اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[malakeyetanhaye]

تمام حرفم را در دلی جمع کرده ام که به وسعت کرانه هاست
که تو با کلامی ان را انکار می کنی !
درود...درود بر هر انچه بر قداست ابرها دریای اشک را بخشید
ودرود بر چشمان من که هزاران بار دریا یی است
هزاران بار...
ای درد ای غروب ای اشک ای پوچی ... من به چه لبریزم
صدایم پر ازصدای خسته ی دختری است که
رگهای وجودش سرد شده اند
و شلاق وار تازیانه بر جبر بودنش می زند
تو..ای تو..هی تو..کیستی؟!
فقط سایه ای سیاه تو به من نمی ایی من به تو می اییم
به سیاهی وجودت
بغضم را نمی شکنم..من پر از هوای تو شده ام
پر از هوای تو

[malakeyetanhaye]

پایانی دیگر است شروعی دیگر شاید...
می روم به همراه چمدان واژه هایم و ناگذیر
همه ی تقصیر ها را با انگشتی به تو می سپارم
و این شاید صدای اخر تو باشد که در این حضور قلبم می پیچد
می روم به رفتن به رفتن فریاد خاموشم
وه چه فریاد خاموشی و چه شگفت از لبان من
تودر خاطرم انقدر تکرار می شوی که به رفتنم وا می دارد
و تو در دایره ی سرخ ممنوع همچنان به زندگی ربط داده شده ای
زمان چه بی گناه می گذرد و من دل به زمان می سپارم
می روم شاید به فریاد به نهایت فاصله
شاید ارامشی بیابم

[malakeyetanhaye]

تو در انتهای جاده ایستاده ای و چندین بار زندگی را نفرین می کنی
ومن هاج و واج به گره ابروان تو می نگرم
و دلبسته ی رویای تومی شوم
این شروع رویایی را با نفرین لبان تو جشن می گیرم
و بی تاب در سنگینی نگاهت به تکاپو در قلب مهرت می پردازم
وتو چه زود از رویایم گریختی
و نفرینت را به لبان من بخشیدی

[b@ran]

آنهایی که تنهایی را زندگی نکرده اند، نمی فهمند
چگونه سکوت ترس را در انسان بیدار می کند
چگونه انسان با خودش حرف می زند
با آینه ها یکی می شود ،
با قلبی پر از دریغ ، نمی فهمن

[b@ran]

نام من دكتر ايزن بارت است،
هم نوعان خويش را درمان مي كنم.
قادرم افليجان را به راه رفتن وا دارم
و نابينايان را بينا كنم.
بيماري به اينجا، سوي من مي آيد.
وصيت مي كند،
اما من كسي را ا ز جهان بيرون نمي كنم،
مگر آن كه گور خويش را كنده باشد.

[b@ran]

نه آسمانى بيگانه‏

نه بالِ غريبه‏ها
هيچ يك مرا پناه ندادند،
در آن زمان، در آن مكان‏
من زير پوشش اندوهِ مردم خويش‏
زندگى مى‏كردم.

[amir 69]

خستهام ...


خسته نبودنت ...


خسته از روزهايي كه بيتو شب ميشود


و شبهايي كه باز هم بي تو ميگذرد


تاكه طلوعي و غروبي ديگر بيايند


و باز هم گذر زمانها

كه بي تو ميگذرد ...!


ميگذرد ...!


ميگذرد

و باز هم ميگذرد ...!

[amir 69]

در این سکوت پر تنش

گاهی تو را گم می کنم.

تو عشق را جان می دهی

من هم تجسم می کنم.

دست سیاه ابر غم سیلی به رویم میزند.

چشم سپید منتظر... خود را به کویم می زند.

آرام جان بازگرد تا کمی کشم بی داد تو

کاشانه ام ویران شدهُ رای از سکوت یاد تو...

[دل تنگم]

ياران چه غريبانه، رفتند از اين خانه
هم سوخته شمع ما، هم سوخته پروانه

بشكسته سبوهامان، خون است به دل هامان
فرياد و فغان دارد، دُردى كِش ِ ميخانه

هر سوى گذر كردم، هر كوى ‌نظر كردم
خاكستر و خون ديدم، ويرانه به ويرانه

افتاده سرى سويى، گلگون شده گيسويى
ديگر نبُود دستى تا موى كُند شانه

اي واي كه يارانم، گل هاي بهارانم
رفتند از اين خانه، رفتند غريبانه

[دل تنگم]

چشم خود بازکن، لحظه خالي است از نگاهي که آيا ندارد
امشب از راه دور آمدم با، همکلامي که آوا ندارد

مثل هر شب، تو را مي نويسم در غزل ها و در داستان ها
بايد آميخت شب را به قصه، قصه مان بوي فردا ندارد

قصه آغازش از من، سه نقطه ختم آن باشد و بي نهايت
آخر اين قصه در اوج يوسف يک غزل از زليخا ندارد

امشب از چشم هايت غزل را مي نويسم، چو يک قطره باران
در خيالي که تنها، براي عشق ما پيش هم جا ندارد

در نگاه تو بايد فدا شد، بايد از دين احمد جدا شد
لحظه ي مرگ من زندگاني است، اين نبودن تقلا ندارد

قطره، قطره، حضور اشک مي شد، از دو چشمي که مجنون به خون بست
گريه کن، پس که انگار اصلا قصه اين دفعه ليلا ندارد

باز هم در هياهوي تکرار کرده پر ذهن من را دوباره
شعري از جنس تکرار نفي و جمله هايي سراپا ندارد