مشاعره

[mohammad99]

ستاره های سربی فانوسکهای خاموش

من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره

دادی من و خاک این غربت دوباره

دقیه های بی تو پرنده های خستن

آیینه های خالی دروازه های بستم

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه

کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه من رو نمی برد

پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی و اگه نرفته بودی


***

[Mahdi Hero]

يارب اين غم كه نهادي به دلم سوزان است
طاقت من نه به اين حد زغم هجران است
همه شب تا به سحر مويه و زاري كردم
همه وقت و همه جا چشم و دلم گريان است

[diana_1989]

تو چرا پنجره را بستي ؟
تو چرا آينه را
دام لغزنده ترين ثانيه ها بر رف ننهادي
تو چرا ساقه آبي را
كه فراز سر ما خم شد از بيشه باران خستي
تو چرا ساقه رازي را
از گلدان پنجره همسايه
از ابديت شايد
كه به سوي تو فرود آمد بشكستي

[RohAm Ram2]

یادم رفت سلامتان کنم
نخواستم ملامتتان کنم

آمدم سر دهم بانگ جدایی
غمی نیست اگر فراموشتان کنم

[diana_1989]

من نگویم که به درد دل من گوش کنید

بهتر آن است که این قصه فراموش کنید

عاشقان را بگذارید بنالند همه

مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید

[RohAm Ram2]

درد دل مرا همی بس است
که عشق به نزدم خس است

فراموش باید کرد تمامی درد ها را
معشوقه برایم همی مگس است

[Mahdi Hero]

تا شب نوروز
خرمي در خانه ي ما پا گذارد
زندگي بركت پذيرد با شگون خويش
بشكفد در ما و سرسبزي برآرد

[sise]

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد

یا بخت من طریق مروت فروگذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم
چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد

شوخی مکن که مرغ دل بی‌قرار من
سودای دام عاشقی از سر به درنکرد

هر کس که دید روی تو بوسید چشم من
کاری که کرد دیده من بی نظر نکرد

من ایستاده تا کنمش جان فدا چو شمع
او خود گذر به ما چو نسیم سحر نکرد

[Asalbanoo]

دریای شورانگیز چشمانت چه زیباست





آنجا که باید دل به دریا زد همینجاست





در من طلوع آبی آن چشم روشن





یاد آور صبح خیال انـگیز دریاست





گل کرده باغی از ستاره در نـگاهت





آنک چراغانی که در چشم تو برپاست





بیهوده می کوشی که راز عاشقی را





از من بپـوشانی که در چشم تو پیداست





ما هر دُوان خاموش خاموشیم ، اما





چشمان ما را در خـموشی گفت و گوهاست .

[sise]

تاری از طلای مویت را
در دست من بگذار
می خواهم وقتی به انتهای آسمان رفتم
آن را به موهای بلندِ خورشید گره بزنم
تا هر کس خورشید را نگاه کند
خطوط پاک چهره ی تو را ببیند
آن وقت همه خواهند دانست
بانوی بهاری من که بوده است
همین را می خواهم و
دیگر هیچ ...