مشاعره

[magmagf]

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و میدانم
چرا بیهوده می گویی دل چون آهنی دارم
نمیدانی نمیدانی که من جز چشم افسونگر
در این جام لبانم باده مرد افکنی دارم

چرا بیهوده میکوشی که بگریزی ز آغوشم
از این سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی
نمیترسی نمیترسی نمیترسی که بنویسند نامت را
به سنگ تیره گوری شب غمنک خاموشی

بیا دنیا نمی ارزد به این پرهیز و این دوری
فدای لحظه ای شادی کن این رویای هستی را
لبت را بر لبم بگذار کز این ساغر پر می
چنان مستت کنم تا خود بدانی قدر مستی را

ترا افسون چشمانم ز ره برده است و میدانم
که سر تا پا به سوز خواهشی بیمار میسوزی
دروغ است این اگر پس آن دو چشم راز گویت را
چرا هر لحظه بر چشم من دیوانه می دوزی

[cityslicker]

یادت جهان را پر غم مي كند و فراموشي كيمياست
در غم گداختم اي بزرگ اي تابان
سر بر زن شب زيست را در هم ريز ستاره ديگر خاك
جلوه اي اي برون از ديد

[magmagf]

دلسوخته تر از همه ی سوختگانم
از جمع پرکنده ی رندان جهانم

در صحنه ی بازیگری کهنه ی دنیا
عشق است قمار من و بازیگر آنم

با آنکه همه باخته در بازی عشقند
بازنده ترین است در این جمع نشانم

ای عشق از تو زهر است به جامم
دل سوخت ،‌ تن سوخت ، ماندم من و نامم

[salma_ar]

من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آشنا کرد

[cityslicker]

دلا شب ها نمي نالي به زاري
سر راحت به بالين مي گذاري
تو صاحب درد بودي ناله سر كن
خبر از درد بيدردي نداري
بنال اي دل كه رنجت شادماني است

[salma_ar]

تو می دانی که می ترسم زچشمت
و لذت می برم از تیر خشمت
نمی دانم که می دانی تو یا خیر
که محتاج دلت هستم و لا غیر

[cityslicker]

رود از پاي صنوبرها تا فراتر مي رفت
دره مهتاب اندود و چنان روشن كوه كه خدا پيدا بود
در بلندي ها ما
دورها گم سطح ها شسته و نگاه از
همه شب نازک تر

[sise]

روزگاریست که کس مرد ره عشق ندید
ساقیا آن قدح آیینه کردار کجاست

[cityslicker]

تو از راه آمدي با ناز و آن وقت تمناي مرا ديدي و رفتي
شبي از عشق تو با پونه گفتم
دل او هم براي قصه ام سوخت
غم انگيزست توشيداييم را
به چشم خويشفهمیدی و رفتی

[salma_ar]

راست می گفتی!!
نباید حرف های بیهوده ام
لحظات تو را به باد دهند
اگر در اسارت اینهمه اندوه نبودیم
همه چیز ، خنده بر لبهایمان می نشاند ...