانه تو چو گوری
در ابری از غبار درختان
تاجی بسر نهاده چو دیروز
از تارهای نقره باران
از گوشه های سکت و تاریک
چون در گشوده گشت به رویت
صدها سلام خامش و مرموز
پر میکشند خسته به سویت
گویی که میتپد دل ظلمت
در آن اتاق کوچک غمگین

[mohammad99]

دلي خندان تر از يک شاخه گل تفسير کرد
مي توان بي رنگ بود
همچو آب چشمه اي پاک وزلال!
مي توان درفکر باغ عاشق بود
مي توان اين جمله را دردفتر فردا نوشت
خوبي از هر چيز ديگر بهتر است.......

تا نزول سپيده دمان را
بر بستر دره به تماشا بنشينيم،
ومخمل شاليزار
چون خاطره ئي فراموش
كه اندك اندك فرياد آند
رنگ هايش را به قهر و به آشتي
از شب بي حوصله
بازستاند.-

[magmagf]

در برگ‌ريز درد لگدکوب مي‌شوي
سروي ولي تکيده‌تر از چوب مي‌شوي

با گيسوان سربي و آن چهره صبور
داري شبيه حضرت ايوب مي‌شوي

قانون عشق، سوختن است و به قدر درد
محبوب آستانه محبوب مي‌شوي

[diana_1989]

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

[mohammad99]

من بدستان پر از تاول
اين طرف را مي کنم خاموش
وز لهيب آن روم از هوش
زان دگر سو شعله برخيزد ، بگردش دود
تا سحرگاهان که ميداند
که بود من شود نابود
خفته اند اين مهربان همسايگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا : « مشت خاکستر »
واي آيا هيچ سر بر مي کنند از خواب
مهربان همسايگانم ازپي امداد
سوزدم اين آتش بيداد گر بنياد
مي کنم فرياد ، اي فريــــــــــــــاد ، فريــــــــــــــــــــاد



*-*

شب خوش

[magmagf]

درد‌هاي من
جامه نيستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نيستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نيستند
تا ز ناي جان برآورم
دردهاي من نگفتني
دردهاي من نهفتني است

شب خوش

[Mahdi Hero]

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
در حریم عشق نتوان دم زد از گفت و شنید
گرچه آنجا جمله اعضا چشم باید یود و گوش

[RohAm Ram2]

شنیدم از زبانت که از عشق شنیدی
من نیز به تو از عشق گفتم کن نشنیدی

من محرم راز عشق گشتم ول افسوس
من را ندیدی و به عشق محرم نشمردی

[Mahdi Hero]

يادمان باشد از امروز خطايي نکنيم
گر چه در خويش شکستيم صدايي نکنيم
يادمان باشد اگر خاطر مان تنها ماند
طلب عشق ز هر بي سرپايي نکنيم

[RohAm Ram2]

مستحق ناسزای ناسزاگویان نبود
این همه زخم زبانم را بهـر چـه بـود

چشم هایـم از ریزش اشـکهایم کبـود
عشق پاک و بی ریای مرا دزدی ربود