مشاعره

[Monica]

تو به من خنديدي
و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه
سيب را دزديم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلوده به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان

مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق اين پندارم
كه چرا
خانه كوچك ما سيب نداشت

[Marichka]

تويي آن گوهر پاكيزه كه در عالم قدس
ذكر خير تو بود حاصل تسبيح ملك

در خلوص منت ار هست شكي تجربه كن
كس عيار زر خالص نشناسد چو محك

[saye]

کسی آيا خبر دارد
درونِ سردی جانت
زايمانت
ترابايد نوشت هر شب
عزيزم ماه پيشانی
کنارت مادرت بيدار
ولی تو تا ابد خوابی
زنازت عالمی بيمار
چرا اينگونه بی تابی
ترا بايد نوشت هر شب
برای اينکه بيداری
ترابايدنوشت هر شب
عزيزم کنج ديواری

[Monica]

يا درون شاخه هاي شوق ؟
مي پري از روي چشم سبز يك مرداب
يا كه مي شويي كنار چشمه ادارك بال و پر ؟
هر كجا هستي ، بگو با من .
روي جاده نقش پايي نيست از دشمن.
آفتابي شو!
رعد ديگر پا نمي كوبد به بام ابر.
مار برق از لانه اش بيرون نمي آيد.
و نمي غلتد دگر زنجير طوفان بر تن صحرا.
روز خاموش است، آرام است.

[ممل با کلاس]

يا درون شاخه هاي شوق ؟
مي پري از روي چشم سبز يك مرداب
يا كه مي شويي كنار چشمه ادارك بال و پر ؟
هر كجا هستي ، بگو با من .
روي جاده نقش پايي نيست از دشمن.
آفتابي شو!
رعد ديگر پا نمي كوبد به بام ابر.
مار برق از لانه اش بيرون نمي آيد.
و نمي غلتد دگر زنجير طوفان بر تن صحرا.
روز خاموش است، آرام است.

توانگرا دل درویش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج و درم نخواهد ماند

[Monica]

دل گمراه من چه خواهد كرد
با بهاري كه ميرسد از راه ؟
يا نيازي كه رنگ ميگيرد
درتن شاخه هاي خشك و سياه ؟
دل گمراه من چه خواهد كرد ؟
با نسيمي كه ميترواد از آن
بوي عشق كبوتر وحشي
نفس عطرهاي سرگردان؟

[ممل با کلاس]

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

[Oxizhen]

من به دنبال صدايت

دشتها را پشت سر گذاشته ام

و بوسه زدم

بر هر چيزی

که بر اثر نگاهت می درخشد

می دانم که دير شده

و هيچوقت ديگر نخواهم توانست

خيره به چشمانت شوم

و به ندای قلبت گوش دهم

زمانی را به ياد می آورم

که فکر می کردم

در آغوش خوشبختی خوابيده ام

حسادت روزگار را از ياد برده بودم

از ياد برده بودم

که خوشبختی ابدی نيست

زمانی که مرا ترک کردی

با خود گفتم

هرگز تو را فراموش نخواهم کرد

اما اکنون چندسالی است که تو را فراموش کردم

و از ياد برده ام زمان عاشق بودنم را

و اين غبار تيرهء زمان

خاکسترش را

بر روی خاطراتی ريخته که از تو دارم

کاش می دانستم اين فراموشی

تاوان کدام گناه من است

(از دوست بسيار عزيزم ابوذر نيمروزي)

[Monica]

تاج گلپونه هاي سوزان را
اي بهار اي بهار افسونگر
من سراپا خيال او شده ام
در جنون تو رفته ام از خويش
شعر و فرياد و آرزو شده ام
مي خزم همچو مار تبداري
بر علفهاي خيس تازه سرد
آه با اين خروش و اين طغيان
دل گمراه من چه خواهد كرد ؟

[Black Hawk]

در نمي بندد بكس دربان ما +++++كم نمي گردد زخوردن نان ما
آنكه جان كرده است بي خواهش عطا++++نان كجا دارد دريغ از ناشنا