مشاعره

[sise]

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نه
که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله
نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم

به رندی شهره شد حافظ میان همدمان لیکن
چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم


خوبه نگفته "میخوام درسمو ادامه بدم"!!

[hormoz72]

ما همه سرباز توییم خمینی

گوش به فرمان توییم خمینی

میکشیم میکشم آنکه برادرم کشت

[mohammad99]

تو هم برو ای بی وفا
مبر بر لب نام مرا
دلم تنگم بیگانه شد
نمی خواهد دیگر تو را
نشان من دیگر مجو
حدیث دل دیگر مگو
دلم شکسته زیر پا
نمی خواهد دیگر تو را
نمی خواهد دیگر تو را

[malakeyetanhaye]

امشب وداع یار ز مرگم علامت است

شام وداع نیست ، كه صبح قیامت است

[sise]

تنهای کشتگان همه در خاک و خون نگر
سرهای سروران همه بر نیزه‌ها ببین

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام
یک نیزه‌اش ز دوش مخالف جدا ببین

آن تن که بود پرورشش در کنار تو
غلطان به خاک معرکه‌ی کربلا ببین

[mohammad99]

آشنایان تو بیگانه ی خویشند همه

شمع بزم خود و، پروانه ی خویشند همه

نشئه سرمدی، ارباب قناعت دارند

مست ته جرعه ی پیمانه ی خویشند همه

رازداران تو مجنون بیابان دلند

جغد دستان زن ویرانه ی خویشند همه

طایران چمن فقر ز دام آزادند

ساکن توشه ی غمخانه ی خویشند همه

بلبلان را ز محبت، اثر دردی نیست

عاشقان ناله ی مستانه ی خویشند همه

" ارشد " از جرعه کشان می منصور مگو

مست شوق خود و دیوانه ی خویشند همه

[sise]

همچو ستاره سوی شیطان کفر
نفط زنانیم و شرار آمدیم

همچو ابابیل سوی پیل گبر
سنگ زنانیم و دمار آمدیم

باز چو بینیم رخ عاشقان
با طبق سیم نثار آمدیم

[malakeyetanhaye]

مانده بودم ؛‌كه درین خانه بمانم ، یا نه
كه به گوشم ، سخن رهگذر آمد كه مرو

[sise]

وه که گر من بازبینم روی یار خویش را
تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند
بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق
دوستان ما بیازردند یار خویش را

همچنان امید می‌دارم که بعد از داغ هجر
مرهمی بر دل نهد امیدوار خویش را

رای رای توست خواهی جنگ و خواهی آشتی
ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را

[mohammad99]

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام

خارم ولی به سایه ی گل آرمیده ام

با یاد رنگ و بوی تو، ای نوبهار عشق

همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام

من جلوه ی شباب ندیدم به عمر خویش

از دیگران حدیث جوانی شنیده ام

از جام عافیت می نابی نخورده ام

وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام

موی سپید را فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

ای سرو پای بسته! به آزادگی مناز

آزاده من که از همه عالم بریده ام

گر میگریزم از نظر مردمان"رهی"

عیبم نکن که آهوی مردم ندیده ام