مشاعره

[saye]

يه ترانه از تو گفتم

فکر کني ترانه سازم

واسه دستاي قشنگت

حساي تازه مي سازم

يه ستاره هم گذاشتم

توي آسمون شبهام

تا چراغ آسمون شي

توي تنهايي نميرم

حس تو حس پرنده

واسه پر زدن به خورشيد

تا نهايت تا رسيدن

اوج قله هاي اميد

اين ترانه را نوشتم

واسه دستاي نجيبت

واسه چشماي قشنگت

واسه اون قلب يه رنگت

[Mehrshad-msv]

توسرزمين يخ ها پرازسكوت غمناك

هميشه بادقطبي هميشه برف وكولاك

روسردي لب من غم ملال نشسته

توفان وحشي شب كوه يخوشكسته

كوه يخم من كه روآب شدم شناور

داغ حوادث مي كنه آبم سرسر

نه جنگل سبزنه باغ گل ها

نه كوه سنگي نه دشت وصحرا

هميشه اينجاكولاك وباده

نه كلبه پيداست نه ختم جاده

بهارواينجاكسي نديده

زمين قطبي همش سفيده



خسته نباشيدوخداحافظ

[saye]

هيچ جز حسرت نباشد كار من
بخت بد بيگانه اي شد يار من
بي گنه زنجير بر پايم زدند
واي از اين زندان محنت بار من
واي از اين چشمي كه مي كاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در مينهد تا بشنود
شايد آن گمگشته آواز مرا
گاه مي پرسد كه اندوهت ز چيست
فكرت آخر از چه رو آشفته است
بي سبب پنهان مكن اين راز را
درد گنگي در نگاهت خفته است
گاه مي نالد به نزد ديگران
كو دگر آن دختر ديروز نيست
آه آن خندان لب شاداب من
اين زن افسرده مرموز نيست
گاه ميكوشد كه با جادوي عشق
ره به قلبم برده افسونم كند
گاه مي خواهد كه با فرياد خشم
زين حصار راز بيرونم كند
گاه ميگويد كه : كو ‚ آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونكار تو ؟
ديگر آن لبخند شادي بخش و گرم
نيست پيدا بر لب تبدار تو
من پريشان ديده مي دوزم بر او
بي صدا نالم كه : اينست آنچه هست
خود نميدانم كه اندوهم ز چيست
زير لب گويم : چه خوش رفتم ز دست
همزباني نيست تا برگويمش
راز اين اندوه وحشتبار خويش
بيگمان هرگز كسي چون من نكرد
خويشتن را مايه آزار خويش
از منست اين غم كه بر جان منست
ديگر اين خود كرده را تدبير نيست

[Farid007]

تمام لحظه هاي تو به پاي من هدر شد
حالا بيهودگي رفته ولي عمرت به سر شد

[Monica]

دل خرابي مي‏كند دلدار را آگه كنيد

زينهار اي دوستان جان من و جان شما

[my friend]

اگه از عشق میشه قصه نوشت
میشه از عشق تو گفت
میشه با ستاره های چشم تو
مغرب نو ، مشرق نو بر پا کرد ...

( سیاوش قمیشی )

[Monica]

درويش نمي‏پرسي و ترسم كه نباشد

انديشه‌ي آمرزش و پرواي ثوابت

[Marichka]

تكيه بر تقوي و دانش در طريقت كافريست
راهرو گر صد هنر دارد توكل بايدش

با چنين زلف و رخش بادا نظربازي حرام
هر كه روي ياسمين و جعد سنبل بايدش

نازها زان نرگس مستانه اش بايد كشيد
اين دل شوريده تا آن جعد و كاكل بايدش

ساقيا در گردش ساغر تعلل تا به چند
دور چون با عاشقان افتد تسلسل بايدش

كيست حافظ تا ننوشد باده بي آواز رود
عاشق مسكين چرا چندين تجمل بايدش

[my friend]

شب ، شب که میشه تو کوووووچه ی غم ، اشک من میشه ستاره

[HEGOR]

هر نیمه شل آسمان ستوده آید
از گریه سخت ناله زارم