مشاعره

[sise]

شیشه قلبم شکست آخر
عطر عشق تو گریزان شد
چو بادمست آواره زدشت آشنایی
گذشتم و دگررفتم دریغ ازاین جدایی
برگ پاییزم آتش سردم
شمع خاموشم قصه دردم
بشنو از آواز پردردم
قصه تلخ خداحافظ
چو موج خسته ای رفتم
ای ساحل فراموش
دریای اندوه وحسرت
گشوده برمن آغوش
برگ پاییزم آتش سردم
شمع خاموشم قصه دردم

گیج از چی آخه؟
ولش کن. اگه میدونستی که اسمش "گیجی" نبود

[magmagf]

من نباشم می دونم تو استراحت می کنی
اولش ساده به این نبودن عادت می کنی
اما وقتی فهمیدی راس راسی عاشقت بودم
نمی گی، اما یه کم احساس غربت می کنی

خیلی فلسفی حرف زدی ها اقا جلال

[sise]

یارب برس امشب به فریادم
بستان از آن نامهربان دادم
بیداد او برکنده بنیادم
گو ماه من ، از آسمان
دمی چهره بنماید
تا شاهد امید من
ز رخ پرده بگشاید

اره خیلی فلسفی بود. خودم هم دارم روش فکر میکنم!

[magmagf]

دانم ای دل که بهاران بود و موسم عشرت
من پربسته چه سازم که پريدن نتوانم

گرچه ديری است خموشم، نرود نغمه ز يادم
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم

ياد آن روز گرامی که قفس را بشکافم
سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخوانم

اما زیاد فکر نکن اقا جلال می ترسم بشی نیچه ایران

[sise]

می گن اسب و رفیق روز جنگه
مو می گویُم از او بهتر تفنگه
سوار بی تفنگ قدرت نداره
سوار وقتی تفنگ داره سواره

تفنگ دسته نقرم رو فروختم
برا یارم قبای ترمه دوختم
فرستادم برایش پس فرستاد
تفنگ دسته نقرم
داد و بیداد


باشه بهش میگم!

[magmagf]

دریغا شعر در من مرده امروز
نمی جوشد دگر آن حس مرموز
کلامم سرد و یخ بسته ست هرچند
دلی دارم پر از تاب و تب و سوز

[sise]

زان بخششی که بر در عالم شد
انده نصیب گوهر آدم شد

یارب چه نطفه بود نمی‌دانم
کز وی زمانه حامله‌ی غم شد

لطف از مزاج دهر بشد گوئی
ای مرد لطف چه که وفا هم شد

زیر سپهر کیست نمی‌دانم
کز گردش سپهر مسلم شد

[magmagf]

دو تنها و دو سرگردان، دو بی کس
ز خود بیگانه، از هستی رمیده
از این بی درد مردم، رو نهفته
شرنگ ناامیدی ها چشیده

مشیری


شب خوش

[sise]

هیچ میگویی اسیری داشتم حالش چه شد
خسته‌ی من نیمه جانی داشت احوالش چه شد

هیچ می‌پرسی که مرغی کز دیاری گاه گاه
می‌رسید و نامه‌ای می‌بود بربالش چه شد

هیچ کلک فکر میرانی بر این کان خسته را
جان نالان خود برآمد جسم چون نالش چه ش

شب خوش

[Marichka]

دلا طمع مبر از لطف بي نهايت دوست
چو لاف عشق زدي سر بباز چابك و چست

به صدق كوش كه خورشيد زايد از نفست
كه از دروغ سيه روي گشت صبح نخست

شدم ز دست تو شيداي كوه و دشت و هنوز
نمي كني به ترحم نطاق سلسله سست

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوي
گناه باغ چه باشد چو اين گياه نرست