مشاعره

[Monica]

مست بگذشتي و از خلوتيان ملكوت

به تماشاي تو آشوب قيامت برخاست

[HEGOR]

تا کمال علم او ظاهر شود
این همه اسرار بر صحرا نهاد

[Monica]

در اندرون من خسته‏دل ندانم كيست

كه من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد كجايي اي مطرب

بنال هان كه از اين پرده كار ما به نواست

[saye]

سلام
...
تو اينجايي بگو گم شه ستاره
بگو شب تا دلش مي خواد بباره
دوباره رخت عرياني به تن كن
بگو آينه مكرر شه دوباره
كنار تو پر آواز قلبم
غزل بارونه جانم از حضورت
به من تا مي رسي گل ميده دستت
گلستون ميشه ساعت از عبورت
توي شب كوچه هاي ترس و پرسه
منو پيدا كن از اندوه آواز
كنار مرگ خاموش كبوتر
منو پيدا كن از رؤياي پرواز
تو اينجايي كه نوراني شه اسمم
به من برگرده خورشيد شبانه
كه من ديوانه شم از خواستن تو
جهان رنگين كمون شه از ترانه
به من چيزي بده از موج و شبنم
به من چيزي بگو از ماه و ماهي
صدام كن تا كه در واشه به رؤيا
كه رد شم از شبستان تباهي
...

[Monica]

يارب چه غمزه كرد صراحي كه خون خم

با نعره‏هاي قلقلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت كه در پرده‌ي سماع

بر اهل وجد و حال دَرِ هاي و هو ببست

[ozgor]

تو روی سخت قضا و قدر ندیدستی
هنوز آنچه تو را مینماید آستریست
از آن، دراز نکردم سخن درین معنی
که کار زندگی لاله کار مختصریست

[Monica]

تا عاشقان به بوي نسيمش دهند جان

بگشود نافه‏اي و درِ آرزو ببست

شيدا از آن شدم كه نگارم چو ماه نو

ابرو نمود و جلوه‏‏گري كرد و رو ببست

چند وقته حافظ خون شدم

[saye]

تا تو هستي و غزل هست دلم تنها نيست

محرمي چون تو هنوزم به چنين دنيا نيست

از تو تا ما سخن عشق همان است كه رفت

كه در اين وصف زبان دگري گويا نيست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما

غزل توست كه در قولي از آن ما نيست

تو چه رازي كه به هر شيوه تو را مي جويم

تازه مي يابم و بازت اثري پيدا نيست

شب كه آرام تر از پلك تو را مي بندم

در دلم طاقت ديدار تو تا فردا نيست

اين كه پيوست به هر رود كه دريا باشد

از تو گر موج نگيرد به خدا دريا نيست

من نه آنم كه به توصيف خطا بنشينم

اين تو هستي كه سزاوار تو باز اينها نيست

[Monica]

تا به گيسوي تو دست ناسزايان كم رسد

هر دلي از حلقه‏اي در ذكر يارب يارب‏ است

كُشته‌ي چاه زنخدان توام كز هر طرف

صد هزارش گردن جان زير طوق غبغب‏ است

[ozgor]

تمام کارهای ما نمیبودند بیهوده
اگر در کار می‌بستیم روزی کاردانی را
هزاران دانه افشاندیم و یک گل زانمیان نشکفت
بشورستان تبه کردیم رنج باغبانی را