مشاعره

[gazall]

تو پنداري كه بد گو رفت وجان برد
حسابش با كرام الكاتبين است

[sise]

ترک عجمی کاکل ترکانه برانداخت
از خانه برون آمد و صد خانه برانداخت

در حلق دل شیفته شد حلقه به شوخی
هر موی که زلفش ز سرشانه برانداخت

آه از جگر صورت دیوار برآمد
چون عکس رخ خویش به کاشانه برانداخت

شوق لب چون جام عقیقش ز لطافت
خون از دهن ساغر و پیمانه برانداخت

[MIND]

تو كه تو درس عاشقي خداي عشق پاكمي
تو كه فقط با يك نگاه قلبم و از جا مي كني

[magmagf]

مدّ چشمت بی شتابم می کند
موج این دریا حبابم می کند

جذبه ی چشمان مخمور شما
حالتی دارد که آبم می کند

باز لبخند تو می گوید بیا
باز می آیم، جوابم می کند

قحط بارانم، کویری تشنه ام
این عطش روزی سرابم می کند

آی آدم! من که آهن نیستم
نی مزن، نایت کبابم می کند

مرسی منم خوبم

[sise]

در لبش ترانه‌ آب، از گدازه‌هاي درد
در دلش غمي مذاب، صخره صخره كوهوار

از سلاله‌ي سحاب، از تبار آفتاب
آتش زبان او، ذوالفقار آب‌دار

باورم نمي‌شود! كي كسي شنيده ‌است
زير خاك گم شوند، قله‌هاي استوار؟

بي‌تو گر دمي زنم، هر دمي هزار غم
روي شانه‌ي دلم، هر غمي هزاربار

هر چه شعر گل كنم،‌ گوشه‌ي جمال تو!
هر چه نثر بشكفم، پيش پاي تو نثار!

[gazall]

رای رای توست خواهی جنگ و خواهی آشتی
ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را
هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند
گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

[magmagf]

آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه ناپيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست

از سياهي چرا حذر كردن
شب پر از قطره هاي الماس است
آنچه از شب به جاي مي ماند
عطر سكر آور گل ياس است

[sise]

تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد
از یک نگهش دل به بلایی سیه افتاد

من بنده‌ی آن خواجه که با مژده‌ی عفوش
هر بنده که بر خواست به فکر گنه افتاد

گردید امید دلم از ذوق فراموش
هرگه که مرا دیده به امیدگه افتاد

صد بار دل افتاد در آن چاه زنخدان
یک بار اگر یوسف کنعان به چه افتاد

[gazall]

در اين بينفس ناله آسماني ...
ز روز تولد همه هر چه ديدم
همه هر كه ديدم تبه بود و جاني
طفوليتم بر جواني چه بودي
كه تا بر كهولت چه باشد جواني !

[magmagf]

یک نفر نیست که مردی کند و برخیزد
حجم این داغ بزرگ از سر ما بردارد
یک نفر نیست از این قوم قدم بگذارد
و بیاید سر بابای مرا بردارد