مشاعره

[mohammad99]

ابوالحسن ورزی



نه ذوق نغمه، نه آزادی فغان دارم

چه سود از آنکه به شاخ گل آشیان دارم

نه زیب محفل انسم، نه زینت جمعم

من آن گلم که نه گلچین، نه باغبان دارم

زماجرای دل آتشین خود چون شمع

بسی حکالیت ناگفته بر زبان دارم

ز دور عشق، که چون ابر نوبهار گذشت

به یادگار همین چشم خون فشان دارم

[cityslicker]

من از طرح نگاهتو امید مبهمی دارم
نگاهت را مگیر از من که با ان عالمی دارم

[ghazal_ak]

ما شا خه اي از ايل شقايق هستيم
ا دردسر عشق موافق هستيم
از پرده چرا سخن بگويم حاشا
بگذار بدانند که عاشق هستيم

[mohammad99]

من عاشقی دل خونم
شکسته ای محزونم

پناه این دل بی آشیون باش
دلم تنگه تو با من مهربون باش

گل نازم آسمونم بی ستارست
مثل ابرا دل من پاره پارست

دوباره عطر تو پیچیده در باد
نفس امشب برام عمر دوبارست

[cityslicker]

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند
ای سیل سرشک از عقب نامه روان باش

[mohammad99]

شب چو تنها می نشینم با خیالت گرم راز
هر نوا آید به گوشم گویم این آوای اوست
روزها چون بگذرم از کوچه های آشنا
هر کجا پا می نهم گویم که جای پای اوست

[cityslicker]

تو نيكي ميكن و در دجله انداز
كه ايزد در بيابانت دهد باز

[mohammad99]

**
خداوندا ...

اگر روزي بشر گردي

ز حال ما خبر گردي

پشيمان مي شوي از قصه خلقت

از اين بودن از اين بدعت

خداوندا ...

نمي داني که انسان بودن و ماندن در اين دنيا

چه دشوار است

چه زجري مي کشد آنکس که انسان است

و از احساس سرشار است

[salma_ar]

تکیه بر تقوی و دانش در طریق کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

[mohammad99]

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟

بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من

چو شیرینی از من بدر می‌رود
چو فرهادم آتش به سر می‌رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می‌دویدش به رخسار زرد

که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست

تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت

همه شب در این گفت و گو بود شمع
به دیدار او وقت اصحاب، جمع

نرفته ز شب همچنان بهره‌ای
که ناگه بکشتش پری چهره‌ای

همی گفت و می‌رفت دودش به سر
همین بود پایان عشق، ای پسر

ره این است اگر خواهی آموختن
به کشتن فرج یابی از سوختن

مکن گریه بر گور مقتول دوست
قل الحمدلله که مقبول اوست

اگر عاشقی سر مشوی از مرض
چو سعدی فرو شوی دست از غرض

فدائی ندارد ز مقصود چنگ
وگر بر سرش تیر بارند و سنگ

به دریا مرو گفتمت زینهار
وگر می‌روی تن به طوفان سپار