سروده هاي محمد جاويد

[محمد جاوید]

سلام....
محمدجان میشه بگی ...کتابتو با چه شعری آغاز کردی...
وقسمتهایی از اونو اینجا قرار بدی

مرسی

كتابم را باين دوشعر آغاز كرده ام:


گلستان جاوید

به نام آنکه جام جان به ما داد // عدم را هستی ارض و سما داد
به نام آن خدای حــی سـبـــحان // که بخشیده همه موجود را جان
نمایم دفتر اشعار خود باز // کنم در آسمان شعر پرواز
نشانــم در گلســـتان ادب گـــُل // زنم بر روی دریای هنر پُل
گلســتانی پــر از گـُـلواژۀ نــاب // که سازد اهل دل را پر تب و تاب
گلســتانــی ز گــلهای بهاری// درون جویبارش شعر، جاری
گلستانی که نامــــش باد« جـاویــد» // بماند تا ابد چون ماه و خورشید

( معذرت از شاعران )

مـــن بــــه بزم شـــاعــــران نا آشنا ناخوانده ام // نـيــستـم شـــاعـــر که درآغاز ايــن ره مانده ام
عــاشـــقـــي گـــم كـــرده راهـــم از پــي يار آمدم // ليك صد افسوس درس عاشقي نـــا خــوانــده ام
خـــاك بــيـــزِ كـــوي رِنـــدان و اديـــبـــانـم كنون // هـــمــچــو خفاشی ز خورشید ادب وامــانـــده ام
ناخدایی نــو رحیلـم در يـــــَم مـــــوّاج شــــعــــر // كشــتــي ام را با امــيد و لــطــف يزدان رانده ام
سالِكي بــي تـــوشــه ام ره پـــوی صحراي ادب // از هــزاران مـثـنـوي، در حـــد بــيــتي خوانده ام
گــر مــرا دربــان کاخ شــاعــران شــهـرت دهند // پـــادشـــاهی مــی شــوم کــز ملک رو گردانده ام
گرچه اين ره بس خطير است و مُرادم بس بعيـد // ترس را با حکم « هرکس جست ، یابد » رانــده ام
گـــر سـرودم گــفـتــه هــايي را به وزن و قافيـه // بــر تــنـش رنگين لباس شــعـــر را پوشانـده ام
گــفــتـۀ « جاويد» چـون از دل بـــرآيـــد، لاجـرم // مي نــشــيــنــد بردل و نــوری بــدان تــابانده ام

[محمد جاوید]

شوخي با خيام:

«گویند بهشت و حورعین خواهد بود»// آنجا می ناب و انگبین خواهد بود»
دانم که زشانس و بخت و اقبال کجم// فردوس منم مثل زمین خواهد بود
******
«ای دوست غم جهان بیهوده مخور»// از ظرف کسی شربت و پالود مخور
از بانک تو بهر مسکنت وام مگیر // پولی که به بهره گشته آلوده مخور
*****
« ای دوست حقیقت شنو از من سخنی»// هرگز تو مگو راز دل خود به زنی
اونیز بگوید به زن همسایه// گردند همه خبربه چشمک زدنی
*******
«گویند مرا که دوزخی باشد مست»// آتش بزنند برسروگردن و دست
در آتش هجر تو بسوزم شب و روز// گویی که جهنم منم اینجا هست

[ENTEZAR]

سلام

این کتاب امروز به دست من رسید

واقعا که خیلی باهاش حال کردم

هر کی بخره مطمئنم 2 روزه همه شعر ها رو می خونه

چون من الان که می خواستم این متن رو بنویسم دلم نمیومد کتاب رو بگذارم کنار

دستتون درد نکنه آقای جاوید

[محمد جاوید]

سلام

این کتاب امروز به دست من رسید

واقعا که خیلی باهاش حال کردم

هر کی بخره مطمئنم 2 روزه همه شعر ها رو می خونه

چون من الان که می خواستم این متن رو بنویسم دلم نمیومد کتاب رو بگذارم کنار

دستتون درد نکنه آقای جاوید

خوشحالم که کتاب به این سرعت به دستت رسید و راضی هستی/ از اظهار لطفت هم ممنونم

[محمد جاوید]

ديو سپيد

من که روزی تك سواري تيز تك بودم چوباد// درمسيرتند بادي، ناروا افتاده ام
باخودم ره توشه و برگ و نوايي داشتم// حال من را بین چه بي برگ ونوا افتاده ام
صيد مي كردم چه دل هايي به مهر روي خود// لیک چون صيدي به صد دام بلا افتاده ام
همچو باغ پرگلي شاداب بودم در بهار// برگ خشكم گوشۀ اين نا كجا افتاده ام
از ازل بيگانه بودم با فريب و حيلتش// من نمي دانم چرا راه خطا افتاده ام؟
چون شدم مأنوس با ديو سپيد زشت روي// صد گلو فريادم اما بي صدا افتاده ام
اوسپيد است ليك تيره كرده همچون شام تار// روزگارم را، ببين حالا كجا افتاده ام
«هركس از ره مي رسد برخيز بر لبهاش هست »//« هيچ كس اما نمي پرسد چرا افتاده ام»
چون كه شد «جاويد» شام تيره ام تا روز حشر // خوب مي دانم كه از چشم خدا افتاده ام
«بیت تضمین از غلامحسن اولاد»

[محمد جاوید]

دو رباعي از كتاب گلستان جاويد

امـــشـــب دل مــــــن هــــوای جـــام مــــی کـــــرد×× زین روی ره میکده را خوش طی کرد
آن ســــــاغـــــر مـــــی فـــــروش بــا عشوه و ناز×× با غمزه خود اسب دلم را پی کرد

کــَشـــتـــی دلــــم بـــه ســـاحــلــش لــنــگــــر زد×× مانند کبوتری بسویش پر زد
چـــون دیـــد کـــه یــار بـــی وفـــایــی کــرده ست×× پا بر دل خود نهاده، با خنجر زد

[محمد جاوید]

پیرانه سر

در پـي عـشـق مـرا دسـتك و دسـتار فتاد // لودگي كرده و عقــل از ســر من زايـــل شد
پـاره شــد رشــتـه تـسـبـيح دلـم در پي او // پــس از آن لب ز مـناجــات خــدا غــافـل شد
چون دو زانو به بر يار نـشـستم هر شب // بـيــن ايــن بنده شــرمـنده و حـق حــائــل شد
جاي مـسجـد بـه خرابـات شـدم از پي يار // زيــن عمـل تــرك عبــادات خــدا حـاصـل شد
صبـحدم چـون ز مي ناب وضـو ساختمي // پــس نـمــازم بـه بــر دوست هـمـه باطل شد
آنـچـنان سـر بفشردم به سـر و سيـنه يار // جــاي مُهــراز رُخ و پيـشاني مــن زايـل شد
آنچه نـوشـيـده ام از چــشـمه زمــزم آبي // اثــرش بــا دو سـه پـيـمــانــه مـي بـاطـل شد
گـر چه پـيـرانه سـرم، كـار جـوانـي كردم // وانــدر ايــن راه همـه ديــن و دلم شامل شد
آنچـنان سُخـره به هر كوچه و بازار شدم // رشته عـقــل و خــرد ســوي فـنـا مـايــل شد
پشعـر جاويد اگر از سر طـنز است و صفا // واژه هائي است كه از عالم غيب واصل شد

[محمد جاوید]

مهریه


مهریه را کی داده، کی آن راگرفته// این گفته را مادر به بابای پسر گفت
اما نمی داند عروسش سال دیگر// ازبابت مهریه خواهد خانه را رُفت

روزی که مست از این چنین پیوند بودند// این کار دختررا کسی باور نمی کرد
ورنه پسر جای کُت و شلوارداماد // پالان سنگین را چنین در برنمی کرد

وقتی هزارو سیصد و پنجاه سکه// شد ثبت دفتر بابت مهریۀ او
هرگز نمی دانست داماد نگون بخت// گردد اسیر قوّۀ قهریۀ او

برق و جلای سکّه عقلش را ربوده// شد حربه ای جانانه در دستان دختر
گوید بده آن را که تا دندت شود نرم//زیرا که مهریه بُوَد از آن ِدختر

داماد از عشق و وفا گوید ولی او// گوید وفا و مهربانی کیلویی چند
پول است حرف اول و آخر عزیزم// حالا بگو کی می دهی آن یار دلبند

داماد نالید و به مادر این چنین گفت:// «جاوید» شد طوقی گران بر گردن من
آهی ندارم من کنم با ناله سودا// مادر بیا زندان برای دیدن من

[محمد جاوید]

رباعيات طنز

از شـيـطنـت كـودك ايـن دور و زمان // ابليس شده خفيف و خـوار و نالان
در رندي و مكر و حيله و دوز و كلك // انـداخـتـه لـنگ پـيش آنـان شـيطان
****
بـا يـك نگـه ات مـرا تـو كافـر كـردي // بـا مـلـحد و مشـركان بـرابر كردي
بـاغـمـزه و بـا نگاه عـاشق كش خود // روراست بگويـمت مـرا خـر كردي
****
كنكوري ام و غـمـي گران بــردل مـن // ماتم كـده اي حـزين شـده منزل من
جـانم بـه لـب آمده از اين غول بزرگ // تـرسـم كـه شود عاقبت او قاتل من
****
درقـاب بــزرگ كــرده ام مـدرك خــود // بيـكارم و هی چـرانـده ام ارُدك خود
چــون خـاصيّتي زمـدركم حاصل نيست / آتـش بـزنـم بـه قــاب بـا فـنـدك خــود

[MaFia]

با تاسیس این زیر شاخه منتقل شد از متفرقه به این بخش