مشاعره سنتی

[دل تنگم]

يارا قدحي پر کن از آن داروي مستي
تا از سر صوفي برود علت هستي

عاقل متفکر بود و مصلحت انديش
در مذهب عشق آي و از اين جمله برستي

اي فتنه نوخاسته از عالم قدرت
غايب مشو از ديده که در دل بنشستي

آرام دلم بستدي و دست شکيبم
برتافتي و پنجه صبرم بشکستي


سعدی

[ask_bl]

یکدم است آن دم که آن دم آدم آمد از حقیقت * * * مرتد دین باشی ار تو مرحم آن دم نباشـــــــــی

ذرّه در سایه نباشد تا نباشی تــــــــو در آن دم * * * هم بمانی هم نمانی هم تو باشی هم نباشی

عطار

[دل تنگم]

يا رب چه غمزه کرد صُراحي که خونِ خُم
با نعره‌هاي قُلقلش اندر گلو ببَست

مطرب چه پرده ساخت که در پردۀ سماع
بر اهل وجد و حال، در ِ هاي و هو ببست

حافظ هر آن که عشق نورزيد و وصل خواست
اِحرام ِ طُوف کعبۀ دل بي وضو ببَست


حافظ

[ask_bl]

تا در سر زلف تــاب بیــــنی * * * دل در بــــــــــر من خراب بینی

گر آتش عشق بر فــــروزم * * * بس دل که برو کبــــــــاب بینی

گر پرده ز روی خود گشایی * * * بس رخ که به خون خضاب بینی

عطار

[دل تنگم]

يا رب کجاست محرم رازي که يک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنيد

اينش سزا نبود دل حق گزار من
کز غمگسار خود سخن ناسزا شنيد


حافظ

[ask_bl]

در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی * * * این همه دوری و پرهیز و تکبر چه کنی

حد و اندازه هر چیز پدیدار بــــــــــــــــــــود * * * مبر از حد صنما سرکشی و کبر و منی

از پی آن که قضا عاشق تو کرد مــــــــــــرا * * * این همه تیر جفا بر من مسکین چه زنی

عطار

[t.s.m.t]

یاران برون رفتند و من در بحرخون افتاده‌ام
طرفی علی هجرانهم تبکی و ما تغنی البکا

محمل برون بردند و من چون ناقه میراندم ز پی
قلبی هوی فی هوة و الدهر، ملق فی الهوی


خواجوی کرمانی

[ask_bl]

یا رب چه کسی که در دو عالــــم * * * کس قیمت عشق تو نـــدانست

عشقت به همه جهان دریغ است * * * زان است که از جهان نهان است

اندوه تو کوه بی قرار اســــــــــت * * * سودای تو بحر بیکران اســــــت

عطار

[t.s.m.t]

تاج اهلی ده آنلاییر کی،تاج ابدی بزه ک دئییل
اؤزه ریندن آتماق ایستر لکه لنمیش شؤهرتی،بیل
نه لر دئیر بو مؤصیبت؟یاتما،دئییر،آییل،غ افیل!
او عؤمرؤنؤ کی،سونو بودور،حیات بیزه گئرک دئییل

DƏVƏDƏK

[دل تنگم]

ليليِ زيبا را نگر، خوش طالبِ مجنون شده
و آن کهرباي روح بين در جذبِ هر کاه آمده

از لذتِ بوهاي او وز حُسن و از خوهاي او
وز قُل تَعالوهاي او، جان‌ها به درگاه آمده


مولانا