سریال پایتخت

[iMosi]

پشت صحنه اش کی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

[Manager_66]

خیلی از این سریال خوشم اومد. میخوام حالا حالا نگاش کنم و لذت ببرم . کسی میتونه لینک مسقیمش رو برای دانلود بذاره ؟

[Dark Shine]

هنرپیشه های این سریال اصالتا شمالی بودنند ؟

فک نمیکنم !

[Greedy]

پشت صحنه اش کی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بعید بدونم داشته باشه ولی اگه بذارن اخر خندس

[elahe_n12345]

سلام. توی برنامهء "جام جم در جام" که قبل از عید برای معرفی برنامه های ویژه عید بود، مطمئنم پشت صحنه اش رو نشون داده. ولی الان توی سایت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] فقط برای دیدن آنلاین هست. اگر کسی بتونه اون برنامه رو از اون سایت دانلود کنه و برای همهء ماها بذاره، خیلی عالی می شه. (روز و ساعتِ دقیقش رو هم پیدا می کنم می گم) متاسفانه من بلد نیستم چه جوری می شه از این سایت دانلود کرد، ولی می گن با برنامهء IDM می شه و راههای دیگه ای هم حتماً هست. توروخدا اگر کسی می تونه این برنامه رو دانلود کنه و برای ما هم بذاره.

[mefmef]

توروخدا اگر کسی می تونه این برنامه رو دانلود کنه و برای ما هم بذاره.

وای که اگه بشه چی می شه ؟

[elahe_n12345]

این لینک اون برنامهء "جام جم در جام" که پشت صحنهء "پایتخت" رو نشون داده

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

اینم لینک برنامهء "شما و سیما" که پشت صحنهء "پایتخت" رو نشون داده. این پشت صحنه فکر کنم مدتش بیشتر و جالبترم باشه

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

خواهشاً یکی یه کاری کنه بتونیم این پشت صحنه ها رو دانلود کنیم و درست ببینیم.

[M3HRD@D]

وقتی که 17 سال داشتم در سريال «دایی جان ناپلئون» کارگری صحنه می کردم
گزارش سینمانگار از نشست نقد و بررسی سریال «پایتخت»


اولین نشست نقد و بررسی فرهنگسرای رسانه در سال 90 با تحلیل سریال نوروزی «پایتخت» عصر روز یکشنبه 14 فروردین برگزار شد.

در این جلسه که با حضور محمدتقی فهیم به عنوان منتقد و مجری برگزار شد، سیروس مقدم کارگردان، محسن تنابنده نویسنده و بازیگر، ریما رامین فر، احمد مهران فر و سمیرا حسن پور بازیگران این مجموعه در جمع اصحاب رسانه حاضر شدند.

محمدتقی فهیم در آغاز نشست گفت: در اولین روز کاری سال جدید اولین جلسه نقد و بررسی را به سريال مناسبتی آقای مقدم اختصاص دادیم. همانطور که می دانید آثار آقای سیروس مقدم اغلب بهنگام پخش با استقبال مخاطب مواجه شده است. همچنان که سريال «پایتخت» نیز در بین سريال های نوروزی بازتاب بهتری داشت و توجه بیشتری را به خود جلب کرد. آنچنان که در روز سیزده بدر صداهایی که از هر جمعی برمیخاست تکیه کلام های شخصیت پنجعلی و فریاد های نقی نقی بود که بچه ها به همدیگر پرتاب می کردند. که این خود نشان می داد سريال در بین مردم دیده شده است. در واقع از ابعاد مختلف که بخواهیم به اثر توجه کنیم، عوامل جلوی دوربین، عوامل پشت صحنه، انتخاب سوژه و توجه به اقشار متوسط جامعه و شهرستانی ها، مناسبات و روابط بین این افراد، همه و همه نشان دادند که محصول نهایی اثر شایسته و درخور توجهی از کار درآمده است. البته در ادامه به جنبه های مختلف کار و نقاط ضعف و قوت سريال خواهیم پرداخت.



فهیم اولین سؤال را از سیروس مقدم پرسید: برای شروع، آقای مقدم کمی از شرایط کار برایمان بگویید؛ به راه انداختن کامیونی در سطح شهر با حضور صحنه های شلوغ و پربازیگر سخت نبود؟ به ویژه برای شما با محدودیت زمانی که روزانه کار می کردید و مجموعه را به روی آنتن می فرستادید؟

سیروس مقدم ضمن ابراز خرسندی از برگزاری این جلسه در اولین روز پس از تعطیلات و بعد از پخش آخرین قسمت سريال در پاسخ گفت که پیش از این کار، «زیرهشت» سخت ترین اثر کارنامه کاری ام بود، اما «پایتخت» 10 برابر آن دشواری کار داشت. دلایل این سختی هم مشخص است و به هیچ وجه اغراق شده نیست. ما با کامیونی سروکار داشتیم که 12 تن وزن و 7 متر طول داشت و خانواده ای که در پشت این کامیون حضور داشتند. قصه، قصه ای شهری بود که در آن گروه اصلی بازیگران از نقطه ای در شهر به نقطه ای دیگر می رفتند و کار با کامیون در این سطح وسیع ساده نبود. در این کامیون در کنار خانواده حضور دو کودک خردسال شرایط خاصی را بر گروه و کار تولید تحمیل می کرد. عامل دیگری که تولید این مجموعه را تحت تأثیر قرار می داد، شرایط متغیر و سرد آب و هوایی بود. با توجه به همه اینها، عوامل سريال پایتخت پروسه سختی را در تولید پشت سر گذاشتند.

در پاسخ به سؤالی پیرامون چگونگی شکل گیری سناریو و شخصیت نقی و اینکه آیا این شخصیت از دل قصه بیرون آمد یا به طریقی دیگر شکل گرفت، تنابنده این طور پاسخ گفت: ایده اصلی کار متعلق به تورج اصلانی، فیلم بردار موفق سینمای ایران بود. در ابتدا قرار بود سینمایی کار کنیم، اما بدلیل مشغله های کاری شرایط انجام آن محقق نشد و نهایتاً تصمیم برآن شد که تبدیل به متن سريال مناسبتی نوروز شود. درباره ایده با آقای مقدم صحبت کردیم، بعد طرح آن را نوشتم. البته قصه از ابتدا به این شکل نبود، آدم های قصه می خواستند از نقطه ای در تهران به نقطه ای دیگر نقل مکان کنند، بعدتر دریافتم که آنطور که می خواهم جان مطلب ادا نمی شود؛ این شد که آدم های قصه شهرستانی شدند و داستان به شکلی که دیدید پیش رفت.

فهیم: یعنی قبل از آغاز تولید فیلمنامه آماده شده بود؟

تنابنده: شش قسمت اول فیلمنامه آماده بود. بقیه قصه بعدتر نوشته شد، آقای الوند در قسمت هایی به گروه پیوستند و اواخر کار به علت سفری که برایشان پیش آمد گروه را ترک کردند. و در حقیقت آنچه دیدید با کمک همه عوامل شکل گرفت. ضمن اینکه اتفاقاتی در حین کار رخ داد که آنها را به داستان اضافه کردم. در رفتن ترمز دستی و آتش سوزی پشت کامیون اتفاقاتی بود که پیش آمدند و بعدتر وارد قصه شدند. در کل تلاش من و آقای مقدم این بود که محصول نهایی خیلی بوی ساخت و ساختار ندهد و همه چیز دقیق، معین و متر شده نباشد.

در ادامه، فهیم اولین سؤالش از ریما رامین فر را این گونه مطرح کرد: چه شناختی از یک زن علی آبادی داشتید؟ خودتان از اهالی شمال کشور هستید؟

رامین فر در پاسخ به این پرسش گفت: بنده متولد تهران هستم و قسمت زیادی از آنچه پیرامون این شخصیت دیدید، در فیلمنامه بود و بخشی هم از دیده های شخصی خودم از اهالی این دیار نشأت گرفت. ویژگی هایی مثل خانواده دوستی و مهرطلبی این افراد همراه با هدایت های آقای مقدم و راهنمایی های آقای تنابنده در مقام بازیگردان به شکل گیری شخصیت هما انجامید.

مجری نشست از سمیرا حسن پور خواست که از پیشینه کاری خود برای حاضرین سخن بگوید. وی صحبتش را اینطور شروع کرد که: فعالیت هنری را با کار تئاتر آغاز کردم. سال گذشته در اولین کار تلویزیونی در سریال چاردیواری در نقش مهتاب ظاهر شدم. در کار پایتخت هم بعد از سایر بازیگران اصلی به گروه پیوستم.

محمدتقی فهیم خطاب به احمد مهران فر گفت: شخصیت شیرین ارسطو چه طور شکل گرفت؟ با تغییر ماهیتی که نقشتان نسبت به کارهای قبلی تان داشت چه طور کنار آمدید؟ آیا چیزی را فی البداهه به آن اضافه کردی یا از قبل همه چیز مشخص بود؟ تکیه کلام ها به چه صورت شکل گرفت؟

مهران فر ضمن آرزوی سالی خوب برای همه گفت: نقش ارسطو ویژگی هایی از پیش تعیین شده را در کنار ویژگی هایی که طی کار به آن اضافه شد، دربر داشت. با لهجه مازندرانی آشنایی قبلی داشتم چون دوران خدمت سربازی را در ساری گذراندم. اما جزئیات رفتاری و تکیه کلام ها بعضاً در ابتدا لحاظ شده بود و حین کار هم چیزهایی به آن اضافه شد. حتی با پخش مجموعه از بازخوردهای مردم هم استفاده کردیم و مواردی را پررنگ تر کار کردیم. اما شاکله اصلی ارسطو در فیلمنامه بود که من با خواندن آن از نقش و فیلمنامه خوشم آمد، آقای مقدم این افتخار را به من دادند و به جمع پیوستم.

فهیم برای شروع نقد سريال به ارزشهای محتوایی و اجرای هنری اثر اشاره کرد و از مقدم خواست که به زعم خودش جایگاه این سريال را در میان کارهایش تشریح کند. به علاوه، از موضوع و تم قصه سخن گفت که موضوع مهاجرت شهرستانی ها به تهران موضوعیست که بارها به آن پرداخته شده، سالهاست که نمونه هایی از آن را دیده ایم. آثاری که عموماً نشان داده اند تهران علیرغم زیبایی های ظاهری، زشتی ها و بحران های خاص خود را دارد. از سویی دیگر وقتی قرار است شهرستانی ها به تهران بیایند، و اینها را پشیمان کنند از آمدن، آنطرف ماجرا و چرایی آمدن آنها نشان داده نمی شود. در این نکات «پایتخت» تفاوتی با کارهای قبلی کارشده پیرامون این موضوع ندارد و همان ایده را با شاخ و برگ های دیگری مطرح می کند، خانواده ای شهرستانی به تهران می آیند، با پیشرفت داستان کم کم پشیمان شده و برمی گردند. چرا ایده کار در همین جا متوقف می شود؟ این را چگونه تحلیل می کنید؟ آیا آن را قابل دفاع می دانید؟

سیروس مقدم در پاسخ فهیم گفت: به اعتقاد من، «پایتخت» متفاوت ترین اثری ست که کار کرده ام. دلیل روشنی هم دارد. توافقی که در ابتدای کار با گروه تولید صورت گرفت این بود که بیاییم و منطق، فرمول بندی و دو دو تا چهارتا هایی را که در ساخت سريال رایج است کنار بگذاریم و به شکلی رئال و مستند گونه کار کنیم، به شکلی که گویی می خواهیم برشی از یک زندگی واقعی را نشان دهیم. علاوه بر این، «پایتخت» اولین سريالی است که من با دکوپاژ و میزانسن چیده شده و از قبل تعیین شده سر کار نمی آمدم، درواقع با اتفاقات همان جا در سر صحنه مواجه می شدیم. تلاشم این بود که نمایش قصه به شکلی کاملاً رئال صورت گیرد. به این خاطر طی تمرین گروه، کم کم موقعیت سکانس را پیدا می کردم، میزانسن و جای دوربین را پیدا می کردم، نورها پیدا می شد و اینکه چه اجزایی حائز اهمیت اند و همه این ها به سکانسی تبدیل می شد که ضبط می کردیم. به این علت پایتخت برایم تجربه ای کاملاً جدید بود و نوعی ساختارشکنی در کارهای خود من به حساب می آمد. در این کار من خودم را در معرض غافلگیری و نه پیش داوری قرار می دادم و این باعث می شد که سختی کار برایم شعف و خوشایندی کودکانه داشته باشد. از پیشنهادات مختلف عوامل استفاده می کردم، کما اینکه قسمت آخر سريال ها که معمولاً انرژی ها تمام شده و قصه در حال جمع شدن است، ما سخت ترین قسمت کار را در قسمت آخر و ماجرای گیرکردن کامیون در آب داشتیم. چرا که حس می کردم انرژی این گروه تمام نشدنی است و هر آن خود را در معرض غافلگیری و از قبل پیش بینی نشده قرار دهد. هدف گروه انتقال انرژی کار از طریق بستر مستند گون و رئال روایت داستان بود.

اما درباره بحث مهاجرت که مطرح شد، همانطور که آقای تنابنده هم گفتند هدف ما از ابتدا این نبود که قصه ای حول مسأله مهاجرت بسازیم. نسخه اول فیلمنامه در تهران اتفاق می افتاد، خانواده ای در کنار راه آهن زندگی می کردند، و هنگامی که قصد نقل مکان می کنند برای رسیدن به منزل جدید دچار حوادثی می شوند. بنابراین هدف از ابتدا این نبود و کار به هیچ وجه سفارشی نبود. و وقتی هم قصه به این شکل در آمد دلایلی برای آن وجود داشت. یکی اینکه باید بین پایتخت و نقطه مبدأ قصه تضادهایی می دیدیم که قصه جذابیت هایش را پیداکند. مثلاً اینکه هدف ما این بود که بگوییم جایی که خانواده قصه حرکت خود را آغاز می کنند، جای خوبیست، خوش آب و هواست و سر سبز و مردم در خانه هایشان به روی هم باز است. این شد که مبدأ جایی انتخاب شد با فرهنگی غنی و دارای موسیقی محلی با اصالت. مهاجرت در دل قصه ما، چاشنی کار شد. هدف مقایسه دو زندگی در کنار هم بود. نمود آن هم در دیالوگ هما در قسمت آخر بارز است: "تهران جای خوبیه، اما به درد ما نمی خوره."



منتقد برنامه پرسشی را مطرح کرد درباره اینکه چرا در هیچ بخشی از کار شرایط اولیه زندگی آدم های قصه نشان داده نشد؟

محسن تنابنده در جواب گفت: قطعاً نقایصی در فیلمنامه وجود دارد. وقتی به این نتیجه رسیدیم که خانواده قصه ما از شهرستان بیاید، بحث مهاجرت در سطح سوم و یا چهارم مورد توجه بود. موردی که هست اینکه ما محدودیت زمانی داشتیم، مثلاً همین قسمت آخری که دیدید، در فیلمنامه بسیار پربارتر بود؛ اما مجبور شدیم در جاهایی کار را قیچی بزنیم و به آنتن پخش برسانیم.

در این قسمت رامین فر افزود: لازم می دانم نکته ای را اضافه کنم؛ فضایی که ما سعی در به تصویر کشیدنش داشتیم، فضایی بود بدون قضاوت، خانواده ای که در کنار هم بودند، و به اینها پیامی الصاق نشد. آنچه برداشت شد از دل روایت قصه بیرون آمد.

فهیم در تمجید از سريال گفت: نقاط عطف داستانی خوب بود، بحران ها حتی تا قسمت آخر هم ادامه پیدا کرد و این قابل تحسین است. اما در مورد بحث لهجه ها که اعتراض نماینده علی آباد را در مجلس به همراه داشت، به نظر من لهجه ها به هیچ وجه تحقیر نشد، شهرستانی ها کوچک نشدند.

تنابنده درباره لهجه دار بودن بازیگران گفت: من واقعاً از اتفاقات بوجود آمده تعجب می کنم؛ افراد در خانواده ای که از شهرستان بیاید طبیعتاً لهجه دارند، این مسأله بسیار روشنی است. آنچنان که بازخوردها هم نشان داد مردم ناراضی نبودند، چراکه بیشترین رضایت را از جانب مردم مازندران و گلستان داشتیم. سريال شریف با آدم های شریفی که لوده بازی در آن جایی نداشت. اصلاً چه دلیلی دارد که همه سريال ها درباره مردم تهران ساخته شود؟ انتخاب شهرستان مبدأ این آدم ها به هیچ وجه بدون فکر نبود، به لحاظ تسلطی که پیشتر به لهجه این خطه داشتم و شناخت نسبی که من و آقای مقدم داشتیم، چون وقت تحقیق برای انتخاب نقطه ای دیگر را نداشتیم، به سراغ مردمی رفتیم که کمابیش می شناختیمشان. حساسیت ما بدان حد بود که بدلیل وقت کم –وگرنه در توانایی های خانم رامین فر هیچ شکی نیست- و احتمال بروز کاستی هایی در لهجه هما، تصمیم بر آن شد که هما لهجه نداشته باشد.

وی افزود: چرا بجای دیدن این همه حسنی که کار داشت، شروع کردند به ایراد گرفتن از لهجه ها. فکر می کنم آقایانی که کار دیگری ندارند و به هیچ شکلی مطرح نمی شوند، حال محملی پیدا کرده اند که به واسطه آن بتوانند خود را مطرح کنند.

محمد تقی فهیم در باره بعد مذهبی کار پرسید و اظهار کرد که رسانه ملی همچنان در نشان دادن مذهب و شرعیات ضعیف عمل می کند. در این سريال هم کمتر به این وجه پرداخته شد. فقط در جاهایی بابا پنجعلی آن هم به صورت شرطی و آن حالت مقتضی شخصیت قصه می گوید "نماز نخوندم".

مقدم در این باره گفت: سکانسی در قسمت اول داشتیم(اشاره به نماز خواندن ارسطو نقی در مسجد) اما به واقع نشان دادن این موارد به شکل عمده تر اساساً هدف این سريال نبود یعنی بحث و حرف سريال پایتخت این نبود. اما در لابلای رفتارهای آدم های قصه مواردی را گنجاندیم که نه به شکلی صریح، بلکه به طور ضمنی حاکی از اعتقادات این خانواده بود.

رامین فر در این مورد اضافه کرد: من فکر می کنم مذهبی بودن صرفاً نشان دادن نماز خواندن افراد و نمایش آن ها در حال عبادت نیست بلکه این کار سطحی ترین و دم دستی ترین ایده است. به جای این، آنچه نشان داده شد این بود که این آدم ها دروغ نمی گویند، پول مسأله دار وارد زندگیشان نمی کنند و به بزرگترهایشان احترام می گذارند.

فهیم گفت: بله درست است، «پایتخت» ارزش های درونی بسیاری در بطن خود داشت.

نوبت به پرسش اصحاب رسانه رسید و خبرنگاری سؤالش را این طور مطرح کرد: در باره موسیقی اثر و ورود موسیقی سنتی که از چاردیواری شروع شد و اینجا به شکلی کاملتر –به لحاظ هماهنگی موسیقی با داستان و شخصیت هایش- کار شد، آیا قرار است به همین شکل دنبال شود؟ البته جا دارد که تشکر کنم از این بابت و کار خوب آریا عظیمی نژاد را تحسین کنم، کاری که بار حسی مجموعه را به دوش می کشید و بسیار موفق عمل کرد.

مقدم در پاسخ گفت: دراین باره دو دیدگاه وجود داشت. دسته اولی که معتقد بودند موسیقی سنتی پتانسیل تبدیل به موسیقی متن سريال را ندارد. اما من موافق دسته دیگر بودم که اعتقاد دارند این پتانسیل وجود دارد و حتی خیلی بهتر و بیشتر می توان روی آن کار کرد و مانور داد. یکی از دلایل انتخاب مازندران هم وجود موسیقی غنی محلی آن منطقه بود. آقای عظیمی نژاد هم که سال ها موسیقی محلی مناطق مختلف را کار کرده و آرشیوی کامل از موسیقی های محلی دارد. تلفیق موسیقی مدرن با سنتی در ورود آدم های قصه به تهران و بعد دل کندن آنها از پایتخت و استفاده از موسیقی ناب محلی از مواردی بود که در موسیقی متن سريال کار شد.

در ادامه یکی از خبرنگاران حاضر از کارگردان مجموعه پرسید آیا تجربه اولین ساختارشکنی موفق بود و قصد دارید آن را ادامه دهید؟

مقدم گفت: من ساختارشکنی نکردم که آن را تجربه کنم، به نظرم ساختارشکنی لازمه این قصه بود و من این کار را به دلیل شرایط و ویژگی های مجموعه انجام دادم. در واقع قصه به من می گوید که چه کنم.

فهیم از مهران فر پرسید که آیا کار سیروس مقدم بر بازی تو هم تأثیری داشت؟

مهران فر چنین پاسخ داد: وقتی کار رئال است، نباید بازی تو دیده شود، حرکت دوربین نباید به چشم بیاید. روز اولی که درباره کار صحبت کردیم قرار شد که جلوی دوربین زندگی کنیم. قطعاً صبر و حوصله آقای مقدم در پیشبرد کار بسیار تأثیرگذار و انرژی بخش بود.



در سؤالی کتبی خطاب به مقدم گفته بودند که: شما با سريال هایتان رشد می کنید. و اغلب در آثار شما بازیگران چند قدم از شما جلوتر اند. و همیشه آقای ضرغامی رابطه خوبی با شما داشته است. علت چیست؟

تنابنده در دفاع از کارگردان مجموعه گفت: اگر نظر شما اینست چرا این اتفاق در آثار کارگردان های دیگر نمی افتد؟ به اعتقاد من مقدم جوان ترین کارگردان سريال ساز ایران است. این جوانی که می گویم به لحاظ تمایل به ساختارشکنی، تجربه های جدید و ریسک کردن است. مثلاً همین سريال که متن آماده نبود و ترکیب بازیگران برای مردم آشنا نبود.

مقدم با تبسمی بر لب گفت: وقتی که 17 سال داشتم در سريال «دایی جان ناپلئون» کارگری صحنه می کردم. از آن روزها خیلی گذشته و من با تجربیاتی که کسب کردم سريال های بسیاری را روانه آنتن پخش کرده ام. من فکر می کنم اگر آدم ها در جامعه در جایی ایستاده اند که موفق هستند یا موفق به نظر می آیند، شاید بخشی از آن معلول پارتی بازی ها و روابط باشد، اما قطعاً بخش دیگری هست که معلول استعداد، هوش و تجربه کاری خود فرد است.

فهیم از حسن پور درباره کار کردن در سکانس های شلوغ پرسید که برای حفظ موقعیت و ماسکه نشدن چه می کردید؟

حسن پور جواب داد که: به لحاظ این که دیرتر به کار پیوستم و وارد گروهی شدم که حس می کردم خیلی از من جلوتر هستند، اگر راهنمایی های آقای مقدم و کمک های خانم غفوری(تهیه کننده مجموعه) نبود، نمی توانستم به خوبی کار کنم.

آخرین سؤال را یکی از حاضرین درباره سکانس آخر و جا ماندن کفش های نقی پرسید.

مقدم در پاسخ گفت که ایده جا ماندن کفش ها تقریباٌ همزمان برای من و تنابنده شکل گرفت و تصمیم گرفتیم این کفش ها به عنوان نمادی از تجددگرایی(اشاره به قسمت اول که با آمدن به تهران نقی دمپایی هایش را در می آورد و این کفش ها را به پا می کند) جا گذاشته شود.

محمد تقی فهیم ضمن ابراز خرسندی از ساخت و پخش این مجموعه بحث را این طور پایان داد: به واقع طنز همین است، اثری که نیشی بزند و در قالب دیالوگ های طنزآمیز و موقعیت های کمیک قصه را پیش برد و کل مجموعه در این رابطه بسیار خوب عمل کرد.

در پایان مراسم، آقای صادق پژمان ریاست فرهنگسرای رسانه هدایایی را به رسم یادبود به عوامل این سريال اهدا کرد.

[elahe_n12345]

گفتگو با نویسنده و بازیگر سریال “پایتخت”
دادنا: فیلمنامه‌نویس و بازیگر مجموعه “پایتخت” معتقد است به خاطر احترام به مردم مازندران و گلستان روی شخصیت پنجعلی مانور زیادی نداده و در شوخی زیاده‌روی نکرده است.

به گزارش مهر، نوروز ۹۰، شبکه اول سیما که بهترین زمان پخش سریال‌ها را در انحصار دارد، با وجود مجموعه‌ای آماده برای عید، این وظیفه را بر عهده سیروس مقدم و تیمش گذاشت.

نام محسن تنابنده در تیتراژ فیلم به عنوان طراح فیلمنامه، فیلمنامه نویس، بازیگردان و بازیگر گویای این بود که بخش عمده‌ای از این مجموعه با ایده‌های او به سامان رسیده است. این بازیگر و فیلمنامه نویس که تا اینجا نشان داده است طنز موقعیت را به خوبی می‌شناسد، در نشست اختصاصی خبرگزاری مهر با بازیگران و کارگردان “پایتخت”، به فشردگی زمان و محدودیت‌های مجموعه‌ای با لهجه اهالی شهرهای دیگر اشاره کرد.


تنابنده هدف اصلی مجموعه “پایتخت” را قصه تعریف کردن و نمایشی از شخصیت‌های دوست داشتنی می‌داند.


*گروه فرهنگ و هنر:ایده اولیه “پایتخت” از شما بود؟
- محسن تنابنده بازیگر و فیلمنامه نویس: ایده از من نبود. ایده از تورج اصلانی خریداری شد و توسط من به طرح تبدیل شد. ایده ابتدایی در حد نیم خط بود و در نهایت هم خشایار الوند به کار اضافه شد و با هم فیلمنامه را نوشتیم.

*زمان کافی برای پروراندن طرح داشتید یا اینکه مثل کارهای مناسبتی دیگر در زمان اندک نوشته شد؟
- می‌دانم مردم از این ماجرا خیلی خسته‌اند که بگویم ما فرصت نداشتیم و در زمان کوتاهی این فیلمنامه را نوشتیم اما از آن جایی که مجری هستیم و تا پیشنهاد طرح کار پذیرفته شود، زمان ‌برد، فرصت نوشتن را نداشتیم. در تیتراژ اسم من و خشایار الوند و یکی دیگر از دوستان آمده است اما این کار واقعا تیمی بود. از خود آقای مقدم که بسیار تجربه گرا و نو کار می‌کند تا باقی بچه‌ها همه به ما کمک کردند.

*یعنی شما قبل از شروع فیلمبرداری هیچ متنی در دست نداشتید؟
- قبل از اینکه کار را شروع کنیم شش قسمت متن را داشتیم. در طول کار هم ادامه قصه پیدا شد. ادامه قصه مبتنی بر اتفاقاتی بود که برای خود گروه در حین فیلبرداری می‌افتاد. مثل دررفتن ترمزدستی کامیون و آتش گرفتن کرسی. خیلی از ایده‌هایی که در قصه می‌بینید عینا در کار اتفاق افتاد و تیم نویسنده به این نتیجه رسیدیم که این اتفاقات در کار بیافتد.

*چطور شد از آقای الوند برای نوشتن دعوت کردید؟
- من و خشایار از سال‌ها قبل با هم آشنا هستیم. اگرچه سرش خیلی شلوغ بود اما پذیرفت که با ما همکاری کند. ما معمولا قصه را با هم طراحی می‌کردیم و جایی که خشایار فرصت داشت قصه را می‌نوشت و اگر نیاز به تغییری داشت با هم حرف می‌زدیم. نه تنها نویسندگان بلکه کل بازیگران با هم در مورد قصه و روند جلو رفتن آن مشورت می‌کردیم و به نتایج مطلوبی هم می‌رسیدیم.

*نقش نقی را برای خودتان نوشته بودید؟

- خودم که از ابتدا قرار نبود بازی کنم. قرار بود فقط متن را بنویسم اما آقای مقدم و خانم غفوری گفتند که خودم هم حضور داشته باشم. طبیعی است که کار کردن با آقای مقدم برای هر بازیگری خیلی جذاب است به خاطر همین با فراغ بال قبول کردم. روی احمد مهران فر و ریما رامین فر از همان ابتدا فکر شده بود و باقی بازیگران هم زمان نوشتن فیلمنامه پیدا کردیم.

*ریما رامین فر و احمد مهران فر چه ویژگی‌هایی داشتند که از همان ابتدا رویشان فکر کرده بودید؟


- خیلی طبیعی است که ما بر خلاف خیلی از کارها که قبل از نوشتن فیلمنامه دنبال بازیگرند، در حین نوشتن به بازیگرها فکر می‌کردیم. ما دنبال آدمی نبودیم که تماشاگر از قبل دوستش داشته باشد و همان ساختارشکنی که آقای مقدم در مورد کلیت مجموعه با آن اشاره کرد در سر و شکل متن و انتخاب بازیگر هم دیده می‌شد. شاید در ابتدا همه وحشت کردند. قرار بود بهترین باکس تلویزیون و بهترین شبکه به ما داده شود. همه ترسیده بودند که آیا این تیم در مقابل تیم‌های خوبی که در شبکه‌های دیگر مجموعه‌های تلویزیونی را می‌سازند کارش را به سرانجام برسانند یا خیر.

*یعنی بازیگران تیم مجموعه “پایتخت” نمی‌توانست مخاطب جذب کند؟
- منظورم بازیگران هستند. آن مجموعه‌ها اگر قصه هم نداشتند، اما به خاطر بازیگرانی که انتخاب کرده بودند، حتی اگر بازیگر جلوی تلویزیون یک دوری هم می‌زد، باز می‌توانست مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد. اما انتخاب این گروه بازیگر برای بهترین مجموعه نوروز خیلی ریسک به نظر می‌آمد. تمام تلاشمان این بود که خیلی شریف و با شخصیت‌های جذاب برای مخاطب قصه تعریف کنیم. دنبال این نبودیم که مخاطب به خاطر بازیگر پای مجموعه بنشیند.

*از همان ابتدا به این فکر کرده بودید که این خانواده باید به شهرشان برگردند؟ البته خانه‌ای که نزدیک اتوبان انتخاب کرده بودید گویای پایان داستان بود.
- قرار بود فینال را در تهران بگذرانیم. از آنجایی که قصه کامل نشده بود ما به صورت تیمی در جستجوی کامل کردن قصه بودیم. آخرین سکانس فیلم پنج صبح سیزدهم گرفته شد و از آن طرف ساعت ۱۰ شب هم روی آنتن رفت. اول فکر کردیم این پایان می‌تواند برای تماشاگر قابل حدس باشد. اما بعد به این نتیجه رسیدیم اینکه با چه کیفیتی به علی آباد برمی‌گردند مهم‌تر است.

*خوب با همان کیفیت در تهران می‌ماندند!
- در کل این مجموعه ما دنبال تجربه‌گرایی بودیم و اصلا به این فکر نمی‌کردیم که چه پیامی به مخاطب بدهیم. این قصه در ابتدا که نوشته شد در تهران شکل می‌گرفت. اما در نهایت به این منطق رسیدیم که آدمی که در تهران زندکی می‌کند اگر برایش مشکلی به وجود بیاید چند جا را بلد است که شب‌هایش را بگذراند و اصلا بحث کامیون به وجود نمی‌آمد.

*شخصیت‌های “پایتخت” درست قسمت آخر متحول شدند و این خیلی منطقی به نظر نمی‌آمد. این مشکل شخصیت پردازی به فیلمنامه مربوط می‌شود.
- هدف ما از ساخت این مجموعه نشان دادن چیزهای دیگری بود. مثلا ما سکانسی داشتیم که حال پدر نقی بد می‌شد و شب هم باران گرفته بود. از طرفی این خانواده در کامیون املت می‌خورند و سوراخ سنبه‌های کامیون را مثل یک خانه می‌پوشانند. اینکه کانون خانواده مهم‌تر از خانه است اینکه مهم خود آدم‌ها هستند، بیشتر مورد نظر ما بود. در بدترین شرایط نقی و هما به هم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند و این برای ما مهم‌تر از هر چیزی بود.

*شما در این مجموعه بازیگردان هم بودید. بازیگردان در مجموعه‌ای با گروه حرفه‌ای چه نقشی دارد؟
- اساسا بازیگردان کارش با بازیگر است نه نابازیگر. بازیگردان آگاه است با چه تیم بازیگری باید کار کند. می‌تواند تشخیص بدهد با این گروه می‌تواند به لحن مورد نظر برسد یا خیر. بازیگردان حد فاصل میان کارگردان و بازیگر است. او این وسط حایل است و می‌تواند در مورد بازیگران نظر بدهد که چه اتفاقی باید برای بازیگر بیافتد تا به آنچه در ذهن کارگردان است نزدیک شود. در این مجموعه من به همان اندازه بازیگردانی می‌کنم که بازیگرهای دیگر. یعنی بازیگرهای دیگر همان قدر بازی من را می‌گرداندند و در موردم نظر می‌دانند که من در مورد آنها نظر دادم. این کار واقعا گره خورده بود. خیلی صحت نداشت که در تیتراژ نام من به عنوان بازیگردان نوشته می‌شد. ما با هم کار می‌کردیم.

*پس در مجموعه‌ای مثل “پایتخت” بازیگردان خیلی معنا ندارد؟
- همه با هم همکاری می‌کردیم. من فقط هماهنگ کننده بودم و کارهای کلی را سر و سامان می‌دادم و در مورد جزییات همه با هم شریک بودیم.
*با اینکه لهجه‌های شخصیت‌ها در “پایتخت” به شهادت مردم مازنداران مشکل نداشت شما هم اسیر شکایت و اعاده حیثیت شدید. چرا؟
- گروهی که مهاجرت می‌کنند به شهر دیگری ناخودآگاه لهجه‌شان با لهجه مردم آن شهر متفاوت است. زمانی که آقای فتحی هم این کار را کرد ایراد گرفتند و چقدر مورد فشار قرارش دادند. اما یک بار درست قضاوت کنیم که آقای فتحی قصد داشت چیزی را خراب کند؟ اگر قرار است تمرکز را از تهران برداریم، باید به این فکر کنیم که آدم‌هایی دیگری هم در ایران زندگی می‌کنند. یزدی‌ها و شمالی‌ها جزیی از مردم ایران هستند. چرا باید تمام مجموعه‌های محدود به تهران و لهجه سلیس فارسی شود؟

*اتفاقا این خانواده جای مانور بیشتری داشتند اما کاملا مشخص بود که فیلمنامه کنترل شده نوشته شده است.
- جالب این است که مردم گلستان و استان مازندران رضایت کامل را از این مجموعه دارند. ما تمام تلاشمان را کردیم که خانواده‌ای متشخص و با آبرو را نمایش دهیم. این خیلی مهم است که رسانه ملی در بهترین تایم نوروزی‌اش در مورد قومی حرف می‌زند که اهل مازندران هستند و به تهران می‌آیند و از آنجایی که نمی‌توانند خودشان را با تهرانی‌ها هماهنگ کنند برمی‌گردند به شهرشان. ما حاضر نشدیم در این مجموعه شوخی‌های سخیف انجام بدهیم. سعی کردیم کمدی فاخری را با این آدم‌ها به وجود بیاوریم. هر کدام از بچه‌های اهل فن که از بیرون به این مجموعه نگاه می‌کنند بر این واقف هستند که شخصیت پنجعلی چقدر قابلیت این را دارد که انواع و اقسام شوخی‌ها را انجام بدهد اما ما این کار را نکردیم به خاطر اینکه می‌خواستیم همه چیز شرافتمندانه اتفاق بیافتد.

[M3HRD@D]

گفتگو با علیرضا خمسه درباره «بابا پنجعلي»: فکر می‌کردیم ربات هستیم

بازيگر نقش «بابا پنجعلي» در مجموعه پايتخت با اشاره به اين‏كه «دلم براي شخصيت باباپنجعلي تنگ مي‌شود» گفت: اين سريال به مسائل واقعي درون جامعه مي‌پرداخت و آينه‌اي از واقعيت‌هاي جامعه را به تصوير مي‌كشيد.

«عليرضا خمسه» در يك برنامه تلويزيوني گفت: ديالوگ‌هاي بابا پنجعلي بيشتر از آنچه روي آنتن رفت بود، ولي تنابنده در طول نوشتن و اجرا به اين نتيجه مي رسيد كه اگر ديالوگ هاي او كمتر شود نتيجه بهتري دارد و همين طور هم شد.

وي ادامه داد: تنابنده پس از نگارش داستان و ديالوگ‌ها بعدا متوجه مي‌شد كه اصلا اين جملات مناسب باباپنجعلي نيست و آنها را حذف مي‌كرد. بابا پنجعلي با فقط برخي كلمات خطاب به پسرش مي‌گفت كه: من هستم، به تو متكي هستم و تو را مي‌شناسم.

خمسه با بيان اين‌كه دلم براي شخصيت باباپنجعلي تنگ مي‌شود، اظهار داشت: آنچه ديديد كار من به تنهايي نبود، بلكه كار مقدم، نويسندگان سريال، احمد مهران‎فر كه همواره پيشنهادات خوبي داشت و خانم رامين‎فر بود. هسته مركزي تيم ما يك هسته تئاتري بود و چند بازيگر مدام با هم چالش و بده بستان داشتند كه همين باعث پيشرفت كار بود.

بازيگر نقش باباپنجعلي درباره نقاط ضعف سريال پايتخت نيز تصريح كرد: اي‎كاش اين موقعيت براي گروه فراهم مي شد تا به جاي 2ماه و نيم، ما 5 ماه براي توليد وقت داشتيم تا ماحصل كار بهتر شود. مخصوصا روزهاي آخر ما زمان كم داشتيم. مثلا هر انساني به طور معمول بايد در طول شبانه روز 8 تا 10 ساعت استراحت كرده بخوابد ولي اگر قرار باشد كه عوامل به جاي 10 ساعت كار كردن 20 ساعت كار كنند، به طور حتم راندمان كار پايين مي‌آيد.

وي با بيان اينكه فشار كار به حدي بالا بود كه گاهي احساس مي كرديم مثل روبات هستيم، افزود: حتي با اينكه در روزهاي آخر مردم در لوكيشن ما حضور داشتند و به ما دلداري مي دادند؛ ولي ما خسته بوديم و خواب‌مان مي‌آمد. شب آخر كه داشتيم بخش‌هاي مربوط به مشهد رفتن را تصويربرداري مي كرديم سر من درد مي كرد و سنگين بود. فقط به خدا مي گفتم كه به من قوت بده تا امشب را هم به پايان برسانم. زمان ما خيلي كم بود و بهتر بود تا كارمان را زودتر شروع مي‌كرديم.

خمسه همچنين درباره اينكه معمولا سريال هاي ايراني شروع خوبي دارند ولي از پايان‌بندي ضعيفي برخوردارند، گفت: شايد سريال ما آينه روابط ما باشد. در دوستي‌هاي‌مان هم همين كار را مي‌كنيم. معمولا خوش‎استقبال و بدبدرقه هستيم كه خيلي خوب نيست. بايد به همان خوبي كه يك ارتباط يا كار را شروع مي كنيم، با همان خوبي و خوشي هم تمام كنيم. خوشبختانه كار ما همان طور كه به خوبي و خوشي شروع شد، با خوبي و خوشي هم تمام شد و همه دوست مانديم. خيلي از گروه ها به خاطر فشارهايي كه در طول كار وارد مي‌شود، متلاشي مي‌شوند و ارتباطاتشان گسسته مي‌شود ولي پايتخت از جمله معدود كارهايي بود كه اين گروه با همان پيوستگي روز اول ماندند.

وي ادامه داد: بسياري از سريال‌ها بد تمام مي‌شوند، تصورم اين است كه مهم‏ترين علت آن كمبود زمان است. فكر كنيد كه مثلا چهار قسمت نوشته شده و بعد آرام آرام قسمت پنج نوشته مي‌شود و يك‌باره نويسنده از گروه عقب مي‌افتد و گروه منتظر مي‌مانند. بحث رساندن سريال به آنتن و فشار كمبود زمان به كار لطمه مي‌زند و راه‎كارش اين است كه امروز كه هنوز در ماه فروردين به سر مي‌بريم، براي سال آينده و نوروز برنامه‌ريزي كنيم.

وي در پايان سخنانش در برنامه بامدادي شبكه يك با بيان اينكه مردم به ويژه كودكان نمي توانند ما را از نقشمان جدا كنند و همين امر سبب شده بود كه دوقلوهاي سريال گاهي به من بابا خمس‏علي بگويند، گفت: من از مازندراني‌ها قدرداني مي‌كنم، آنها با همه حساسيت‌هايي كه بود، به ما اجازه دادند تا درباره‌شان سريال بسازيم، به زبان‌شان صحبت كنيم و زيبايي‌هاي زندگي‌شان را به تصوير بكشيم.