مشاعره

[cityslicker]

نشانی خانه ی تو را می خواستم
همسایه ها می گفتند سالها پیش
به دریا رفت
کسی دیگر از او
خبر نداد
به خانه ی تو
نزدیک می شوم
تو را صدا می کنم
در خانه را می زنم
باران می بارد
هنوز
باران می بارد

دل از این عمر شیرین بر نگیرم
به این زودی نمی خواهم بمیرم

ما ديگه حوصله حرفاي پوچ و نداريم!

ما ديگه خسته شديم،طاقت گوچ و نداريم!

سر به سرم بذار ولي سر به سر دلم نذار،

يه باري از دوشم بگير،مشکل رو مشکلم نذار!





نکنه اشک ما رو تو هم بخواي در بياري؟

نکنه حوصله مونو تو بخواي سر بياري؟
ما ديگه حوصله حرفاي پوچ و نداريم!

ما ديگه خسته شديم،طاقت کوچ و نداريم!


قربونت ما بیشتر

من عاشق كي ميتونم لايق خاك تو باشم
من كه مي ميرم اگه كه يه روزي از تو جدا شم
لايق عشق تو يك روز كمون رو گذاشت تو جونش


دل به دل تونل داره

ولی جدی جدی از کدوم حرف آخر شعر من و یا مگ مگ عزیز میم برداشتی

لطفا با حرف شین ادامه بریم مرسی

[mohammad99]

شک نکن

عاشق مي شوم? عاشق ميشوي?عاشق مي شود?...."

"مي روم? مي روي?مي رود?مي رويم......"

تو ابله?

هيچ وقت«صرف فعل» را ياد نگرفتي

هر وقت «عاشق مي شوم»

«مي روي»!!!

هر وقت «مي روم»

تازه

«عاشق مي شوي»!!!


هان؟!؟عادیه از این سوتیا زیاد میدم !!!مگه نه؟

[cityslicker]

یارب مددی تاب در این قلب نمانده
از دوری دلدار بسی شکسته بالم

چی؟؟عاشقیه دیگه شوخی

[ghazal_ak]

من دوستدار روي خوش و موي دلكشم
مدهوش چشم مست و مي صاف بيغشم
در عاشقي گريز نباشد ز سوز و ساز
استاده ام چو شمع مترسان ز آتشم

[mohammad99]

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده
بر آب دیده ما، صد جای آسیا کن
خیره کشی ست مارا، دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگوید ، تدبیر خون بها کن
از من گریز تا تو، هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن
ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن


اینجوری ما از اولش عاشق بودیم

[TEC]

نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب میشود
چگونه صراحی سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب میشود
نگاه کن
تو میدمی و آفتاب میشود...

(مطمئن نیستم مصراع آخرو درست نوشتم یا نه)

[ghazal_ak]

در ماهتاب خاطره می بینمت هنوز
با آن شكنج زلف كه افشانده ای به دوش
گاهی به ناز می گذری از برابرم
تا از درون سینه برانگیزی ام خروش

[mohammad99]

شب از نیمه رفته بود و برف مي باريد
چون پر افشاني پر پهاي هزار افسانه ي از يادها رفته
باد چونان آمري مأمور و ناپيدا
بس پريشان حكمها مي راند مجنون وار
بر سپاهي خسته و غمگين و آشفته
برف مي باريد و ما خاموش
فار غ از تشويش
نرم نرمك راه مي رفتيم
كوچه باغ ساكتي در پيش
هر به گامي چند گويي در مسير ما چراغي بود
زاد سروي را به پيشاني
با فروغي غالبا افسرده و كم رنگ
گمشده در ظلمت اين برف كجبار زمستاني
برف مي باريد و ما آرام
گاه تنها ، گاه با هم ، راه مي رفتيم
چه شكايتهاي غمگيني كه مي كرديم
با حكايتهاي شيريني كه مي گفتيم
هيچ كس از ما نمي دانست
كز كدامين لحظه ي شب كرده بود اين بادبرف آغاز
هم نمي دانست كاين راه خم اند خم
به كجامان ميكشاند باز
برف مي باريد و پيش از ما
ديگراني همچو ما خشنود و ناخشنود
زير اين كج بار خامشبار ،‌از اين راه
رفته بودندو نشان پايهايشان بود

[Asalbanoo]

دل می رود ز دستم
صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان
خواهد شد اشکارا
----------
اینو نوشتم که بپرسم
ممد جان داد اون تصمیف استاد ناظری را نیم ذاری تو تاپ=یک درخواست
دارم می میرم از شدت ذوق

[TEC]

آه
سهم من اینست
سهم من
آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من میگیرد
...