روزه دارم من و افطارم از آن لعل لبست
آری افطار رطب در رمضان مستحبست
روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه خود را بگمانش که شبست
زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
این عجب نقطه خال تو به بالای لب است
یارب این نقطه لب را که به بالا بنهاد
نقطه هر جا غلط افتاد مکیدن ادب است
شحنه اندر عقبست و من از آن میترسم
که لب لعل تو آلوده به ماء العنب است
پسر مریم اگر نیست چه باک است ز مرگ
که دمادم لب من بر لب بنت العنب است
منعم از عشق کند زاهد و آگه نبود
شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است
گفتمش ای بت من بوسه بده جان بستان
گفت رو که این سخن تو نه شرط ادب است
زاهد از بهر خدا منعم از عشق مکن
هر کسی منع من از عشق کند زن جلب است
عشق آنست که از روی حقیقت باشد
هر که را عشق مجازیست حمال الحطب است
(شاطر عباس قمی)
جواب بصورت نقل قول
