ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
آغار ماجرا من بودم و
نگرانی های گاه و بی گاه تو
تو مرا خواندی
ز پشت خصومت های زندگی
و سياهی های دل ِ بیدلی ها
تو مهربان و بودی و
من پر از صفای تمنای بودن هايت
و من بالنده تر از بلندی سپهر
تو را ستانيدم
و تو،
مرا به خود بازگردان
که مرا در اين خم ِ راه،
صدای شوق نجواهايت بس است.
ياسی معصومانه
مرا از پايان ماجرا
در بر گرفته!
که شايد عداوت دنيا
مرا از دست های گرمت
و نگاه های شبانه ی من
برای چشم های متبسمت
محروم سازد!
و تو مرا به خود،
به خود ِ تو،
بازگردان ...
مرثيه های دل تنگی ِ دلِ تنگت
سنگ بزنیدم
که من شاعر کوچه های بی پیامبرم
کوچه هایی با دیوارهایی از دشنام
و آسمانی از خاکستر
که ماه اش را هیچ کس به عدالت قسمت نخواهد کرد
سهم شب است به تمامی
سنگ بزنیدم
سنگ
آنقدر که کوهی شوم
که در زهدان غارهایش، وحی می پرورد
و من چشم به راهم
شبیه پیامبری که خداش با او حرف نمی زند!
به کجا می‌رسند
این خطوطِ بی سرانجام
از این شاخه‌هایِ تُهیِ دست‌هام
...
فالم را نه...
دستم را بگیر!
و ...
کوتاه می‌شوند شمع‌ها و
شب تمام نمی‌شود از ما و
چه بوسه‌ها که گم می‌شوند میانِ حرف‌ها و
صبح،
آفتاب، به شکلِ تو در می آید، مثل ماه!
رام کردن آب‌ها
نه به سویِ این کویرِ تفتیده
که باران و رود
راه خود را می‌روند و
درخت‌ها، زنجیریِ ریشه‌هایِ تهیدستِ خویش‌اند.
رام کردنِ آب‌ها را نه،
تیزیِ تبرم آرزوست.
ومن سرطانِ دردم
وقتی که از چشمهای مادر بیرون می پاشم،
دیگر دفترچه بیمه همسایه هم دردی را دوا نمی کند
دیگر به استخوان رسیده ام
و خنده ام گرفته است
از عدالتِ خاکستری روزنامه های زرد
که مثل دفترچه بیمه همسایه، اعتبارش را از دست داده است.
عکست را که از دیوار برداشتم،سقف کوتاه شد
آسمان چسبید به پنجره های روبرو
حالا
روی هر قابی دست می کشم
تو ظاهر می شوی
پشت هر چراغی می رسم تو سبز…
سرگذشت من
آبی که از سر گذشت بود
خواب هایی دو نفره که تعبیرش تو نبودی…
رضا حیرانی
سراپا خیس
از عشق و باران
در پاسخ شان چه خواهی گفت
اگر بپرسند
آستینت را
کدام یک تر کرده است؟…
حالا که آمده ای
از این چمدان می ترسم
این چمدان را بر می دارم
این چمدان را
به دریاهای دور می اندازم…
حالا که آمده ای
من هم همین را می گویم
خدا ما را آفرید
و خود خواهی ما…
مرز ها را…
به راه خود که می رفتم
لحظه ای چند، باز پس نگریستم
و کلامی چند گفتم
و دیگر مرا
از آنچه بوده است…
یاد نمی آید
و کسی را به خاطر ندارم
کنارم نشسته ای
چشم در چشم من.
در ساعت شنی آب می ریزم
شاید این احساس ٬ جاودانه شود!!!
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
